De tweede single van het tweede album van The Mysterines uit Liverpool is een vetarme en solo-loze stamper waarin een grimmig zingende frontvrouw Lia Metcalfe de soms vage grenzen verkent tussen pijn en passie, verlangen en verslaving. Producer van Sink Ya Teeth en de andere songs op Afraid Of Tomorrows is Joh Congleton, bekend van zijn werk voor en met o.a. Blood Red Shoes, Lana Del Rey, The War On Drugs en nog heeeeeeel veel meer kwaliteitsacts.
Author: Flip van der Enden
Fink – What Would You Call Yourself
Fink is zo’n artiest die in NL misschien nog wel bekender is dan in thuis in de UK. De inmiddels 51 jarige zanger, echte naam Fin Greenal is van diverse markten thuis. Hij komt uit de dance, maar is ook een succesvol componist (John Legend), producer (Amy Winehouse), remixer (Ryuichi Sakamoto), platenbaas (Virgin/Sony/eigen label).
Maar zijn faam, zeker is ons land rust op zijn verrichtingen als singer-songwriter. De tekst van zijn nieuwe single, What Would You Call Yourself? Lijkt ingegeven door zijn veelzijdigheid. Hoe zou je jezelf noemen als je als enige op aarde was? De song gaat over de kracht van taal en de zin en onzin van namen, merken en gimmicks. De tekst geeft aan dat Fink niet graag in een hokje wordt gestopt. Dat zullen we dan ook maar niet doen. Het nieuwe album van de duizendpoot, Beauty In Your Wake komt begin juli uit.
Lo Moon – Waiting A Lifetime
Het is onmogelijk naar Lo Moon te luisteren zonder aan Tears For Fears te denken. De band maakt absoluut geen geheim van hun liefde voor de geliefde Britse new wave band.
Het moet dan ook een hoogtepunt in de levens van de bandleden zijn geweest toen Curt Smith, een van de oprichters van TFF een tijd terug de bühne beklom om samen met zijn bewonderaars een uitvoering ten beste te geven van Everybody Rules The World.
Luister naar Waiting For A Lifetime en je hoort een song die naadloos op een van de klassieke Tears For Fears album zou passen. Maar dan gebracht met de techniek van nu en een passie die geheel eigen is. En zo staan er nog negen neo-retro juweeltjes op het ‘I Wish You More Than Luck’ album. De artistieke erfenis van Tears For Fears is bij Lo Moon in goede handen.
The Black Keys – On The Game
Een tijd lang konden Pat en Dan niet meer door één deur, maar inmiddels lijkt de kou uit de lucht en daarmee het voortbestaan van The Black Keys verzekerd.
Het duo viert de vrede met een album waar de vrolijkheid vanaf straalt. Ohio Players is een party-album vol poppy songs die veelal tot stand zijn gekomen met hulp van buitenstaanders. Vooral op Beck heeft zijn stempel op het album mogen drukken. Een andere prominente gast is Noel Gallagher. Zijn gitaarspel siert On The Game, een midtempo popsong die mede door Noel’s George Harrison-achtige gitaarsound een hoog Beatles gehalte heeft. Co-componist van On The Game is Leon Michaels, lid van Dan Auerbach’s hobbyband The Arch en gewaardeerd producer van o.a. Aloe Blacc, Sharon Jones en Ed Michaels Affair. Iemand dus die je er goed bij kunt hebben op een feestje.
Juniore – Le Silence
Bon, we hebben het wel eens eerder gehoord, maar wat is hij weer lekker om niet te zeggen delicieus, de nieuwe single van Juniore.
Het Parijse Yé Yé noir trio (Yé Yé is Franse sixties pop) is nogal zuinig met releases. Dat hun songs onderling niet al te veel verschillen is derhalve geen enkel bezwaar. Daarnaast is alles wat Anna, Swanny en Samy uitvreten altijd smaakvol en opwindend. Le Silence is een neon surfsong die wordt aangedreven door een gitaarlickje dat nauw verwant is aan de riff van Love Buzz van Shocking Blue zoals gecoverd door Nirvana. De kers op de cake is natuurlijk de coole en koele Franstalige zang, nou ja voordracht van mademoiselle Anna Jean. Er komt een nieuw, derde album aan van Juniore, maar niet eerder dan de herfst
Man Man – Iguana
Man Man zorgt voor wat vrolijkheid in deze donkere dagen met Iguana.
