Author: Flip van der Enden

Hudson Mohawke is Ross Birchard, een Schotse producer met één been in de electro en de ander in de hip hop. Onder eigen(artiesten)naam is hij niet erg actief, onlangs verscheen zijn tweede album, zes jaar na zijn debuut, maar als sidekick, producer en freelancer is hij nadrukkelijk aanwezig. Een kleine greep uit de catalogus van de 29 jarige dansmeester. Hij deed ‘het’ voor en met o.a. Kanye West, Azealia Banks, Drake, Lil Wayne en Selah Sue. Op zich zijn dit geen namen die we dagelijks droppen, maar het geeft wel aan hoe succesvol Birchard is. Een naam die we wel hoog hebben zitten is die van Antony Hegarty. Met hem bracht Mohawke pas het nummer 4 Degrees uit, onder de vlag van Anohni. Een goed nummer daar niet van, maar voor onze praktijk iets te springerig. Ook horen we Antony liever droevig dan dansend. De samenwerking tussen Hudson en Antony is waarschijnlijk een vervolg op Indian Steps, een track die  verscheen op het laatste album van Hudson Mohawke. Indian Steps is Antony zoals we hem het liefst horen, in mineur. De track kreeg pas een clip, reden voor ons om hem te gaan draaien. En omdat het plaatje prima past in deze donkere december maand.

Misschien dat de naam Roald van Oosten niet meteen een belletje doet rinkelen, maar hij is wel iemand die een dikke duit in het vaderlandse muziekzakje heeft gedaan. Van Oosten was de motor van Ceasar en in die functie verantwoordelijk voor een tijdloze tune als Before My Head Explodes. Na de val van Ceasar vervolgde hij zijn artistieke verkenningstocht met Ghost Trucker met wie hij één ietwat miskend album maakte. Officieel is Ghost Trucker nooit gestopt, maar uit het feit dat Roald nu muziek onder eigen naam uitbrengt mogen we concluderen dat zijn muzikantenbestaan een nieuwe fase is ingegaan. Pilots Of Luna is wel herkenbaar als het werk van een ex-Ceasar en Ghost Truckers-lid. Verwant aan Ceasar is de zachte, maar gedreven zang, met Ghost Trucker deelt Pilots of Luna een cinematografisch geluidsbeeld. Meer van dit moois volgt in maart.

More Than A Facebook Friend, zo gaat het nieuwe album heten van Yuko Yuko. Even ter opfrissing, Yuko Yuko is de naam waaronder Elias Elgersma uit Dokkum muziek maakt. Dat doet hij meestal met een aantal gelijkgestemden, zoals op de nieuwe single zangeres Princess Marrit. In de bio beweert Elias dat zijn muziek nostalgisch is. Dat zal best zo zijn, maar in I’m Too Cool verlangt hij terug naar tijden die al lang vervlogen waren toen hij zo’n twintig jaar geleden ter wereld kwam. De overigens prima popsong doet denken aan de vroege jaren tachtig toen onder new wave nog acts werden verstaan als B52’s, Blondie en Lena Lovich. I’m Too Cool is een van de zestien nieuwe tracks die Yuko Yuko uit de koker heeft getoverd. More Than A Facebook Friend verschijnt in de tweede maand van het nieuwe jaar.

De Britse kwaliteitskrant, The Guardian omschreef Lucius als ‘the missing link between Arcade Fire and Haim’. Met de eerste deelt de band uit Brooklyn een hang naar experiment, met de tweede opwinding en sensualiteit. Songs als Turn It Around en Two Of Us On The Run hadden hits kunnen worden als ze wat minder weird waren geweest. Je zou denk dat de dames en heren zich wat meer zouden hebben aangepast op hun nieuwe album, succes leek immers binnen bereik. Als Born Again Teen, de eerste single van een nieuw album enig indicatie biedt dan lijkt het er niet op dat Lucius veel water in de wijn heeft gedaan. Born Again Teen is een neurotische meezinger met een outro dat zo chaotisch is dat airplay op mainstream stations uitgesloten lijkt. Voor de indie-natie is de nieuwe single van Lucius echter een sterk staaltje muzikaal vernuft met een ‘female touch’, een lichtpuntje in de donkere dagen voor kerst. Album, Good Grief komt in maart 2016.

