Author: Flip van der Enden

King Hannah, Sharon van Etten – Big Swimmer

Hoe het contact is gelegd weten we niet, maar King Hannah en Sharon van Etten zijn natuurlijk voor elkaar geboren.

Beide zijn beoefenaars van het epische, slepende, in de rijke Amerikaanse ballade-traditie gewortelde luisterlied. Dat ze elkaar gevonden hebben is dan ook geen wonder, de snelheid wel. Sharon van Etten is arrivé, een diva in indie-kringen. King Hannah is daarentegen nog niet heel veel meer dan een veelbelovende nieuwkomer. Om het in cijfers uit te drukken; miss van Etten trekt maandelijks zo’n anderhalf miljoen luisteraars op Spotify, King Hannah een krappe 75 k.  Maar Sharon is dus fan van het duo.

Big Swimmer laat horen waarom. De nieuwe single van King Hannah is een gedragen, zwaarmoedig Americana nummer, beetje folky, beetje country, beetje Bruce beetje Lou.  De speelduur is bijna vijfenhalve minuut. Het procedé is bekend. Eerst zingt Hannah Merrick een stuk waarna Crain Whittle inbreekt met zijn elektrische gitaar. Als je het niet zou weten, zou je niet horen dat Sharon in het complot zit. Haar rol is beperkt tot wat achtergrondzang. Maar  haar aanwezigheid zal deuren openen die tot nu toe gesloten waren voor het Britse duo. En daar gaat het om.

Catfish and the Bottlemen – Showtime

Nee maar, na vijf jaar niks horen we eindelijk weer eens iets van Catfish and the Bottlemen, toch wel een favorietje van het vorige decennium.

Het doet dan ook deugd om te kunnen melden dat Showtime beter is dan we durfden te hopen. De tijd staat tenslotte niet stil en Catfish zou de eerste band niet zijn die na drie albums droog komt te staan. Showtime is degelijk en avontuurlijk tegelijk. Er zitten een paar boeiende tempowisselingen in het nummer dat toch goed behapbaar blijft en spannend tot het eind. Doel van de release van Showtime lijkt tweeledig; laten weten dat ze er weer zijn en laten horen dat platgetreden paden worden vermeden. Welkom terug Catfish and the Bottlemen!

House & Home – Cellophane

Er zal vast een tijdschrift zijn dat House & Home heet en huiseigenaren adviseert welke gordijnen bij welke vloerbedekking past.  Maar de House & Home waar wij het even over willen hebben is een hard rockende band uit Richmond, Virginia die zich onderscheidt van de meute met fijne en strakke samenzang. Die meerstemmigheid geeft het toch al bepaald niet slappe Cellophane nog net even wat meer pit en body. Je vindt de nieuwe single op een EP, die luistert naar de titel Split en die de band deelt met een andere band, Suntitle die ook best okay is, maar niet zo overtuigend en enerverend als House & Home.

Ugly – Shepherd’s Carol

Het is en blijft een rare naam, Ugly (UK). Misschien wil de band de haters de wind uit de zeilen nemen door zelf al aan te geven dat je voor lieve en gezellige muziek bij hen aan het verkeerde adres bent. En haters zullen er zeker zijn; mensen die in de war raken van nummers als Shepherd’s Carol waarin meer gebeurt dan op een compleet album van zeg Harry Styles of Sam Smith.

Het kan dus niet worden ontkent dat de band uit Londen (via Cambridge) moeilijke muziek maakt, maar moeilijk is iets anders dan lelijk. Als je echter een beetje tijd investeert in Shepherd’s Carol levert dat een zeer bevredigend rendement op. Je zult bijvoorbeeld horen dat er wel degelijk lijn zit in de op het eerste gehoor chaotische compositie.  En dat er op hoog niveau wordt gemusiceerd en vooral ook gezongen. Het is sowieso lovenswaardig als een band het aandurft om van het platgetreden padje af te gaan.

Ugly (UK) lijkt niet echt op, maar kan je qua ambitie en ongrijpbaarheid wel vergelijken met als bands als als Black Country New Road, Squid en black midi. Het genre wat eigenlijk geen genre is wordt wel postrock genoemd. Het instrumentarium is des rock’s, maar de rest is vrij invulbaar. Van alle post rockers is Ugly (UK) het meest folky. En dan (uiteraard) niet in de traditionele Britse folkstijl, maar in die van hippiebands als Pentangle en Fairport Convention.

Shepherd’s Carol komt op de debuut EP van Ugly (UK). Die heet Twice Around The Sun komt in april uit.

Sababa 5, Yaara Shaulian – Dreams of Love

Toegegeven, de zang blijft maar net aan de goede kant van kitsch, maar de synth maakt veel zo niet alles goed.

