Als dat maar goed gaat, was onze eerste reactie op het nieuws dat het Haagse Taymir nu een Engelse boeker heeft en een Amerikaans management (of was het nou andersom?). Die gastjes zijn nog geen twintig en dan al zo’n druk! We begrijpen natuurlijk goed wat de professionals die Taymir zagen op The Great Escape -het Engelse Eurosonic- in de band horen, een fris stel jonge honden die klassieke sixties pop maken. Misschien verstandig als de boys even langs gaan voor advies bij de godfathers van de Haagse scene, mannen als Barry Hay en Robbie van Leeuwen (Shocking Blue). Zij hebben aan den lijve ondervonden hoe het is om succes te hebben in het buitenland en hoe moeilijk om dat te houden.
Author: Flip van der Enden
Ben Khan
Wat krijg je als je BB King kruist met J Dilla? Iets als Youth of een van de andere tracks van Ben Khan’s debuut EP. Ben Khan woont in Londen is 21 en van Aziatische komaf. Ben is van huis uit gitarist, maar liever dan in een band speelt hij over zelfgeproduceerde beats. Vandaar die vergelijking met de blues en de hip hop legende. In de schaarse info die er over Ben Khan te vinden is noemt hij ook Nirvana en Fleetwood Mac (en Pusha T) als bronnen. Hun invloed is minder makkelijk te horen. Het geeft echter wel aan dat Ben niet eenkennig is. Dat plus zijn enorme muzikaliteit en jonge leeftijd geeft de burger het vermoeden dat die Ben Khan best wel eens heel groot zou kunnen groeien.
Desperate Journalist
Op de naam na is er helemaal niks mis met Desperate journalist. Wij zagen de band vorig weekend op London Calling en waren danig onder de indruk van hun klassieke Britse indie-pop. Ze zijn met zijn vieren, meisje op drums en meisje op zang. Desperate Journalist was een van de weinige bands op deze editie die daadwerkelijk uit London komt. Daar begonnen ze begin 2013 met spelen. Nog dat zelfde jaar verschenen een EP en een single. Niet veel maar voldoende voor de scouts van London Calling om de band te boeken. Dat bleek een goede zet, want live is Desperate Journalist een onderhoudend orkest. Hoogtepunt van hun set was de nieuwe single Happening, die dus vanaf heden meedraait op pinguinradio.
Oscar
Laptop indie-popauteur, dat is het etiket dat Oscar opgeplakt heeft gekregen. Oscar is Oscar Scheller student beeldende kunst uit Londen. Hij debuteert met een EP die hij thuis in zijn slaapkamer heeft opgenomen. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar de sfeer die Oscar nastreefde kon hij maar niet in een professionele studio creëren, dus ging hij maar weer terug naar de plek waar hij zijn demo’s had opgenomen. De krakkemikkige geluidskwaliteit van de EP is een belangrijk deel van de charme van Sometimes, dat in de verre verte wel aan Blur doet denken. En dat is helemaal niet verkeerd.
Fink
Nederland heeft iets met Fink en de liefde is wederzijds. Fink is hier vrij vaak te gast, van massabijeenkomsten als Lowlands tot en met voorstellingen voor de happy few met het concertgebouworkest. Dit geeft al een beetje de breedte van de man aan. Fin Greenal, zoals er in zijn pasport staat begon eind vorige eeuw als dj. Na tien jaar nachtleven wilde hij wel weer eens een ander licht zien dan dat van een stroboscoop. Bijna van de ene dag op de andere hervond de zoon van twee muziekprofessionals zijn oude liefde voor de gitaar en herschoolde hij zich als muzikant in de singer-songwriter traditie. Dat hield hij drie albums vol, vijf als je zijn live-albums meetelt. Maar nu lijkt er weer een verandering op til. Tenminste als we de voortekenen juist interpreteren. De eerste single van Fink’s nieuwe langspeler,Hard Believer laat een Fink horen met volle band inclusief electronica en piano. Die piano wordt bespeeld door ‘our friend’ Ruben Hein, inderdaad die ja. Fink fans hoeven niet te vrezen dat hun held plotseling is overgelopen naar het lawaaikamp. Looking Too Closely is direct herkenbaar als Fink en een song die hem veel nieuwe aanhang zal opleveren. En niet alleen in Nederland.
