Fleur – Nous Continuerons a Marcher Ensemble

Fleur de diva van de polder Yé Yé meldt zich weer. Haar nieuwe single is weliswaar Franstalig, en de sound weer vertrouwd sixties.

Dit keer put Fleur echter niet uit het songbook van monsieur Gainsbourg, maar uit dat van Lennon & McCartney. De gitaarriff van Nous Continuerons a Marcher Ensemble is naaste familie van die van Daytripper van The Beatles. Met zijn gepeperde gitaarsolo voelt Nous Continuerons a Marcher Ensemble ook wat pittiger dan oudere chansons van Fleur en dat kan ze hebben. Magnefique!

The The – Some Days I Drink Coffee By The Grave of William Blake

The The kennen we als een toch wel enigszins legendarische new wave band, die o.l.v. Matt Johnson in de jaren tachtig en negentig triomfen vierde met songs als This Is The Day, Uncertain Smile en Love Is Stronger Than Death.

Ook bekend is inmiddels dat The The na een kwart eeuw met een nieuw album is komen aanzetten. En dat dat stukken beter is dan je zou mogen verwachten van een band die zo lang uit de running is geweest. Een van de bewijzen van die stelling is nieuwe single Some Days I Drink Coffee By The Grave of William Blake. Het elegante nummer doet niet onder voor eerder behaalde resultaten.

Maar wie is William Blake? Dat was een Engelse romantische dichter, denker en beeldend kunstenaar uit de 18e eeuw.  Vanwege zijn vrijzinnige ideeën over religie en seksualiteit werd Blake door zijn tijdgenoten voor gek verklaard.    Tegenwoordig wordt Blake beschouwd als een verlicht denker. De songtitel, Some Days I Drink Coffee By The Grave of William Blake moeten we letterlijk nemen. Johnson woont niet ver van het graf van Blake en regelmatig gaat hij even op bezoek om te mediteren onder het genot van een kopje koffie. En daar heeft hij dus een liedje over gemaak dat staat op het onlangs verschenen Ensoulment album, dat een must is voor de oude fans van The The en een aanrader voor nieuwkomers.

MJ Lenderman – Wristwatch

Muziekkrant Oor is het met ons eens. Hun recensie van MJ Lenderman‘s nieuwe album Manning Fireworks opent met de bewering, ‘MJ Lenderman wordt een grote, let maar op.’ De Volkskrant gaat erin mee net als zo’n beetje de hele internationale pers.

Dat MJ aan de vooravond staat van een grote doorbraak riepen wij al eerder dit jaar naar aanleiding van het geweldige ‘She’s Leaving You’, eerste single van zijn vierde album. Fan zijn we nog langer. Twee jaar geleden maakten we IJsbreker van Tastes Just Like It Costs van zijn vorige album. Het nummer eindigde hoog in de Graadmeter.

MJ Lenderman, Jake voor vrienden is dus een uitzonderlijk talent, maar hij heeft ook de wind mee. Country is hard op weg de ‘next big thing’ te worden, en hoewel geen straight of hard core country wasemt de muziek van de 25 jarige zanger-gitarist uit North Carolina de geur van het Amerikaanse platteland. Ook nieuwe single Wristwatch heeft een loomheid die je niet snel zult horen in muziek uit een grote stad. En dan is er nog de pedal steel die nooit ver weg is. De nieuwe koning van de slacker-scene wordt MJ al genoemd. Lang leve dus.

Concert; 14 november Bitterzoet, Amsterdam.

Juniore – Bowling de Diano Marina

De nieuwe single van Juniore, misschien wel onze favoriete Franse equipe populaire is een zacht, zomers en sexy chansonneke over een incident dat heeft plaatsgevonden in een een bowling in Diano Marino.

Dat is een badplaats aan de Italiaanse Riviera. Wat er precies is gebeurd in die kleine bowling aan de haven niet is helemaal duidelijk, maar het zal vast met amour te maken hebben en aan de toon van het lied te horen zijn er ook tranen geplengd. Met zijn verdwaalde trompetje, sfeervolle synths en niet op de laatste plaats de zwoele zang van mademoiselle Anna Jean is Bowling de Diano Marina van Juniore een geslaagde eigentijdse oefening in de Franse Yé Yé stijl. 

 

 

Famous – What Are You Doing The Rest of Your Life

Jack Merrett is het enige vaste lid van Famous, een bandnaam die ironisch bedoelt lijkt, maar ook een vorm van wishful thinking kan zijn. Of Famous famous wordt zal de tijd leren. Nieuwe single What Are You Doing The Rest of Your Life valt wel op in de sloot nieuwe nummers die wekelijks over ons wordt uitgestort. Jack is geen geweldige zanger, maar heeft wel een stem die de aandacht trekt. Op zijn nieuwe single croont (kreunt) hij over een soort van elektronische (post) discobeat die steeds sneller lijkt te gaan. Een dansplaatsje is What Are You Doing The Rest of Your Life dan ook niet echt. Wat dan wel is niet echt duidelijk, wat natuurlijk wel zo interessant is. Famous heeft twee EP’s op voorraad en een eerste album in aantocht. Dat heet Partyalbum, maar is niet noodzakelijk een party album. Als je je begrijpt wat we bedoelen. 

Jerry Cantrell – Afterglow

Jerry Cantrell is weer op de solotour, tijdelijk of definitief is altijd even afwachten.

