Author: Flip van der Enden

Woodkid meets Villagers. You Don’t Know Me van Son Lux is een intrigerend stukje modernica, een smachtend gezongen semi-ballad met zware percussie, dameskoortjes en vioolarrangementen. Son Lux is Ryan Lott, een klassiek geschoold pianist en componist, die zichzelf heeft leren drummen en gitaarspelen. Na een periode als componist van muziek voor modern ballet en commercials begon hij met behulp van sample-machines en andere elektronische instrumenten te werken aan wat zijn eerste album zou worden. Dat was in 2008. Sindsdien is Son Lux gesignaleerd op de bühne met of op platen van o.a. Bon Iver, Sufjan Stevens en Beirut. You Don’t Know Me is de eerste single van het vierde Son Lux album, de soundtrack die hij schreef voor de film, The Disappearance of Eleonor Rigby niet meegerekend.

Het gaat om de sax. Mooi liedje, de langverwachte comeback-single van de Zweedse muzikale geestverruimers Dungen, maar zonder die saxsolo aan het eind zou het niet meer dan mooi geweest zijn. Nu is Åsk Dit een evergreen in wording. Dungen dus, is de naam waaronder multi-instrumentalist Gustav Ejstes sinds begin deze eeuw zijn muziek uitbrengt. Dungen was een van de eerste moderne bands die inspiratie putten uit de pyschedelica van de jaren 60 en 70. De zeven Dungen albums tot nu toe hebben allemaal een internationale release gekregen. Ook live was het succes van de Zweden grensoverschrijdend. Na 2010 werd het stil, een stilte die vorige maand onverwacht werd verbroken met de mededeling dat er op 25 september een nieuw Dungen album zal uitkomen. De inkt van het persbericht was nog niet droog toen de single Åsk Dit online kwam, een licht funky track, die op driekwart wordt gekaapt door een saxofonist die dus voor  een heerlijk happy end zorgt. Hopen dat hij/zij(?) ook op het nieuwe album volop speelruimte krijgt.

Alison Mosshart kennen we als rockchick extra ordinaire, aanvoerder van The Kills en zuster in het kwaad van Jack White in The Dead Weather. Hier treffen we de zangeres in de relatief rustige omgeving van The Forest Rangers, een raadselachtige band die in het leven geroepen lijkt om de Amerikaanse tv-serie Sons of Anarchie muzikaal te omlijsten. Het broeierige Trying To Believe You’re Mine is te horen in één van de afleveringen van seizoen zeven.

Hun heerlijke tussendoortje, No Harm haalde zonder moeite de -1 positie van onze Graadmeter. Toen de track verscheen hadden we geen idee hoe lang we op echt nieuw werk van Editors moesten wachten. Niet zo lang dus. Marching Orders is helemaal vers. Het is echter niet duidelijk of de track ook op het nieuwe Editors album komen zal, de opvolger van The Weight Of Love uit 2013. Vooralsnog is Marching Orders uitgebracht als benefiettrack voor Oxfarm. Er zijn 300 12” ‘s geperst, die exclusief te koop worden aangeboden in Oxfam winkels in Engeland, Duitsland en België. Gelukkig is het nummer ook digitaal gereleased. Zodat iedereen er van kan genieten, en genieten doen we van Marching Orders, de volle zeven en halve minuut lang.

Eigenlijk hou ik niet van metal, zei Mastodon zanger Brent Hinds pas in een interview. Metal leek hem wel even stoer, maar om nou je hele leven als metalhead te slijten is ook weer zo wat. Dus probeert Hinds stilletjes zijn bandmaten van het metalpad af te leiden. Dat is redelijk gelukt op de nieuwe single van Mastodon. De gitaren zijn onveranderd  zwaar en de drummer laat de boel niet verslappen, maar de riff is vriendelijk en de zang heel goed te doen. Geen gruntje aan de lucht! Dat maakt dat we Asleep In The Deep niet alleen op ons metal kanaal, Aardschok en op ons harde rockkanaal Pinguin On The Rocks draaien, maar ook op het moederschip. Meestal gaat metal ons net een streepje te ver, maar een beetje stevigheid op zijn slaan we niet af.

