Author: Flip van der Enden

Metronomy, Naima Block, Joshua Idehen – With Balance

Metronomy kennen we, dat is een Britse band die garant staat voor smaakvolle en vaak verrassende synthi-pop, makers van Pinguin hits als The Look, Everything Goes My Way, The Light e.v.a.

Hun partners in rhyme op nieuwe single With Balance zijn minder bekend in onze contreien. Naima Block is een Engelse singer-songwriter met Griekse en (soms hoorbare) Braziliaanse roots. Joshua Idehen is een dichter/rapper uit de Londense jazzscene.  Hij heeft dingen gedaan met o.a. Sons Of Kemet (met Tom Skinner ook van The Smile) en The Comet Is Coming. Hun krachtenbundeling heeft een sfeervolle, ietwat folky zomeravondtrack opgeleverd met zwoele zang, fraaie, freaky synth oprispingen en een relaxte rap van Idehen, waarin we een Jamaicaans accent menen te herkennen. With Balance komt op 12 juli op een nieuwe colab EP van Metronomy, Posse Volume 2.

Orlando Weeks, Rhian Teasdale – Dig

Eerst even voorstellen; Orlando Weeks was de frontman van The Maccabees. Rhian Teasdale is de frontvrouw van Wet Leg.

Orlando is alweer een tijdje solo. Voor Rhian is dit duet een zeldzame buiten-bandse activiteit. Dig is de eerste single van het alweer vierde solo-album van Orlando die naast een muzikale ook een literaire carrière nastreeft.  Het tempo van het door piano en gitaar gedomineerde Dig ligt hoog. Toch is het mede door de bijna fluisterende zang van Weeks een vrij relaxte track. Op het slot na dan. Album volgt begin juni op het Fiction label van ex Cure manager Chris Parry.

Van Garritsen – Midnight Cycling Club

In het dagelijks leven is Patrick Garritsen grafisch vormgever en illustrator, in de nachtelijke uurtjes wordt Pat Van en maakt hij muziek.

Of misschien doet hij dat gewoon in het weekend, maar nachtelijke uurtjes klinkt romantischer. Waar het omgaat is dat Patrick rockt als hobby en dat doet hij zo goed dat we hem even voor het voetlicht willen trekken. Van Garritsen blijkt een omnivoor; pop, rock, country, stonerrock, you name it, hij speelt het. En goed ook! Welk nummer je van Van ook neemt representatief is het dus nooit, behalve dan voor zijn veelzijdigheid en wat zijn Amerikaanse collega’s ‘chops’ noemen, zijn instrumentbeheersing dus.

De nieuwste single van de DIY artiest, Midnight Cycling Club is een sfeervolle, ambachtelijk geproduceerde song in de stijl van 80’s bands als Squeeze, The Rumour en The Motors. Het is niet ondenkbaar dat die namen Van niks zeggen, maar wie wel bekend is met het werk van genoemde powerpopbands weet dat ze er verstandig aan doen de naam Van Garritsen, met een a dus even op te zoeken en aan te klikken op een van de streamingsdiensten.

J. Bernardt – Last Waltz

We hopen dat we hem niet beledigen als we J. Bernardt de Bryan Ferry van de lage landen noemen.

J maakt tot in de puntjes verzorgde edelpop voor pakkendragers en cocktaildrinkers. Hij croont als de beste en een dameskoortje is nooit ver weg. Muziek dus, die je met een mooi woord nocturnaal zou kunnen noemen, Eine Kleine Nachtmuzik. Dat doet hij met Balthazar en misschien nog wel meer op zijn soloalbums. Glad wordt het echter nooit. Er zit altijd wel iets averechts of onverwachts in de producties van J. Bernardt, zoals in Last Waltz een cowboy gitaar. Last Waltz is single vier van soloalbum twee van J (inte Deprez) Bernardt.

Nilüfer Yanya – Like I Say (Runaway)

Het zou niemand hebben verbaasd als Nilüfer Yanya haar muziek wat had gestroomlijnd om er een groter publiek mee te bereiken.

Na twee albums ziet het er goed uit voor de Brits-Turkse zangeres. Eén hit en haar kostje is gekocht. Zeg nooit nooit in de wond’re wereld van de popmuziek, maar Like I Say ( Runaway) gaat hem niet worden. In plaats van zoet heeft Nilüfer namelijk zout toegevoegd aan de mix van dansbare mix en grungy gitaren. Klaarblijkelijk is Nilüfer liever indie-queen dan het zoveelste prinsesje in de popscene. En gelijk heeft ze.