Pixx komt naar Motel Mozaique lazen we deze week. Pixx? Nooit van gehoord. Dus even gegoogeld en bingo. Pixx is de nom de plume van de 19 jarige Hannah Rodgers uit Chipstead, een dorp ten zuiden van Londen. Pixx maakt elektronische luistermuziek.

Ze heeft nog maar één EP uit, Deplore is daar het sluitstuk van. Dat Pixx meer is dan een veelbelovende debutante mag je opmaken uit het feit dat ze het hof gemaakt is door het befaamde befaamde 4D label, dat sinds de vroege jaren tachtig een belangrijke speler in het veld is, eerst met acts als Cocteau Twins, Pixies en Birthday Party en tegenwoordig met Bon Iver, Beirut en Daughter. Motel Mozaique 2016 vindt plaats op 8 & 9 april in 010.

Het goede nieuws is dat The Good News een goede plaat is. Opgelucht halen we adem. Lang leek het erop dat de band van Kele Okereke met gezwinde spoed richting afgrond raasde, maar alle berichten over een vroegtijdig einde van Bloc Party lijken nu sterk overdreven. Van het oude Bloc Party zijn alleen Kele en gitarist Russell Lissack over, de ritmesectie is nieuw.

Bloc Party 2.0 kondigde haar bestaan aan met de release van The Love Within, een vrij vervelend nummer waarin de band niet leek te kunnen kiezen tussen elektronische dansmuziek en de hoekige post-punk waarmee men zich op de kaart had gespeeld. Ook The Good News klinkt nogal anders dan Banquet en Helicopter, maar wel fris en overtuigend met zijn bluesy slidegitaar en sterke opbouw. Bloc Party van nu is niet meer Bloc Party van toen. Sommige fans zullen dat betreuren, wij hebben het gevoel dat we voorlopig nog niet van Kele af zijn. En dat voelt goed.

Spring King is een springerige rockband uit Engeland dat al na één single en twee EP’s zijn draai gevonden heeft. Who Are You? is een zelfverzekerd stevig rockend nummer waarin op driekwart plotseling een sax opduikt. Spring King is een gitaarband, maar geen gewone en zeker niet de zoveelste.

De band heeft afgelopen concertseizoen kilometers mogen maken als support van Slaves, maar het zou ons niet verbazen als Spring King hun gastheren links en recht gaan inhalen. Maar zover is het nog niet. Spring King heeft nog geen eens een label, maar wie weet willen ze dat ook helemaal niet en doen ze alles voorlopig nog lekker zelf. With a little help from their friends like us.

GUM is een andere satelliet uit het Tame Impala kamp, de bekendste is natuurlijk POND. GUM is de naam die Jay Watson gekozen heeft voor zijn activiteiten naast Tame Impala waar hij drummer is. Een week of wat geleden bracht GUM een tweede album uit, Glamorous Damage, dat zo niet een must dan toch wel een aanrader is voor alle fans van het moederschip. Net als Tame Impala is Watson op het tweede GUM album de electronica ingedoken en heeft hij zijn songs een dansbare beat gegeven. Psycho-disco zou een term kunnen zijn. Het is echter een misverstand te denken dat GUM de succesformule van de band van Kevin Parker imiteert. Daarvoor is de sound van single en album te ongepolijst en zijn de songs te intuïtief. Prima aanvulling.

Maison du Malheur is geen band, maar een orkest. Gemiddeld staan er zo’n negen man op de bühne, maar afhankelijk van de stand van de maan kunnen dat er ook meer of minder zijn. In welke formatie Maison du Malheur ook neerdaalt, feest is het gevolg.

Maison du Malheur put uit de rijke Amerikaanse muziektraditie, van de delta blues van Robert Johnson t/m de Dixieland van Louis Armstrong en van de honky-tonk van Hank t/m de country funk van Booker T. En vrijwel alles wat daar tussen zit en na kwam. Maison du Malheur is dus redelijk retro, maar zelden nostalgisch en al helemaal niet oubollig. Streams Of Resonation komt van het vers verschenen tweede album van Maison Du Malheur Stomping Ground.