Author: Flip van der Enden

Onze favoriete Britse smartpopband heeft een nieuwe single. Alweer. Spring Sun Winter Dread is de derde track van het Get To Heaven album dat van een video is voorzien en los online gezet. Bedoeling is uiteraard om meer mensen richting langspeler te lokken, maar ook om aandacht te vragen voor de tournee, die het viertal uit Manchester binnenkort gaat ondernemen en hen op 27 oktober naar de Melkweg brengen zal.

The Weepies is de band van Deb Talan en Steve Tannen. Los van elkander timmerden zij aardig aan de weg als singer-songwriter. Wederzijdse waardering leidde tot een samenwerking, die op zijn beurt weer leidde tot een verhouding en uiteindelijk een huwelijk. In de V.S. zijn The Weepies best beroemd. Tussen 2005 en 2010 had de band een paar keer goed beet. Niets leek dan ook een doorbraak naar de eredivisie in de weg te staat tot er bij Deb borstkanker werd geconstateerd. Het heeft even geduurd, maar ze lijkt nu uit weer de gevarenzone. Begin dit jaar verscheen na de gedwongen pauze van vijf jaar alsnog een nieuw album van The Weepies. Met daarop het prachtige No Trouble. Luister naar die tekst! En kijk naar die clip! Daarin zie je Steve achter Deb aanjagen over daken, langs regenpijpen, halsbrekende toeren halen ze uit (of hun stan- ins). Parkour is het woord. Uiteindelijk krijgen ze elkaar en is everybody happy.

Uit Haarlem komt tot ons The Yukon Club. Alex, Geert, Lennert en Lars zetten hoog in met hun eerste single Absence. Voor een debuutsingle klinkt Absence opmerkelijk gerijpt en zelfverzekerd. In recensies wordt Radiohead op gevoerd als referentie, maar daarmee wordt de band een beetje te kort gedaan. York & co zullen vast hoog op de waarderingslijst staan van the Yukon Club, maar het imitatiestadium lijkt de band al ver voorbij. Bijzonder is dat de Club ook niet direct aan andere Nederlandse bands doet denken. De stem van de zanger zal voor een aantal mensen misschien even wennen zijn, maar daarna treedt de verslaving in. Vergissen is menselijk dus mogelijk, maar wij hebben het gevoel dat we nog veel gaan meemaken met The Yukon Club.

De blues heeft een beetje een slecht imago. Veel Afro-Amerikaanse jongeren associeren de blues met het verleden, de slavernijtijd. Voor hen was vroeger alles behalve beter. Verder wordt blues vaak gezien als het domein van oudere heren met paardenstaarten. Dat is niet helemaal terecht, dankzij bands als White Stripes en Black Keys leeft de blues ook onder jeugdigeren. Eens in de zoveel tijd is er ook een zwarte muzikant, die wel trots is op zijn muzikale erfgoed, die in de voetsporen treedt van Muddy, de drie Kings en held Hendrix. Zoals Gary Clark Jr. Junior is traditiebewust, maar geen traditionalist. Zijn blues heeft soul, hij kan flink rockend uit de hoek komen, maar is ook niet vies van een beat uit een hip hop doosje. Grinder is een van de twee voorproefjes die Clark Jr de wereld in heeft gestuurd om ons te attenderen op het feit dat de release van zijn nieuwe album, The Story Of Sonny Boy Slim aanstaande is.

Misty Miller kwam een kleine twee jaar geleden in beeld met haar Chronicle EP. Daarvan plukten we het nummer Anything For You. Latere releases werden gewogen maar net even te licht bevonden. Maar met Happy zijn we helemaal…blij. De 21 jarige zangeres uit Zuid-Londen is kort gerokt en goed geluimd en heeft op Happy ook de sound en de song om haar boven het peloton uit te tillen. Misty mag dan een solo-artiest zijn, muzikaal past ze prima in de ‘female fronted bands’ stroming, gitaarbands met meiden aan het roer zoals Wolf Alice, Black Honey en Torres o.a. Hierheen halen maar die meid.

Flame is niet de eerste single van Sundara Karma uit het Britse Reading, maar wel hun beste. Met afstand. Op hun vorig jaar verschenen debuutsingle, Indigo Puff klonk het kwartet nog als een Arctic Monkeys kloon. Een jeugdzonde zullen we maar zeggen, toen de single uitkwam waren de bandleden nog maar net 18. Flame daarentegen laat  een band horen die zijn eigen boontjes dopt en meer verwantschap vertoont met andere jonge indie honden als Circa Waves en Catfish & The Bottlemen dan met oudgedienden als Arctic Monkeys en Franz Ferdinand. Melodie en energie gaan hand in hand en een flinke dosis typisch Britse swagger maken Flame tot een song die je nog vaak gaat horen en Sundara Karma tot een band om eens goed in de gaten te houden.

La Priest (je zeg la op zijn Frans en geen l.a.) is het alias van Sam Dust, die bij de burgerlijke stand bekend staat als Samuel Eastgate. Als Sam Dust maakte Eastgate furore in electro-land met zijn bands Dust en Late Of The Pier. In 2010 liet hij de boel de boel en begon hij aan een wereldreis die een jaar of vijf zou duren en hem de geestelijke en muzikale bagage bezorgde voor zijn jongste project, La Priest. De single Oino bereide ons voor op een melodieus en genre overstijgend album, dat ondanks zijn elektronische coating een warm kloppend hart heeft. Je kunt er goed op dansen, maar net zo makkelijk in je strandstoel van genieten. Learning to Love heet de opvolger van Oino, iets wat in geval van La Priest helemaal niet moeilijk is.

Volgens velen de sensatie van de tweede editie van Pinguins In Paradiso. Het gaat hard met Nothing But Thieves. Ongeveer een jaar geleden bombardeerden wij Wake Up Call, de debuutsingle van de band tot IJsbreker. Nu een flink aantal optredens in ons land en een paar singles verder kan het vijftal uit Southend-on-Sea rekenen op een flinke schare fans in Nederland. Dik verdiend, want de platen zijn prima en de optredens imposant. Het komt helaas niet meer zo vaak voor dat een band fans maakt met optredens, Nothing But Thieves met frontman Conor Mason dus wel. Wat wel vaak voorkomt tegenwoordig is dat bands vrij lang wachten met de opname van een debuutalbum. Normaal is nu om eerst een handvol singles en EP’s te laten verschijnen, zo veel mogelijk op te treden en met die ervaringen aan de opnamen van een eerste langspeler te beginnen. We mogen dus wel wat verwachten van het eerste album van Nothing But Thieves. We zullen nog wel wat geduld moeten uitoefenen, want voor oktober zal er niet veel gebeuren op dat front. Gelukkig wordt het wachten flink verzacht door topsingles als Trip Switch.

Outta My Mind van The Arcs maakt duidelijk dat Dan Auerbach de band niet is begonnen uit artistiek oogpunt. De nieuwe single had helemaal niet misstaan op een album van Black Keys, Auerbach’s zang zorgt voor instant herkenning. The Arcs bestaat uit muzikanten op wie Dan een beroep doet als hij platen produceert voor anderen. Vaak blijven sessiemuzikanten anoniem, denk aan de Funk Brothers die op vrijwel alle Motown hits te horen zijn, maar bijna niemand van naam kent of aan de anonieme studiomuzikanten van de Wrecking Crew die hun stempel drukten op zo’n beetje alle hits die in de jaren zestig uit L.A. kwamen. Auerbach wilde zijn trouwe begeleiders dus in het zonnetje zetten, een nobel streven dat ook nog eens prima muziek heeft opgeleverd.