Author: Flip van der Enden

Michael Kiwanuka – Lowdown parts i & ii

De laatste IJSBREKER van het jaar komt op naam van iemand die onze steun helemaal niet meer nodig heeft, maar die tegelijkertijd nooit genoeg aandacht kan krijgen, Michael Kiwanuka!

Mike is een hybride artiest, iemand die in heel veel en dus eigenlijk in geen enkel hokje past. En dat zijn de beste,  artiesten die hun eigen pad uitstippelen wars van modes en trends en onafhankelijk van social media.

Op Lowdown speelt de soulsinger-songwriter met psychedelica, met name het instrumentale part ii had makkelijk van Pink Floyd kunnen zijn. Michael’s zang doet daarentegen wel wat denken aan Damon Albarn van Gorillaz en Blur. De som is echter dat Mike hier klinkt zoals alleen hij doet. Lowdown parts i & ii staan als twee losse delen op het door Danger Mouse (Gnarls Barkley/Broken Bells) en Inflo (Sault) geproduceerde Small Changes album. Wij hebben ze aan elkaar geplakt voor optimaal effect.

Concerten: 24/2 Amare/Den Haag. 26/2 AFAS/Amsterdam

GOON – Death Spells

Een Goon is onder veel meer een zware crimineel, de afkorting van de vereniging voor Gereformeerd onderwijs in Oost-Nederland en de naam van een indie-rockband uit L.A.

Death Spells is geen kerstliedje, maar wel een nummer dat gemaakt lijkt voor de laatste dagen het jaar, waarin we onze zegeningen tellen en zonden overdenken. Met zijn kalme akoestische gitaren, zacht zalvende samenzang (m/v) en  zwevende einde heeft GOON een klein psychedelisch kleinnood afgeleverd dat doet uitkijken naar hun nieuwe (derde) langspeler.

Pale Blue Eyes – Pieces of You

Na drie singles waaronder Graadmeter hits Hang Out en Reason en een geslaagd voorprogramma van Slowdive mogen we Pale Blue Eyes zolangzamerhand wel een oude bekende noemen.

Voor wie de band toch nog heeft gemist. Hun naam hebben ze van een song van The Velvet Underground, die de titel weer hebben van een verhaal van Edgar Allen Poe. Hun sound hebben ze goeddeels van zichzelf; naar dreampop neigende shoegaze of vice versa. De kern van de band uit Sheffield bestaat uit een stelletje, Matt en Lucy Board. Zij schreven, produceerden en zingen Pieces of You dat -als het meezit- ergens volgend jaar op album terecht gaat komen.

Tape Toy – Launch The Rocket

Tape Toy heeft onlangs in een dampende Melkweg haar nieuwste EP ten doop gehouden. Een aantal song kennen we al, want eerder uit op single.  Het titelnummer is echter helemaal nieuw en een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van een band die zich maar blijft overtreffen.

Launch The Rocket is een ballad van het introverte soort. Vanaf de eerste melancholieke noten is duidelijk dat er een groots slot in het verschiet ligt, een climax die mensen er toe beweegt om op stoelen te klimmen, met hun armen te  zwaaien of anderszins uiting te geven aan gevoelens van euforie en extase. En dan hebben we het nog geen eens gehad over dat wederom geweldige gitaargeluid dat zo mooi contrasteert met de gemeende en gevoelige zang van zangeres Roos van Tuil. Helaas zijn EP’s nog steeds ondergeschoven kindjes die nauwelijks worden gerecenseerd door de nationale poppers. Anders zou Tape Toy allang wereldberoemd geweest zijn in ons en de ons omringende landen.

Hotwax – Wanna Be A Doll

Hot Shock zo gaat het debuutalbum heten van het Londense rafelrocktrio Hotwax.

Hotwax is geen postpunk, maar een proto punk band. Hun gedrogeerde gitaarsound leunt sterk op het voorwerk van bands als The New York Dolls en Iggy’s Stooges. Je kunt slechtere voorbeelden bedenken. De dames + heer ramden het nummer er net nog even voor de jaarwisseling uit om ons er aan te herinneren dat hun debuutalbum nu toch al heel snel gaat komen. Nou ja heel snel. 7 maart is de releasedatum.

English Teacher – Not Everybody Gets To Go Space

English Teacher sluit een memorabel jaar af met de release op single van een van de betere tracks van debuutalbum This Could Be Texas.

