Author: Gijs Vervliet

Live Review: Dauwpop @ Hellendoorn
31 mei + 1 juni 2024
Tekst: Jan Berends

Check ook de foto’s van dag 1 en dag 2.

Als je het veld op loopt, merk je het direct. Dauwpop is een festival voor iedereen. Of je nou voor Donnie komt of je wilt Clockworks gaan zien, bij Dauwpop komt iedereen aan zijn trekken. Het terrein ligt prachtig in een dennenbos en vooral ‘s avonds oogt dit prachtig met lampjes tussen de bomen. De editie van dit jaar opende op de vrijdag met flinke regenbuien waardoor de organisatie zich genoodzaakt zag om de hulp in te roepen van een aantal tractoren om auto’s vlot te trekken op de parkeervelden die in een grote modderpoel waren veranderd. Maar hier bleef het dan ook bij want toen de donkere wolken weg getrokken waren brak de zon door en vanaf het begin van de vrijdagavond kon het festival dan echt los.

Son Mieux staat op het hoofdpodium te shinen. Het is hun eerste optreden van het festivalseizoen en voor iedereen die ongedwongen mee wil zingen en dansen met een drankje in de hand is dit de perfecte opener. I See All The Colours In You en iedereen voelt zich aangesproken!

Maar ik ga liever kijken bij Gallus. Deze Schotse post-punkband is allang geen belofte meer. Genoemd naar de kroeg in Glasgow waar ze elkaar hebben leren kennen, spelen ze hun muziek nog net even wat harder en met een meer punk attitude dan hun genregenoten Fontaines D.C. en Sprints. Meer punk dan post, zeg maar. De zanger gaat zingend over het publiek en even later besluiten ze een nummer te spelen dat ze nog nooit gerepeteerd hebben. Zal het werkelijk? Ook deze klinkt heerlijk rauw en het publiek in de moshpit en er omheen vindt het allemaal prachtig. De band heeft er zeker een paar honderd nieuwe fans bij vandaag.

In de Barn speelden aansluitend de oudgedienden van Peterpan Speedrock en wat was het lekker om deze mannen na jaren weer eens te zien. Het publiek dat bij Gallus nog niet moe gestuiterd is kan hier gelijk verder. De muziek, een mix van vuige punk en hardrock dendert heerlijk door en het publiek, veel rockers van boven de 50, brult alles mee met een vuist in de lucht. Zanger Peter van Elderen heeft er zichtbaar zin in en de toon in de Barn is gezet want dit podium in de stijl van een Amerikaanse hooischuur is de plek waar we deze dagen nog veel meer kunnen rocken!

Voor iets heel anders gaan we even later naar de Party Pit van Xite. Dit deel van het bos ligt in een soort kuil waarbij de wanden prachtig kleurig zijn aangekleed en een deel van het publiek op de tribunes rondom staat te dansen. Met recht een plek voor het party publiek die de komende dagen af en toe afgesloten moet worden omdat er teveel mensen naar binnen willen. Maar nu staat er niemand minder dan Bizzey, inmiddels een legende in het clubleven in Nederland. Vanaf het kleine podiumpje zweept hij het publiek op met hits als Traag en Ja! De temperatuur stijgt in no time tot grote hoogten en omdat de zon inmiddels helemaal is doorgebroken kan dit feestje voor het blije publiek niet lang genoeg duren!

Bezweet begeef ik me naar de uitgang want ik wil op tijd naar de Barn want daar spelen mijn all-time favorite legendes van Dinosaur Jr. Als jonge vent kocht ik destijds de cd Freakscene bij Elpee in Groningen en sindsdien kan de band bij mij niks verkeerd doen. Ook Sebadoh, het project van bassist Lou Barlow niet trouwens. Zanger J Mascis staat zoals gebruikelijk ingebouwd tussen zijn torenhoge Marshall speakers en met zijn wat zeurderig aandoende manier van zingen pakt hij het publiek vanaf de eerste seconden in. Ze openen met What Else Is New en daarna krijgen we een greatest hits set met o.a. In A Jar, Out There, Feel the Pain en The Wagon. Opvallend leuk om te zien hoe Lou Barlow uit zijn dak gaat met zijn wilde en losse manier van bas spelen. Vooraan bij het podium is het een feest met liefhebbers die genieten van al het moois dat voorbij komt en als ik na het optreden de setlist van drummer Murph toegegooid krijg kan mijn dag niet meer stuk.

