De Canadese zangeres Tess Parks is bekend om haar samenwerking met Anton Newcombe frontman van Brian Jonestown Massacre. Op vrijdag 9 november komt ze naar Q-Factory Amsterdam.
Tess Parks klinkt als Lana Del Rey en Mazzy Star maar dan wat rauwer en experimenteler. Haar dromerige stem in combinatie met gruizige gitaren zorgt voor een mooie arthouse-fähige psychedelische sfeer. De zangeres werd in London ontdekt door de legendarische Alan McGee (oprichter van Creation Records en de drijvende kracht achter bands als The Jesus And Mary Chain, Primal Scream, Oasis en The Libertines).
Tickets Winnen?
Met wie werkt Tess Parks regelmatig samen? Mail je antwoord naar prijsvraag@pinguinradio.com en win 2 psychpop tickets!
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Elvis Costello & The Imposters – Look Now (Concord/Universal) Acht jaar geleden, na het verschijnen van zijn niet heel memorabele album National Ransom liet Elvis Costello weten genoeg te hebben van het maken van platen.
Tekst Gijsbert Kamer
Daar kwam hij een paar jaar later weliswaar op terug toen hij met zijn hiphopband het curieuze maar sterke album Wise Up Ghostuitbracht. Maar een echt Costello-popalbum van het niveau dat hij in de jaren tachtig plaat na plaat zo moeiteloos haalde, dat lijkt een eeuwigheid geleden.
Hij riep zijn aloude Attractions weer bij elkaar, die vanwege een andere bassist al jaren The Imposters heten. Samen verzorgen ze op Look Now een enigszins orkestraal geluid dat een van Costello’s betere platen in herinnering roept: Imperial Bedroom (1982).
Costello klinkt vitaal, en zingt minder geforceerd ‘mooi’ dan op de meeste platen vanaf Painted from Memory, dat hij in 1998 met Burt Bacharach uitbracht.
Die samenwerking krijgt op Look Now een vervolg in drie liedjes, terwijl het sterke Burnt Sugar Is So Bitter geschreven is met Carole King. Maar het is Costello zelf die nadrukkelijk zijn stempel op de plaat drukt. De weelderige arrangementen klinken soulvol, het wijdlopige pianospel van Steve Nieve krijgt weer alle ruimte en we horen in I Let the Sun Go Down een goedgemutste Costello (64) zelfs even een fraai stukje kunstfluiten.
Ook de teksten halen het niveau van zijn beste werk van bijna veertig jaar geleden. Ongelukkige huwelijken en overspel worden door hem dit keer veelal vanuit het perspectief van de vrouw (of dochter) belicht. Minder woordspelerig en met meer empathie, lijkt het.
Er zit eindelijk weer een beetje rust in zijn stem, die minder tot voor hem onhaalbare notenreeksen en tempowisselingen wordt gedwongen. Look Now is eindelijk weer een echt goede Costello.
John Hiatt – The Eclipse Sessions (New West Records/Pias) John Hiatt was natuurlijk nooit een ‘schone’ zanger, maar zijn stem lijkt met de jaren rauwer en meeslepender te worden. Als je tenminste houdt van zijn kenmerkende, wat zwoegende vibrato en de manier waarop hij in één zangregel van hees en hoog naar diep en donker kan gaan.
Tekst Robert van Gijssel
Op de liedjes op de nieuwe Hiatt-plaat The Eclipse Sessions laat de 66-jarige Hiatt zich begeleiden door weinig meer dan een gitaar, bas en drums, en af en toe een flard orgel of piano. De spaarzaamheid siert een wiegend rootsliedje als Cry To Me, met een soepel refreintje dat blijft hangen en fraaie metaforen in de tekst. Hiatt zingt over mannen die lijken te bestaan ‘uit losse motoronderdelen’, en je ziet dat soort kerels gelijk voor je.
In Over the Hill laat Hiatt zich inspireren door de relaxte blues van J.J. Cale, en dat pakt goed uit. Maar ook een existentialistische rocker als One Stiff Breeze maakt indruk, vooral weer vanwege de wrange teksten. ‘Endless tears and mournful sighs’, zingt Hiatt getergd. ‘Sure could use your flashlight eyes.’
JP Harris – Sometimes Dogs Bark At Nothing (Free Dirt/ Music & Words) Als JP Harris niet aan het werk is in zijn timmermanswerkplaats, zet hij liedjes in elkaar, met eenzelfde precisie als waarmee hij hout bewerkt. Op zijn plaat Home Is Where the Hurt Is uit 2014 leken zijn songs wat té doortimmerd en was zijn stem een storende factor: zo geforceerd dat het allemaal wat ironisch bedoeld leek.
