Author: Flip van der Enden

De naam spreekt boekdelen King Gizzard & The Lizard Wizard is van de psychedelica. Net als de toonaangevers van de moderne variant op geestverruimende rock, Tame Impala komt King Gizzard uit Australië. Uit Melbourne. Ze zijn met zijn zevenen. Wie nou de King is en wie The Lizard Wizard is niet helemaal duidelijk. Wel dat de muziek net zo bijzonder is als de bandnaam. Cellophane met zijn trippende gitaren een aardse mondharmonica is een van de tracks van een nieuw album, I’m In Your Mind Fuzz. Bij de song hoort een clip waarvoor je je 3D bril even moet opzetten. I’m In Your Mind Fuzz wordt het vierde King Gizzard & The Lizard Wizard album in totaal en het tweede dat dit jaar uitkomt. Aan inspiratie geen gebrek dus. Goed dus dat de band zich binnenkort komt voorstellen. Gaat dat zien in de Paradiso op 16 nov. a.s.

Never Wanted This, de vorige single van Wild Smiles was een onverbloemde ode aan Nirvana. Met Girlfriend bewijst het trio ook eigen noten op hun zang te hebben. Wild Smiles is een pretpunkpop trio uit Winchester, UK. De zes of zo songs die nu bekend zijn van het jonge trio (het oudste lid is 23), zijn allemaal kort en bondig en uptempo en laten een liefde doorschemeren voor surf, Ramones en Nirvana dus. Album volgt.

We Were Promised Jetpacks is een band die al een jaar of vijf bungelt tussen veelbelovend en miskend. Of de Schotten met hun derde album, Unravelling gaan scoren is een vraag die we pas over een tijdje kunnen beantwoorden. Wel is nu al zeker dat het aan de kwaliteit niet zal liggen. We Were Promised Jetpacks grossiert in strak gecomponeerde indie-rocksongs met een punky coating, die vrijwel altijd eindigen in een euforie van gitaren. De band maakt geen vrolijke muziek, misschien is dat een van de redenen dat de doorbraak tot nu toe is uitgebleven. Aan de andere kant geeft die serieuze ondertoon de muziek van We Were Promised Jetpacks een diepgang die menig hitparadeband node mist.

Pete and The Pirates is niet meer, leve Teleman! De band wordt vaak op een rij gezet met Alt-J en Django Django als vertegenwoordigers van het nerdy segment van de nieuwe Britse popgolf. Als Teleman net zo succesvol gaat worden, zal je hen niet horen klagen. Het debuutalbum van Teleman heet Breakfast en telt 10 intrigerende songs vol analoge gitaren en digitale keyboards. Het opvallendst is de stem van Thomas Sanders. Zijn hoge timbre en lichte vibrato zal voor sommigen even wennen zijn, maar eenmaal daar is het boeien geblazen.

Nu is Slaves al geen naam die zich makkelijk laat googelen, blijken er ook nog eens meerdere hondjes te zijn die fikkie heten. De Slaves die we zochten en vonden is een duo dat thuis in Engeland al een stevige reputatie heeft opgebouwd als live-act. De verleiding is nu groot om Slaves te vergelijken met dat andere Britse duo dat live diep indruk achterlaat, maar die vergelijkingen berusten vooral op toeval. Om te beginnen zijn Isaac Holman en Laurie Vincent best wel good looking, daarnaast zingt bij Slaves de drummer en tenslotte schuurt Slaves dichter tegen de punk aan, wat zich ook uit in de lengte van hun songs. Ze hebben een nummer van 16 seconden en de debuutsingle Hey klokt er net iets meer dan twee. Het is allemaal nog zo vers met Slaves dat er van een album voorlopig nog geen sprake is. Geeft niks, laat ze eerst maar komen spelen.

Divisionary zo heet het tweede album van Ages and Ages, een meerstemmige fantasierijke folk pop band uit Oregon, die bestaat uit zeven dromers, denkers en doeners. Een half jaar geleden pikten we het titelnummer van het nieuwe album van de band op in de hoop/verwachting dat we er veel mensen een plezier mee zouden doen. Dat is maar half gelukt. Deze week starten we een tweede poging om de betoverende big band folkrock van Ages And Ages aan de man te brengen. Light Goes Out is een minder makkelijk nummer dan de meezinger Divisionary (Do The Right Thing), maar zeker niet minder boeiend. Mocht Ages And Ages op plaat je niet direct kunnen boeien, zoek ze dan op op Youtube en je bent verkocht.

Oxford, niet de befaamde Britse universiteitsstad, maar de gelijknamige studentenstad in Mississippi is de plaats van herkomst van Bass Drum Of Death, een band die het harde segment van de Amerikaanse garagerockscene vertegenwoordigt. Ze zijn met zijn drieën, maar maken lawaai voor tien, fraai lawaai met kop en staart songs, die stevig zijn zonder een metalen smaak te krijgen. 6 jaar Bass Drum Of Death heeft twee EP’s en drie albums opgeleverd, waarvan de nieuwste, het net verschenen Rip This, de bron is van Left For Dead.

Tripper, de nieuwe single van The Sore Losers, die ander Belgische band op het Excelsior label staat al een paar weken op de eerste plaats van De Afrekening, zeg maar de Graadmeter van Studio Brussel. Onze zuidelijke collega’s doen net als wij aan positieve discriminatie, Belgische bands krijgen extra liefde, maar dat is niet de reden dat The Sore Losers op nummer 1 staat. Dat komt gewoon omdat Tripper een rocksong eerste klas is, waar menig Anglo-Amerikaanse band een misdrijf voor zou plegen. Tripper is net als Don’t Know Nothing en Girl’s Gonna Break It terug te vinden op de langspeler Roslyn.

De nieuwe single van Paceshifters laat een wat hardere kant horen van de band uit Overijssel. Niet dat Drone en de ex IJsbreker, Cross Your Mind nu van die lieve liedjes waren, maar met zijn drieën geven ze aardig beeld van de actieradius van een van de betere polderrockbands van dit moment, vrij intense rock met een punky roll, gezongen door een van de betere zangers van boven de grote rivieren.