Aan het einde van de avond spelen The Reytons uit Sheffield op het King King podium en dat doen ze goed. Britpop van de soort van Arctic Monkeys zoals die dat deden op hun eerste platen. In Engeland verkopen ze de zalen al stijf uit en als ze hun shows zo doen als vandaag op Dauwpop dan zal ook de rest van Europa snel volgen.

In Hotel Vegas, het podium dat gehost wordt door Pinguin Radio, sluit The Southern Riverband uit Perth, Australie de avond af. Rock zoals rock bedoeld is. In hun energieke show komt alles voorbij wat lijkt op AC/DC, Motorhead en Black Sabbath, afgewisseld met wat meer ingehouden nummers met een country feel. En als je hier van houdt kon je gelijk door om de avond af te sluiten met Motorkontje. En dat is precies wat ik gedaan heb. Deze dj’s uit Den Haag draaien alles, als het maar hard is en als je maar mee kunt brullen. Een dansavond als een rockconcert. Meebrullen met Slayer en the Beastie Boys, één groot zwetend feest!

De volgende ochtend bij de ontbijttent op de camping speelt FIEP een semi-akoestische set in hun nieuwe samenstelling. Fijn als je zo met je kopje koffie en een German Breakfast of Dutch Fruit Bowl wakker zit te worden, maar als ik ze later op de dag nog een keer volledig versterkt zie spelen heeft dat toch wel mijn voorkeur.

Douwe Bob doet de opening op het hoofdpodium. En dat is passend, net als gisteren met Son Mieux. Het terrein is inmiddels volgestroomd met mensen die er overduidelijk gisteren niet waren. Veel mensen uit de omgeving voor wie Dauwpop een begrip is. Op de fiets heen en samen met vrienden en bekenden bier drinken, muziek luisteren en verder niet teveel ingewikkelds. Douwe Bob speelt hier goed op in, hij heeft een groep hele goeie muzikanten om zich heen en met zijn coole looks, glimlach, ogen een beetje toegeknepen windt hij het publiek om zijn vingers. Vanaf het podium bestelt hij bier voor een groepje enthousiaste Portugezen in het publiek want met een knipoog zegt hij; ik heb kinderen en ik weet dus dat je positief gedrag moet belonen. Even later trekt hij voor een foto een meisje het podium op dat vandaag haar vrijgezellenfeestje viert. Muzikaal zit het bij hem allemaal heel goed in elkaar, ja, een feel good begin van de dag!

The Horse Company bracht in 2007 hun debuutplaat uit en in de jaren daarna waren ze erg succesvol in het Nederlandse clubcircuit met hun roots georiënteerde indierock. Sinds kort zijn ze weer bij elkaar en dit was hun 2e optreden. Ik moet denken aan bands als Midlake en Centro-Matic en als we het dichter bij huis mogen houden hoor ik soms het geluid van Johan. Mooie sfeervolle nummers met fris sprankelende gitaartjes, een fijne band om naar te kijken. Hier houd ik wel van.

Bij Ghost Woman is het minder druk. Evan Uschenko en zijn Belgische muzikale en amoureuze partner Ille van Dessel spelen hun licht galmende garageliedjes gedegen en het kleine podium van Hotel Vegas is er perfect voor. Hoewel ik de muziek van het duo zeer kan waarderen haalt het de vaart er vandaag een beetje uit. En ik ben niet de enige want ik merk dat veel mensen om me heen het optreden aangrijpen om even gezellig bij te kletsen.

Op het hoofdpodium is de beurt inmiddels aan Kraantje Pappie. De zanger/rapper uit Groningen heeft inmiddels een sterrenstatus en een bijbehorende imposante opening van zijn show. Een grote langzaam rond draaiende C van zijn bijnaam Crane staat centraal op het podium en drie zangeressen die a capella en met stijl voor zich uit zingen. Hij knapt er gelijk in met hits als Die Euro’s Gaan Niet Mee en De Manier Waarop Jij Danst en de vaart blijft in het optreden. Hij heeft inmiddels een soort coole ervarenheid in zijn performance die werkt en de beukende hits met zijn snelle rap doen de rest. Hij spreekt moeders en kinderen aan en de rest van de familie staat er met een grote glimlach naar te kijken. Toch wil hij benoemen dat de organisatie van Dauwpop hen vanaf het eerste telefoontje heel erg goed heeft behandeld, en dat hoeft een festival niet te doen. Ik zou er bijna arrogant van worden, zegt ie met een grote knipoog, want geeft toe Dauwpop, ik zie er toch goed uit vandaag?

