Author: Flip van der Enden

Er leiden twee wegen naar succes, de radio en de road. De radio heeft DeWolff altijd een beetje links laten liggen, het is on the road waar de band zich thuisvoelt. Net als grote voorgangers als The Allman Brothers, Deep Purple en Little Feat is het podium hun natuurlijke biotoop. Dat neemt echter niet weg dat Dewolff zo af en toe een plaatje produceert dat prima op de radio kan. Tenminste op radiostations, die muziek draaien en geen succesnummers. DeWolff is niet de enige Nederlandse band die de weg van het zweet verkiest boven de route van de radio. Ook Birth Of Joy, My Baby en PAUW werven volgers door ze op te zoeken, in te pakken en vast te houden. Sugar Moon, geen hit dus maar wel raak luidt het 7e hoofdstuk in het bestaan van de band in. Roux-Ga-Roux gaat het album heten dat vanaf 4 februari in diverse formats verkrijgbaar zal zijn in ruil voor een sympathiek bedrag.

Op het eerste gehoor biedt de nieuwe single van Animal Collective weer de bekende mash-up van melodie en anarchie, die de band in gelijke mate haters en fans heeft opgeleverd. Animal Collective je moet er van houden. Maar als je Floridada een paar keer hebt uitgezeten dan hoor je toch wel dat de band uit Baltimore meer te bieden heeft dan een herhaling van zetten.

Een paar draaibeurten heeft als resultaat dat de gekte minder wordt en de chaos toch structuur blijkt te hebben. Let wel normaal zal Animal Collective nooit worden. Hoe je het ook draait of keert. Floridada is en blijft een raar plaatje. Meer van dit muzikale mafs mogen we ergens in januari 2016 verwachten als het tiende studio album van het collectief verschijnt, een album waarop naar verluidt de legendarische ex velvet Underground man, John Cale en Colin Stetson, de toeteraar van Arcade Fire op te horen zijn.

Het Amsterdamse Adam & The Relevants maakt rock, die moet rollen. Hun muziek bestaat uit gelijke delen energie en melodie. Op 16 maart verschijnt het debuutalbum van Adam & co en dat werd wel eens tijd, want hun eerste single, het aanstekelijk Live Forever is ook alweer twee jaar oud.

P.T.C.C. (whatever that may be) is een slimme track, stevig maar subtiel en een uitstekende aankeiler voor het album. Als Adam & The Relevants op de bühne dezelfde combinatie van volume en vernuft weten te produceren als op plaat, dan gaan de mannen een zeer drukke zomer tegemoet.

Honne maakte met Warm On A Cold Night een van de beste sluiphits van 2015. Dat nummer en de andere songs, die Honne tot dusver heeft uitgebracht zijn luxe affaires, meer champagne dan bier. Hun nieuwste is iets, niet veel aardser, een goede witte wijn, zeg maar.

Honne zijn Andy en James uit Londen. Andy zingt, James produceert. Hun stijl laat zich omschrijven als r&b maar dan de blue eyed variant. In Duitsland en Frankrijk heeft Honne al voet aan de grond en thuis in de UK begint het nu ook te borrelen. Nederland krijgt een kans met Honne kennis te maken op de komende editie van Eurosonic, waar Andy en James hopelijk een spot krijgen tegen het middernachtelijke uur in een van de wat meer luxere etablissementen van het Groninger nachtleven.

Sevdaliza is Sevda Alizadeh, een 27 jarige toonkunstenares, die op haar 5e met haar ouders van Iran naar Nederland vluchtte. Sevda is niet alleen een schoolvoorbeeld van geslaagde integratie, haar leven en werk tonen ook aan wat voor een verrijking de komst van asielzoekers voor ons land kan betekenen.

