FIDLAR

Liever hadden we West Coast aan de playlist toegevoegd, maar die is niet los verkrijgbaar. Dus doen we het maar met Drone, de officiële single. Niet dat dat behelpen is. FIDLAR verkeert in bloedvorm, zowel live als op plaat. Een dezer dagen verschijnt het tweede album van de pretpunkers uit L.A. De titel Too wijst niet op veel inspiratie, maar de songs doen dat dus wel. Afgaande op de tot nu toe bekende tracks West Coast en 40oz On Repeat kan het niet anders dan dat dat een topalbum wordt, eentje voor de jaarlijstjes. Drone klinkt zoals The Ramones geklonken zouden hebben als ze uit L.A. waren gekomen in plaats van uit N.Y.C. Over een paar manden laat de band hun surfzonnetje ook in ons land schijnen. Op 23/11 staat FIDLAR in Tivoli/Utrecht.

The Front Bottoms

Nieuw label, nieuwe plaat. 2015 moet het jaar worden waarin de naam The Front Bottoms ook buiten New Jersey schalt. De band van jeugdvrienden Brian Sella en Matthew Uychcich heeft lokaal en in eigen beheer al diverse albums en EP’s uitgebracht. Alhoewel landelijke bekendheid uitbleef, bleef de band niet geheel onopgemerkt. Een A&R manager van het Fueled By Ramen (Fall Out/Boy/Paramore/Young The Giant) label toonde interesse en toen de liefde wederzijds bleek, werd er een deal gesloten zodat de muziek van The Front Bottoms voortaan ook (inter)nationaal te horen zal zijn. Net als Frank Turner brengt The Front Bottoms folk met een punk atttitude en net als bij Frank loont het om naar de tekst te luisteren. Laugh Till I Cry komt van die eerste internationale release, het album Back On Top (18/9). Begin 2016 volgt een Europese tournee waarbij zo’n beetje alle landen worden aangedaan. Wij zijn op 18 feb. aan de beurt. (Bitterzoet-A’dam).

Youth Lagoon

Youth Lagoon is de artiestennaam van Trevor Powers, ingezetene van Boise, een stad in de staat Idaho. Powers staat op het punt zijn derde album uit te brengen. De titel die hij bedacht heeft voor zijn nieuwe muzikale egodocument is Savage Hills Ballroom. Inspiratie putte Powers dit keer zowel uit zijn persoonlijke leven, de dood van een vriend, maar ook uit gebeurtenissen in de V.S. met name het politiegeweld baart hem grote zorgen. Voor de opnamen van het album reisde Trevor naar de Britse stad Bristol om te kunnen werken met Ali Chant, een producer die ook Perfume Genius, en PJ Harvey tot zijn clientèle mag rekenen. Youth Lagoon gaat ook weer toeren, Trevor & co worden op 30 september verwacht in Bitterzoet in Amsterdam.

Chris Cornell

Chris Cornell is een legende van het levende soort. Ook als hij helemaal niks meer had gedaan na Temple Of The Dog en Soundgarden, zouden we zijn naam nog met eerbied uitspreken. Maar na de eerste implosie van Soundgarden kwam hij terug met Audioslave, een van de weinige supergroepen die inderdaad super zijn. En hij heeft een handvol solo-albums laten verschijnen. Hoe eensgezind enthousiast we over zijn werk met zijn bands zijn, Chris solo is een beetje een probleem. Zijn debuut, Euphoria Mourning was goed te doen, Chris Cornell als singer-songwriter. Album twee, Carry On was niet slecht maar eigenlijk niet goed genoeg voor een artiest van zijn statuur. Het album telt wel zijn grootste hits to nu toe, een cover van Billie Jean en You Know My Name, de song die hij schreef voor de Bond film Casino Royale. Met het door hip hopper geproduceerde Scream uit 2009 sloeg Cornell de plank finaal mis. Al denkt de maker daar zelf anders pover. Met het akoestische live-album Songbook (2011) nam hij weer enigszins revanche, ook omdat er songs opstaan uit zijn complete carrière. Kortom Chris Cornell heeft ‘het’, maar het komt er niet altijd uit. En dan is er plotseling een nieuwe single en die is echt uitstekend. Nearly Forgot My Broken Heart is een knap gecomponeerde, smaakvol gearrangeerde, goed geproduceerde popsong, gezongen door een van de beste nog levende rockzangers. Wat wil een mens nog meer? Meer van dit moois. Over een maand weten we of Nearly Forgot My Broken Heart een lucky shot is of dat Chris Cornell inderdaad het heilige vuur weer te pakken heeft. De albumtitel, Higher Truth duidt daar wel op.