Een onverwacht, of toch niet helemaal, hoogtepunt van het weekend zag ik daarna. Whispering Sons uit België. Zangeres Fenne Kuppens, met haar opvallende donkere stem bezweert de zaal met een intense performance. De muziek is duister met soms wat complexe ritmes en heeft een spanning die me helemaal mee kreeg. Een optreden waarbij je vergeet waar je bent, helemaal meegezogen in de muziek en waarvan je achteraf even rustig moet bijkomen. Zo’n optreden waarvan je zou willen dat iedereen er bij was geweest. Prachtig, dus als je de kans krijgt..

Dan act twee die ik dit jaar al een aantal keren eerder zag; Froukje vervolgt haar zegetocht nadat ze eerder dit jaar haar plaat Noodzakelijk Verdriet uitbracht. Haar show kent een afwisseling van uitbundige dansnummers en ingetogen liedjes. Haar band is goed ingespeeld en haar voorzichtigheid van twee jaar geleden is helemaal verdwenen en haar liedjes steken opvallend goed in elkaar. En dat is bij Johan een understatement. De band wordt steevast geroemd als een van de beste bands die we ooit in Nederland gehad hebben met de plaat Pergola als absolute hoogtepunt. Ook Johan bracht net als Froukje begin dit jaar een LP uit, the Great Vacation. Hun optreden is een mix van nieuwe nummers van deze plaat en klassiekers als Tumble and Fall. Met onder andere Jeroen Klein op drums en Robin Berlijn (ex-Fatal Flowers, Moke en nog veel meer) kan het muzikaal niet mis gaan. Toch mis ik wat pit in de show en dat slaat over op het publiek. Achteraf is het optreden van Johan een rustpunt op deze hectische dag, en dat is niet erg.

The Kooks spelen even later het hoofdpodium plat. Zanger Luke Pritchard heeft nog steeds die jeugdige uitstraling en hij is nog net zo goed bij stem als ten tijde van hun debuut Inside In/Inside Out waarvan hij het prachtige liedje Seaside speelde. Een hernieuwde kennismaking met deze leuke band die ik ergens een beetje vergeten was..

Tegen 22:00 mag de Jeugd van Tegenwoordig het hoofdpodium onveilig maken en wat moet je daar nou nog over zeggen. De legendes laten al hun hits voorbij komen en het publiek reageert euforisch. Faberyayo vind het publiek zelfs wat te enthousiast. Jullie hebben er té veel zin in! Relaxt doen de mannen hun ding en net als bij Kraantje Pappie, maar bijvoorbeeld ook bij Joost Klein, beuken en stuiteren de nummers en wordt het publiek opgezweept om te springen en te dansen! Watskeburt? Watskeburt!!

Toch loop ik nog even terug naar Hotel Vegas want daar spelen The Clockworks. Zo’n band waarvoor de serieuzere muziekliefhebber naar Dauwpop komt. En daar heb ik geen spijt van; de Londense band speelt post-punk zoals we de laatste jaren vaak vanaf de andere kant van de Noordzee horen maar net als Gallus gisteren heeft ook deze band een eigen smoel. Bijna alle nummers van hun debuutplaat Exit Strategy komen voorbij, goeie melodieën, meebrulrefreinen en de zanger heeft een fijne stem. Het publiek gaat los, zoals bij de meeste bandjes op dit kleine maar fijne podium gehost door Pinguin Radio.

En als daar dan even later the Magnetic Spacemen uit Zwolle met hun vette punk en rock and roll show vol dynamiek en overgave mogen afsluiten loopt verderop het veld langzaam leeg en kijk ik terug op twee bijzondere dagen. Een mix van deels leuke mainstream acts op het hoofdpodium, een hernieuwde kennismaking met veel oude bekende rockbands en een hoop nieuwe leuke bandjes op Hotel Vegas, het kleinste podium van het festival.