Author: Flip van der Enden

Childhood is vers en veelbelovend. De vier jonge Britten leggen momenteel de laatste hand aan hun debuutalbum en afgaande op de twee singles die we van ze kennen, Blue Velvet en dit Solemn Skies kan dat best wel eens een erg lekker plaatje worden. Childhood komt uit Londen via Nottingham waar ze alle vier studeerden. De reden om naar de hoofdstad te verkassen was dat de scene van Nottingham gedomineerd wordt door laptop en electrovolk. Childhood daarentegen hangt zwaar in de gitaar. Daarom wordt de band vaak geassocieerd met twee andere Britse nieuwkomers, die momenteel als een komeet omhoog schieten, Savages en Palma Violets. Bookers beware!

We zijn er vaak vroeg bij, maar zo vroeg als bij Catfish and the Bottlemen zijn we zelden. De band heeft nog maar zeven nummers, iets meer dan een half uur muziek. Maar hoezo veelbelovend? De vier jonge Britten rocken er lustig op los aangespoord door zanger-gitarist Van McCann, die bijna crimineel knap is dames. En hoe klinken ze? Stevig, niet bijster origineel, maar zelfverzekerd zoals eigenlijk alleen Britten dan kunnen. Kortom dit is er weer eentje in de categorie, ‘you heard it first on Pinguin!’

Geen nieuw nummer wel weer een goed nummer van Maps & Atlases. Old Ash komt van het vorig jaar verschenen Beware And Be Grateful. De band uit Chicago fuseert stijlen die op papier onverenigbaar lijken, de precisie van prog-rock bands als Can en King Crimson en de gecontroleerde gekte van bands als Animal Collective en TV On The Radio. Vanwege de lange baard van zanger-gitarist Dave Davidson wordt Maps & Atlases vaak, maar onterecht ingedeeld bij neo Americana bands als Fleet Foxes en Bon Iver. Dat probleem is nu opgelost, in de clip van Old Ash scheert Dave zijn baard helemaal af.Zijn lange manen laat hij ongemoeid. Misschien tot de volgende clip.

Geen nieuw nummer wel weer een goed nummer van Maps & Atlases. Old Ash komt van het vorig jaar verschenen Beware And Be Grateful. De band uit Chicago fuseert stijlen die op papier onverenigbaar lijken, de precisie van prog-rock bands als Can en King Crimson en de gecontroleerde gekte van bands als Animal Collective en TV On The Radio. Vanwege de lange baard van zanger-gitarist Dave Davidson wordt Maps & Atlases vaak, maar onterecht ingedeeld bij neo Americana bands als Fleet Foxes en Bon Iver. Dat probleem is nu opgelost, in de clip van Old Ash scheert Dave zijn baard helemaal af.Zijn lange manen laat hij ongemoeid. Misschien tot de volgende clip.

Het zal je zijn opgevallen dat de Pinguin graag wat verder kijkt dan de traditionele popgrenzen. Kobo Town komt uit Canada, maar klinkt Caribisch. De veelkoppige band wordt aangevoerd door Drew Gonsalves, zoon van een Québécoise en Trinidadiaan. Drew heeft tot zijn 13e op Trinidad gewoond, zijn vette accent is dus authentiek. Later is hij in Toronto gaan studeren, politicologie en is hij de band begonnen. Drew schrijft songs in de stijl van het land van zijn vader, calypso. Als is de calypso hier niet zo bekend als de reggae van het naburige Jamaica of de salsa van Cuba, als je Mr Monday hoort, herken je de stijl meteen. Zonniger muziek dan de huisstijl van Trinidad/Tobago is nauwelijks denkbaar en precies wat de dokter voorschrijft voor deze sombere zomer.

In de clip van Noonan zie je Marnie Stern optreden voor een roedel honden. Zoals bekend hebben die een veel beter gehoor dan wij, maar wat we horen vinden we ruim voldoende om ook Marnie’s nieuwe single te gaan draaien. Marnie Stern is een beetje een laatbloeier. Ze bracht haar eerste album zes jaar geleden uit, ze was toen 31. De New Yorkse is virtuoos op de gitaar. Haar handelsmerk is het tappen, een techniek die door Eddie Van Halen in de rock is geïntroduceerd. Veel gitaarvirtuozen vergeten gewoon liedjes te maken, hun songs zijn alibi’s voor uitsloverij. Niet Marnie, ze etaleert een mooie balans tussen art en rock. Voeg daar haar prettige stem en leuke looks aan toe en je hebt een artiest, die zowel North Sea Jazz als Lowlands aankan.

Soda is Amerikaans voor fris(drank). Tenminste in het zuid-westen van de VS zeggen ze soda. In het diepe zuiden zeggen de meeste mensen coke, ook als ze sinas bedoelen, terwijl het hele noorden het over pop heeft. Hieruit mogen we opmaken dat de band Warm Soda uit California komt en Jeanie waarschijnlijk uit de mid-west. En ja hoor, de band geeft Oakland op als verblijfplaats. De muziek van Warm Soda valt in de categorie powerpop, korte gedegen kop en staart songs in een traditie die midden jaren zestig is gevestigd door de eerste generatie Britpopbands. Powerpop is een genre met talloze fanatieke liefhebbers over de hele wereld. Helden zijn bands als Big Star, Dwight Twilley en uiteraard de uitvinders van de stijl, John, Paul, George & Ringo. Dat powerpop ook in ons land leeft, mag je wel concluderen als je weet dat Warm Soda volgende maand hier maar liefst zes keer zal optreden. O.a. in Rotown (7/7), Vero (10/7) en Ekko (12/7). Mocht je ze gaan zien, vraag dan meteen even waar Jeannie precies vandaan komt.

Tot nu toe is We Show Up On Radar alleen nog maar op de radar van Pinguinradio verschenen. En goed ook: de vorige single van de band uit Nottingham, The Anchors In Your Heart haalde de eerste plek van de Graadmeter. De muziek van WSUOR is waarschijnlijk te subtiel voor massaconsumptie. De band, eigenlijk is het een eenmansproject van allesspeler Andy Wright, maakt surrealistische sprookjespop op fluisterniveau. De nieuwe single, Hands Up If Your Lost staat net als Anchors op Sadness Defeated, het eerste en nog enige album van WSUOR. De b-kant is helemaal nieuw. De officiële releasedatum is 15 juli, maar zo lang konden we niet wachten.

David Lynch zit tegenwoordig vaker in een opnamestudio dan in de montagekamer van een filmstudio. Ons hoor je niet klagen. De muziek van de maker van Twin Peaks en Blue Velvet is minstens zo sfeervol, surrealistisch en subtiel als zijn fims. Lynch is meer een bedenker en producer dan uitvoerend artiest, vooral de vocalen laat hij graag over aan meer geschoolde talenten zoals de Zweedse schone, Lykke Li. I’m Waiting Here is onderdeel van The Big Dream, alweer de 8ste release van de 67 jarige cineast annex platenmaker.