Author: Flip van der Enden

Mercury – Disarray

Mercury verdient wel wat meer aandacht dan de band tot nu toe heeft gekregen. Nergens lezen we een recensie van hun nieuw verschenen EP, The Place I’m Forgetting, Replaced with an Ending. Daarvan hebben we Disarray geplukt dat deze week dienst doet als Breekijzer.

Vanwege die schaarse info weten we niet veel meer dan dat de band uit de V.S. komt. Daar zitten i.i.g. hun luisteraars. Wat we zelf menen te weten is dat Mercury uit denkers bestaat, doemdenkers waarschijnlijk. Dat lezen we af aan de titel van de EP en horen we aan de loodzware klanken van bijvoorbeeld Disarray. De stijl van Mercury zouden we neo-grunge willen noemen en ergens tussen Soundgarden en Nirvana plaatsen. Met zijn dikke laag gitaren en ongepolijste zang is Disarray redelijk representatief voor wat de band te bieden heeft.

Om de weg naar succes enigszins te vergemakkelijken zou Mercury een naamsverandering kunnen overwegen. Google leidt je nu naar een Queen coverband. Op zich zou Disarray geen slecht alternatief zijn. Maar welke naam het beestje ook heeft, het is de moeite waard om hem te onthouden.

DeWolff – In Love

Voor de opnamen van hun 10e langspeler is DeWollf naar de V.S getogen en neergestreken in de staat Alabama, om precies te zijn in de stad Muscle Shoals.

Daar bevinden zich maar liefst twee studio’s, die je gerust legendarisch mag noemen: Fame en de Muscle Shoals. In de Fame studio hebben o.a. Aretha Franklin, Etta James en Wilson Pickett geschiedenis geschreven. De grond van de Muscle Shoals studio is heilig omdat daar The Stones, Bob Dylan en Paul Simon noeste arbeid hebben verricht. Pablo, Robin en Luka hebben in beide studio’s gewerkt. Als soul en southern rock fanaten zullen ze zich in het Walhalla hebben gewaand.

In Love is de eerste proeve van hun vruchtbare bezoek aan de Yellowhammer state. De nieuwe single is een elegant swingende track met een neo-klassieke gitaarriff, bezielde zang en als bonus een enerverende gitaarsolo. In totaal hebben de wolfjes 13 songs opgenomen met een local hero als producer, de van zijn werk met o.a. Alabama Shakes bekende Ben Tanner.

‘Muscle Shoals’ van DeWolff verschijnt op 6 december.

Dummy – Soonish

De band Dummy uit L.A.maakt heerlijk ongrijpbare muziek. Geen enkel nummer op hun tweede album, Free Energy klinkt het zelfde.

Zelfs binnen één song wil de band nog wel eens van kleur verschieten. Voor dit zalige zooitje is de term avant-pop bedacht. Ook wel prog-pop genoemd. Als de band de boel wel binnen de perken houdt, horen we ongebruikelijke combinaties van instrumenten als banjo’s en synthsizers. Een goed voorbeeld van de bonte stijl van Dummy is het nummer Foolish. Boven een bed van dikke gitaren en genoemde synth en banjo horen we een onverstoorbare Emma Maatman een melodie zingen die wel wat weg heeft van die van Tomorrow Never Knows. Ook de baspartij doet denken aan het vroege psychedelische meesterwerkje van The Beatles. Je merkt het al we zijn enthousiast. En wie enthousiast is wil zieltjes winnen , dus is Soonish van Dummy onze nieuwe IJsbreker!

En weet je wat nou het leukste is? Ze komen spelen!

31/10 Mezz/Breda.

1/11 Ekko/Utrecht.

2/11 Vera/Groningen.

 

Terra Twin – The Recognizer

Terra Twin blijkt niet voor een gat te vangen. We leerden de band uit London kennen middels Hanging Around, een ontspannen naar Americana riekende rocksong die nog de Graadmeter haalde eind vorig jaar.

Op nieuwe single The Recognizer tapt de band uit een steviger vaatje. De Americana sfeer blijft behouden, maar er is een venijn in geslopen met name in de gitaarsound. JJ Cale goes punk of iets in drie richting. Tegen het eind lijken de stoppen zelf door te slaan, maar wint uiteindelijk de zelfbeheersing. Niet hemelbestormend, maar wel weer erg lekker. Er zit ook een nieuwe EP in het vat. Op 6 februari verschijnt Static Seperation.

