Author: Flip van der Enden

Minder makkelijk dan Return To The Moon, maar niet minder interssant. Waar de debuutsingle van EL VY duidelijk het stempel droeg van Matt Berninger, is I’m The Man To Be een song uit de koker van de ander helft van EL VY, Brent Knopf van Menomena. Dat wil niet zeggen dat onze man van The National zich niet met I’m The Man To Be bemoeid heeft, zijn stem herken je uit duizenden. Het debuutalbum van EL VY wordt dus geen National light album of een Menomena plus plaat, maar een zelfstandig project van twee hoogbegaafde muziekmakers die een outlet zochten en vonden voor eieren die ze elders niet kwijt kunnen.

Nathaniel Rateliff kennen we als zeer gevoelige en innemende singer-songwriter van het type dat van zijn hart geen moordkuil maakt. Je leert Rateliff goed kennen in de zeer sympathieke roadmovie Austin To Boston waarin hij samen met o.a. The Staves en Ben Howard in zes antieke VW busjes door de V.S. toert. De getormenteerde artiest uit die film blijkt ook een extroverte kant te hebben. S.O.B. is een uitbundig uitgevoerde ode aan alcohol met een flinke scheut blues en twee delen gospel. Het is raar, maar waar Nathaniel Rateliff stevent af op een heuse hit. Daar moet op gedronken worden.

Palace Winter is een Deens duo, dat met Menton een overtuigende debuutsingle inlevert in een stijl die doet denken aan bands als Real Estate en Ducktails. Carl Coleman en Casper Hesselager hebben hun plannen ‘on the road’ gesmeed. Carl was het voorprogramma van de band van Casper. De muzikale klik tussen de heren was zo sterk dat overspel voor de hand lag. Beide muzikanten verlieten hun bands en gingen samen verder als Palace Winter, mogelijk een verwijzing naar het Winterpaleis in St Petersburg waar in 1917 de Russische Revolutie begon. Maar dit dus terzijde. Toeval of niet Palace Winter is de derde Deense band die we momenteel draaien. De anderen zij Saybia en Communions.

Track twee van album twee van Half Moon Run is een inventief allegaartje, een rocksong met dance beat en country harmonieën. Wie meer van het zelfde had verwacht is bij de Canadezen aan het verkeerde adres. Half Moon Run is een band, die volop in ontwikkeling is, en zo hebben wij ze het liefst. Ons enige puntje van kritiek is dat we dik drie jaar hebben moeten wachten op de opvolger van het Dark Eyes album. Dat lag gelukkig niet aan gebrek aan inspiratie, maar aan het trage tempo waarmee de wereld viel voor de kunsten van de Canadezen en het drukke tourschema dat dat met zich meebracht. Maar de tweede ronde is aanstaande. Op 23 oktober komt het nieuwe album uit, Sun Leads Me On, een blijde gebeurtenis die wordt gevierd met een albumshower op 7 november in het Tolhuis ook wel bekend als Paradiso Noord.

Met het indringende Fail Fail For You plaatste Luke Sital-Singh zich in één klap op de Britse singer-songwriters kaart. Zijn bijzondere talent voor melodieuze en emotioneel geladen songs bevestigde hij met Nothing Stays The Same (ex-IJsbreker) en debuutalbum. Het Fire Inside album verscheen vorig jaar augustus. Hoogste tijd dus voor een vervolg. Dat is een EP geworden, The Breackneck Speed Of Tomorrow met 4 bescheiden geproduceerde tracks zodat Luke zijn emoties en intenties de vrije loop kan laten. Alle songs zijn in mineur, zoals we de zanger het liefst horen. Leadtrack en hoogtepunt van de EP is de eigentijdse bluessong Still.

Rond 1980 kwamen twee ogenschijnlijk onverenigbare stijlen samen, punk en disco. Wegbereiders van deze fusie waren bands als B52’s en Talking Heads, maar ook Yoko Ono (serieus) leverde met haar Walking On Thin Ice een belangrijke bijdrage aan het toen prille genre. Laat dat nummer nou de belangrijkste inspiratiebron lijken te zijn voor Blush, de heerlijk hysterische nieuwe single van WHITE. WHITE is een vervolg op Kassidy, een Schotse folkrockband o.l.v. Barrie James O’Neill. Als je weet dat dat de ex (en Bowie) is van Lana Del Rey volg je andere media dan wij. Misschien onder invloed van zijn ex is O’Neill met WHITE het glamourpad opgeslagen en muziek gaan maken die naar nylons ruikt i.p.v. geitenwollen sokken. Album is in de maak.

Foals kwam zag en zette een uitpuilende Melkweg op zijn kop eerder deze week. Next stop HMH.  Wie de band volgt vanaf hun debuutalbum uit 2008 zag de bui al lang hangen. Per album breidde Foals zijn following uit en dat zonder water in de wijn te doen! Het album waarmee de Britten definitief toetreden tot de eredivisie, het nieuwe What Went Down album is misschien wel hun hardste tot nu toe. Algemene popwetenschappen dicteert dat het schrijven van een rocksong niet zo heel moeilijk is, in het componeren van een ballad toont zich de ware meester. Luisterend naar London Thunder kunnen we niet anders dan concluderen dat Foals ook voor die test geslaagd is. Met vlag en wimpel.