Author: Flip van der Enden

Faarjam hebben we ontdekt op Facebook, daar had een vriend het clipje gepost van Jah Mandeh. Een berichtje naar de maker leverde een mp3 op en de volgende info. Faarjam Saidi is een Iraanse Nederlander. Hij zit in het laatste jaar van de pop/sounddesign opleiding in Arnhem. Zo te horen is hij een tovenaarsleerling, want Ja Mandeh klinkt als de spreekwoordelijke klok.
Het is een troostrijke ballad, gezongen in het Farsi, exotisch en gekend tegelijk. JDe song is dus (nog) niet te koop. Farjaam werkt aan een EP. Hij heeft beloofd, die ook op te sturen. Wordt dus vervolgd.

Foto by Sandra Myhrberg.

Nadia Nair is een 24 jarige zangeres uit Gothenburg. Ze debuteert heel sterk met Bon Voyage, een spooky popsong, die een beetje klinkt als een kruising tussen Florence en Siouxie. Haar ouders hadden gehoopt dat Nadia violiste zou worden, maar de strijkstok kon dochterlief maar matig bekoren. Taal was, zeg maar meer haar ding. Toen ze als tiener ook nog eens ontdekte dat ze kon zingen, was haar toekomst beklonken. Bon Voyage is Nadia’s eerste en vooralsnog enige opname onder eigen naam. Eerder deed ze een feature op een album van de Zweedse beatmaker, Awkward. Een EP is aanstaande.

De derde single van de drie zingende zusjes uit L.A. had niet misstaan op Rumours van Fleetwood Mac. Dat is geen toeval want Este, Danielle en Alana Haim zijn zwaar fan van de Brits- Amerikaanse classic rockers. En wie niet? De vorige twee singles waren voor de BBC, Britse pers en muziekindustrie voldoende om de meiden uit te roepen tot het talent van 2013. Dat is een zware last, die de zusje ogenschijnlijk met gemak op de elegante schouders lijken te dragen. Het is overigens niet zo dat Haim uit het niets is gekomen. Ze zijn al vijf jaar samen en spelen alle drie diverse instrumenten. Este heeft een studie etnomusicologie in twee jaar voltooid i.p.v. vijf en Danielle heeft met Julian Cassablancas getoerd als percussioniste en gezongen in het achtergrondkoortje van Cee-Lo Green. Het is nu op een album.

John Grant is zo’n artiest, die waarschijnlijk wel nooit beroemd zal worden net als bijvoorbeeld Ron Sexsmith of Cat Power. Aan het talent ligt het niet, maar er is iets dat de doorbraak in de weg staat. In geval van John Grant zou dat zijn eerlijkheid kunnen zijn. Grant schrijft autobiografische songs. Over zijn verslaving aan drank en drugs en zijn coming out. Hij zingt de songs met een mooie, maar ietwat vermoeid klinkende stem. Jarenlang zat Grant in The Czars, een alt rock band die na zes geflopte album de handdoek in de ring gooide. Na een periode van bezinning debuteerde hij in 2010 als solist met het album The Queen Of Denmark. Het Brits muziekblad Mojo vond het het beste album van het jaar. Grant maakte de plaat met Midlake als begeleidingsband. Het titelnummer werd gecoverd door Sinead O’Connor. En wie werkte er mee zijn nieuwe album, Pale Green Ghost? Inderdaad de getergde chanteuse uit Ierland. Een waarschuwing is hier op zijn plaats, niet vanwege de sterk persoonlijke inhoud van de songs, maar omdat album # 2 van John Grant anders dan zijn debuut geen softpop plaat is, maar een duister en elektronisch.John Grant staat op Motel Mozaïque op 5 april en staat op 19/4 in de Paradiso.