Op zijn nieuwe album weet de zanger-gitarist van grunge legende Alice In Chains zich omringt door een keur aan kopstukken uit de wereld van de stevige muziek. O.a. leden van Metallica, Guns N’ Roses en Faith No More zijn op Jerry’s uitnodiging ingegaan. Albumtitel I Want Blood suggereert een metalfeest, maar nieuwe single Afterglow is een introverte ballad. Jerry’s vijfde solo-uiting wordt dus op zijn minst een gevarieerde plaat. 18 oktober is de releasedatum.

The Jesus & Mary Chain – Pop Seeds 

The Jesus and Mary Chain bestaat 40 jaar! Eigenlijk 41 maar een kniesoor etc. De band heeft een bewogen geschiedenis. Wat wil je met twee broers in de gelederen, maar de strijdbijl lijkt voorlopig begraven.

In de binnenkort te verschijnen biografie, Never Understood lees je alles over de ups en downs en ups van één van de invloedrijkste bands uit de pophistorie. Jim en William Reid met hulp van drummer Bobby Gillespie (Primal Scream) zijn zo niet de uitvinders dan wel de grondleggers van de tijdloos gebleken shoegaze stijl. Hun naam, maar vooral hun sound, geïntroduceerd op het Psychocandy album (1985) en de single Just Like Honey was niks minder dan revolutionair: een mix van The Ramones en The Beach Boys, maar dan opgenomen in de CERN deeltjesversneller en gemixt op een startbaan van Schiphol. Concerten van de Schotse band duurden in het begin niet langer dan 20 minuten en aan toegiften deden ze niet. De gedachte was dat geen enkele band langer kon boeien dan een minuut of 20. En ze hadden een punt.

Vanwege alle perikelen heeft JAMC relatief weinig albums gemaakt -acht slechts- met de eerste twee als uitschieters en het eerder dit jaar verschenen Glasgow Eyes als bewijs dat de ideeën nog lang niet op zijn. Opgenomen tijdens de sessies van dat album, maar even opzij gelegd omdat het qua sound niet paste bij de  rest is het nummer Pop Seeds. Dat is nu alsnog verschenen als single. De titel is een verwijzing naar The Poppy Seeds, de band waarin Jim en William vol  zelfvertrouwen en goede moed hun eerste schreden zetten richting faam en controverse. 

Normaal hijsen we nieuwe acts op het IJsbreker schild, nieuwkomers waarvan wij denken dat jij er je voordeel mee kunt doen. Deze regel bevestigen we deze week door een uitzondering te maken. Als eerbetoon aan de legendarische Jesus and Mary Chain. En omdat Pop Seeds een prima nummer is natuurlijk!

Wishy – Persuasion

Wishy voerde even de Graadmeter aan met het dynamische Sick Sweet, een track van het vorige maand verschenen debuutalbum van de band uit Indiana.

Eigenlijk bestaan er twee Wishy‘s. De een wordt aangevoerd door zanger/gitarist Kevin Krauter. De andere door zangeres gitariste Nina Pitchkite. De band onder leiding van Nina is wat liever dan die onder aanvoering van Kevin. Vandaar misschien dat we de songs die Kevin heeft aangedragen net even wat beter vinden. We sluiten echter niet uit dat we na het zien van Wishy op de najaarseditie van London Calling er heel anders over gaan denken. Hoe dan ook; het tweede liedje van Wishy dat we oppikken komt weer uit de koker van Kevin. Persuasion zit net als Sick Sweet ruim in zijn gitaren en moet het ook weer meer van dynamiek dan van melodie hebben. Wil je alvast spieken hoe Wishy live is? Op Youtube staan diverse live-registraties van de sympathieke band.   

Wishy staat op de zaterdag 26 oktober op LC.

Wunderhorse – Arizona

Midas, het twee album van Wunderhorse is nu uit. De reacties liegen er niet om. Het album wordt alom geprezen, maar dat zal onze luisteraars niet verbazen.

We volgen Wunderhore als vanaf debuutsingle Teal en hebben nooit een reden gevonden om een nieuwe release van de band van Jacob Slater over te slaan. Waren we drie jaar geleden zoals dat heet ‘early adopters’, nu zijn we met ruim een miljoen. Wunderhorse maakt zoals zoveel eigentijdse gitaarbands muziek die zijn wortels heeft in de jaren 90, de Amerikaanse jaren negentig om wat preciezer te zijn. Wat best opvallend is voor een band uit Groot Brittannië. Meer Kurt dan Gallagher dus. Toch is Slater zekert geen copycat. Een song als Arizona mag dat wat Nirvana trekjes hebben. Telkens als de overeenkomsten te groot worden stuurt hij bij zodat Wunderhorse uiteindelijk vooral als Wunderhorse klinkt.

Nice Biscuit – Love That Takes You Up

We pikken nog één nummertje mee van Nice Biscuit. Hierna moeten de Australische paddopoprockers verder op eigen kracht.

Afgaand op Love That Takes You Up moet dat geen probleem zijn. Single vier van album twee is misschien wel de sterkste tot nu toe. Nice Biscuit is lid van hetzelfde geestverruimende gilde als King Gizzard, The Lazy Eyes, Beans en Pond. Hun songs hebben een losse structuur die volop ruimte biedt voor improvisatie. Op plaat duurt Love That Takes You Up  maar een kleine vijf minuten. Live zal dat regelmatig het dubbele zijn afhankelijk van de stand van de maan, de stemming van de muzikanten en de sterkte van de meegesmokkelde middelen. Eigenlijk moet je Nice Biscuit dus live meemaken. Maar dat zal nog wel even duren. Voor een tournee door Europa is Nice Biscuit nog niet bekend genoeg. Maar misschien dat King Gizzard de band een keer mee op sleeptouw kan nemen.