Author: Flip van der Enden

Parquet Courts heeft een tweede album uit. En dat valt helemaal niet tegen. Daar waren we wel een beetje bang voor, want PC is een punk band en die zijn niet zo van de variatie. Punk moet nou eenmaal punk blijven anders is het geen punk meer. Maar de mannen uit Brooklyn hebben hun bestaande formule verbeterd zonder water bij de wijn te doen. Wat de band onderscheidt van het gros van hun genregenoten is de lekkere nonchalance waarmee ze hun muziek brengen, een schijt aan de buren mentaliteit die we sinds Pavement niet vaak meer hebben gehoord. Stoned and Starving was wat dat betreft tot nu toe het hoogtepunt, die track heeft er nu een companion piece bij gekregen in de vorm van het bijna zeven minuten door rammelende Instant Disassembly.

Daar zijn ze weer, de brulkikker en de prinses. Paper Girl volgt het zelfde patroon als de ex-IJsbreker Guns & Ammunition. Hij begint, zij steelt de show. Hij is Peter Dreimanis, zij heet Leah Fay. Peter hoorde Leah ooit een keer zingen in een bar, trok de stoute schoen aan en vroeg haar ten band. Dat werd July Talk. Het jaar van hun samengaan was 2012. In 2013 volgden wat singles, o.a. Guns & Ammo en nu is er een EP met daarop deze nieuwe variant op het beauty and the beast thema, Paper Girl. July Talk is deze week in het land voor optredens in Enschede (Heart & Soul 9/6) , Groningen (Vera 11/6) Haarlem (Patronaat cafe 13/6) en Utrecht(Woodlum Festival 14/6)

Teleman heeft een single uit, 23 Floors Up. Die vinden we zo goed dat we even zijn gaan checken wat de band nog meer heeft gedaan. Daarbij stuitten we op de debuutsingle van het gezelschap uit London, Cristina. En dat is wat ons betreft een bescheiden meesterwerkje. We gaan 23 Floors vast nog wel draaien, maar Cristina gaat voor. Teleman is voort gekomen uit Pete & The Pirates. Eigenlijk is het dezelfde band maar dan met een andere naam. Qua stijl doet Teleman wel denken aan Alt-J. Het zou niet onterecht zijn als de band net zo succesvol wordt.

Cambodja is niet bepaald een land waar je een actieve muziekscene zou verwachten. Wij kennen het Aziatische land vooral van verschrikkelijke verhalen over massamoorden door de Rode Khmer. Voordat het daar zo gigantisch uit de hand liep, werd er heel veel muziek gemaakt, popmuziek op westerse leest geschoeid. Niet zelden flink psychedelisch. Op internet vind je talloze verzamelalbums met zogenaamd khmer-pop. De Australische rappers die al weer zo’n jaar of acht muziek maken onder de naam Astronomy Class zijn goed bekend met het genre . Op hun derde album, Mekong Delta Sunrise larderen zij hun raps met sterke samples van Cambodjaanse rocksterren als Meas Samoun en Pan Ron. Het levert een hip hop album op zoals we dat nog niet hadden.

Zolang Foster The People zulke goede singles blijft uitbrengen als Best Friend blijven wij ze draaien. We hebben het al eerder gezegd. Foster the People had zo’n megasucces met hun debuutalbum dat we vreesden dat we de band kwijt waren, dat ze het consolideren van dat succes belangrijker zouden vinden dan mooie muziek blijven maken. Maar zoals maar weinige bands gegeven is, blijkt Foster & co in staat om beide te doen, succes te oogsten met avontuurlijke, slimme en persoonlijke muziek. Chapeau. Best Friend staat net als Coming Of Age en Pseudologica Fantastica op het Supermodel album van de band uit LA. Foster The People staat op tig festivals deze zomer van Moskou tot Manchester, maar op geen enkele hier in de buurt.

White Lung is een punkband. Zeggen ze zelf. Maar dan wel een die tot 4 kan tellen. De energie spat van de songs af, maar die zijn toch redelijk subtiel met hier en daar een break en een gitaarsolootje. Aanvoerster van de band uit Vancouver is Mish Way. White Lung is beroemd in Canada. De stand van zaken is drie albums, waarvan de laatste Deep Fantasy heet. Dat zou de plaat moeten zijn die White Lung internationale en als het enigszins kan intercontinentale erkenning zou moeten opleveren. In de VS lijkt dat te lukken. Hopelijk is daarna Europa aan de beurt en komt men ook hier toeren, want White Lung is een band die je niet alleen moet horen maar ook zien. En voelen.

Die andere Belgische band op het Excelsior label maakt ook prima plaatjes. Don’t Know Nothing is de derde single van het nieuwe Roslyn album van The Sore Losers en wat ons betreft de beste. Want, retro zonder ouderwets te zijn en met het soort pit waarmee wij onze pop graag opdienen. Leuke clip ook. The Sore Losers komen uit Hasselt. Daar werden ze 6 jaar geleden opgericht door Jan, Cedric, Kevin en Alessio. Een jaar later verscheen het debuutalbum en nu is er dus een opvolger. Op plaat is de band met sprongen vooruit gegaan. Live zal dat ook het geval zijn anders zouden ze niet in het voorprogramma van Jack White staan op 1 juli in de HMH. Of op 6 juli op Metropolis in Rotterdam.

PUP appelleert aan de liefhebbers van stevige, edoch slimme rock met een punky randje. De band komt uit Toronto en heeft net een eerste album uit, waarvan Guilt Trip het openingsnummer is. De interesses van de band zijn breed, van rapkaraoke tot ‘midsummer tobogganing’. Dat laatste moet een geintje zijn, want een toboggan is een slee en zelfs in Canada kan je zomers niet sleeën. PUP is een band die je ook live moet zien. Voorlopig kan dat alleen via Youtube, want het is allemaal nog zo vers dat PUP eerst hun vaderland moeten veroveren voordat ze onze kan uitkomen. Maar check die live-filmpjes, want zeer de moeite waard, zeker als je van stevige, slimme rock houdt met een punky randje.

Zo eenvoudig kan het gaan. Je laat ons via Facebook weten dat je een nieuwe clip/single uit hebt. Als je niks hoort is dat geen goed teken. Als je wel een reactie krijgt, is de kans groot dat je op onze playlist komt. Zoals in geval van The Royal Engineers, die zoals ze schreven in bijgaand schrijven een nummer hebben gemaakt in de stijl/traditie van Gruppo Sportivo en heer Brood, dutch new wave dus. We zijn even gaan kijken of Hey Sister een lucky shot is, maar nee. Op de Soundcloud page van het trio uit Utrecht staan nog veel meer sterke tracks: energieke vrolijk stemmende powerpopsongs, niet zelden meerstemmig gezongen en opvallend goed geproduceerd. 2 jaar bestaan The Royal Engineers pas. Het woord is veelbelovend.