Author: Flip van der Enden

We kennen The Strypes van songs als Blue Collar Jane en What A Shame, heerlijke rock ‘n’ roll pastiches die helaas vrij snel gaan vervelen. We dachten het wel gehoord te hebben. Niet dus. De nieuwe single van de jonge honden uit Ierland mag er zijn. Nog steeds komt de mosterd uit de eerste helft van de sixties en de originaliteitsprijs zit er nog even niet in, maar de imitatie begint barsten te vertonen waardoorheen een eigen geluid gloort. Voeg daar de grote sprongen aan toe die de band live maakt en neem in acht dat de bandleden nog onder de twintig zijn en we mogen voorzichtig concluderen dat hier iets broeit en groeit dat boeit.

Unterwelten is het jongste project van Michiel Flamman, die tot voor kort succes genoot als Solo. Solo was een klassieke singer-songwriter, man met gitaar. Unterwelten is een heel ander beest. Het album waar Dig op staat is grotendeels opgenomen in Berlijn. In de winter schatten wij zo, in een studio zonder daglicht en in een wijk die nog geen anschluss heeft gevonden bij de rest van Berlijn. Het Unterwelten album klinkt grootstedelijk, industrieel zoals Joy Division dat deed of Einstürzende Neubauten om het wat dichter bij Duits te houden. Geen album dus voor de massa, maar de (un)happy few kunnen er hun hart aan ophalen. (geen video)

Squalloscope komt uit Wenen (het nieuwe Berlijn?). Het is de alias van Anna Kohlweis, die eerder actief was als Paper Bird. Op plaat produceert Anna sfeervolle, gelaagde songs met een lichte beat en smaakvolle samples. Het lijkt niet op, maar doet wel denken aan Portishead. Getuige de filmpjes op Youtube is Anna live een meer conventionele singer-songwriter. Het waren die beelden die ons overtuigden van haar kracht en talent als artiest. Het sfeervolle Desert Pacific Octopi is dus geen uitzondering maar een sterke uiting van een performer die best eens onze kant op mag komen bijv. voor een optreden op Crossing Border of een ander festival waar de mensen voor de muziek en niet voor het bier en elkaar komen.

Parquet Courts zal je niet snel tegenkomen op het hoofdpodium van Pinkpop. De band uit Brooklyn waakt voor meezingrefreinen, luchtgitaarsolo’s en andere zaken die kunnen uitmonden in gezelligheid. Sunbathing Animal, het titelnummer van het aanstaande nieuwe album klinkt als de vroege Velvet Underground op speed of The Ramones met haast, nonchalant maar to the point. Het heilige vuur brand nog op volle kracht.

Roll over Jacco Gardner en tell Temples the news! The Lens van Thee Oh Sees is neo-psychedelica in optima forma! Veel hedendaagse hippies hebben geprobeerd om de geest van Pink Floyd oprichter Syd Barrett weer tot leven te wekken, maar Thee Oh Sees is het gelukt. Overigens hoeven Jacco en Temples zich niet heel erg zorgen te maken. Met zijn strijkje, omfloerste drums en gedweeë harmonieën is The Lens is een eenling op het nieuwe TOS album. De overige nummers op Drop klinken zoals we van de band uit L.A. gewend zijn, gitaarzwanger en punky. De kwaliteit van de songs is onverminderd hoog, zodat we dit 8ste album van Thee Oh Sees weer een geslaagde affaire mogen noemen, waarvan we zeker ook nog andere tracks zullen gaan draaien.

Glory, dat is wat Wye Oak te wachten staat als ze zo doorgaan. Wye Oak is een duo uit Baltimore in de Amerikaanse staat Maryland. Andy Stack is de drummer, Jenn Wasner zingt en speelt gitaar. Ze begonnen in het folk idioom, maar tegenwoordig heeft hun muziek een electronisch randje. Het nodige en verdiende duwtje kregen Andy en Jenn van de makers van Walking Dead die het titelnummer van hun vierde album, Civilian (2011) gebruikte in de trailer van het tweede seizoen van de tv-serie. Het nieuwe album, Shriek is het album dat de band definitief op de kaart moet zetten. En daar heeft het alle schijn van. De views op Youtube lopen in de tienduizenden en de band maakte indruk eerder deze maand op het Coachella festival in Californië. Het duo komt naar Europa deze zomer, helaas staat een bezoek aan NL (nog) niet op het programma.

Als je Back To You hoort van Twin Forks denk je in eerste instantie van nee, niet weer zo’n blijde banjo boodschapper met een Mumford tic. We kunnen en zullen niet ontkennen dat Twin Forks op de folkwagon is gesprongen en dat als je op zoek bent naar originaliteit je beter verder kunt zoeken. Dit gezegd hebbende. Er straalt een stoot positieve energie van Back To You af van heb ik jou daar, het plezier spat uit de virtuele groeven. En een beetje recht op banjo’s en andere kampvuur instrumenten heeft twin Forks ook wel. De band komt tenslotte uit Amerika, uit Boca Raton een stadje in zonnig Florida. Er zijn vier Forks, de belangrijkste is Chris Carrabba, die je zou kunnen kennen van Dashboard Confessional, vreemd genoeg een emoband. Of Back To You een uitzondering is of dat Twin Foks een naam is om rekening mee te houden, zal de nabije toekomst uitwijzen.

2014 is een goed jaar voor Wild Beasts. Dat werd ook wel tijd, want de Britten zijn al een tijdje bezig en met wisselende resultaten. 2002 was het geboorte jaar van de band. 2008 het jaar waarin hun debuut verscheen en 2011 het jaar waarin duidelijk werd dat we met een bijzondere band van doen hebben. Smother, album nummer drie is de plaat waar het om gaat. We waren dus gewaarschuwd, toch zijn we blij verrast met de grote stappen die Wild Beast de laatste jaren heeft gezet, zowel inde studio, de opvolger van Smother, Present Tense is een jaarlijstjesalbum en live. Wie Wild Beast eerder dit jaar heeft gezien in de Melkweg, weet waar we over praten. Goed dus dat ze op de poster van Best Kept Secret staan of voor onze Belgische vrienden op die van Pukkelpop.