La Sécurité is een drie vrouwen en twee mannen tellend art-punk collectief uit Montreal. De band boerde niet slecht, maar kwam in een stroomversnelling toen een van hun tracks opdook in de Netflix-serie Emily In Paris.
Nieuwe single Détour is een beweeglijk, eigengereid en minimalistisch nummer. Een beetje zoals The B52’s ze placht te maken toen ze nog op Planet Claire vertoefden. De Franse taal geeft de song elan, de fraaie gitaren maken Le Détour tot wel iets meer dan een novelty song.
Sean Thompson mag dan rare oren hebben, doof is hij in ieder geval niet. Je zou de zanger-gitarist uit Nashville een ‘musician’s musician’ kunnen noemen. Echt beroemd zal hij wel nooit worden, maar door collega’s wordt hij op handen gedragen.
Riding In The Van laat horen waarom. Thompson’s jongste single is luie rockballad met een inventieve gitaarsolo die bijna de helft van het nummer in beslag neemt. Zang en sound zijn behoorlijk psychedelisch. Op Riding In The Van valt het wel mee, maar doorgaans zit er ook een (cosmic) country luchtje aan Sean’s songs. De goede man is tenslotte niet voor niets geboren en getogen in Nashville.
Album, Head In The Sound, het tweede van Sean Thompson’s Weird Ears volgt begin volgend jaar.
Wishy weigert zich vast te pinnen op een bepaalde stijl. De band schakelt zonder moeite over van poppy songs naar donkere band-jams.
Planet Popstar valt ondanks de titel in de laatste categorie. De track, die niet op het nog vrij recente Triple Seven album staat komt uit de koker van Kevin Krauter. De meer poppy songs zijn vaak van Nina Pitchkikes, het vrouwelijke lid van de vijf leden tellende band, die onlangs nog in het land was. Planet Popstar stamt van de zelfde sessies als het jongste album, maar haalde dus de eindselectie niet. Waarom is een raadsel.
Als je het fijne ervan wil weten moet je zelf even googelen, maar in het kort komt het hier op neer. De Britse alleskunner Cosmo Sheldrake heeft een song gemaakt samen met Los Cedros Cloud Forest. Dat is geen band of andersoortige act, maar een bos, een nevelwoud om precies te zijn in Equador.
Een natuurreservaat opvoeren als wetmatige mede-eigenaar van een geluidsopname moet de rechtszekerheid van het bedreigde woud versterken. Tenminste dat is de bedoeling. Een behartigenswaardig initiatief dat we van harte toejuichen en graag steunen. Maar dat is niet de hoofdreden dat we Songs of The Cedars draaien. Dat doen we simpelweg omdat het een prachtig nummer is. Je hoort niet veel meer dan een tribale trom, tjirpende vogels, ademende woudreuzen en de gestapelde stem van Cosmo Sheldrake, maar wat een wonderschoon nummer is Song of the Cedars. Een heel album zou helemaal mooi zijn.
En weer gooit King King Gizzard & The Lizard Wizard het roer om! Vrij rigoureus dit keer zelfs. Als je niet zou weten dat de mannen van Sense, Gamma Knife en Shanghai achter Phantom Island zitten, zou je het misschien niet eens horen.
Tenminste niet meteen. Phantom Island begint met piano en violen gevolgd door blazers. Pas als het tempo omhoog gaat en de zang begint komt er iets van herkenning. Maar met zijn symfonische opzet en jazzy arrangement blijft het een a-typisch nummer, zelfs voor een band die van variatie haar handelsmerk heeft gemaakt.
Goed is het natuurlijk weer wel, beetje neurotisch tegen het eind, maar dat went vast. Het meest recente album van de Australische veelplegers is alweer drie maanden oud. Hoog tijd dus voor een nieuwe. Wat en wanneer is nog niet bekend, wel weten we dat King Gizzard & The Lizard King weer uitgebreid op tournee gaat. En ze nemen een dirigent mee om de nieuwe songs in volle glorie uit te kunnen voeren. De orkesten charteren ze waar ze spelen. In Nederland zou bijvoorbeeld het Metropool orkest een optie kunnen zijn. Het is nog steeds niet saai in het King Gizzard kamp.
