Author: Flip van der Enden

DEADLETTER – Relieved

Waar de Nederlandse en ook Amerikaanse postpunk vaak wat streng in de leer is -men maakt veelal hoekige dichtgekitte gitaarmuziek- wordt die van de Ierse en Engelse vakbroeders steeds dansbaarder.

Releived, de nieuwe single van DEADLETTER heeft net als de voorgangers weer een serieuze lap serieuze tekst. Maar ook een funky beat en een serie sterke solo’s, sax en gitaar. De songs noodt eerder uit tot dansen dan luisteren. Die tekst kan ook best even wachten tot de release van debuutalbum Hysterical Strength. Daar zit waarschijnlijk zit er wel een tekstvel bij.

Die Nerven – Grosse Taten

Grosse Taten betekent natuurlijk Grote Daden. Het is de titel van een nieuwe EP van Die Nerven die weer vooraf gaat aan de release van een nieuw album ‘Wir Waren Hier’ (13/9).

Die Nerven produceert sinds een jaar of 12 een vrij constante stroom albums die gevuld zijn met serieuze, soms grimmige songs in het punk of postpunk idioom. Die Nerven luister je niet vanwege hun originaliteit, maar om hun oprechtheid, energie en urgentie. Het trio uit Stuttgart houdt niet van opsmuk. Wat je op plaat hoort is ook wat je live krijgt. Gelukkig is de band dan ook regelmatig bij ons op bezoek.

Being Dead – Firefighters

Heb je je ooit wel een voorgesteld hoe een kruising zou klinken tussen Black Sabbath en The Mamas & The Papas? Luister naar Firefighters van Being Dead en zeg dat het niet zo is.

Being Dead is heavy maar geen metal. Dat komt door de samenzang (m/v) die net zo beeldbepalend is als de zware gitaren. De compositie van Firefighters is bijna Zappiaans in zijn complexiteit, maar ook wat humor betreft. Being Dead is een duo. Cody Dosier en Julianne Keller heten ze. Gumball en Falcon Bitch is hoe ze zich noemen. De nieuwe single is de voorloper van een tweede album dat ze EELS hebben gedoopt. Het album wordt geproduceerd door topproducer John Congleton (The War On Drugs/ St Vincent/Alvvays) die zo te horen net zo veel lol had tijdens de opname als Gumball en Falcon Bitch. Weirder dan Being Dead wordt het waarschijnlijk niet dit jaar, maar beter of leuker misschien ook niet.

Cardboard – The General

Cardboard is een jonge band uit Londen die met jeugdige energie de goede oude rock ‘n’ roll tackelt. Nog geen twee minuten duurt The General, maar alles zit er in; een zich schor schreeuwende zanger, een overdrijvende ritmesectie en een puist gitaar waar je u tegen zegt. Roll over Chuck Berry en Tell Motorhead the news, zoiets.

Niks nieuws onder de zon dus, maar het is bemoedigend en hoognodig dat een nieuwe generatie de geneugten en gevaren van de rock herontdekt. Helemaal mooi is dat The General ook nog eens een protestlied is. In de tekst krijgen de Tories een veeg uit de pan. Beetje mosterd na de maaltijd nu Labour weer aan de macht is, maar dat mag de pret niet drukken.

Chokecherry – Afterglow

Chockecherry het is geen makkelijke naam, maar wel een die je nog wel vaker gaat horen. Het is een meidenduo (trio?) uit San Francisco dat luidruchtig aan de weg timmert met Afterglow. Chokecherry is van de grunge-pop. Dat is de zoveelste term, naast dream-pop, shoegaze, bubble-grunge, dreamgaze etc voor de mix van zachte (vrouwen)zang en gezette gitaren. Die sound is niet nieuw, maar op dit moment hotter dan ooit.

Je zou dus kunnen denken dat de dames inhaken op een trend, maar daar zijn hun songs – ze hebben er nog maar drie- te goed voor.  En te grillig. Er zitten ontegenzeggelijk radiovriendelijke momenten in Afterglow. Maar steeds als je denkt nu wordt het wel wat erg lief volgt er een atonale uitbarsting die ze bij 3FM niet zullen zien zitten, laat staan bij 538.

Nog niet. Alles wijst er dus op dat Lizzie, Abri en E Scarlett gaan doorbreken en dan wordt alles anders. Een nieuwe Wet Leg of Last Dinner Party willen we ze nog niet noemen, maar het laatste woord over Chockecherry is voorlopig nog niet gezegd.

