Author: Flip van der Enden

Acht jaar hebben ze er over gedaan, de opnamen van het zesde album van Modest Mouse. Complete sessies zijn in de la gegaan, producers ontslagen, bandleden vertrokken, studio’s gewisseld, tours gecanceld en nog is Modest Mouse main man Isaac Brock niet tevreden met het resultaat en belooft hij een nieuw album zodra het ‘legally possible is’. Het is prima als een artiest zo kritisch is over zijn eigen werk, maar waarschijnlijk hoort hij andere dingen dan wij. In onze oren klinkt het Stanger To Oursleves album gewoon uitstekend. Het is misschien niet het beste album van Modest Mouse, maar de band van Brock op halve kracht is altijd nog beter dan menig ander band op volle toeren. Luister maar naar het intrigerende The Ground Walks, with Time In A Box.

Dat kwaliteit geen garantie is voor succes wordt vrijwel wekelijks bewezen in een of andere talentenjacht op TV. Of het nu The Voice is of De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Zelden winnen de besten. Dat brengt ons bij Okke Punt, een 23 jarige zanger-componist uit Lisse, die de verdiende eerste plek aan zijn neus voorbij zag gaan. Giel koos met zijn hormonen en niet met zijn oren. Okke debuteert met het imposante Life Ain’t Easy. Hij is een ongemeen goede zanger, die ook nog eens in staat is om songs te schrijven die hem passen als een maatpak, maar ook zo ambachtelijk zijn dat covers onvermijdelijk lijken. Ook maakt de song duidelijk dat Okke misschien een debutant is maar zeker geen dilettant. Hij treedt al jaren op met eigen band, was een belangrijke speler in de band van Yori Swart (net als hij alumni van het Conservatorium van A’dam) en heeft als tijdelijk lid getourd met Fiction Plane. Eigenlijk mag Okke blij zijn dat hij niet is uitgeroepen tot beste singer-songwriter van Nederland (volgens Giel). Het zijn vaak de runners-up die het verst komen.

‘Deze plaat hebben we voor ons zelf gemaakt, als iemand anders hem ook goed vind dan is dat mooi meegenomen’, zei chef Vaccines Justin Young vlak voor de release van het nieuwe album van zijn band. Young en zijn platenbazen kunnen opgelucht ademhalen, het derde album van The Vaccines wordt algemeen beschouwd als het beste album van de band tot nu toe. The Vaccines is er de band niet naar om een hitformule te zoeken en die zo lang mogelijk uit te melken. Ongeduld, energie, nieuwsgierigheid en lust naar avontuur is wat de Londenaren typeert. De nieuwe single 20/20 wordt zo gretig gebracht dat soms je de vrees bekruipt dat de band uit de bocht vliegt. Niet dus, de vangrail wordt gespaard en de finish veilig gehaald met een flinke voorsprong op de concurrentie.

Jack Garratt kan je tegen komen op een festival als Pitch, maar ook in het voorprogramma van Mumford & Sons. De man is dus breed inzetbaar. Met zijn elektronische instrumentarium is hij welkom op dance-festijnen, met zijn opwindende songs misstaat hij niet op rockevenementen, zijn soulvolle zang leidde tot een uitnodiging voor Montreux Jazz en dankzij zijn hits is hij ook thuis op een familiefestival als Pinkpop. Bijzonder is dat Garratt nog geen album uit heeft, maar slechts een handvol singles en EP’s, waaronder zijn doorbraak hit Worry. Het is maar de vraag of er een langspeler aan zit te komen. Jack tourt zich een ongeluk en is tot half november onder de pannen. Gelukkig weet hij het wachten te verzachten en de aandacht vast te houden met mooie muziekjes als dit Weathered.

