Author: Flip van der Enden

Come Back is de derde en wat ons betreft beste single van The Vagary. De Amsterdammers vallen op met sterke liedjes en strakke pakken, maar ook met een stijl, die niet zoals opvallende veel andere eigentijdse Nederlandse bands geënt is op Amerikaanse voorbeelden, dus geen garagerock en al helemaal geen retro jamband rock. Wat dan wel? Dat is niet een twee drie te zeggen en dat is een compliment. Er zit wat 70’s glam in het geluid, wat 80′ wave en wat 90’s rock, maar vooral vrij veel eigens wat het vermoeden voedt dat het wel wat gaat worden met The Vagary. Album volgt later dit jaar.

Soms kom je een liedje tegen dat zo goed is dat we het aan onze pinguin-eer verplicht zijn om het te gaan draaien. Ben’s My Friend van Sun Kil Moon is zo’n nummer. Het is gewoon een albumtrack, geen clip, geen promotie of marketingcampagne, gewoon goede smaak en de drang van de muziekliefhebber om zijn vondst met iedereen te delen. Sun Kil Moon is een twaalf jaar oude folk-rock band uit San Franciso, een voortzetting van de niet geheel onbekende Red House Painters. We zeggen band, maar feitelijk draait alles om één man, Mark Kozelek. Ben’s Best Friend komt van het zesde Sun Kil Moon album, Benji, een plaat vol sfeervolle luisterliedjes waarop Kozelek behalve door zijn vaste begeleiders ook ter zijde wordt gestaan door Will Oldham alias Bonnie ‘Prince” Billy en Steven Shelley van Sonic Youth.

Ze zijn er nog niet, maar gaan er wel komen. Dat voorspelt onze muziekredactie. Die ze is Fatherson, een verse band uit het Schotse Kilmarnok. Het kwartet maakt klassieke Britse indie pop: urgente songs, meerstemmige samenzang, beetje bombast in de productie en een leadzanger met een soort van snik in zijn stem. Heerlijk. I Like Not Knowing staat op het debuutalbum van Fatherson, I Am An Island. Voor zover we weten is de band nog niet op de nationale podia gesignaleerd. De najaarseditie van London Calling zou een goed begin zijn.

Het is pure propaganda dat we Rocking Chair van The Districts gaan draaien. Het is geen single en het album is al een tijdje uit. We zijn echter zo’n fan van de band dat we aan iedereen willen laten horen hoe goed ze wel niet zijn. Dit is overigens de tweede poging, eerder hebben we in Funeral Beds ‘gehangen’ volgens Youtube het populairste nummer van de band. Van beide songs zijn geen officiële video’s, maar wel live-opnamen die laten zien hoe bijzonder The Districs zijn. The Districts is de band van Rob Grote uit Lititz in Pennsylvania. Op hun Facebook pagina noemen ze Neil Young, Sparklehorse en Fugazi als invloeden, maar ook Tom Waits, Billie Holiday en Leonard Cohen. Daar mag je uit afleiden dat ze serieuze muziek maken, rock a la The Reclamespots, maar dan nuchter.

Sharon van Etten was al 24 toen ze op aandringen van Kyp Malone van TV On The Radio een begin maakte met een serieuze carriere als zangers/componist. Dat was in 2005. Pas vier jaar later verscheen haar eerste album, maar daarna had ze de smaak te pakken. Ze toerde met wie haar maar wilde hebben en dat bleken niet de minsten. Ze mocht mee met The National, War On Drugs en Nick Cave die haar onder het mom van nu je er toch bent maar gelijk vroeg om bij hem backing vocals te doen. Ondertussen had ze succes met songs als Magic Chords en Serpents. Sharon’s vierde album is deze week uitgekomen. Are We There heet-ie en is misschien wel haar beste tot nu toe. Idem Every Time The Sun Comes Up maar dan qua single.

‘The hardest working band in dutch showbizz’ heeft een nieuwe single uit, die representatief is voor waar Birth of Joy voor staat, harde maar slimme, ruige maar smaakvolle retrorock. Of het trio er een andere hitparade mee weet te bereiken dan onze Graadmeter valt te betwijfelen, maar de band verkeert in de luxe positie dat ze hun klanten werven via optredens en niet zo zeer via de radio. Ga ze zien als je de kans krijgt, bijvoorbeeld op Dauwpop of neem anders een duik in het nieuwe album.

Vuilnis pop, dat is de letterlijke vertaling van trash pop, de noemer die DZ Deathrays heeft bedacht voor hun muziek. Bedoeld wordt niet dat ze wegwerpmuziek maken, maar dat ze wat ruiger rocken dan gangbaar is in popkringen. Het duo is in de loop van hun bestaan (ze zijn in 2009 begonnen) wel iets mellower geworden. In de begin dagen was het schreeuwerige hardrock dat de mannen maakten, net niet ons kopje thee. Maar op hun nieuwe album, Black Rat zijn de woede en energie niet meer ongeleid maar gekanaliseerd in compacte songs die nog steeds niet voor al te softe oortjes geschikt zijn, maar wel voor mensen die graag wat pit in hun pop willen.

We zijn vrij karig met hip hop op Pinguin. De meeste rap is ons te stoer of appelleert aan een publiek dat niet het onze is. Maar soms bereikt een nummer onze oren dat we je niet willen onthouden, waarvan we denken dat zelfs hip hop haters er de schoonheid van in kunnen zien. Het is niet toevallig dat de hip hop track die we deze week introduceren van Atmosphere is een rapper die eerder opdook op onze playlist met het nummer Bob Seger. Camera Thief is een ballad die vooral opvalt door de prachtige melancholieke…ja wat is het eigenlijk? Een gitaar? Atmosphere is de rapnaam van Slug a.k.a. Sean Daly uit Minneapolis. Camera Thief is de openingstrack van het 7e album van Atmosphere, dat als sinds de vroege jaren negentig van zich laat horen.

Girl Talk is een duet van Shirley Manson met Brody Dalle, Australisch rockfenomeen en echtgenote van Josh Homme. De dames namen het nummer speciaal op voor Record Store Day, maar vonden het gelukkig te goed om alleen in een limited editie op vinyl te laten voortleven. Eerlijk gezegd dachten we dat Garage niet meer actief was, het laatste album van de band, Not Your Kind of People was een flinke flop. Maar twintig jaar na oprichting blijkt er nog (of weer) genoeg leven in de band te zitten. Als dat komt door Brody stellen we voor dat zij een permanent plekje in Garbage krijgt of anders mee gaat op tournee.