Hee leuk, een indie-band uit Italië! Dat dachten we toen we het aanstekelijke Sotto la Conchiglia hoorden van Ada Oda.
De werkelijkheid is wat gecompliceerder. De band komt namelijk uit Brussel. De connectie met Italië is dat de vader van zangeres Victoria Barracato uit Sicilië komt. En ze maken dus Italiaans-talige muziek. Of het de taal is of de maffe liedjes -waarschijnlijk een combinatie van beiden-, maar Ada Oda klinkt fris en origineel. Hun debuutalbum uit 2022 hebben we gemist, maar we zijn blij dat nieuwe single Sotto la Conchiglia wel op onze radar is verschenen. Het ritme lijkt wel van elastiek en de zang is zowel sexy als brutaal. Meng The B52’s met Mano Chao, gooi er wat Italiaanse kruiden bij en je krijgt Ada Oda. Zo aanstekelijk hoor je ze maar zelden.
Junior Varsity is een start-up indiepoptrio uit L.A.
De band maakt ongecompliceerde, melodieuze huppel-indie met een hoog B5’2 gehalte. Dat komt door de springerige beat, maar vooral door de heen en weer kaatsende boy en girl zang. Die girl is nog niet zo heel lang in beeld. Ze is alleen te horen op de twee laatste singles.
Niet dat Junior Varsity op een dood spoor zat zonder haar, maar haar vocale injecties geven nummers als Cross The Street en het nieuwe New York een eigen smoel en herkenbaar geluid. Beter dus dat ze blijft.
Die doodskop op de hoes belooft al veel goeds. En Superbloom stelt niet teleur.
Nieuwe single I Loved Everyone is ruim vijf minuten kabaal op niveau. Oasis, maar dan heavy, iets in die richting. Tenminste tot halverwege de paddo’s inkicken en alles lekker zweverig wordt. Deze passage wordt nog een keer herhaald. Maar lang duren de intermezzo’s echter niet, want de handen van de nuchtere ritmesectie jeuken en de rest van de band voegt zich alweer snel naar hun behoefte tot beuken. De bloemenboys komen uit NYC en zijn begin dit decennium van start gegaan. Zitvlees zullen ze niet hebben, want Superbloom hebben al twee albums uit, plus een serie singles. I Loved Everyone is nieuw, wat op een derde album duidt. Hoe wat, wanneer en waarom horen we vanzelf.
Waterpistol is een nieuwe band uit Wales. Het verder Engelstalige, Où est ton âme (waar is je ziel) is pas hun tweede single.
De twee dames en vier heren halen hun inspiratie uit de V.S. en dan met name uit het tijdperk 65-70. In die periode scheidde rock zich af van pop en namen de hippies de macht over van de squares. De nieuwe popmuziek werd toen underground genoemd, tegenwoordig spreken we van psych- of garagerock. Où est ton âme is een rijkelijk met gitaren gevulde rocksong met en biseksuele leadzang. Helemaal recht in de hippieleer is Waterpistol nou ook weer niet, kenners horen ook invloeden van later data zoals daar zijn grunge en shoegaze. Veelbelovend.
Op het eerste gehoor lijkt Ohio Al The Time van Momma een aardig, maar niet heel bijzonder liedje, van het soort zoals er wel meer uitkomen de laatste jaren; vriendelijke meisjeszang die contrasteert met vrij stevig gitaarwerk. Grunge light.
Maar na herhaaldelijke blootstelling blijkt de nieuwe single van Momma wel wat meer om het lijf te hebben. De band uit Brooklyn verstaat de kunst van het weglaten. Dus wat eerst wat simpel lijkt, blijkt bewust minimalistisch. Dat vergroot de impact aanzienlijk. Daarnaast blijken de gitaren geslepen en staat die E (van explicit) niet voor niks achter de titel. Dat lieve meisje ontpopt zich als levensgenieter eerste klas, met schijt aan de buren en na haar de zondvloed. Conclusie; ‘rock ‘n’ roll is still alive & kicking!’
