Author: Flip van der Enden

hey, nothing – Barn Nursery

Tweemo kent u die uitdrukking? Tweemo is een jong genre met als kenmerken een traag tempo, een melancholieke ondertoon en een lo fi, semi-akoestische productie. Tweemo is een samenvoeging van de woorden twee en emo. Waar dat ‘twee’ vandaan komt is niet helemaal duidelijk. Emo is een rocksoort met gevoelige teksten.

Als voorbeeld van tweemo wordt vaak naar hey, nothing verwezen, een duo uit de Amerikaanse staat Georgia. Barn Nursery is de opvolger van Sick Dogs dat we bijzonder genoeg vonden om er IJsbreker van te maken. Barn Nursery is heel anders en dat is altijd goed. De nieuwe single begint met een simpele riff op de akoestische gitaar en zang van Harlow Philips, de vrouwelijke helft van hey, nothing. Later valt Tyler Marbry in. Hij zingt ook het laatste couplet dat een stuk intenser is dan het eerste deel, maar het blijft een klein, mooi en indringend liedje. Kan wel wat worden dat tweemo.

Baba Stiltz, Okay Kaya – Bedside

Vier jaar geleden sleepte Baba Stilz de IJsbreker in de wacht met Running To Chad. Het was een van de eerste popliedjes van de Zweeds-Filipijnse producer Baba verdient zijn dagelijks brood als dj en  beats bedenker voor internationale hip hop artiesten. 

Na wat omwegen in de vorm van een experimenteel album en een soundtrack is Baba nu weer terug op het popspoor. Dit keer met charmante assistentie van Okay Kay. Zij is een Noors-Amerikaanse zangeres met meerdere million-streamers op haar naam. Bedside is een gezamenlijk gezongen en geschreven lo fi electro-popliedje met stille scheurgitaar. Niet spectaculair wel erg lekker.  Een duet album is in de maak.

Terra Twin – Crooked

Een enthousiaste fan op Youtube schreef dat Crooked hem/haar sterk aan Snow Patrol doet denken. Dat betekent dat we er serieus rekening mee moeten gaan houden dat Terra Twin de zelfde weg op gaat als Hozier, London Grammar, Nothing But Thieves en Lola Young, acts die je hier voor het eerst hoorde en nu zo populair zijn dat wij weer zijn afgehaakt. Zoeken naar nieuw talent. Dat is onze missie.

Terra Twin maakt geen opzienbarende, grensverleggende of echt alternatieve muziek. De band valt op met ambachtelijke gitaarliedjes en de prettige stem van frontman, Maxim Baldry. Die laatste is duidelijk de kracht van de band, maar misschien ook wel de zwakte, Baldry is namelijk naast muzikant ook acteur (o.a. in de tv serie Rings Of Power). Mocht zijn acteerloopbaan een vlucht nemen gaat dat waarschijnlijk ten koste van zijn band. Aan de andere kant kan zijn bekendheid als acteur ook een positief effect hebben op de levensloop van zijn band. Hoe dan ook is de kans groot dat Terra Twin over niet al te lange tijd de cross over maakt naar de mainstream.  Vergeet dan niet waar je de band het eerste hoorde ;).

Skeleten – Bodys Chorus

Russel Fitzgibbon alias Skeleten trok afgelopen zomer onze aandacht met Deep Scene en een tijdje terug met Love Enemy, dat nog op het randje van de Graadmeter staat.

Maar Skeleten blijkt meer pijlen op zijn muzikale boog te hebben, songs die je kunt groeperen onder het kopje indie-electro of droevige disco. Nou klinkt disco meteen zo clubachtig en dat is de muziek van Skeleten nou weer niet. Dansen op zijn muziek doe je echter het beste thuis en alleen of met zijn tweeën. Body Chorus is net als Love Enemy bedoeld voor album 2 van Skeleton, Mentalized dat op 7/2 uit is.

My Cosmic Girl – Psychic

Psychic is de derde single van My Cosmic Girl uit Wellington, Nieuw Zeeland.

Hart van de band is Ella Doty. Zij zingt en tekent voor de teksten. Muzikaal laat de band zich niet makkelijk vastpinnen. Sfeer lijkt net zo belangrijk als compositie en de instrumentatie is divers. Op Psychic horen cello’s, samenzang en een drummer met een jazzachtergrond. In ieder geval is hij lekker actief. My Cosmic Girl is nog jong, van een uitgekristalliseerde stijl is nog niet echt sprake. Misschien is dat ook helemaal niet de bedoeling en behoudt de band zich het recht voor om te blijven variëren en experimenteren. We gaan het hoe dan ook met belangstelling volgen.