Pete Doherty is de Engelse Herman Brood, zijn succes rust voor een niet onbelangrijk deel op zijn reputatie als grootverbruiker van verdovende middelen. Voordeel van een bestaan als junk des vaderlands is dat de verwachtingen niet hoog gespannen zijn. Bij optredens zijn de fans al tevreden als Doherty überhaupt komt opdraven. Bij albums neemt men genoegen met een paar goede tracks. Doherty’s faam rust op zijn werk met The Libertines, een band die hij in 1997 begon samen met Carl Baråt, ook een gebruiker maar met iets meer zelfcontrole. Vanwege Doherty’s liederlijke levensstijl is de loopbaan van The Libertines er een van horten en stoten. Het laatste jaar zit er weer schot in de zaak, de band treedt weer op en er ligt na elf jaar weer een nieuw album klaar voor release. De blijde geboorte van het derde Libertines album, Anthems For The Doomed Youth (4/0) wordt aangekondigd met een nieuwe single. Gunga Din is een voor The Libertines’ doen vrij gedisciplineerde track met aanstekelijk lalala refrein. Doherty lijkt zijn demonen onder controle te hebben, voorlopig.

Beach House verstaat de kunst om moeilijke muziek makkelijk te laten klinken. Of andersom. Het nieuwe Sparks is geen uitzondering. Het nummer vergt een paar draaibeurten voordat de melodie zich laat horen, maar dan heb je ook wat. Beach House is een duo dat sinds haar debuut in 2004 de boventoon voert in het dream pop genre. De mannelijk helft heet Alex Scally. Zijn partner Victoria Legrand is een Française met een beroemde vader, Michel Legrand. Papá is een gerespecteerd jazzmuzikant en componist met meer dan 200 soundtracks op zijn naam. Hij is ook de auteur van de evergreen, Windmills Of Your Mind. Vicoria is geboren in Parijs, maar opgegroeid in Philadelphia. Een studie in Parijs heeft ze voortijdig afgebroken, waarna ze weer naar Philly ging. Daar liep ze Scally tegen het lijf. Het duo sloot een muzikaal pact dat binnenkort een vijfde vrucht afwerpt in de vorm van het album Depression Cherry.

Tourist LeMC is de nom de plume van Johannes Faes uit het Vlaamse Schoten, een gemeente onder de rook van Antwerpen. Tourist LeMC is een rapper, maar niet van het eenkennige soort. Zijn muziek kent invloeden uit diverse disciplines, van Holland’s cabaret tot Vlaamse dichtkunst. De Troubadour telt een gastrol van Flip Kowlier. Als lid van ‘t Hof van Commerce hoorde Kowlier tot de pioniers van de Vlaamstalige hip hop scene en baande hij het pad dat Tourist nu bewandeld. De Troubadours staat op album nummer twee van Tourist LeMC, En Route dat uit is op Top Notch.

Mac laat horen dat hij met minimale middelen de meest mooie muziek kan maken. Een dronken keyboard, een gitaar, een snare en een stem, dat zijn de ingrediënten van Another One. Het tempo ligt laag, de stemming is bedrukt. Mac heeft liefdesverdriet. Klinkt Another One als een thuisopname, ook de clip is super low budget. Je ziet Mac met zijn instrumenten in zee staan playbacken met een Michael Jackson t-shirt aan dat hij zo te zien zelf heeft gemaakt. Dat geldt ook voor het MJ masker dan hij af en toe op heeft. Wie weet wat daar achter zit mag het zeggen. Feit is dat de Canadees alweer een een mooi muziekje aan zijn toch al niet vervelende oeuvre heet toegevoegd.

Lily Allen meets Selah Sue. Grote kans dat we Come van Jain in minder tropische omstandigheden hadden laten liggen, want niet erg veel diepgang. Daarnaast schreeuwt Come one hit wonder. Maar toch. In deze hittegolf laat Come zich beluisteren als een frisse bries. Het nummer is het muzikale equivalent van een mojito, exotisch, verfrissend en naar meer smakend. Jain komt uit Frankrijk. Mocht haar muzikale carrière na dit succes stokken, kan ze altijd nog clipmaker worden. De video van Come is namelijk opvallend leuk, vol visuele grappen en met een hoofdrolspeler, die minstens zo charmant is als haar hit.