Het begin van Iguana doet denken aan Baba O’Riley van The Who. Het repetitieve synthloopje mondt uit in een eigenaardig rockliedje. De stotterende zang suggereert dat het Who citaat geen toeval is. Halverwege verzandt Iguana in chaos, maar Man Man herpakt zich en breit er een happy end aan.
Er is overigens maar één Man Man. De naam van de muzikale mafkees is Ryan Kattner. Sinds 2004 heeft Rattner een zestal albums doen verschijnen vol ongrijpbare, maar veelal vrolijke popsongs. Afgaand op Iguana wordt zijn zevende album, ‘Carrot On A String’ niet heel anders.
Cardinals – If I Could Make You Care
Voor de nieuwe single van Cardinals moet je misschien even gaan zitten.
If I Coul Make You Care is een gotisch liefdeslied met doorleefde zang van Euan Manning. Hij zingt vanuit zijn tenen, zozeer zelfs dat zijn stem overslaat. Bij zo’n indringende performance hoort een passend begeleiding. En ook de rest van de band waarin meerdere broers van de zanger zitten, gooit zijn collectieve zaligheid in de uitvoering van het nummer, dat langzaam opbouwt van een briesje naar een storm. Drums bulderen, bassen grommen, gitaren schieten in het rood.
Cardinals komt uit het Katholieke Ierland. En dat hoor je, aan het ijdele gebruik van de namen van de Heer en zijn Zoon en aan de melodeon, ofwel een Ierse trekzak die opduikt in de wat stillere delen van If I Could Make You Care.
St Vincent – Flea
Zou leuk zijn alsAnnie Clarke a.k.a. St Vincent een ode had opgenomen aan de basman van de Peppers, maar Flea gaat toch echt over het beestje waarvan velen al bij het noemen van de naam de kriebels krijgen.
Annie vergelijkt zichzelf met een vlo, als ze je te pakken hebt, of andersom laat ze je nooit meer los. Flea is hoe je het ook bekijkt een nogal neurotisch liefdesliedje met Annie als soort van stalker. De muziek past goed bij dat beeld. Flea is een geniepig, onrustig, rafelig nummer met een een pesterig tempo en een plagerig refrein. Dat klinkt misschien niet erg aantrekkelijk, maar is het dus wel. Flea komt net als voorganger Broken Man op het nieuwe album van St Vincent, All Born Screaming en dat komt uit op 26 april.
Fat White Family – What’s That You Say
Fat White Family doet hun naam als mafste band van het Verenigd Koninkrijk weer alle eer aan met hun nieuwste single.
What’s That You Say tart elke omschrijving. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we geen poging zullen wagen. Er wordt gesproken in plaats van gezongen. De wat hijgerige toon van de vocalen en de synchroon meebewegende dame geven de track iets Frans, denk Serge Gainsbourg. Of Leonard Cohen. De beat is post disco, de gitaren zijn chaotisch. Het met klokkenspel aangedikte refrein is daarentegen gewoon mooi en doeltreffend. Het geheel doet wel denken aan de mutant disco van de vroege jaren negentig zoals gemaakt door bands als Material en Was Not Was. We kijken uit naar het nieuwe album van de muzikale anarchisten uit Zuid-Londen. Forgiveness Is Yours verschijnt later deze maand.
Swim Deep – First Song
Swim Deep kwam begin dit jaar met een nieuw nummer aanzetten, hun eerste in zes jaar waarvan de moed je in de schoenen zakte.
De titel, How Many Love Songs Died In Las Vegas, had nog wel wat, maar verder was het vooral een futloos liedje. Dus wie schets onze verbazing enzovoort toen we First Song hoorden? De nieuwe single heeft pit, flair en volume. Het begint al goed met een intro van anderhalve minuut waarin spanning wordt opgebouwd en verwachting gewekt. Het verdere verloop van First Song valt ook niet tegen. Fraaie fluisterzang van orkestleider Austin Williams wordt afgezet tegen ruwe gitaren en een instrument dat best wel eens een melotron zou kunnen zijn. Het geheel ontvouwt zich als een dromerige popsong, die het vermoeden voedt dat Swim Deep ‘het’ nog niet kwijt is.