Till Lindemann – Mein Welt

De nieuwe single van Till Lindemann begint met een stemmig stukje piano, maar als snel komt de aap uit de mouw en volgt er het soort semi militaire metal-mars waar Lindemann’s band en -naar nu blijkt- hij ook solo patent op heeft.

Niks nieuws onder die Sonne dus, maar fans zullen zich weer in drommen naar de stadions begeven alwaar Lindemann later dit jaar voor het eerst solo acte de présence zal geven. Rammstein is even met verlof. Mein Welt is de titelsong van die solotrektocht langs de internationale podia die op 31 oktober zal neerstrijken in de hoofdstedelijke Ziggo Dome. 

Attic Ocean – Lilies and Sea

Lilies and Sea van Attic Ocean uit Dusseldorf is een schaap in wolfskleren. Als je heel goed luistert is het gewoon een lief liedje. Maar de song is diep weggestopt onder een dikke laag van galmende gitaren. Zangeres Hanni Nasirat worstelt maar komt nauwelijks boven het lawaai uit. De keren dat ze wel verstaanbaar is zingt ze,  ‘I’m Going Under’. Da’s vast geen toeval. Van bovenstaande zou je de indruk kunnen krijgen dat Attic Ocean meer geschreeuw dan wol produceert, maar dat is dus niet zo. Integendeel juist. Lilies and Sea is een prima opener van het nieuwe IJsbreker-seizoen!

Popwarmer: bby – Voices In My Head

De boys van bby verrassen met een kleine ingetogen, blue eyed soul achtige ballad, die niet is wat het lijkt. Heel anders dus dan de branie pop van ex-IJsbreker Kinky.

Het lijkt een liefdesverdrietliedje, maar blijkt een psychische noodkreet van auteur Billy Gibson. Voices In My Head gaat over ongewenste en onwelkome stemmen die je hoofd vol pompen met negatieve gedachten. Het is een euvel waar iedereen wel eens mee te maken heeft. Hopelijk heeft zingen er over een therapeutisch en heilzaam effect voor Billy. Voices In My Head staat op een nieuwe EP van het Britse bby. De EP heet ‘i just want next year to be better’. Wij hopen het met hen.

Possible Oceans – Big Wave

Possible Oceans is Trevor O’Neill en dat is weer de naam van een sessiegitarist uit L.A. die na jaren trouwe dienst eindelijk voor zich zelf begonnen is.

Je zou O’Neill een anglofiel kunnen noemen, want als belangrijkste inspiratiebronnen noemt hij voornamelijk Britse bands, Foals, The Horrors dat werk. Plus eentje uit Gent, Soulwax. Dat O’Neil solo ging was niet helemaal het plan. Door corona viel zijn normale nering plotseling weg en om de dagen door te komen is hij maar voor zichzelf begonnen. De bevrediging moet groot zijn geweest toen de BBC zijn songs oppikte. Liefde uit het land van zijn muzikale dromen! Lang verhaal kort. Niet lang geleden verscheen er een nieuwe EP van Possible Oceans, de basis voor een tweede album. Titelsong Big Wave is een semi-symfonische met synths en gitaren aangeklede rocksong, retro in sfeer en melancholiek van toon. Kortom een prima muziekje voor deze tijd van het jaar.

Michael Kiwanuka – Lowdown parts i & ii

De laatste IJSBREKER van het jaar komt op naam van iemand die onze steun helemaal niet meer nodig heeft, maar die tegelijkertijd nooit genoeg aandacht kan krijgen, Michael Kiwanuka!

Mike is een hybride artiest, iemand die in heel veel en dus eigenlijk in geen enkel hokje past. En dat zijn de beste,  artiesten die hun eigen pad uitstippelen wars van modes en trends en onafhankelijk van social media.

Op Lowdown speelt de soulsinger-songwriter met psychedelica, met name het instrumentale part ii had makkelijk van Pink Floyd kunnen zijn. Michael’s zang doet daarentegen wel wat denken aan Damon Albarn van Gorillaz en Blur. De som is echter dat Mike hier klinkt zoals alleen hij doet. Lowdown parts i & ii staan als twee losse delen op het door Danger Mouse (Gnarls Barkley/Broken Bells) en Inflo (Sault) geproduceerde Small Changes album. Wij hebben ze aan elkaar geplakt voor optimaal effect.

Concerten: 24/2 Amare/Den Haag. 26/2 AFAS/Amsterdam