Author: Flip van der Enden

We kunnen er kort over zijn Eefje de Visser is een van onze grootste talenten. Niet alleen zingt ze geweldig, haar teksten zijn zonder uitzondering sterk en haar melodieën ronduit prachtig. Als haar wieg in Londen of New York had gestaan ipv Moordrecht (?) was ze wereldberoemd geweest, nu is ze dat alleen in de lage landen. Het nieuwe jaar begint heel goed, met de komst van Eefje’s 3e. Nachtlicht heet de langspeler die wederom zal verschijnen op Eefje’s Platenmaatschappijtje. Hoezo indie? Nog maar week of wat wachten dus, een periode die voorbij zal vliegen dankzij het vooruitgestuurde Scheef. Op 10 januari begint Eefje aan een tournee, die begint in Amersfoort en 16 concerten later zal eindigen in Gent. 17 kansen dus om haar te gaan zien, laat die mogelijkheid niet onbenut.

Postiljonen is met recht een Scandinavische band. De drie leden, Mia Bøe, Joel Nyström Holm en Daniel Sjörs forenzen tussen het Noorse Bergen en het Zweedse Stockholm, hun arctische dreampop klinkt echter alsof ze uit IJsland komen. Postiljonen had twee jaar geleden groot internationaal succes met het nummer Atlantis en het bijbehorende debuutalbum, Skyer. The Open Road is een lichte variant op die formule, een meerstemmig, gedragen lied dat dankzij de bescheiden productie aan de goede kant van de kitsch grens blijft. De release in deze tijd van het jaar wordt gedomineerd door ballads, als ze zo schoon zijn als The Open Road vinden we dat helemaal niet erg.

Ondanks huwelijken, gezinsuitbreidingen, het verspreiden der bandleden over de globe en drukke carrières komt er toch een nieuw album van El Pino & The Volunteers. Yes! Zes jaar na het laatste album en vijf na de meest recente toer werd de kriebel zo sterk, begon de muze zo aan te dringen dat David Pino zich gedwongen zag het sein verzamelen te blazen en opnamen te maken van de songs die hij de laatste jaren tussen alle bedrijvigheid door had geschreven. Inspiratie, internet en creatief agenda beheer deden de rest, zodat in januari een nieuw hoofdstuk kan worden toegevoegd aan de El Pino & The Volunteers Story. Niet alleen komt er in januari een 3e langspeler, de band gaat ook weer de weg op, geen uitgebreide tournee, maar een handvol welgekozen optreden die fans in het hele land de kans geven op een weerzien met een van de betere bands uit de Excelsior stal.

The Fear and the Hate is de tweede single van Society, de opvolger van Protocol. Gaven we de band bij Protocol al een motie van vertrouwen, The Fear and the Hate verterkt dat gevoel alleen maar. Society is een duo bestaande uit Jamie Girdler en producer Brendan Lynch. Jamie is net 24, Brendan een oude rot in het vak. Hij maakte naam als producer van o.a. Primal Scream en Paul Weller, voeg daar invloeden van o.a. The Verve en Sergio Leone aan toe en je hebt een indruk van de richting die men uitwil, cinematografisch Britpop. Album verschijnt begin volgend jaar. Van optredens is nog geen sprake.

Bij desert rock denken we meestal aan bands als Kyuss Queens of The Stone Age en anderen uit de Palm Desert scene. Nu kan het flink snik worden in Zuid Californië, maar vergeleken bij de Sahara is het daar een oase. Daarom willen we de term desert rock claimen voor de muzikanten die echt uit een woestenij komen, bands al Tinauwen, Songhoi Blues en Imarhan. Het epicentrum van deze desert rock scene is de zuid Algerijnse stad, Tamanrasset. Daar naar toe zijn de meeste Toearegs gevlucht sinds de burgeroorlog, die sinds de jaren negentig woedt in het noorden van Mali. De leden van Imarhan stammen af van die vluchtelingen, zijn deels verwant aan Tinaruwen en worden om die reden wel de zonen van Tinaruwen genoemd. Muzikaal bewandelt de band echter een ander pad, meer richting funk dan richting rock. Tahabort is een eerste single, een must voor gitaristen, een tip voor dansers en een aanrader voor liefhebbers van (niet westerse) rockmuziek.

Field Music is typisch zo’n muzikanten band, collega’s dragen ze op handen, het publiek blijkt moeilijker te boeien. The Noisy Days Are Over zou daar wel eens verandering in kunnen brengen. Nu moet je niet gelijk denken aan een hit en volle zalen, maar aan aandacht, aan pers. Field Music is Brits, hun stijl smart-pop/art-rock, hun grootste inspiratiebron het 10cc van voor Dreadlock Holiday. Field Music bracht tien jaar geleden een eerste album uit, het zesde staat op de rails voor release in februari. Een van de redenen dat Field Music in al die jaren nooit is doorgebroken is de trouweloosheid van de leden. Oprichters, Peter en David Brewis zijn te vaak te druk met buitenbandse activiteiten. Peter bracht vorig jaar nog een album uit met de zanger van Maxïmo Park, terwijl broer David leuke dingen deed met Eleonor Friedberger. Op die momenten ligt Field Music gewoon plat. Toch komt men altijd weer terug bij Field Music. Dit tot grote vreugde van fans als Belle & Sebastian en de legendarische Al Kooper, ooit organist bij Bob Dylan die Field Music ‘my favorite new band’ noemt. Dat ‘new’ valt dus wel mee, ‘favorite’ valt veel voor te zeggen.

Het is altijd gevaarlijk als een artiest op basis van slechts één nummer de hemel wordt ingeprezen. Het debuut van Isaac Gracie is echter zo bijzonder, dat we niet anders kunnen dan ons voegen in het koor van enthousiastelingen. Isaac Gracie is een singer-songwriter. 21 jaar is hij, blond, langharig en doorgaans gekleed in spijkerbroek en houthakkershemd. Hij woont in Ealing, een wijk in West Londen. Gracie heeft Last Words gewoon thuis opgenomen met Garageband, wat de niet bepaald optimale geluidskwaliteit verklaart. De krakkemikkige sound is echter eerder een pré dan een probleem. De ruis en afstand versterken de melancholieke toon van het nummer en geven de performance een tijdloos karakter. Debet ook aan de zeggingskracht van Last Words is het engelachtige koor dat halverwege opduikt en al weer voor het einde verdwenen is. Gracie bereikt met minimale middelen een maximaal effect, net als voor hem Nick Drake en Jeff Buckley dat deden. Eén nummer maakt nog geen groot artiest, maar een beter begin dat dit is nauwelijks denkbaar. Wordt dus (hopelijk snel) vervolgd.

Eleonor Friedberger had twee jaar geleden een beetje beet met Stare At The Sun , een track van haar 2e album. De zangeres-componiste heeft een compacte indie-rock stijl die geworteld lijkt in de college rock van jaren negentig van acts als Liz Phair, Betty Serveert en Throwing Muses. In het huidige landschap zou je haar kunnen vergelijken met acts als St Vincent, Courtney Barnett en Torres. Miss Friedberger komt uit Oak Park in Illinois. Haar entree in de muziekwereld maakte ze als vrouwelijke helft van het duo The Fiery Furnaces. Behalve zelf muziek maken, functioneert Eleonor ook als muze. Twee van haar exen hebben een song voor (over) haar geschreven, Britt Daniel van Spoon inspireerde ze tot het componeren van Anything You Want en Alex Kapranos van Franz Ferdinand kwam met Eleonor Put Your Boots On. He Didn’t Mention His Mother is de voorloper van album nummer drie, New View dat eind januari moet gaan uitkomen.