Author: Flip van der Enden

False Heads – Cracked

False Heads is een noiserocktrio uit Londen dat zijn tienjarig bestaan viert met de release van een nieuwe EP Cracked 28/3). Voor nieuwe fans; er liggen twee albums en het nodige losse werk op je te wachten.

Die tien jaar is niet af te horen aan Cracked. Er wordt nog steeds op volle kracht gerockt de en de ervaring van het al zo lang samenspelen uit zich in de complexiteit van de compositie. Hoe goed Cracked ook klinkt, het is niet moeilijk te horen dat de bühne de natuurlijke biotoop is voor Luke, Jake en Barney. Laten we dan ook hopen dat de band snel onze kant op komt.

Doves – Cold Dreaming

Er staat Doves in de credits, maar te horen is het niet. Cold Dreaming lijkt wel van een andere band!

Dat komt omdat niet zoals gebruikelijk Jimi Goodwin de leadvocals voor zijn rekening neemt, maar de twee andere Doves, Jez en Andy Williams. De reden daarvoor kan zijn dat Goodwin niet mee op tournee gaat – hij zit mentaal even klem- en de broers ook iets ‘eigens’ ten gehore willen brengen. Zonder te willen beweren dat Goodwin niet gemist zal worden, maakt Cold Dreaming wel duidelijk dat de Williamsjes zelf ook wel iets in hun mars hebben. De nieuwe single is een mysterieus, avontuurlijk bijna funky uitstapje. Heel anders dus dan de Elbow light (heavy?) sound waar de band normaal op leunt.  Een goede ontwikkeling.

Moreish Idols – Dream Pixel

Er is een verschil tussen ‘doet denken aan’ en ‘lijken op’. Her intro van Dream Pixel, de nieuwe single van Moreish Idols lijkt op dat van Hey Joe van Jimi Hendrix. Het net niet anarchistische slotstuk doet denken aan de break van Owner Of Lonely Heart van Yes. Waarschijnlijk is het allemaal toeval, want de band uit Cornwall is nogal origineel.

Dream Pixel is de tweede IJsbreker (na Slouch) van Moreish Idols. Het moge duidelijk zijn dat we de band erg zien zitten en uitkijken naar het album. Wat dat betreft is de bandnaam goed gekozen, moreish betekent verlangen naar meer. Dat meer zit er aan te komen. Begin maart verschijnt het debuutalbum, een productie van de gerenommeerde Dan Carey, die ook zijn stempel drukte op albums van Wet Leg, Fontaines DC, Heartworms en ander eigenzinnig muziekvolk. Carey’s artistieke voetafdruk betekent niet automatisch succes maar staat wel voor kwaliteit. Daarvan is de nieuwe single van Moreish Idols weer een overtuigend bewijs.

bdrmm – Infinity Peaking

Het hier niet onbekende Mogwai heeft een eigen label, Rock Action en een van hun acts is het hier evenmin onbekende bdrmm.

De band uit Hull heeft de opname van hun nieuwe album voltooid en is nu bezig met het uitbrengen van singles. De release van Microtonic mag niet onopgemerkt voorbij gaan. Eind vorig jaar verscheen John On The Ceiling, nu is er Infinity Peaking. De nieuwste single laat net als de voorganger horen dat elektronica een steeds belangrijker plaats inneemt in de sound van bdrmm. Dat  geeft hun shoegaze een neo-symfonische bijklank. bdrmm blijft zich dus ontwikkelen en zo hoort het ook.

Microtonic komt 28 februari. 30 en 31 maart staat de band in respectievelijk Botanique in Brussel en De Melkweg in Amsterdam. 

Lambrini Girls – Love

Lambrini Girls kunnen de originaliteitsprijs voor de titel van hun debuut album vergeten. Who Let The Dogs Out was al bezet zullen we maar zeggen. 

Maar daar staan een paar geweldige songtitels tegenover, Big Dick Energy, Cuntology 101 en Filthy Rich Nepo Baby bijvoorbeeld. Love is dan weer een beetje saai, maar wel een van de beste zo niet het beste nummer van het album. We horen Phoebe en Lily de bekende grote bek opzetten, maar ook een doortimmerd rockende song, die instrumentaal minstens zo interessant is als wat de dames vocaal te berde brengen. Hun boodschap is dat liefde meestal niet meer is dan een complot om iemand onder de duim te houden. True love is nothing more than the wrong hill to die on, praatzingen ze. Gelukkig geloven ze nog wel in vriend(innen)schap.