Ladies sing the blues. We kunnen bijna spreken van een trend. Na Alabama Shakes en Valerie June trekt nu een derde duidelijk door blues beïnvloede zangeres/songschrijver/gitariste de aandacht. Melissa Laveaux komt uit het Canadese Ottawa, maar kan haar wortels terug traceren tot Hawaii. Net als haar vakzusters is het geen straight blues wat Melissa maakt, maar een mix van rootsy stijlen als folk, jazz, country en blues. Maar, noem haar niet retro. Ze is namelijk net zo geïnspireerd door Feist als door Billie Holiday. Miss Laveaux heeft twee albums uitgebracht, die haar enige faam brachten in het internationale jazzfestivalcircuit. De jazzwereld is echter te klein voor het grote talent van Melissa Laveaux. Luister naar Postman, de eerste single van haar nieuwe album, Dying Is A Wild Night en geef ons eens ongelijk.

Een van onze IJsbreker vorig jaar was I Can Make You Love Me van het Australische British India. Hoe weten we nog steeds niet, maar dat nieuws bereikte de band in Melbourne en men begon meteen enthousiast te dromen van een tournee door Europa. Of het allemaal doorgaat weten we niet, want op het moment van schrijven ligt de site van de band plat. Dat hun nieuwe album klaar is en in maart uitkomt weten we dan ook van Youtube, waar een fan de nieuwe single van British India heeft gepost. Hij staat ook al op iTunes en Spotify en op de plyalist dus van Pinguiradio.

De voormalige voorman van War On Drugs is toe aan zijn alweer 5e soloalbum. Het titelnummer duurt ruim 9 minuten en is via een link op Youtube gratis te downloaden. Doen, want Wakin’ On A Pretty Day is een prachtnummer, een van zijn allermooiste. Kurt maakt klassieke Amerikaanse rock, maar waar zijn helden, Tom P. en Bruce S. nog wel eens willen overdrijven, houdt hij het simpel, net als een andere vereerde band, Pavement. Nieuwe plaat = nieuwe tournee. In het kader daarvan staat Kurt Vile op 27 mei in de Paradiso.

Een kruising tussen Leonard Cohen en The Strokes noemen ze het zelf. Die ze zijn Chris Senseney en Stefanie Drootin. Ze komen uit Omaha waar zij actief was in bands als Bright Eyes, She & Him en Azure Ray en hij lid was van Art In Manilla. Ergens liepen ze elkaar tegen het lijf, werden verliefd, stichten een gezinnetje en verhuisden naar L.A. Daar begonnen ze Big Harp dat nu net een tweede album uit heeft met dus een aparte, maar werkzame combi van stemmige singer-songwriter songs en wat uitbundigere gitaartracks. Het label , zal niemand verbazen is Saddle Creek van en met Bright Eye Conor Oberst.

Night Beds is Winston Yellen, die zijn geboortegrond  in The Rocky Mountains heeft verlaten voor een flatje in Nashville om van daaruit zijn machtig mooie muziek de wereld in te sturen. Bij Nashville denk je al snel aan gelikte country voor roodnekkige wapenbezitters. Yellen maakt echter muziek die je Americana 3.0 zou kunnen noemen, weliswaar geworteld in traditie, maar geactualiseerd via invloeden van cosmic cowboys als Gram Parsons en indie folkies als Bon Iver. Van zichzelf heeft Winston/Night Beds een fijne, vrij hoge stem en een goed oor voor melodie. En hij toont zich een meester in de kunst van het weglaten. Ramona staat op het debuutalbum van Night beds, Country Sleep.

Bahamas is Afie Jurvanen, een pianist/gitarist uit het Feist kamp. Op zijn nieuwe single klinkt Bahamas een beetje als zijn landgenoot Neil Young. Dat is geen toeval, want net als de oude Young is Jurvanen gefascineerd door wat hij noemt de barchords, de basis akkoorden, die je in elk genre terug hoort en indien goed gespeeld het effect hebben dat mensen ritmisch gaan bewegen. Altijd en overal. Jurvanen heeft zijn tweede album ook Barchords gedoopt om duidelijk te maken wat je er van kan verwachten. De naam Bahamas heeft de Canadees zich aangemeten om het warme karakter van zijn muziek aan te geven.