Opgegroeid in het oer-Hollandse Hardinxveld, maar tegenwoordig wonend in de Maasstad heeft Sevda eerst haar sportieve hart (basketbal) en vervolgens haar muzikale hart gevolgd en is ze via de Nederhop in een internationale scene belandt met een stijl muziek die voor 100% de hare is. Natuurlijk zijn er invloeden (zelf noemt ze Nirvana, Janet Jackson en D’Angelo) en vergelijkingen (FKA Twigs/Bjørk), maar het eerste wat je je realiseert als je The Inside en de overige songs van haar nieuwe EP, Children Of Silk hoort, is hoe uniek Sevdaliza en haar muziek zijn. Zij oogt en klinkt als een supersterke persoonlijkheid, maakster van muziek, die nu eens echt onnederlands goed is.

Een nieuwe week een nieuw nummer van Cage the Elephant. Trouble is misschien nog wel mooier dan Mess Around. De mannen zijn druk geweest in de studio met Dan Auerbach en kunnen blijkbaar niet wachten om ons het resultaat te laten horen.

Trouble doet ontzettend aan John Lennon denken, de zang, de sound en de compositie is pure mid-seventies Lennon. Prachtig. Zou zo maar kunnen dat er volgende week weer een liedje vrijkomt van het door Dan ‘Black Key’ Auerbach geproduceerde album. Zo niet dan hoeven we nog maar twee weekjes te wachten voordat Tell Me I’m Pretty onder ons is.

‘Long time no hear’ van School Of Seven Bells, de dreampop pioniers uit New York. Vier jaar heeft de band bijna niks van zich laten horen, en met goede reden. Een van de medeoprichters van de band, Benjamin Curtis is eind 2013 overleden aan kanker. Voor zijn overlijden hadden Curtis en zijn muzikale en levenspartner, Alejandra Dehaza nog een aantal vruchtbare schrijfsessies. Het heeft ruim een jaar geduurd voordat Alejandra het kon opbrengen om het album te voltooien, maar ze heeft het gedaan. De release wordt voorafgegaan door de single Open Your Eyes, een hypnotiserende song volgens co-auteur Alejandra Dehaza een liefdesbrief aan Curtis en de historie van School Of Seven Bells ineen. In februari verschijnt het vierde en volgens de band site -final- album van School Of Seven Bells.

Rivers Cuomo heeft het op zijn heupen. Het laatste album van zijn band Weezer was helemaal niet verkeerd. Zeker niet als je in aanmerking neemt dat het hun 9e album was in een ruim twintig jaar durende carrière. En dan verschijnen er plots twee nieuwe nummers vlak na elkaar. Een paar weken geleden zag Thank God For Girls het daglicht, nu dus gevolgd door Do You Wanna Get High. Beide songs zijn prima, maar Do You Wanna Get High in onze oren net iets beter. Het is Weezer op zijn best, grappig maar ook een beetje droevig, poppy maar ook best punky. En met lekker veel gitaar. Vanwaar die plotselinge activiteit in het Weezer kamp? Aan Zane Lowe vertelde Cuomo dat de band zonder platendeal zit, “we zijn een beetje aan het experimenteren, niemand die ons tegenhoudt. We kunnen precies doen wat we willen”. Eindelijk.

Moon Tapes is een jaar oude indie-rock band uit Amsterdam. Het kwartet volgt een eerder dit jaar verschenen debuutsingle op met een zwaar overtuigende EP. Desire is het eerste maar niet noodzakelijk beste nummer van die release. Alle vier songs kloppen, rocken en boeien. De sound van Moon Tapes heeft iets melancholisch. Het zou echter een misverstand zijn op de Amsterdammer over een kam te scheren met die golf aan semi oprechte schoonzonenpop die ons vanuit Engeland overspoelt. Moon Tapes is een band met een bite. De man die de Moon Tapes EP in goede banen heeft geleidt willen we ook even vermelden. Hij heet Juriaan JJ Sielcken en is de heetste producer in Nederland indie-land met een snel groeiende staat van dienst, die namen telt als Lucas Hamming, Echo Movis, Jett Rebel, IX, Alumna en zijn eigen band Aestrid.