Author: Flip van der Enden

Ty Segall is een centrale figuur in de punkscene van de Amerikaanse west-kust. Hij zit in meer bands en speelt mee op meer platen dan je voor mogelijk houdt. Tussen de bedrijvigheid door werkt hij aan een solocarrière, die een sterk nieuw hoofdstuk heeft gekregen met het album Manipulator. Het is Ty’s zevende langspeler en wat ons betreft zijn beste, al is het maar omdat de plaat klinkt als een klok. In het verleden was Segall een aanhanger van het lo-fi principe, maar dat lijkt hij nu te hebben opgegeven. Dit keer heeft hij dan ook ruim een jaar aan de plaat gewerkt, vroeger was hij in een paar weken klaar. Manipulator is met zijn 54 minuten ook nog eens het langste album dat Ty Segall maakte. Alles wijst er dus op dat Ty Segall prioriteiten heeft gesteld en zich de komende tijd vooral aan zichzelf zal denken. Dat zal hij o.a. doen tijdens een uitgebreide tournee door Europa. Op 3 november kan je Ty Segall 2.0 live meemaken in de Paradiso.

Moon Hooch is een trio uit de V.S. Tot zo ver niks bijzonders. De bezetting is twee saxofoons en drums. En zo eentje hadden we er nog niet. Het trio maakt dansmuziek of misschien is dansbare muziek een betere omschrijving, want bij dance denk je toch al snel aan elektronische apparaten. Moon Hooch is puur natuur, een van de twee saxofonisten heeft wel een kastje met knoppen voor zich staan, maar het echte werk wordt gedaan door de longen. Cave music noemen ze hun muziek zelf. Het resultaat is niks minder dan opwindend. Over opwinding gesproken, de clip die bij EWI hoort mag er wat dat betreft ook zijn. Je ziet in zwart wit een bruid en bruidegom zich opmaken voor het jawoord. De wedding band blijkt Moon Hooch te zijn dat speciaal voor de gelegenheid een liedje heeft gemaak. Laten we volstaan met te zeggen dat de keurige huwelijksgasten tegen het einde van de clip nog maar weinig kleren aan hebben. Ons lijkt Moon Hooch de ideale band, niet alleen voor bruiloften en partijen, maar voor Lowlands of welk ander festival dan ook.

Zij heet Rebekah ‘ Beck’ Wood en zingt, hij luistert naar de naam John Ridgard en is multi-instrumentalist. Samen heten ze Coves en maken ze dream-pop. Misschien is nightmare-pop een betere naam. Niet dat het duo muziek maakt waar je ‘s nacht wakker van ligt, maar hun sound heeft iets prettigs verontrustend, iets hekserigs. Daarmee onderscheidt Coves zich van verwante duo’s als Melody’s Echo Chamber en Cults. Wel hoor je net als bij alle anderen dream pop acts sporen van de vroeg jaren zestig en dan vooral het werk van Phil Spector en de onvolprezen Shangri-Las, misschien wel de grondleggers van het genre en net als Coves vertegenwoordigers van the dark side. Geïnteresseerd? Beck en John hebben een heel album in de aanbieding, Soft Friday heet het en is nu uit. En Coves staat op de aanstaande editie van London Calling.

Het zal je niet zijn ontgaan dat Leonard Cohen een nieuw album heeft. Het zal je evenmin zijn ontgaan dat Popular Problems een zeer goed album is geworden. Of er een Suzanne of Hallelujah op Cohen’s 13e album staat, zal de toekomst uitwijzen. Wij doen het voorlopig met Almost Like The Blues, een perfecte zondagochtend plaat. Leonard Cohen, de nestor van het singer-songwritersgilde is vorige maand 80 geworden. Hij vierde zijn verjaardag door (weer) te gaan roken. En waarom niet? Een paar glazen whiskey er bij en vergeleken met meneer Cohen zal Johnny Cash zaliger klinken als een koorknaap.

In Laarbeek, een dorpje onder de rook van Helmond liggen de wortels van Nouveau Vélo, een band die zeer goed voor de dag komt met een eerste album vol prachtige, geladen, veelal mid-tempo rocksongs met gitaren die niet meer zo fijn gejengeld hebben sinds REM de stekker er uit trok. Het naar de band genoemde album is zonder productionele poespas opgenomen, dat hoeft ook niet want de songs en het muzikale vakmanschap zijn sterk genoeg. Ook laat het album een ontwikkeling horen van Nouveau Vélo, dat sinds hun debuut EP van vorig jaar duidelijk aan kracht en zelfvertrouwen heeft gewonnen.

Twee Duitsers en een Luxemburger wonen en werken in Den Haag. Nee dit is niet het begin van een mop, maar een beschrijving van Say Yes Dog, een electro-trio, dat met A Friend een supersterke single heeft ingeleverd. Aaron, Pascal und Paul hebben twee jaar geleden ingeplugd en sindsdien al heel wat bereikt, optredens op Eurosonic en Into The Woods en toertjes met Capital Cities en Junip. Say Yes Dog beweegt zich aan de poppy kant van het electro-spectrum. Het trio maakt dansbare songs die geen dance zijn, radiovriendelijke nummers die op de bühne prima overeind blijven. Say Yes Dog is dan ook veelvuldig op de podia te vinden, voornamelijk in de buitenlanden, maar met een zekere regelmaat ook bij ons in de buurt. Bijvoorbeeld op 19 november in de OT301 in Amsterdam.

De nieuwe single van Magnus is een supersterke electrotrack, die gedragen wordt door de fijne doorleefde stem van Tom Barman en naar een hoger plan wordt getild door de vocale bijdrage van Tim Vanhamel, hij van Millionaire en Broken Glass Heroes. Puppy staat net als de Graadmeter topper Singing Man op het nieuwe album van Magnus, het muzikale verbond van Barman en CJ Bolland. Wat ons betreft wordt het wel weer tijd voor een nieuw dEUS album. Het is altijd tijd voor een nieuwe album van dEUS, maar als Barman de tussenpozen vult met buitenbandse activiteiten als Magnus willen we best nog wel wat langer wachten.

Sue The Night is Suus de Groot, een zeer getalenteerde songwriter en een bizar goede zangeres. Na een paar singles in de traditionele singer-songwriter stijl komt Sue The Night nu met een single die een duidelijke band feel heeft. Debet aan die ontwikkeling is Linda van Leeuwen, de drummende helft van Bombay Show Pig, die hier haar debuut maakt als producer. Dat de dames op zo’n hoog niveau debuteren is opvallend, maar begrijpelijk als je weet dat ze al de nodige vlieguren hebben gemaakt. Suus als zangeres bij de freak-funk band Cirque Valentin en als lid van de liveband van Baskerville. Ook Linda heeft met Baskerville getoerd en heeft met Bombay Show Pig natuurlijk ook wel wat van de wereld gezien. Sue The Night is nu bezig aan een serie try-outs voor de officiële lancering van hun album eind januari 2015. We hopen ze al voor die tijd op de Noorderslag te zien.

Boots is de artiestennaam van Jordy Asher, een jonge producer die in één klap bekend en rijk werd
als coproducer van het laatste album van Beyonce. Ho, wacht ga nu niet weg, als is er nik smis met Beyonce haar muziek zal je niet snel horen bij ons. Als platenmaker houdt Boots zich met hele ander dingen bezig dan booty en bitches. Zijn eerste single is een zeer intrigerende track die op fluisterniveau begint en eindigt met een orgie van vervormde gitaren van het soort waar Trent Reznor tot voor kort patent op heeft. Mercy is een eigenzinnig debuut van een opvallend getalenteerde nieuwkomer.