Author: Flip van der Enden

Sigur Ros, de trots van IIsland en een van de minst voor de hand liggende succesverhalen in de popmuziek. Al meer dan twintig jaar sturen de vikingkinderen hun betoverende klanken de wereld in. Isjaki betekent IJsberg en hoort alleen al daarom op onze playlist. En omdat het een bijzonder nummer is en omdat Sigur Ros onlangs schitterde op Best Kept Secret en we de band nog vaak hopen te zien en te horen.

Zo rond 1980 ontstond er in New York een korte maar krachtige punk-jazz scene. No Wave werd de muziek genoemd van bands als Defunkt en James White & The Blacks. Punk en jazz zijn elkaar’s uitersten. In de jazz gaat het om techniek en instrumentbeheersing, in de punk juist niet. Misschien dat de scene daarom van korte duur bleek. Toch is de punk-funk-jazzfusion is nooit helemaal doodgebloed. Ondergronds zijn er altijd piep-knor punkbands actief gebleven, waaronder de band van de Britse saxofonist Pete Wareham. De muziek van Melt Your Self Down is nogal uneasy listening. Je zal ze niet snel zien op North Sea Jazz, maar een nummer als het funky Fix My Life verdient het om gehoord te worden. En daar is Pinguin dus voor.

Cold Mailman is een Noorse indieband o.l.v. Ivar Bowitz. My Recurring Dream staat op het derde album van de band, het eerste dat buiten Scandinavië verschijnt. Cold Mailman lijkt nog niet helemaal voorbereid op een offensief in Europa, want vrijwel alle berichten over de band zijn in het Noors. Er is ook nog geen label gevonden noch een tour geboekt. Maakt allemaal niet uit. Hun muziek is te downloaden via de bekende kanalen en zeker de moeite waard. De rest komt later wel.

The Wans is een punk-grunge trio uit Noord Ierland. Simon, Mark en Thomas zijn nu net een jaar bij elkaar. De stand staat op één EP en deze single, een lekker stevige, licht chaotisch meebruller, die dienst doet als voorloper van een album dat de band as we speak aan het opnemen is met Dave Cobb (Rival Sons).

Twee jaar geleden speelde Garrett Kato nog in een kroeg in zijn woonplaats Byron Bay in Australië. Later dit jaar staat hij op het prestigieuze Bestival festival op het Isle Of Wight tussen Snoop Dogg en Elton John. Zijn komeet-achtige carrière heeft de singer-songwriter te danken aan de Australische superster, Pete Murray. Pete zag Garrett spelen en was dusdanig onder de indruk dat hij hem koppelde aan zijn producer. Het debuutalbum, Love. Murder Songs was een succes down under en in Canada, waar Garrett oorspronkelijk vandaan komt. In september komt hij dus naar Europa om voor de volgende stap in zijn zegetocht.

The Don’t Touch My Croque Monsieurs is de trots van Amsterdam Noord. Of de schrik, dat hangt af van wie je spreekt. Na een serie opgefokte half metal half hip hop tracks, komen de heren nu met een ballad die pure kitsch zou zijn als hij serieus bedoeld was. Humor en popmuziek het begint al snel te wringen, maar TDTMCM komt er goed mee weg.

Een lekker raar plaatje. Green Blood is een duet voor heer en dame over een ‘brief encounter’ met een alien. De heer heet Sonny Smith, de dame Tahlia Harbour. Sonny is met of zonder Sunsets al ruim tien jaar actief. Hij is begonnen als barpianist, trok daarna een tijd door Zuid-Amerika als straatmuzikant, maar is tegenwoordig een geziene figuur in de art scene van San Francisco. Behalve muziek maken, schrijft Sonny ook toneelstukken en maakt hij (korte kunst) films. Zijn muziek houdt hij bewust minimaal en naïef om niet te zeggen kinderlijk, geheel in de lijn van zijn grote voorbeeld Jonathan Richman.

Een lekker raar plaatje. Green Blood is een duet voor heer en dame over een ‘brief encounter’ met een alien. De heer heet Sonny Smith, de dame Tahlia Harbour. Sonny is met of zonder Sunsets al ruim tien jaar actief. Hij is begonnen als barpianist, trok daarna een tijd door Zuid-Amerika als straatmuzikant, maar is tegenwoordig een geziene figuur in de art scene van San Francisco. Behalve muziek maken, schrijft Sonny ook toneelstukken en maakt hij (korte kunst) films. Zijn muziek houdt hij bewust minimaal en naïef om niet te zeggen kinderlijk, geheel in de lijn van zijn grote voorbeeld Jonathan Richman.

Is het punk? Is het metal? Hoe dan ook hij is hard, de nieuwe single van Havok. De band komt uit Denver en ziet er uit alsof ze per tijdmachine van de early 80’s naar het hier en nu zijn getransporteerd. Maar uiterlijk bedriegt ook in geval van Havok. De band wil meer dan hersenloze herrie maken, ze hebben een boodschap die ze weinig subtiel hebben verwoord in de titel, Give Me Liberty Or Give Me Death. Tja, daar kan je over discussiëren en dat gebeurt ook volop in de comments op Youtube. Opvallend is de bijval uit Brazilië en Turkije.