Wat je al niet tegenkomt op Koningsdag. Een rockende burgemeester bijvoorbeeld. Dat overkwam ons onlangs in Haarlem. Daar stond in de historische binnenstad een voor ons onbekende band behoorlijk te swingen, Fox & The Mayors. Een poorter van Haarlem wist ons te vertellen dat dat de band was van Bernt Schneiders, de burgervader van de stad aan het Spaarne. Nu wisten we dat Haarlem een zeer actieve muziekscene heeft -al jaren-, maar dat die tot in de hoogste regionen is vertegenwoordigd, was voor ons nieuw. Dus gaven we onze Bazz de opdracht met zijn buzz naar het stadhuis van Haarlem te koersen om er het fijne van te achterhalen. Al snel bleek dat ‘een van ons’ het ambtsketen draagt van Haarlem, een man die je alles kan vertellen over stedelijke agglomeraties en actuele tendenzen in de thuiszorg, maar ook over Herman Brood en The Beatles. We konden dan ook niet anders dan Bernt Schneiders een nevenfunctie aanbieden, die van Stationschef van Pinguinradio, een aanbod waar hij graag op in ging.
Uitzending: zaterdag tussen 19.00 en 21.00 uur
Herkansing: donderdag vanaf 22.00 uur.
En dit zijn de favoriete platen van Bernt Schneiders.
1. AC/DC – Highway To Hell
2. Alquin – Wheelchair Groupie
3. Beatles – Sexy Sadie
4. Beatles – Yer Blues
5. Coldplay – Don’t Panic
6. De Dijk – Laat Het Vanavond Gebeuren
7. Elvis Costello – Oliver’s Army
8. George Baker Selection – Little Green Bag
9. Herman Brood – Saturday Night
10. Herman Brood – One More Dose
11. Herman Brood – Get Lost
12. Livin’ Blues – Wang Dang Doodle
13. Dire Straits – Sultans Of Swing
14. Keane – Bend And Break
15. ZZ Top – Sharp Dressed Men
16. Pretenders – Brass In Pocket
17. Rolling Stones – Paint It Black
18. T. Rex – Get It On
19. Roxy Music – Both Ends Burning
20. De Dijk – Wanhoop Niet
21. Blondie – Hanging On The Telephone
22. Trammps – Disco Inferno
23. James Brown – Sex Machine
24. Monkees – I’m A Believer
25. Raymond van ‘t Groenewoud – Meisjes
Slow Club
Charles Watson en Rebecca Taylor vormen sinds 2005 Slow Club. Ze komen uit het Engelse Sheffield. Charles speelt gitaar en zingt, Rebecca doet de drums en zingt ook. En nee ze klinken niet als White Stripes. Slow Club is al heel lang samen, maar hebben nog nooit zo dicht tegen succes aan geschuurd als met Complete Surrender, de debuutsingle van hun derde album. Man achter de knoppen deze ronde is Colin Elliot, een producer uit de Britpophoek, die met Complete Surrender laat horen ook de kneepjes van een Motown productie te kennen. Fijn plaatje dus en hopelijk de doorbraak van een band die tot nu toe hun naam iets te veel eer aan deed.
traumahelikopter
De titel van de nieuwe traumahelikopter doet denken aan eentje van Electric Prunes, I Had Too Much To Dream Last Night, een classic in het garage genre. Beide songs verhalen van een onrustige geest die een goede nachtrust in de weg staat. Het trio uit Groningen heeft sowieso het nodige aan het hoofd, lijkt wel. Alleen al de bandnaam. En wat te denken van songtitels als Murderer, Bad Day of een albumtitel als I Don’t Understand Them At All? Gelukkig begrijpen wij traumahelikopter wel heel goed.
Wolf Alice
Moaning Lisa Smile, snapte? Wolf Alice is al een poos up and coming, maar de laatste tijd begint er echt vaart in te komen. De band stond op London Calling vorige week en vergeleken met een eerder op treden in Nederland zijn Elli en haar mannen er met sprongen op vooruit gegaan. Ook zo’n lekker liedje als Moaning Lisa Smile hadden ze nog niet. Kortom men is klaar voor het grotere werk. Dat is er in de vorm van een debuutalbum, Creature Songs en een tour langs zo’n beetje alle Engelse festivals. Als in het najaar Europa weer aan de beurt is zal Wolf Alice een goed geoliede band blijken waardige dragers van de Britse rockvaandel.
Royal Blood
In een gezaghebbend Brits dagblad stond van de week een artikel waarin de comeback werd voorspeld werd van de Engelse rockbands. Als belangrijkste vertegenwoordigers van de nieuwe golf britrock wordt Royal Blood opgevoerd. Helemaal mee eens. Er zijn er nog een paar andere koplopers, Wolf Alice, Catfish & The Bottlemen en The Marmozets (binnenkort op je pinguin), maar Royal Blood lijkt de katalysator. Ook in NL, waar de band afgelopen zaterdag de slag om London Calling won. Come On Over is pas de derde track die we van het duo kennen, het is de opvolger van Out Of The Black en de ex IJsbreker Little Monster. Wie Royal Blood nog niet live heeft gezien, vervoege zich later dit jaar naar de polder bij Biddinghuizen. Hopelijk is tegen die tijd ook het album uit.