Author: Flip van der Enden

Vijf jaar is een eeuwigheid in de popmuziek, maar zo lang is het dat Palo Nutini er het zwijgen toe heeft gedaan. Hij schijnt veel gereisd te hebben. Het is niet ondenkbaar dat hij tijdens een van die reizen de duivel is tegengekomen die hem in ruil voor zijn ziel, afijn je voelt hem al aankomen. Nutini anno 2014 is een gerijpte, doorleefde extreem getalenteerde zanger, die nog maar in weinig doet denken aan het sympathiek entertainertje van toen. De eerste single van zijn comeback-album, Scream had al een verdieping die veel van zijn oude werk miste, met de ballad Better Man raakt Paolo plekken waarvan we nauwelijks wisten dat we ze hadden.

Op Facebook schrijft Peach Kings, ‘we make music that exists somewhere between Led Zeppelin en Portishead, The Kills and Nancy Sinatra, The Cramps Roy Orbison. Dat belooft nogal wat. En het gestelde doel is nog niet helemaal bereikt, maar ze zijn al flink eind op goede weg. Peach Kings is een duo uit L.A. Zij heet Paige Wood, hij Steven Dies. Op de bühne er is nog een drummer bij. Be Around is het openingsnummer van een nieuwe (2e) EP van de Kings, Mojo Thunder. Als je de clip bekijkt op Youtube zie je daar onder een link waarop je Be Around gratis kan downloaden, maar hij is ook te vinden op de bekende streaming-kanalen.

Lang voelden we ons alleen staan in onze bewondering en support voor Only Real, maar niet langer. De nieuwe single van de Engelse gitaarspelende praatzanger blijkt het nummer te zijn om de goegemeente te overtuigen van ‘s mans talent. Cadillac Girl klinkt geproduceerder, mooier gemaakt dat de ex IJsbreker Backseat Kisses en de track de we eerder dit jaar oppikten, Punks and Potions. De verklaring daarvoor is eenvoudig. Niall Gavin zoals zijn real name luidt, heeft een vette platendeal gesloten met Virgin Records en nu dus budget om zijn songs fatsoenlijk op te nemen en te promoten. En dat werkt.

Metronomy is een love it or hate it band. Er zijn mensen die weglopen met het Britse kwartet en er zijn mensen die ons mailen met de vraag of hun platen zsm van de playlist afkunnen. Die zijn gelukkig veruit in de minderheid. Loveletter, het recente album van de band van Joseph Mount is misschien niet zo’n classic als hun vorige, The English Riviera maar wel degelijk wel een plaat die de aandacht verdient van een ieder die houdt van speelse op Britse eighties indie-synthi-leest gestoelde pretpop.

Oscar & The Wolf zijn wereldberoemd in België en verdienen het om ook hier gehoord te worden. Er zit, uiteraard zouden we bijna zeggen geen Oscar in de band (en ook geen wolf). De zanger heet Max. De band is een kleine vier jaar actief en beoefent het zogenaamde dreampop genre. Princes is met afstand hun succesvolste nummer tot nu toe, een hit van formaat in België en een song die ook hier wel eens zou kunnen aanslaan. En het is geen toevalstreffer, op het debuutalbum van Oscar & Co staan nog wel meer liedjes van niveau. De band presenteerde hun album begin deze maand in een uitverkocht Ancienne België in Brussel. De 22ste komen ze zich aan het Nederlandse publiek voorstellen middels een concert in Paradiso. Later dit jaar staat Oscar & The Wolf op Pukkelpop.

We hadden nog niet van de The Black Marble Selection gehoord toen we ze onlangs zagen optreden in DWDD. Het bleek een Tilburgse band te zijn zonder veel muzikale voorgeschiedenis maar goed ingevoerd in de skatescene. The Black Marble Selection maakt sixties sounding garagerock, net als Afterpartees, Mozes & The Firstborn en Traumahelikopter. Die bands zullen zich nu waarschijnlijk flink achter de oren krabben, want als The Black Marble Selection nog meer nummers heeft van het kaliber van The Great Escape dan hebben ze een probleem. Met hun debuutsingle hebben de Tilburgers de garagelat een stuk hoger gelegd, zowel de sound als de song zijn zwaar okay en die ene minuut in DWDD was voldoende om duidelijk te maken dat de Black Marbles ook live een band is om rekening mee te houden.

Hier is iets bijzonders aan de hand en dan bedoelen we niet de naam, Goastt (the ghost of a saber tooth tiger) of dat het een prima plaat is, maar dat Sean ‘zoon van’ Lennon er achter zit. Lennon jr probeert al jaren aan de bak te komen als zelfstandig muzikant, maar veel indruk maakten zijn platen niet. Tot nu dus. The Goastt is feitelijk een duo gevormd door de zoon van John & Yoko en zijn vriendin topmodel Charlotte Kemp Muhl. Waren Sean’s soloalbums verwaterde varianten op de stijl van zijn vader, met zijn liefje maakt hij zwaar psychedelische muziek. Hij heeft duidelijk het hippie-gen meegekregen. Zo retro als Jacco dus, maar erg goed. Animals staat op een derde album van laatbloeier Sean & Charlotte, Midnight Sun.

Het is alweer drie jaar geleden sinds het laatste album van de bigbeatboeren uit Leicester. Kasabian volgt Velociraptor op met een album dat ze 48.13 hebben genoemd, de totale speelduur. Je zou kunnen denken dat zo’n titel duidt op gebrek aan inspiratie,maar dan vergis je je. Eez-Eh (met een evenzeer vrij vage titel) rockt als een overvolle wasmachine. Album komt op 9 juni. Bezoek aan NL 21/6 Paradiso.

Boy & Bear maakt lekkere lome nagloeipop, een soort muziek die het best tot zijn recht komt tegen zonsondergang in een waterrijke omgeving. Lich alcoholische dranken zijn facultatief maar aan te raden. De band die zich Boy & Bear heeft genoemd komt uit Australië. Daar hadden ze succes met singles als Feeding Line en Milk and Sticks, nummers die op Pinguinradio ook wel eens voorbij zijn gekabbeld, maar elders op te weinig waardering konden rekenen. Ook Bridges gaat de band geen gouden bergen brengen, maar als soundtrack van de voorzomer is hij geknipt.