Death Cab For Cutie draait al weer zo lang mee dat we de band voor lief nemen. Categorie sympathiek, maar over het hoogtepunt heen. Niet dus, bleek vorige week op Best Kept Secret. De band speelde een bevlogen set die niet hing op nostalgie of leunde op een paar oude hits. De band uit de staat Washington heeft de keuze uit songs van inmiddels acht albums. De meest recente, Kintsugi is misschien niet hun beste, maar telt met Black Sun en No Room In Frame wel weer een paar tracks die niet mogen ontbreken op een eventuele ‘Best Of’. Ook The Ghosts of Beverly Drive is alweer een sterke single van een band die dus nog lang niet uitgerangeerd is.

.

Jedi Mind Tricks is een hip hop act uit Philpadelphia, die ouder is dan deze eeuw. In de VS heeft de crew de nodige klappers op hun naam staan. Hier? not so much. Of Deathless Light daar verandering in zal brengen, waarschijnlijk niet, maar een betere mix tussen rap en rock zal je dit jaar niet horen. De track komt van The Thief And The Fallen album numero acht van Jedi Mind Tricks.

Glastonbury is de Rolls Royce onder de festivals, niet alleen een van de oudste, de aller grootste en het meest brede festival, maar ook het meest prestigieuze. Bands nemen bij wijze van spreke geld mee om op Glastonbury te mogen optreden. Nederlandse bands kunnen alleen maar dromen van een show op de heilige grond in het Engelse Somerset. In de 45 jarige geschiedenis van het festival hebben er ooit maar twee Nederlandse bands een uitnodiging gehad om te komen spelen, De Staat in 2010 en Birth Of Joy in 2013. Dit jaar komt daar een derde polderrockband bij, My Baby. Het Amsterdamse trio kreeg de invitatie na een zeer geslaagde tournee met Seasick Steve door Engeland, heeft het dus helemaal zelf verdiend. Even leek het er op dat Cato, Joost en Daniel buiten onze grenzen meer waardering kregen dan hier, dat is inmiddels wel veranderd. Een uitstekend tweede album, een aantal shows op eigen kracht plus optredens als backing band van # 1 fan, van Henny Vrienten hebben My Baby ook hier veel liefde en waardering opgeleverd.

Lauryn Hill is geen makkelijk mens, niet voor zichzelf en niet voor anderen. Als lid van the Fugees leerde ze zelfs haters van hip hop houden. Toen het trio na twee albums implodeerde maakte Lauryn veel zo niet alles goed met haar soloalbum, The Miseducation of Lauryn Hill, een plaat die nog niets aan glans heeft ingeboet. Dat was in 1998. Vier jaar later volgde nog een live album, waarmee ze zelfs haar grootste fans op de proef stelde. En toen werd het stil. Lauryn trouwde met een van de zonen van Bob Marley en zorgde voor vijf erfgenamen. Muziek leek haar niet meer te interesseren en de muziekindustrie al helemaal niet. Er was even sprake van een reünie van the Fugees, maar dat plan is nooit veel verder gekomen dan een geflopte single. De laatste paar jaar treedt Lauryn weer regelmatig op, meestal komt ze veel te laat, speelt ze veel te kort en weigert ze haar hits te zingen. Kortom een speciaal geval, bulkend van het talent, maar mentaal niet in staat om het in goede banen te leiden. Lauryn is niet de eerste en enige getormenteerde artieste. Velen gingen haar voor en velen zullen er nog volgen. Een van haar illustere voorgangers is Nina Simone, die het bestond om een zaal te verlaten nog voordat ze een noot gespeeld had. Omdat het publiek haar niet aanstond. Over de legendarische Simone, een van de grootste Afro-Amerikaanse artiesten ooit verschijnt binnenkort op Netflix een nieuwe documentaire. Voor de soundtrack zijn een aantal eigentijdse r&b acts gevraagd waaronder John Legend, Leon Bridges en Lauryn Hill. Aanvankelijk zou Lauryn twee songs doen, maar ze raakte zo enthousiast dat ze er uiteindelijk zes inleverde en co-producer werd van de soundtrack. We kunnen alleen maar hopen dat dit het begin is van een echte comeback, want als je Lauryn’s versie hoort van Simone’s Feeling Good (inderdaad ook gedaan door Muse) dan weet je meteen hoe zeer we haar hebben gemist.