Author: Flip van der Enden

Jezabel was de oorspronkelijke femme fatale. Geen wonder dus dat er heel wat liedjes over haar geschreven zijn, Daarnaast is The Jezabels een prima naam voor een door dames gedomineerd rockorkest. Haley Mary (née Haley McGlone) en Heather Shannon ontmoetten elkaar op de universiteit van Sydney waar ze samen met Nik Kaloper en Sam Lockwood een band vormden, The Jezabels dus. Het geboortejaar van The Jezabels is 2007. Twee jaar later verscheen een eerste EP in 2011 gevolgd door het debuutalbum. Inmiddels is het bijna 2016 en staat het derde album op stapel. The Jezabels maken geen makkelijke muziek, zelf hebben ze het over intensindie. Het nieuwe album, Synthia luidt geen trendbreuk in. De band gaat verder op het ingeslagen pad van emotioneel geladen songs. De sound heeft echter wel wat veranderingen ondergaan, de balans tussen gitaren en (elektronische) keyboards is wat meer verlegd richting de laatste. Come Alive is een spannende semi-ballad, die het vermoeden voedt dat album III van The Jezabels wel eens heel bijzonder kan worden. 12 februari is de dag des oordeels.

Met permissie, maar de film was beter dan het album. We doelen op Sonic Highways van Foo Fighters. Na twintig jaar is het ook wel logisch dat het heilig vuur op een lager pitje brandt. Grohl toonde zich zwaar aangeslagen door de terreur in Parijs waar zijn vrienden van Eagles Of Death Metal midden in zaten en er door een godswonder zonder al te veel kleerscheuren uitkwamen. Het onbeschrijfelijke drama in Bataclan was voor Grohl reden om de geplande tour van zijn band af te gelasten. Sterker nog Grohl heeft Foo Fighters voor onbepaalde tijd geparkeerd. Bij wijze van afscheid verscheen er deze week plots een EP, geheel gratis te downloaden. Terwijl er muzikaal geen grenzen worden verkend of nieuwe wegen ingeslagen is de Saint Cecilia EP alles wat het Sonic Highways album niet was, gepassioneerd en geconcentreerd. Er staan vijf tracks op de EP die allemaal tot het beste horen van wat de band dit decennium heeft gepresteerd. Downloaden dus die hap en binnenkort gewoon aanschaffen op vinyl.

Nieuw op Pinguinradio, LOLO. LOLO’s echte naam is Lauren Pritchard. 27 jaar lentes geleden uitte zij haar eerste kreetjes in haar geboortestad, Jackson, Tennessee. 14 was ze toen ze haar eerste liedjes schreef en 16 toen ze naar L.A. verkaste. Daar trok ze in bij Lisa Marie Presley, de dochter van Elvis en de ex van Michael Jackson. Twee jaar later stond Lauren op het toneel, in een musical. Maar wat ze wilde was zelfstandig artiest worden. Om dat doel te bereiken, vertrok de immer rusteloze miss Pritchard naar Engeland. Daar kreeg ze een deal bij Island Records dat in 2010 haar debuutalbum uitbracht, dat nagenoeg niks deed. Ook de acht (!) daarop volgende singles bleven grotendeels ongehoord, tot LOLO vorig jaar het Hit & Run kwam, een single die opent met de mooie woorden ‘I Was Brought Up As A Southern Belle, I Grew Into The Queen Of Hell’. En toen was het wel raak. Hit & Run zette de toon voor LOLO’s nieuwe EP, die niet zonder ironie The Comeback Queen is gedoopt. Vijf jaar na haar eerste album is Lauren/LOLO eindelijk waar ze wezen wil, in de schijnwerpers. Stilistisch is Not Gonna Let You Walk Away niet ver verwijderd van de blue eyed soul van diva’s als Amy en Adele met dit verschil dat LOLO er geen been in ziet om de meters af en toe in het rood te laten slaan. Laat dat tweede album nu maar komen.

Tien jaar geleden is het alweer dat Wolfmother debuteerde en een frisse wind door het rocklandschap liet waaien. Er is sinds die tijd heel wat gebeurd, bandleden kwamen en gingen, de band werd opgeheven en heropgericht, bandbaas Andrew Stockdale ging solo en toch weer niet en nu is er gewoon weer een nieuw album in aantocht. Victorious is de niet geheel van ambitie gespeende titel van het album dat op 19 februari uit moet komen. Het 4e album van Wolfmother is in alles behalve in naam een soloplaat van Stockdale, hij speelt alle instrumenten op de drums na (die speelde hij wel op de demo’s). Het titelnummer verscheen een week of wat geleden, maar maakte niet veel indruk. City Light doet dat wel, de officiële eerste single van de nieuwe Wolfmother rockt als de neten, klinkt weer lekker retro en eigentijds tegelijk en helpt ons er aan herinneren waarom we tien jaar geleden zo blij waren met de komst van de Australiërs.