Hairpin – Cyclone

De ontwikkeling van Hairpin van bevlogen vriendenclub tot potente indierockband is goed te volgen op het dozijn singles dat de New Yorkse band sinds 2022 heeft uitgebracht.

Cyclone, de nieuwe single van de zelfstandig opererende band is een energieke, strak in de gitaren zittende, constant in beweging zijnde track in een stijl die we zouden willen bestempelen als smartrock. Aan de verwante vormgeving van de laatste vier singles vermoeden we dat ze een dezer dagen op een EP of misschien wel een album terecht zullen komen. We houden het voor je in de gaten.

IST IST – The Kiss

IST IST is de van Meegeren van de popmuziek. Han van Meegeren was een kunstschilder die gespecialiseerd was in het vervalsen van schilderijen van Vermeer.

De man was zo goed dat experts zijn doeken voor echt aanzagen.  Wat van Meegeren deed met schilderen, doet IST IST met muziek. Specifiek met de new wave zoals die klonk in de zaaltjes en oefenhokken van Manchester ca 1980. Het zijn eigen nummers en de opnamekwaliteit is wel wat beter dan toen, maar IST IST klinkt akelig authentiek.

Opvallend is dat de Britten bij ons populairder is dan at home in Manchester. Vooral in Nijmegen lusten ze wel pap van de band.  En laat dat nou net de stad zijn die in de jaren 80 voorop liep bij de erkenning en waardering van de oorspronkelijke new wave.

De rocktempel toen en nu in Nijmegen is Doornroosje. IST IST speelde daar een tijdje terug en had het heldere idee om er opnamen te maken voor de clip van nieuwe single The Kiss. De band staat voor een volle en we mogen wel zeggen uitzinnige zaal wat een sfeervolle en enthousiasmerende video oplevert. Wat helpt is dat The Kiss iets minder doemerig is dan we van IST IST gewend zijn. De nieuwe single komt net als het recente Lost My Shadow op 20 september op het ‘Light A Bigger Fire’ album.

Cults – Crybaby

Met ruim 11 miljoen luisteraars per maand kan je Cults niet niet populair noemen, maar doorgebroken is de Amerikaanse dreampop band ook niet echt.

Madeline Follin en Brian Oblivian komen uit New York maar klinken zo West Coast als maar kan en rete retro. Ook nieuwe single Crybaby is met een  smakelijk sixties sausje overgoten. Miss Follin klinkt hier als een girl uit een group uit de stal van Phil Spector. Het kan niet anders dan dat Donna Blue net als wij flink fan is van Cults. Het is nog onbekend of Crybaby de komst van een nieuw album inluidt, maar mocht dat zo zijn dan wordt dat hun vijfde langspeler. Wel gaat de band weer op tournee, helaas alleen nog in de V.S.

Crumb – The Bug

Het Amerikaanse Crumb is een beetje gek. En dat steken ze niet onder stoelen of banken.

Neem nou nieuwe single The Bug. Op zich is het al apart om een liedje over beestjes te maken (of je band kruimel te noemen), maar de psych-rockers gooien er nog een schepje bovenop door de song halverwege te laten overgaan in een freaky instrumental. Dat is niet helemaal waar. Ergens op de achtergrond hoor je nog wat gewauwel van frontpersoon Lila Ramani, maar de aandacht wordt getrokken door een trippy kwartet voor bas, drums, gitaar en synthetische strijkers. The Bug komt op 17 mei ook uit als onderdeel van het nieuwe Crumb album, AMAMA.

Concert: 24 mei, Paradiso.

Return To Dust – Face Down

‘Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren’. Een band die zich zo’n Bijbelse naam aanmeet als Return tot Dust is of zwaar christelijk of van de metal. Of allebei natuurlijk.

Puur metaal kan je de muziek van het viertal uit L.A. niet noemen, maar het gaat  er bij tijd en wijle wel flink heavy aan toe op hun gisteren (3/5) losgelaten debuutalbum. Mooi in het midden staat Face Down, een track waarin alle elementen zitten die van Return To Dust een naam maken om te onthouden. Dat zijn scherpe songs, vurig (gitaar)spel en overtuigende zang. Dit alles gefrituurd in grunge olie en geserveerd met een lekker retro-sausje.