Author: Flip van der Enden

Helse gitaren en hemelse zang, dat is wat Dear Boy presenteert op hun nieuwe single, Hesitation Waltz. Er zijn vier lieve jongens en ze komen uit L.A. Hun debuut verscheen een jaar geleden in de vorm van en 5-Track EP. Dear Boy is een anglofiele band, de muzikanten zijn fan van Brits gitaarpop in het algemeen en die uit de 90’s in het bijzonder. De nieuwe single van Dear Boy is een productie van Doug Boehm van Girls en werd gemixt door Gareth Jones, die dat ook deed/doet voor Depeche Mode, Wire en Merchandise, een andere band uit de V.S. die zich laaft aan Britse bronnen. Over plannen voor een album en een tournee is nog niks bekend.

She Keeps Bees is een duo uit Brooklyn, New York dat het bluesy spoor volgt van bands als White Stripes, PJ Harvey en Patti Smith. Tenminste dat deden ze. We hebben nog maar twee songs gehoord van het nieuwe album van Jessica Larrabee en Andy Laplant, maar die wijken sterk af van eerder behaalde resultaten. De songs zijn nog wel bluesy in feel, maar niet meer in stijl. De single Is What It Is is een duistere ballad met ritme box, die niet lijkt op maar wel doet denken aan Britse trip hop acts als Portishead of een eigentijdse Amerikaanse club als Poliça. De belangrijkste troef van She Keeps Bees was altijd de stem van Jessica, die komt in de nieuwe omgeving nog beter uit de verf. Het nieuwe album, Eight Houses is vanaf 16 september in zijn volle glorie te streamen en/of te koop.

Het rommelt in het Frightened Rabbit kamp. Gitarist Gordon Skene heeft de band begin dit jaar verlaten en drie van de vier overblijvers hebben nu een album uitgebracht onder de naam Owl John. Eigenlijk gaat het om een solo-album van Scott Hutchinson, de oprichter van Frightened Rabbit en in de begin dagen van de Schotse band ook enig lid. Frightened Rabbit is langzaam maar zeker van eenmansproject uitgegroeid tot collectief met compositorisch inbreng van alle leden. Scott wilde weer terug naar af, als enige verantwoordelijk zijn voor de songs en de sound. Owl John klinkt dan ook niet erg als Frightened Rabbit. Waar die band het grote gebaar niet schuwde, houdt Owl John alles klein en intiem, nou ja bijna alles. Of en wanneer Frightened Rabbit de gelederen weer zal sluiten is onduidelijk en waarschijnlijk ook afhankelijk van het succes of gebrek daaraan van Owl John.

Voor hun nieuwe single hebben The Black Keys de blues de blues gelaten en een track gekozen -het openingsnummer van hun Turn Blue album- die meer dan een beetje aan Pink Floyd doet denken. Ruim zes minuten duurt Weight Of Love culminerend in een prachtige dubbele gitaarsolo. Traditiegetrouw hebben Dan en Patrick weer een bijzondere videoclip laten maken bij hun nieuwe single met dit keer een prominente rol voor het half-Hollandse en half naakte topmodel Lara Stone. Ondanks hun wereldwijde succes zijn The Black Keys nog steeds huiverig om hun muziek op Spotify te zetten, Weight zal je daar dan ook niet vinden. Ook zal je de clip tevergeefs zoeken op Youtube, hij staat alleen maar op Vimeo, waarschijnlijk ook om financiële redenen. Dat is jammer, maar doet niets af aan de muziek.

THE BLACK KEYS: Weight of Love. from Utopia the Agency on Vimeo.

Een paar weken geleden liet Ben Howard (of liever zijn label) End Of The Affair lekken, niet officieel een single maar een zogenaamd ‘instant grat’ nummer. Instant gratification is een moderne marketing techniek bedoeld om ongeduldige fans tevreden te stellen, zo van hier heb je alvast iets. Zo’n nummer is dan te koop via iTunes. Wie niet op het album kan wachten betaalt in feite dus twee keer voor een liedje. Inmiddels is er ook een officiële single van Ben uit, bedoeld voor de fans en voor mensen die dit nummer wel tof vinden, maar een album misschien te veel. I Forget Where We Were is geen nieuw nummer, tenminste Ben speelt het al heel lang live. Het is wel een prachtsong en waarschijnlijk representatief voor het album, want tevens titelnummer. Het zijn spannende tijden voor Ben Howard. De 27 jarige Brit brak hard door met zijn debuutalbum Every Kingdom uit 2012. Consolidatie van succes is nooit zeker, maar gehoord de twee songs die Ben nu heeft vrijgegeven zit het wel snor. Album volgt op 20 oktober.

Girl’s Is Gonna Break is een topsong van The Sore Losers, een van de betere Belgische bands van deze tijdspanne. De ballade over een meisje dat de boel laat barsten heeft twee uitstaande elementen, de heavy twang gitaar van Cedric Maes en de wereldwijze stem van Jan Straetemans. De ritmesectie houdt zich wijselijk gedekt. Meer van dit moois vind je op Roselyn, het recente album van de mannen uit Hasselt, dat net als hun debuut uit is op Excelsior.

Tijuana is een stad in Noord Mexico net over de grens met Californië, waar jong Amerika graag naar de knoppen mag gaan, omdat daar is toegestaan wat God in de VS verboden heeft. Tijuana Panthers uit het nabij gelegen Longbeach maakt doorgaan muziek die prima past bij liederlijk gedrag, een mix van punk en surf en garage. Op Nobo treffen we de band echter op een meditatief moment. De nieuwe single van het derde album van het trio is een rock-noir ballad met licht Mexicaans arrangement, misschien niet representatief voor wat de mannen doorgaans doen, maar desalniettemin een sterk liedje.

Een wat je noemt wat ongelukkige naamkeuze, Kiev. Ter verdediging van de band, ze bestaan al een tijdje en waren al ver voor de (huidige) conflicten in Oekraïne actief. Sinds 2007 om precies te zijn. Kiev telt vijf muzikanten en is gevestigd in Orange Country in Californië. Niet alleen de band bestaat al een tijdje, Be Gone Dull Cage is ook niet echt vers van de pers. De track stamt zelfs van voor het debuutalbum, staat op een EP uit 2011. Waarom het nummer nu plots in de belangstelling staat, weten we niet precies. We hebben wel een vermoeden, Be Gone Dull Cage is een supertrack, plagend, atmosferisch en speels, het soort nummer dat onder je huid kruipt, zich in je geheugen nestelt en op onverwachte momenten opduikt. Maar hoe klinkt het dan? Als een jazzy Radiohead. Of zo.