Throwing Muses – Summer of Love

Een stem uit het verleden! Throwing Muses stamt uit de tijd dat bands als R.EM, Pixies en Buffalo Tom de Amerikaanse indie-trom roerden, de jaren 80/90 toen indie nog ‘alternative’ heette.

Echt beroemd is de band van Kirstin Hersh nooit geworden, maar wel groot genoeg om anno nu te kunnen voortborduren op de toen behaalde successen. Throwing Muses is ook nooit echt gestopt. Wel heeft de band wat witjes laten vallen, maar nu is er na 5 jaar toch weer een nieuw album op komst, hun 11e. Eerste single Summer Of Love is een geslaagde smaakmaker. Hersh die altijd al zong met wat ruis op haar stem klinkt nu helemaal alsof ze na het poetsen spoelt met whiskey, maar dat past prima bij een smeulende rocker als Summer of Love. Het nieuwe Throwing Muses album heet Midnight Concessions en staat voor 14 maart.

zzzahara – In Your Head

Onze eerste date met zzzahara is een fuzzy gitaarliedje in het momenteel zeer gangbare dreampop idioom.

Zahara Jamie uit L.A. schreef In Your Head met Alex Craig, voormalig gitarist van Ducktails, die tegenwoordig aardig aan de weg timmert als producer (Jelani Aryeh o.a.). Craig bedacht en speelt de potente gitaarriff waaraan In Your Head is opgehangen. De single staat op het nieuwe album van zzzahara die (niet hoorbare) Mexicaanse en Filipijnse roots heeft. Dat album, haar 4e al heet Spiral Your Way Out en is gewoon uit.

Σtella – Adagio

Met het draaien van Adagio van Σtella nemen alvast een voorschot op de lente. De nieuwe single van de Griekse zangeres is een happy/sad liedje dat doet verlangen naar de eerste warme zonnestralen van het jaar.

Stella Chronopoulou zingt in het Engels zodat we kunnen horen waar ze het over heeft; paradijselijke liefde. Adagio is Italiaans voor gemakkelijk. In de muziek staat de term voor rustig of langzaam. Langzaam is het percussie rijke Adagio niet, wel rustgevend als een warm en welkom mediterraan briesje. Op 4 april komt Σtella‘s nieuwe album uit met daarop ook twee Griekstalige liedjes en een 27 minuten durende meditatie over liefde en verlangen.  

Squid – Building 650

De zang is nog wat ongepolijst, maar verder schuift het Britse Squid steeds verder richting neo-symfo of post-prog.

Die laatste term hebben we zelf verzonnen in een poging om aan te geven dat de muzikanten van Squid de muzikale uitdaging zoeken. Nu heeft Squid toch al nooit de makkelijkste weg gekozen, maar nieuwe single Building 650 is een en al tempowisseling en komt ook nog eens met een aparte vioolpartij. Ook valt op dat de zang minder agressief is dan op vorige uitingen. Mellow is Building 650 ook weer niet, daarvoor gebeurt er te veel. Boeiend is het allemaal wel. We zijn dan ook erg benieuwd naar album 3, Cowards (‘this album is about evil’) dat op 2 februari wordt uitgebracht door Warp Records.

Divorce – Pill

Excuses dat we je zo doodgooien met releases van Divorce. Na Pill zullen we er mee (waarschijnlijk) ophouden. De vuistregel is om niet meer dan drie singles te draaien van een album. En Pill is dus de derde vooruitgestuurde smaakmaker van het debuutalbum van Divorce uit Nottingham, Drive To Goldhammer.

Pill is misschien wel de meest ambitieuze song van Divorce tot nu toe. En dat zegt wel wat. De band stopt in een gemiddeld liedje meer ideeën dan menig vakbroeder/zuster in een heel album. Pill valt in een aantal delen uiteen, van een Talking Heads achtig beginstuk tot een unisono door Tiger Cohen-Towell en Felix MacKezie-Barrow gezongen luisterliedje. Daar tussen zitten nog een metal-achtige gitaarbreak en een verstilde piano ballad. Zo op papier lijkt Pill een allegaartje, maar Divorce laat het werken. En waarover zingen ze? Liefde, lust en andere zaken van belang. Album volgt begin maart.