Tekst Robert van Gijssel
Dat is op deze opvolger wel anders. Het vibrato van Harris, dat hij het liefst in ieder woord laat wapperen, is vloeiender en oprechter en geeft nu precies het goede randje tragiek aan zijn liedjes, die vrijwel allen gaan over de zelfkant van het leven en het eeuwige gevecht tegen de eigen persoonlijke zwakheden – en dus de verleidingen van drank en drugs. lees meer
Robyn – Honey (Konichiwa/Universal) Acht jaar is een eeuwigheid in de mainstreampopmuziek. Zo lang liet de Zweedse Robyn (39) niets van zich horen. Na haar goed ontvangen Body Talk-trilogie (2010) verdween ze ineens van het hitparadetoneel. Ze zag hoe zangeressen van Rihanna tot Ariana Grande en van Lorde tot Taylor Swift haar popidioom eigen hadden gemaakt en komt nu terug met het beste antwoord: een hele puike popplaat.
Tekst Gijsbert Kamer
Er is wel wat veranderd, zo werd een paar weken geleden duidelijk toen het ijzersterke titelnummer van haar nieuwe plaat Honey verscheen. Hier horen we Robyn niet meer gewoon een hitgevoelig popliedje met kop en staart zingen, waar ze al sinds eind jaren negentig patent op had. Het is een elektronisch knap vormgegeven, met diepe dancebeats doorspekt nummer. Meer hypnotiserend dan opzwepend. En dat geldt eigenlijk voor het hele album.
Robyn maakte Honey met haar vaste partner Klas Åhlund en de uit de Britse elektropopband Metronomy afkomstige Joseph Mount. Zij geven de negen liedjes hier een even frisse als originele bedding van beats en synths waar haar stem steeds heel mooi overheen ligt. Als zangeres lijkt ze gegroeid, terwijl ook de muziek spannender is geworden, maar toch toegankelijk blijft. In diverse liedjes hoor je subtiel samples uit oude househits als French Kiss (Lil’ Louis) verwerkt. Alsof ze wil zeggen: hier ligt de basis voor de nieuwe sound van Robyn. Het werkt in elk geval wel, dit heel subtiel verwijzen naar het verleden op een plaat die helemaal van nu is. Het brengt Robyn weer terug naar de mainstreampoptop.
Scram C Baby – Come Give Us a Kiss (Excelsior/V2) Tussen 1993 en 2010 waren er zeven studioalbums, maar na het sterke Slow Mirror, Wicked Chair (2010) werd het stil rond Scram C Baby, aanvankelijk omdat de relatie tussen frontman John Cees Smit en drummer Marit de Loos uitging en daarna, tja, weten wij veel.
Tekst Menno Pot
Bestond hij nog wel, die onstuimige, ongrijpbare rock-’n-rollband uit Amsterdam, bekend om zijn explosieve optredens en korte, venijnige rockprojectielen?
Jazeker, SCB is terug. De hele 2010-bezetting doet mee, maar die vindt zichzelf op Give Us A Kiss wel totaal opnieuw uit. Gebleven zijn de intensiteit en de ongrijpbaarheid, maar er is hoorbaar langer geschaafd: dit zijn geen adhd-schetsen meer, deze songs zijn áf. En wat zijn ze geweldig vastgelegd; nooit eerder klonk SCB zo goed.
De broeiende, dEUS-achtige single Elephant lijkt in niets op het uitbundig rockende Arrested By Love of Treehouse, die op hun beurt weer niets gemeen hebben met het prachtig bedachtzame Throw Me To The Kids. Eén ding hebben ze gemeen: Scram C Baby heeft de rust in de kop gevonden om de liedjes echt uit te werken.
Give Us A Kiss is geen rauwe fragmentatiebom van een cultbandje, maar een dijk van een rockalbum van een gitaarband die nog veel beter blijkt te zijn dan we altijd al dachten. Verbijsterend.
Bawrence of Aralia – Bawredom (Subroutine/Sonic Rendezvous) Maastricht heeft qua bandjescultuur niet direct de reputatie van Nijmegen, Groningen of Eindhoven, maar de laatste tijd bloeit er iets bijzonders: een lekker eigenwijze indiescene rond bands als Baby Galaxy, YinYin en Nick Jongen alias Ghost Bag.
Tekst Menno Pot
Nu stelt zich een groep voor waarvan de harde kern de ene melige bandnaam (Amish Winehouse) verruilde voor de andere: Bawrence Of Aralia. De muziek op hun kaleidoscopische debuut Bawredom is gelukkig niet melig, maar wel avontuurlijk. De band meandert vrijelijk alle kanten op. Het Amerikaanse Modest Mouse wordt soms ter vergelijking genoemd, maar even vaak brengt de muziek de dwarse folkaanpak van Bon Iver of I Am Oak in herinnering, zoals de titelsong, Use Less Thoughts. En de werkwijze heeft wel iets weg van de anarchistische Beta Band.
Erg veelbelovend, deze band. Houd Maastricht in de gaten en Bawrence Of Aralia in het bijzonder.