Stationschef 170: AMSTERDAM WOODS FESTIVAL

AMSTERDAM WOODS FESTIVAL

Waar je muzikale verlangen gestild wordt”.

SC170_site_AWFDrie dagen lang outdoor genieten op een landelijk, intiem terrein onder de rook van de stad Amsterdam, dat is het Amsterdam Woods Festival.

Een festival voor de echte muziekliefhebber, waarbij muzikale verdieping centraal staat. De prachtige locatie in het Amsterdamse Bos zorgt voor een sfeerbepalend karakter. De muzikale invulling op 3 podia bestaat uit (alternatieve) indie-, pop-, en rockmuziek, met enkele nationale en vele internationale artiesten. We noemen Villagers, Kovacs, I am Kloot, The Veils en Intergalactic Lovers, maar ook opkomende acts als The Brahms en Weval.

Een ander ijkpunt van het festival is de muziekdocumentaire. In een unieke samenwerking met IDFA at Melkweg kun je elke dag een andere topdocumentaire zien. Montage of Heck, Wolflady, Fink Meets the Royal Concertgebouw Orchestra en From Austin to Boston staan op het programma. Na afloop van de screenings zijn er Q&A’s met de makers en/of artiesten uit de documentaire.

En waar mensen samenkomen, moet gegeten worden. Het culinaire hoogtepunt van het festival wordt ongetwijfeld het driegangenmenu dat restaurant Rijsel speciaal voor Amsterdam Woods heeft samengesteld, en presenteert in een sfeervolle spiegeltent. Denk daarnaast aan een divers aanbod aan ‘rollende keukens’, frisdrank, bier en wijn op het festivalterrein.

En de muziek!

  1. Grey Lynn Park – The Veils
  2. Storm Warning – I am Kloot
  3. Diamonds – Josef Salvat
  4. Hot Scary Summer – Villagers
  5. Diggin’ – Kovacs
  6. Find Yourself – Jacco Gardner
  7. Young Spruce and Wires – Alamo Race Track
  8. Meet Me at The Lighthouse – Mister & Mississippi 
  9. Northern Rd – Intergalactic Lovers
  10. Wild & You – My Bubba
  11. Detian – Weval
  12. Red Bull – Afterpartees
  13. Jeremy and Max – Palio Superspeed Donkey
  14. Solace – Fyfe
  15. Kids in Heat – Hannah Lou Clark
  16. Overgrown – Crushed Beaks
  17. Caroline – Douglas Firs
  18. Apple Pie – Nelson Can
  19. Visions – Tubelight
  20. Golden – The Brahms
  21. A little bit of Paris – Moon Tapes
  22. Hostage – Klangstof
  23. The Lemon Song – Kim Churchill
  24. Weekend – Leif Erikson
  25. Even If We Fall Below – Our Minor Fall

Balthazar

De beste Belgische band van dit moment? Volgens onze bescheiden mening wel. Wat zo boeit aan Balthazar is dat de band veelzijdig is, maar toch een herkenbaar en eigen geluid heeft. Nightclub is een lekker losse rocktrack met gitaren, duidelijk refrein en heldere hook. Plek van herkomst is het eerder dit jaar verschenen Thin Walls album. Balthazar staat op Lowlands. Daarna begint de band na nog wat shows in Frankrijk, Duitsland en Engeland aan een vrij grote Amerikaanse tournee. Ook aan de andere kant van de oceaan weten ze Balthazar op waarde te waarderen.

