Author: Flip van der Enden

Songhoy Blues is een band uit de Malinese provincie Gao. Vanwege de burgeroorlog zagen ze zich gedwongen hun streek te ontvluchten. Via Timboektoe kwam het kwartet in Londen terecht, waar ze zich verzekerd weten van de muzikale en morele steun van Damon Albarn. Albarn heeft Songhoy Blues ‘ontdekt’ toen hij twee jaar geleden in Mali was voor het Africa Express project. De track die Songhoy Blues toen opnam, Soubour hebben we regelmatig gedraaid. Al Hassidi Terei is de eerste single van een voor begin volgend jaar aangekondigd debuutalbum van Songhoy Blues, dat toepasselijk Music In Exile gaat heten. Op 11 december treedt Songhoy Blues op in de bovenzaal van Paradiso.

Henny Vrienten bezingt zijn eerste liefde -de gitaar- een liefde waarvan hij nooit is genezen. Gelukkig. Vrienten’s eerste album in bijna een kwart eeuw is een prachtplaat geworden. Veel rockers van zijn generatie voelen de behoefte te doen alsof ze nog steeds 20 zijn, Henny niet. Hij heeft een album gemaakt dat past bij zijn positie als eminence grise van de vaderlandse popscene, ingetogen maar trefzeker, zonder toeters maar met ballen. Vrienten liet zich inspireren en begeleiden door het Amsterdamse voodoo trio My Baby. Producer en kwaliteitsbewaker was Daniel Lohues, die dat vaker zou moeten doen (Bo De Gro?). Speciale vermelding verdient Xander ‘zoon van’ Vrienten, die bast als de beste en misschien eens een solo-album zou moeten overwegen.

Father John Misty heeft een hit in handen. Of Bored In The USA ook in NL zal aanslaan valt te betwijfelen omdat een groot deel van de aantrekkingskracht van het nummer in de tekst zit. In de VS echter is de boel ontploft sinds Father John de song live speelde bij David Letterman. Bored In The USA is vrij ver verwijderd van de stijl die John beoefend als drummer van Fleet Foxes. Het is een ballad in de stijl van Billy Joel en zou een persiflage geweest zijn als de tekst niet zo goed was geweest en de uitvoering van Father John Misty niet zo overtuigend.

Nieuwe versies van oude nummers, dat is kort gezegd de lading van Vinticious Versions, de jongste release van De Staat. De zelf gestelde opdracht was om een aantal toptracks van de eerste drie albums van de Nijmeegse band ‘klein’ te brengen, niet unplugged en ook niet uitgekleed maar compact en geconcentreerd. Cynici denken misschien dat de nieuwe EP gemaakt is vanwege contractuele verplichtingen of het gevolg is van gebrek aan nieuwe ideeën, maar één luisterbeurt maakt meteen duidelijk dat hier een artistieke gedachte achterzit die bijzonder goed is uitgepakt.
De songs zijn stuk voor stuk zeer geslaagd omdat de composities zo solide zijn, maar ook omdat het spelplezier er af spat. Misschien wel nergens zo duidelijk als op Input Selection dat een aanstekelijke ode is geworden aan Beastie Boys en 90’s hip hop.

De andere band van Spike zou je kunnen zien als een vervolg op Golden Earring. Met The Deaf volgt hij het spoor van een ander orkest uit het Haagse Q65, een van de beste en invloedrijkste bands die ooit hebben rondgewaard in de stad achter de duinen. Het eigenlijk veel te korte Sin City is een sterk staaltje proto-punk a.k.a. garagerock gespeeld door de Hagenezen met precies de juiste doses fun en flair.

She Keeps Bees is een man-vrouw duo dat voor de verandering eens niet aan White Stripes doet denken. Sterker nog, je kunt Jessica Larrabee en Andy LePlant zelfs zien als de anti White Stripes met hun melodieuze, onthaastte fluisterpop. Owl is zo’n nummer dat je net als de voorganger, Is What It Is vooral op zondagochtend kunt horen tijdens onze ‘anti-kater’ uurtjes. Beide songs staan op het derde album van She Keeps Bees uit Brooklyn, waar ook wel wat stevigere werkjes op staan. Maar het best zijn de Bees op mooie muzikale meditatieve momenten als Owl.

Er zijn in principe twee manieren om beroemd te worden in de popmuziek, live spelen of een radiohit. John Coffey is beroemd (berucht) geworden door hun liveshows, waarin het vijftal een tomeloze energie aan de dag legt. Voor wie de band nog niet kent. Alfred, David, Carsten, Richard en Christoffer opereren vanuit Utrecht en maken mosh pit pop. (leuk weetje, Alfred was ooit dj bij Kink FM). Tot voor kort deed de band alles lekker zelf en daar zijn ze heel ver mee gekomen. Om de carrière naar een hoger plan te tillen zijn de Coffeys nu in zee gegaan met een platenmaatschappij, en niet de minste. V2 is bezig een indrukwekkende nationale stal op te bouwen met naast John Coffey ook Mister and Mississippi, Blaudzun en The Deaf. Gezegd moet worden dat al is Broke Neck hun meest radiovriendelijke nummer tot nu toe, John Coffey heeft geen concessies gedaan. Ze zijn en blijven de hardste band van Nederland. Meer herrie volgt binnenkort op het derde album dat 30 januari verschijnt met de release op 20 februari in de Melkweg.

DMA’s hakte ere lekker in op London Calling eerder deze maand. Eerlijk gezegd kenden we de band nog niet, maar dat gemis hebben we snel goed gemaakt. Het Australisch trio blijkt het niet alleen op de bühne zeer goed te doen, ook op plaat is het genieten geblazen. DMA’s heeft nog maar een handvol songs op Spotify staan, maar dat blijkt voldoende om een beeld te scheppen van een band die de bravoure en klassieke songstructuren van 90’s Britpop injecteert met een hedendaagse garagerock ethiek. De drie leden van DMA’s zijn stuk voor stuk gerenommeerde singer-songwriters, die hebben ontdekt dat ze samen de som der delen overstijgen. Kom maar op met dat album en die festival optreden komende zomer.