Normaal houden we het bij drie songs van een album, maar omdat we de band uit Leeds al vanaf hun eerste stapjes richting faam en fortuin volgen (A55 was IJsbreker in januari 2022) meenden we deze keer maar eens een uitzondering te moeten maken. En zoals gezegd, Not Everybody Gets To Go Space is een sterke track, een hoogtepunt ook in de ijzersterke live-set van de band rond Lily Fontaine (zie clip).

2024 was zo’n goed jaar voor English Teacher o.a. omdat ze de fel begeerde Mercury Prize in de wacht sleepten. In ons land vestigde de band zich als fenomenale live act, die we zeker gaan terug zien komende zomer. En hun debuutalbum werd door Oor gekozen als een van de 20 beste album van het afgelopen jaar.

Himalayas – Nothing Higher

Himalayas is een rockband uit het Britse Cardiff. Het viertal speelt eerder harde rock dan hardrock laat staan heavy metal. Dat wil niet zeggen dat het er bij tijd en wijle niet stevig aan toe gaat. Maar tegenover de harde gitaren staan poppy koortje, en tegenover de onstuimige ritmesectie staan teksten over gevoelige onderwerpen als in geval van nieuwe single Nothing Higher ‘hoe het hoofd koel te houden ten tijde van gekte en chaos’.

Nothing Higher heeft twee delen, een stampend begin en een meditatief slot. Bij elkaar weet de band onze aandacht een dikke vier minuten lang vast te houden. Himalayas heeft veel mee, genoemde muzikanten en ook eens zanger die is uitgerust met een ‘classic rock’ stem. Voeg daar een opvallend talent voor het schrijven van beklijvende songs aan toe en de voorspelling dat we komend kalenderjaar de naam Himalayas nog wel vaker gaan horen lijkt gerechtvaardigd. En dat gaat dan niet over de band en niet pover de bergen.

Horsegirl – Julie

Het debuutalbum van Horsegirl dook in 2022 opvallend vaak op in de eindejaarslijsten. Altijd leuk als je debuutalbum meteen zoveel waardering krijgt, maar het is ook een last.

Horsegirl zou de eerste band niet zijn die niet bestand is tegen de druk van hoge verwachtingen. Afgaand op de twee nieuwe songs die de band uit Chicago zo vlak voor de jaarwisseling heeft losgelaten pareert de band die verwachtingen door van sound te veranderen. Op het Versions Of Modern Perfume album stonden ruwe bolster, blanke pit rocksongs. Het door Cate Le Bon (solo + Wilco) geproduceerde 2468 en vooral nieuwste single Julie zijn uitgeklede, bijna kinderlijk eenvoudige songs waarop het -zelfs met de beste wil van de wereld- moeilijk dansen is. De gitaar is nog steeds leidend en de stem van Nora Cheng blijft een sterke troef, maar het lijkt wel een andere band. Antwoord op de vraag of het goed is blijven we nog even schuldig, boeiend is het wel. En dapper ook.

PS de animatie clip voor Julie is gemaakt door de in Amsterdam wonende Daphna Awadis Golan.

Witch Post – Rust  

Rust is pas de tweede single van Witch Post, maar nu is al wel duidelijk dat er toekomst zit in deze bundeling der krachten van Alaska Reid en Dylan Fraser.

Zij hebben hun ontluikende solocarrières even on hold gezet om samen het avontuur op te zoeken. Hun klik is een gedeelde liefde voor Amerikaanse postpunk en pre-grungebands als Pixies, The Replacements en Sonic Youth. Na-apen is hun eer te na dus neemt het duo hun inspiratie niet als doel, maar als uitgangspunt. Dat levert sterke songs op als eerder Chill Out en nu dus het mogelijk autobiografische Rust. Dat gaat over een gok nemen door met iemand in zee te gaan terwijl je dat eigenlijk niet van plan was. Een band beginnen bijvoorbeeld.

Sharon van Etten – Southern Life (What It Must Be Like)

De tweede single van het eerste album dat indie diva Sharon van Etten schreef en produceerde met haar vaste begeleidingsband The Attachement is een trippy en monotoon en ook wat spookachtig nummer in een Americana stijl die wel American Gothic wordt genoemd.

Sharon zingt eerder lijzig dan mooi en de kracht zit van de song hem meer in de hypnotische herhaling dan in de muzikale ontwikkeling. Southern Life is ontstaan vanuit een jam met de band en dat hoor je. Nieuwe zieltjes zal ze er niet mee winnen, maar gezien de reacties op Youtube is het voor den reeds bekeerden smullen geblazen.