Son Little

Son Little is Aaron Earl Livingston, een jonge Afro-Amerikaanse muzikant uit Philadelphia. Je kan hem kennen van The River, een in blues en gospel gewortelde song waarmee Livingston zich presenteerde als Afro-Amerikaanse neo-traditionalist. Net als o.a. Raury en Gary Clark Jr heeft Livingston ook belangstelling voor zwarte muziek van voor hip hop en r&b.  Anders dan bijv. in The River is het niet Livingston’s gitaar, maar zijn stem die Lay Down draagt. Op 16 oktober brengt Anti Records (Tom Waits/Nick Cave/Wilco) het eerste volwaardige album uit van Livingston, genoemd naar zijn alter ego, Son Little. Gebaseerd op eerder behaalde resultaten zou dat best wel eens een album kunnen zijn voor de jaarlijstjes.

Deerhunter

Meer dan een aangename verrassing, de nieuwe single van Deerhunter. Alleen al het intro! Nile Rodgers (en Daft Punk) zouden er een moord voor doen. We kennen Deerhunter als een experimentele band met wortels in de punk en noise. Niet alles van de band uit Atlanta is even goed, maar saai zijn ze zelden. Deerhunter is al dik een decennium actief. Hun beste album is volgens velen hun voorlaatste Halcyon Digest. De band leek dus over het hoogtepunt, niet vreemd na tien jaar en zes albums, maar Snakeskin zet alles op zijn kop. Het is met afstand de meest poppy en dus radiovriendelijk track van Deerhunter, meer disco dan punk, meer funk dan noise. Het woord is levenslustig. En daar zou wel eens een reden voor kunnen zijn. Main man, Bradford Cox heeft vorig jaar een ernstig auto-ongeluk gehad. Het heeft maanden geduurd voordat hij weer uit de kreukels was. Wellicht heeft die ervaring hem nieuwe energie en inspiratie gegeven. Half oktober volgt het bijbehorende album, Fading Frontier. Ongeveer een maand later staat Deerhunter op Le Guess Who? in Utrecht. Haal je dansschoenen maar alvast uit het vet.

City & Colour

Na het ruim 9 minuten durende, maar van begin tot eind boeiende Woman komt City & Colour nu met een tweede track van hun nieuwe album. Wasted Love is in vorm en lengte een stuk radiovriendelijker dan Woman, maar niet minder overtuigend. De aanjager van City & Colour is Dallas Green. De gitarist van de Canadese post-hardcore band Alexisonfire begon de band ooit als uitlaatklep voor zijn zachte, akoestische kant. Dat was in 2005. In de loop der jaren is City & Colour uitgegroeid tot Green’s hoofdband en tot een van Canada’s succesvolste indie-acts. Op 9 oktober verschijnt If I Should Go Before You, het (live-albums niet meegerekend) vijfde hoofdstuk in de City & Colour sage .

Froth

In mei bracht het alom gewaardeerde Burger Records het tweede album uit van de band Froth uit El Segundo, een stadje in Californië dat vereeuwigd is in de song I Left My Wallet In El Segundo van A Tribe Called Quest. Maar dit terzijde. In een rechtvaardige wereld was Froth door dat album, Bleak vrij beroemd geworden, zeker in kringen van surf/psych/dream/punk en garagerockliefhebbers, maar dat viel dus vies tegen. Geheel onbekend kan je Froth niet noemen, maar bemind dus ook niet. Maar wat niet is kan komen. Froth is nog vrij vers. De band bestaat pas sinds 2013, heeft in die beperkte tijd al  twee albums gemaakt waarvan de tweede makkelijk de beste is. Met een kwaliteitsmerk als Burger achter zich lijkt het daarom redelijk te veronderstellen dat we zo niet in deze ronde dan wel in een later stadium nog veel meer gaan horen van a band called Froth.