Black Foxxes – Carsaig

Wat er precies is fout gegaan mag Joost weten. Feit is dat Black Foxxes de belofte die de band maakte met hun debuutalbum vooralsnog niet heeft kunnen waarmaken.

Misschien gaat dat alsnog gebeuren met Four The Haar, het nieuwe album. Maar de voortekenen zijn niet onverdeeld gunstig. Eerste single, I Can’t Be Left Alone is een deprimerende piano-balad, sfeervol dat wel. Nieuwe single, Carsaig is gelukkig een stuk beter, hoewel ook geen carnavalskraker ( ‘I can’t shake the feeling of death’). En Mark Foley klinkt wel heel erg als Thom Yorke op standje falset, maar de gitaarorgie die volgt maakt veel goed. Vooralsnog geven we  trio uit Exeter het voordeel van de twijfel. Maar helemaal gerust zijn we er niet op.

The Vices – Gold

Alles wijst er op dat The Vices met hun derde album hun slag gaan slaan. Ze hebben de vlieguren, de drive en niet op de laatste plaats het talent.

Gold, de opvolger van het ook al zo sterke Wrong Ones laat horen hoe de band gegroeid is in hun eigenlijk best nog wel prille bestaan. De Groningers zijn nog maar vijf jaar samen. The Vices maakt een soort muziek dat we smart-rock zouden willen noemen, tikkeltje symfonisch, goed toegankelijk, maar vooral slim en energiek. Er zijn niet veel bands die klinken als zoals zij, zeker niet in Nederland. Misschien is dat de reden dat er ook in de V.S. belangstelling voor The Vices is. De band waagt de grote oversteek in 2025, maar eerst moet dat derde album er uit. Before It Might Be Gone komt uit op 7 februari.

 

Elephant – For A Friend

‘Never change a winning team’ zal het Zuid-Hollandse Elephant hebben gedacht.

Dus zijn ze voor de derde keer met Pablo van de Poel in zee gegaan in de hoop en verwachting dat de voorman van DeWolff van hun derde album weer net zo’n succes zal maken als van de twee voorgangers. En als het kan nog net even groter, natuurlijk. De eerste tekenen zijn gunstig. For A Friend is een fraai gezongen en smaakvol gespeelde countryrocksong (polderrocksong?). Wellicht had het nummer met een andere producer glad en gemakkelijk geklonken, maar heeft nu precies het juiste rafelrandje om spannend te blijven. For A Friend doet dus uitkijken naar het nieuwe album dat voor volgend jaar op stapel staat.

Girl Scout – Honey

Het Zweedse Girl Scout schopte het tot de eerste plaats van onze hitparade met I Just Needed To Know. Opvolger Honey is een stuk poppier, maar niet minder goed.

Emma Janson blijkt niet alleen lang en hard te kunnen uithalen, maar ook lief en aardig te kunnen zingen. Honey ligt in de lijn van girl groups als Blondie en The Bangles. Pure en tijdloze powerpop dus. Het lieve melodietje maskeert wel een serieuze tekst over vriendschappen die verwateren. Honey komt begin november samen met I Just Needed To Know en drie andere songs op een EP, Real Life Human Garbage, die werd geproduceerd door Alex Farrar (MJ Lenderman, Snail Mail) .

Franz Ferdinand – Audacious

Niet baanbrekend, maar met zijn lichte reggae feel is hij wel weer leuk en lekker, de nieuwe single van Franz Ferdinand.

Audacious (Gedurfd) is direct herkenbaar als een song van onze Franz. De riff, de zang en de tempowisselingen doen denken aan hun piece de résistance Take Me Out.  Het energiepijl ligt wel echter wat lager en de mierzoete violen zijn misschien een beetje te veel van het goede, maar het Queen-achtige einde maakt weer veel goed. Al met al een vrij klassieke popsong in de beste Britse traditie van bands als The Kinks en Madness. Benieuwd naar de rest van het Human Fear album dat op 10 januari moet gaan uitkomen.

Bongloard – The Mirror

Bongloard gaat er weer met gestrekt been in op nieuwe single The Mirror. Een repetitief gitaarriffje, een mathematische drumpartij, een brommende bas en een opgewonden standje van een zanger genereren zoveel energie dat je er een raket mee kunt lanceren. Subtiel is het niet, overtuigend wel een ook aanstekelijk. Voor je het weet speel je luchtgitaar of sta je te moshen thuis. Hou rekening met de buren svp.