Author: Flip van der Enden

Walking On Cars komt uit Dingle in de Ierse County Kerry. Dat is een schiereiland waar vrijwel niks groeit en de bevolking leeft van visvangst. Maar zoals overal in Ierland wordt er na gedane zaken volop muziek gemaakt. De dame en heren van Walking On Cars zijn dus opgegroeid met reels en jigs en andere traditionele Keltische klanken. Ze hebben er echter voor gekozen de muziek van hun voorouders te laten voor wat die is en zich in te laten inspireren door meer eigentijdse troubadours, zoals Bon Iver, Win Butler en Ben Howard. Walking On Cars, ooit begonnen op de middelbare school is sinds 2012 serieus bezig. Tick Tock komt van een EP, een album volgt volgend jaar. Grote kans dat de band tegen die tijd al redelijk beroemd is.

Zo niet de beste Nederband van dit moment, dan toch zeker de beste live band van de lage landen van seizoen 2013/14. De Staat staat sinds 2007 voor eigenzinnige, eigenwijze en eigengereide rock. De hardwerkende Nijmegenaren kunnen er prat op gaan dat ze alles wat ze hebben bereikt,en dat is niet niks, op eigen kracht en zonder concessies hebben gedaan. Dat kunnen niet veel bands hen nazeggen. All Is Dull is de derde (of was het vierde?) single van het I Con album en dus alles behalve.

Ze zijn met zijn vijven, Chloe, Carmen, Rosie, Aichia en Aisha. In Engeland worden ze wel de Spice Girls met gitaren genoemd. Maar Fake Club is wel meer dan vijf mooie meiden met een instrument. Het zijn de erfgenamen van The Runaways, dochters van Girlschool. Doorgaans maakt Fake Club ruwe bolster, ruwe pit rock, maar voor de film The Powder Room wilden de dames wel een beetje gas terug nemen. Midnight at KOKO is dus niet echt representatief voor Fake Club, maar wel illustratief voor hun talent. Op de andere tracks die de ronde doen rocken de dames als een malle en ook live gooien ze hun hele hebben en houwen in de strijd. Helaas kunnen we dat laatste voorlopig niet met eigen ogen vaststellen, want de optredens zijn vooralsnog beperkt tot de UK.

Cave mag tijdens zijn optredens dan nog wel ouderwets tekeer gaan, op zijn recente albums ontpopt hij zich als een Sinatra voor de punkgeneratie. Higgs Boson Blues staat op zijn laatste studioalbum, Push The Sky Away (volgens Oor het best album van 2013), maar wij draaien de versie van het recente Live At KCRW, want nog mooier en ondanks zijn ruim 8 minuten geen seconde te lang. We weten allemaal wie Nick Cave is, maar wie is Higgs en wat is een boson? Higgs is Peter Higgs, winnaar van een Nobel Prijs voor theoretische natuurkunde. Hij is de man die berekende dat er een elementair deeltje ontbrak in de serie bouwstenen van het heelal. Dat deeltje werd vorig jaar gevonden in de deeltjesversneller bij Genève. Dat deeltje is dus naar Higgs vernoemd en heet Higgsboson. En geloof het of niet daar zingt Cave over. En over Robert Johnson. En Miley Cyrus.

Fauns (niet te verwarren met de gelijknamige Duitse folkband) komt uit Bristol, een stad die naam maakte als geboorteplaats van de trip hop, denk Portishead en Massive Attack. Fauns bewandelt een ander pad, maar dat neemt niet weg dat er wel enkele overeenkomsten te vinden zijn tussen de nieuwe en oude generatie Bristolians. Dan moet je vooral denken aan sfeer en tempo. Faun maakt gedragen en gelaagde indie-rock. Wat de band boven het maaiveld uittilt is het contrast tussen de bezwerende stem van Allison en de grommende gitaren van Elliot en Lee. Lights is het titelnummer van een tweede Fauns album.

Tinariwen is een band on the run. Vorig jaar maakte de bevelhebber van een van de islamitische splintergroepringen die Mali teisteren bekend dat er geen westerse muziek meer werd getolereerd, alle muziek moest voortaan ter glorie van Allah zijn. Dat dat geen loos dreigement was bleek wel toen begin dit jaar de gitarist van Tinariwen werd opgepikt, net terwijl hij bezig was zijn gitaren veilig te stellen. Gelukkig kwam de man weer vrij, maar voor de band was het duidelijk: wegwezen. Gelukkig heeft Tinariwen veel aanhang in Europa en Amerika dus kunnen ze wel een kant op. Toumast Tincha is een nieuw nummer met een vertrouwd geluid, de woestijn blues die we als sinds 2001 kennen en waarderen.

We doen even een Blokhuisje: Doo-wop is een zwarte muziek stijl, beoefend door drie of meer zangers met stemmen die uiteen lopen van bas tot tenor. De stijl vindt zijn oorsprong in de jaren twintig, maar bereikte zijn hoogtepunt in de jaren vijftig, het rock ‘n roll tijdperk. Doo-wop is altijd van invloed gebleven op de (zwarte) muziek tot en met de boybands van nu aan toe. Vanwaar dit muziekgeschiedenislesje? Omdat de nieuwe single van Joan Wasser a.k.a. Joan As Policewoman pure doo-wop is en nog a capella ook. The Classic is tevens het titelnummer van het nieuwe album van de laatste liefde van Jeff Buckley. Joan gaat ook weer op tournee, hier is ze te aanschouwen op 18 (Eindhoven) en 19 (Amsterdam) maart.

Ze worden per single beter, die Catfish en zijn flessenmannen. Pacifier is de derde track die we van het kwartet uit Wales oppikken en met afstand de beste. Dat moet ook wel want de verwachtingen van de band van zanger Van McCann zijn hoog gespannen. Ze zitten bij een megalabel en hebben het zelfde management als Radiohead en Nick Cave. Wellicht was het het plan om niet meteen met hun sterkste troef uit te komen, wilden ze eerst hun indie-cred vestigen alvorens de massa te veroveren. Dat is dus gelukt. Het zou ons verbazen als Catfish and the Bottlemen volgend jaar rond deze tijd geen naam van faam is.