Author: Flip van der Enden

De opvolger van Asleep At The Wheel en dus de tweede single van het aanstaande Himalayan album van het trio uit Southampton. Nightmares klinkt minder angstaanjagend dan je met zo’n titel zou denken. Het is een liefdeslied vermomd als mid-tempo gitaartrack met trekjes die wel iets weghebben van de vroege U2. Misschien spreken we voor onze beurt, maar een evergreen als Death By Diamonds and Pearls of I Know What I Am lijkt Nightmares niet te zijn. Als zoethoudertje is hij echter niet te versmaden. Band Of Skulls komt op 1 april naar Tivoli/Utrecht.

Tweede single van een van de hetere en betere duo’s van dit moment. Michael en Ben vielen op vorige maand op Eurosonic, wat niet makkelijk is gezien de omvang van het aanbod. Royal Blood maakt harde rock, geen hard rock dus en al helemaal geen metal, maar slimme gitaarmuziek met de versterker op tien en half. Out Of The Black, hun debuutsingle ging er bij ons in als jenever in een ouderling. Ook van Little Monster raken we flink opgewonden. Wordt 2014 het jaar van de gitaar? Als het aan deze Britse boys ligt dus wel.

Avey Tare (David Portner) is actief in Animal Collective, maar heeft blijkbaar genoeg tijd om ook aan andere projecten te werken. Eerder liet hij van zich horen als lid van Terrestial Tones en Pullhair Rubeye en bracht hij een soloalbum uit (2010). Sinds een klein jaar is Avey druk met de Slasher Flicks, een band die hij runt met ex-leden van Dirty Projectors en Ponytail. Little Fang is hun eerste single, een speels en zelfs meezingbaar nummer dat wel de gekte maar niet de chaos heeft van Animal Collective. Op 8 april komt er een album, Enter The Slasher House. In juni komt het trio naar Europa.

Net als Beck maakt Broken Bells een soort feuilleton van hun nieuwe album, een nieuw nummer per veertien dagen verschijnt er. De stand staat nu op vier songs. Daarvan vinden wij Leave It Alone de beste; een semi ballad met exotische geluiden en een heerlijk helder refrein. Ruim vijf minuten duurt het nummer en dat is eigenlijk nog te kort. Danger Mouse en James Mercer leven zich lekker uit in een atmosferische popsong, die herinneringen oproept aan geraffineerde seventies pop van bands als 10cc en ELO. Op 1 april staat het duo plus aanhang in de Melkweg.

We bespeuren een nieuwe trend. Zowel Beck als Broken Bells laten iedere week een nummer los van hun nieuwe album. Dus niet eerst de gebruikelijke lektrack en daarna de officiële single, maar gewoon elke week een nummer. Dat brengt ons radiomakers in verwarring, want welke moeten we nou draaien? De oplossing is eenvoudig, het beste nummer. In geval van Beck is dat de track die vorige week opdook, Waking Light. Het is Beck zoals we de excentrieke muziekmaker het liefst horen; ruimdenkend, de tijd nemend, melodieus en melancholiek. Voorafgaand aan de release van Beck’s nieuwe album Morning Phase (inmiddels in zijn geheel op Spotify) kwam er een geruchtenstroom opgang dat Beck’s nieuwe plaat het niveau zou halen van zijn melancholieke meesterwerk Sea Change. We kunnen dat nu beamen.

Arthur Beatrix is een van de bands die we tippen voor een zonnige toekomst. Hun vorige single, Grand Union hebben we vaak en graag gedraaid en dat zullen we ook doen met Midland. Arthur Beatrice (genoemd naar de Amerikaanse golden girl actrice Beatrice Arthur) is muzikaal verwant van London Grammar (en in de verte aan Eurythmics), maar iets minder zwaar op de hand. Diverse clips op Youtube laten zien dat het kwartet (mmmf) live minstens zo veel indruk maakt als op plaat. Arthur Beatrice zal zijn (haar?) Nederlandse bühnedebuut maken tijdens de eerstvolgende editie van London Calling. Dat wordt dan de eerste maar zeker niet de laatste keer.

Alcest is een experimentele metalband uit Frankrijk, die het roer volledig heeft omgegooid. Ooit begonnen als Frans filiaal van de Noorse black-metal beweging maakt de band nu indiepop met een sterke shoegaze inslag. We hebben het over een band, maar feitelijk is Alcest een eenmanszaak. Neige (Stéphane Paut) is de naam van de uitbater. Hij komt uit de Languedoc. Opale staat op het vierde album van Alcest, Shelter, de eerste met een Engelse titel. Of Engels ook de voertaal is, is niet makkelijk vast te stellen. De meeste zangpartijen diep zijn weg gemixed of lijken te zijn gekozen op klank i.p.v.tekst. Het resultaat is op zijn minst intrigerend.

Onze Deense vrienden hebben een nieuwe single uit. Misschien herinner je ze nog van Dead End of Speed Dance. Zo niet dan staat je een aangename eerste kennismaking te wachten. De Deense jeugd was vooral live een feest. Als je de band op de bühne bezig had gezien, viel het debuutalbum uit 2012 een beetje tegen. Maar daar lijkt aan gewerk. JJ heeft de body en het enthousiasme van hun live show. Het is de opwarmer van een nieuw album, Rivers That Run For A Sea That Is Gone dat op 10 maart wordt gelanceerd.

Uit Nashville, Tennessee, maar meer verwant aan Kings Of Leon dan Miley Cyrus. The Cadillac Three is een trio dat naar olie ruikt, uitlaatgassen en bier. Hun gezichten gaan schuil achter lange lokken, hun armen zijn bedekt met tattoes en hun lijven met leer en denim. Veel Amerikaanser dan dit trio hebben we niet. De bandleden hadden eerder succes als songschrijvers voor Nashville coryfeeën als Keith Urban, werden daar wel rijk maar niet gelukkig van. Dus zijn ze een band begonnen, waarmee ze de rijke southern rock traditie van Lynyrd Skynyrd tot en met The Black Crowes voortzetten. En hoe. I’m Southern is een loflied op hun komaf, afkomstig van het debuutalbum van The Three. Ze komen ook spelen, 4 mei staat het tuig in de Melkweg. Tip voor eventuele journalisten, vraag niet naar hun politiek voorkeur. Dat zou de lol in hun muziek best wel eens kunnen bederven.