Het heerlijk retro klinkende instrument blijft ook van begin tot eind in beeld. De taal waarin miss Yaara Shaulian zingt is Farsi ofwel Perzisch. Muzikaal, maar ook geografisch is Sababa 5 met miss Shaulian niet zo heel veel verwijderd van Altin Gün. Hoewel, je zal het stuk tussen Teheran en Turkije maar moeten lopen! Sababa 5 is een multi-etnische band uit Tel Aviv, die een mengvorm maakt van verschillende mediterrane genres; van flamenco tot rai en alles wat er tussen zit. De band is op 10 maart te beleven in de bovenzaal van Paradiso. Of Yaara ook van de partij is kunnen we niet beloven.

Cardinals – Unreal

Cardinals sleepte een IJsbreker in de wacht met vorige single, Roseland, een ode aan thuisland Ierland.

Met Unreal laat de band horen dat die single geen lucky shot was en ook geen one trick pony is. De twee songs lijken namelijk totaal niet op elkander.  Was Roseland een ballad achtig iets, Unreal is een lekker ruwe rocksong met fijne losse zang en een surf-achtige gitaar die klinkt af en toe als een motorfiets die wordt opgewarmd. Voor de ouderen en inhalers onder u, denk Kinks van voor Lola. Cardinals is nog maar vier nummer oud, maar nu al een belofte voor de toekomst.

Glass Beams – Mahal

Laten we wel wezen zonder Khruangbin zou Glass Beams er nooit geweest zijn. De opstelling; drummer, gitarist, meisje op bas is identiek en ook de sound -musica exotica-, is min of meer het zelfde.

Glass Beams komt ermee weg omdat Mahal gewoon echt een enorm ontzettend lekker nummer is. Drieënhalve minuut met een Indiaas sausje overgoten zomerfunk. Verwarrend is wel dat het trio uit Melbourne kan bogen op een Indiase komaf. Van -zoals dat met een duur woord heet- culturele appropriatie, culturele toe-eigening is dus niet echt sprake. Daar maakt Khruangbin zich eerder schuldig aan. Ingewikkeld allemaal, maar zonder een beetje bevlogen jatwerk zou het hele fenomeen popmuziek niet bestaan. Dus we nemen niemand iets kwalijk. Reken op een feestje wanneer Glass Beams binnenkort zijn ding komt doen in de Bitterzoet in Amsterdam. Datum 1 april, da’s geen grap, maar wel leuk.

FIEP – My Birthday Party

Er is er een jarig! Dat kun je wel horen dat is FIEP. Hoeveel lentes de indie diva in spe inmiddels telt zullen we niet vragen, want onbeleefd.

Behalve haar verjaardag heeft FIEP nog wel meer te vieren. Dat haar ster steeds feller straalt bijvoorbeeld. En dat My Birthday Party haar vierde of is het alweer vijfde rake single op rij is. Ook dit keer heeft FIEP Willem van Personal Trainer aan zijn jasje getrokken voor raad en creatieve daad. Het resultaat van dit A-teamwork is een liedje waar je meteen vrolijk van wordt. Ideaal dus voor feestjes en verjaardagen.

Bonny Light Orchestra – When I Was Younger

Mogen we je even voorstelen aan Anais Mitchell: singer-songwriter van formaat, auteur van een zestal albums en de zeer goed ontvangen conceptalbum c.q. popopera c.q. Broadway show Hades Town, Eric D. Johnson: multi-instrumentalist en oprichter en enig permanent lid van The Fruitbats en Josh Kaufman: arrangeur/producer/sessiemuzikant, werkte met o.a. The National, Taylor Swift en The War On Drugs.

Dit illustere trio vormt sinds 2018 het Bonny Light Orchestra. Hun derde album wordt een live-plaat met nieuwe songs, opgenomen in Levis Corner House, een pub in County Cork in Ierland. Het trio heeft niet voor niets voor Ierland gekozen. Hun muziek vindt aansluiting bij de rijke Ierse folktraditie.  In geval van When I Was Younger is dat bij die categorie volksliedjes die over het verschil tussen droom en werkelijkheid, jeugd vs volwassenheid. De bandleden zingen alle drie, maar ook het publiek laat zich niet onbetuigd. Hen hoor je vooral in de woordloze weeklacht halverwege het nummer. Een titel en releasedatum van het nieuwe album hebben we nog niet, wel hoge verwachtingen.

Wodan Boys – Fun Fact

Wodan Boys maakt volksrock. Dat klinkt misschien een beetje denigrerend, maar zo bedoelen we het absoluut niet.

Wat we wel bedoelen is dat de Haagse boys muziek maken vol inhaak en aanknopingspunten; dansen, stampen, klappen, meezingen, stagediven, moshen, headbangen en luchtgitaarspelen, het is allemaal mogelijk. Vaak is het zelfs onmogelijk om niet te worden meegesleept door hun aanstekelijke gerock en geroll. Fun Fact is de nieuwste troef van de volksrockers en typisch zo’n nummer waarbij stil zitten gewoon geen optie is.