Pol – Masks

De Polletjes worden steeds beter in wat ze doen, het recreëren van sounds, stijlen en sferen die zo rond 1980 gangbaar werden, toen een nieuwe golf bands met synths na decennia lange overheersing van bands met gitaren een geslaagde greep naar de macht deden,

Niet alleen worden Matijs en Ruben Pol beter, ze krijgen ook steeds meer een eigen gezicht. De periode waaruit ze hun inspiratie plukken is onveranderd, maar het wordt steeds lastiger om ze te koppelen aan een duidelijk voorbeeld. Of hun bronnen worden wat obscuurder. Zo doet Masks aan Yellow Magic Orchestra denken, een baanbrekend Japanse synthipop trio uit de vroege jaren tachtig. Een album hebben de Polletjes nog niet. Masks zou een goede voorzet zijn.

Faerybabyy – Lobotomy song

Faerybabyy heeft haar uiterlijk mee. Daar hoeft ze het echter niet van te hebben. Ze schrijft en zingt bovengemiddeld sterke liedjes zoals Lobotomy Song dat zoals een Youtuber opmerkte klinkt als een vrolijke Siouxie & The Banshees.

Faerybabyy alias Payton Morse heeft 13 singles uit. 8 daarvan staan op de Lucky Star EP, haar debuut. Alle liedjes zijn retro en new waverig op een Britse manier. Dat is opvallend want Payton groeide op in Texas en kreeg met de paplepel vooral hardcore country ingegoten. Er ging een andere wereld voor haar open  toen ze The Smiths en The Cure ontdekte. Voeg dat allemaal samen en je krijg zoals Payton het zelf omschrijft, ‘a weird mix of really happy guitars and kill myself lyrics’.

GIFT – Later

Er is momenteel een hausse aan bands met zachtzingende zangeressen en contrasterende, corpulente gitaren. Allemaal zijn ze actief in de schemerzone tussen shoegaze en dreampop. We kunnen dus wel spreken van een trend. Aan ons de schone taak het kaf te scheiden van het koren.

GIFT is door onze strenge selectie gekomen dankij nieuwe single Later.  De band lijkt de termen shoegaze en dreampop te vermijden en spreekt liever over psychpop. Daar is op zich wel iets voor te zeggen hoewel de term neo new wave de lading ook denkt.

Later is afgevaardigd om de aandacht te vestigen op de release van het tweede album van de best wel Brits en ook wel retro klinkende band uit New York. Die heet Illuminator en verschijnt eind augustus.

The Dare – Perfume

The Dare is geen band, maar de artiestennaam van Harrison Patrick Smith. Hoewel Smith Brits oogt en klinkt, is hij een Native New Yorker.

The Dare debuteerde in 2023 met The SEX EP. Mede door Smith’s praatzangstijl heeft zijn muziek iets postpunkerigs. Op Perfume, de eerste single van debuutalbum ‘What’s Wrong With New York’ horen we elektrische gitaren maar ook elektronische beats en invloeden van zowel Talking Heads (een band die al postpunk was toen punk nog nieuw) was en LCD Soundsystem. Behalve muzikaal is The Dare ook classy. Als je de clip van Perfume bekijkt zie je meteen wat we bedoelen. Maar van iemand die over parfum zingt verwacht je ook niet anders.

Astéréotypie – Que la biche soit en nous

Het is weer tourtijd, dus zijn we op zoek gegaan naar een geschikt Franstalig liedje om onze playlist mee te verluchtigen. Dat is namelijk traditie. Het was even zoeken, want Franstalige pop ook de afdeling indie is vaak nogal gladjes. Maar we denken met Que la biche soit en nous van Astéréotypie een nummer te hebben gevonden dat waarschijnlijk wel een vakantiegevoel teweeg brengt.

Even een misverstand uit de weg ruimen. Het biche uit de titel is niet Frans voor bitch/teef, maar voor hert. De vertaling van de titel is dus ‘ als het hert onder ons is’. Het chanson van Astéréotypie lijkt een antwoord of reactie op Que la biche soit en moi van Rebekka Warrior et Claire Ottoway. Hoe de vork precies in de vork steekt is niet relevant voor onze doeleinden.  Wij zochten gewoon een leuk Franstalige liedje en dat is dus de post-punk surfsong Que la biche soit en nous geworden.

Astéréotypie is een jaar of tien geleden opgericht door een aantal studenten aan de Médico Educatief in Bourg-la-Reine. Aanvoerder is Christophe L’Huillier die naast muzikant ook pedagoog is. De naam van de chanteuse van Que la biche soit en nous moeten we je nog even schuldig blijven.