Arthur Beatrice is zo’n band die zich moeilijk in een hokje laat stoppen. Alleen de naam als schept verwarring. Arthur Beatrice is geen vent maar een band, waarin uiteraard niemand zit die Arthur heet laat staan Beatrice. De dame van de band heet Ella Girardot, de heren Orlando Leopard (zou hij echt zo heten?) en Elliot en Hamisch Barnes (inderdaad broers). Op hun debuutalbum hield Arthur Beatrice het relatief rustig. Hun bekendste nummers, Grand Union en Midland leverden vergelijkingen op met The xx. De nieuwe single heeft flink wat meer pit. Het door Ella gezongen Who Returned heeft met zijn synthesizers, sequencers en oplopende tempo heeft alle ingrediënten van een club-track maar is dat niet echt. House voor thuis? Niet dat we heel lang hebben hoeven wachten, maar we zijn blij dat Arthur Beatrice weer terug is.

New Navy is niet meer, lang leve Islandis! New Navy was een Australische band die down under heel wat handen op elkaar kreeg met hun debuutsingle Zimbabwe. Dat was in 2011. Later werk haalde bij lange na niet het succes van de eersteling, dus trok men eerder dit jaar de stekker uit de band. De kern van New Navy hergroepeerde zich in Islandis, dat hoge ogen gooit met hun debuutsingle, Home. Was Zimbabwe een variant op een door Vampire Weekend bedacht thema, Home is een geslaagde bijdrage aan het dreampop fenomeen, zonnig en melancholiek tegelijk. Hopelijk blijft het niet bij Hope en zit er voor Islandis meer in dan één hit.

Het is niet uit te sluiten dat My Baby niet alleen over voodoo zingt, maar het ook praktiseert. Het is schier onmogelijk om iemand te vinden die een concert heeft meegemaakt van het Amsterdamse trio die niet in de ban is geraakt. In Nieuw Zeeland, waar My Baby ook veel volgers heeft liepen concerten zelfs uit op orgies waar de concertgangers zich spontaan ontdeden van hun kleding. In Engeland werd My Baby geïntroduceerd door Seasick Steve, eveneens een man verdacht van occulte praktijken. Hoe anders is te verklaren dat hij op doorbrak op zijn 70ste met zijn duivelse muziek? Inmiddels hebben ook andere delen van de wereld hun oog op My Baby laten valen en zij op hen. Wie niet gelooft in sprookjes en spookverhalen moet zelf maar eens polshoogte gaan nemen. Dat kan makkelijk want My Baby speelt altijd en overal (waar halen ze toch die energie vandaan?) en is nu ook doorgedrongen tot onze playlist. Alle verzet is zinloos.

Het is alweer twee jaar geleden dat Cage The Elephant met Melophobia op de proppen kwam, hoog tijd dus voor iets nieuws. Dat vonden de indie-rockers uit Nashville zelf ook dus hebben ze het laatste half jaar hard gewerkt aan hun vierde album. Voor het eerst heeft de band met een andere producer gewerkt dan Jay Joyce. Hij moest het veld ruimen voor Dan Auerbach, die als hij niet uitkijkt nog eens een hitproducer wordt. De Black Keys’ man heeft nu meer dan 20 producties op zijn naam staan en zijn klanten lijken steeds prominenter te worden. Alleen al de laatste paar jaar is Auerbach in de weer geweest met Dr John, Ray Lamontage, Lana Del Rey en Cage The Elephant dus. Tell Me I’m Pretty heet het vierde Cage album dat een week voor kerst in de winkels zal liggen. De eerste single van het album is Mess Around, een compositie van gitarist Dan Schulz, die zowel Outkast als Creedence in zijn hoofd had tijdens het schrijven. Om van zulke uiteenlopende invloeden iets coherents te maken kan je met een gerust hart aan Dan overlaten. Erg benieuwd naar de rest.

Darwin Deez heeft een nieuw album uit en net als de vorige twee wekt de plaat gemengde gevoelens op. Veel songs kabbelen er lustig op los, maar missen uiteindelijk elke oever. Maar als de band beet heeft hebben ze ook goed beet. Hun eerste en enige succesnummer Radar Detector is daar een mooi voorbeeld en met The Mess I Made schiet de band weer in de roos. Op de nieuwe single van het Double Down album klinkt Darwin Deez als een arty, lo-fi versie van Hall & Oates. De d.i.y. productie is vrij rommelig, maar kan niet verhullen dat het refrein ijzersterk is net als de verbindende gitaarlick. De New Yorkers o.l.v. Darwin Smith blijven verwarren, maar ook intrigeren met hun grootstedelijke indiepop. Op plaat maar ook live, waar de songs worden gebracht als onderdeel van een soort totaaltheater inclusief choreografie.