Bent van Looy – Yours Truly (Fancy Pants/Konkurrent) Op zijn derde soloplaat horen we de hier in Nederland vooral als voorman van Das Pop bekend geworden Vlaming Bent van Looy ukelele spelen. Een geweldige vondst, die in het intro van het zeer pakkende Make Believe meteen al iets moois oplevert.
Tekst Gijsbert Kamer
Van Looy maakt mooi gearrangeerde liedjes waarin je van alles terughoort, van klassieke sixtiespop tot Crowded House. Wat Yours Trulyonderscheidt van de twee voorgangers is niet alleen de ukelele maar ook zijn net wat krachtigere stem.
Gebleven is de Amerikaanse producer Jason Falkner die de op zichzelf al mooie liedjes met de juiste accenten net iets extra’s geeft. Een plaat met lekker meefluitbare liedjes vol kleine, aangename verrassingen.
San Holo – Album 1 (Bitbird) Een accurate plaattitel: Album 1. Leuke artiestennaam ook: San Holo. Sander van Dijck uit Zoetermeer heeft humor en de lol spat ook van zijn debuutplaat.
Tekst Robert van Gijssel
Je weet echt niet wat je hoort, al bij de openingstrack Everything Matters (When It Comes to You). Die begint met een melancholiek reverb-gitaartje en een langzaam aanzwellend, ook best droevig synthesizerorkest. Een gevoelig indielied, verwacht je dan. Maar dan slaan ineens de zuigende synths en beukende bassen van de EDM (Electronic Dance Music) in, zoals de laagdrempelige housevariant in de VS werd genoemd.
Wat krijgen we nou? Indie-EDM?
Ja, dat krijgen we, want San Holo houdt die wonderlijke en originele mix op de hele plaat vast. Hij weet op een of andere manier intieme en aanstekelijke popliedjes te maken, ook met dank aan gastzangers als James Vincent McMorrow, mét de weinig fijnzinnige stijlmiddelen uit de wat plattere dance. Het werkt als een gek, ook omdat de melodieuze vondsten en knappe elektronische arrangementen niet anders dan uit een groot componistenbrein kunnen komen. San Holo. Onthoud die naam.
Phosphorescent – C’est la Vie (Dead Oceans/Konkurrent) Dat meer zorg aan de productie en arrangementen beter beklijvende muziek oplevert bewijst Matthew Houck op zijn zevende album als Phosphorescent. De Amerikaanse Houck verkaste met zijn jonge gezin van New York naar Nashville, bouwde een studio en komt nu met de mooiste plaat in vijftien jaar Phosphorescent.
Tekst Gijsbert Kamer
Zijn wat introverte, door americana geïnfecteerde rock is met de jaren al voller gaan klinken, maar op C’est la vie is zijn muziek frisser gesausd, lijkt het wel. Een lang, slepend nummer als Around the Horn blijft boeien door de fraaie harmonische, gelaagde zang. New Birth in New England kent een Paul Simon-achtige swing en zelfs het gebruik van Auto-Tune levert in Houcks handen in Christmas Down Under iets extra’s op in aanloop naar een stevige gitaarsolo.
C’est la vie is een plaat waar liefhebbers van zowel Neil Young als The War On Drugs veel plezier aan kunnen beleven.
Idles – Joy As An Act Of Resistance (Partisan/Pias) Een spraakmakend popmoment deed zich vorige week voor tijdens de live-uitzending van het Britse popprogramma Later… with Jools Holland. Daar speelde Idles uit Bristol, naast Shame de opwindendste brutale Britse rock-’n-rollband van dit moment. Ze braken met de traditie dat bands keurig in hun vak blijven. Met een angstig gezicht van de voor zijn dure vleugel vrezende presentator tot gevolg.
Tekst Gijsbert Kamer
Het deed meteen weer grijpen naar het tweede album van de band, dat onlangs verscheen. Wat Idles zo goed maakt is de compromisloze verbeten zang van Joe Talbot in combinatie met guur krassende gitaren, en dat allemaal met een tomeloze energie.
Het vroege-jarentachtiggeluid van Nick Cave en zijn The Birthday Party zijn een referentie, maar Idles is ook niet vies van goede liedjes. Danny Nedelko is behalve een boos ook een melodieus sterk nummer. Woede, omgezet in energiek spelplezier. En dat, zoals de albumtitel zegt, als daad van verzet. Mooi.
—
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – oktober 2018
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Met een koffer vol nieuwe liedjes over klein geluk, Louisiana en je draai proberen te vinden in de wereld is Judy Blank terug op de podia.
Judy Blank haar debuutalbum ‘When The Storm Hits’, die in 2014 uitkwam, kreeg een viersterrenrecensie in OOR. Kleurrijk ingevulde pianonummers, sterke melodieën en een krachtig, authentiek stemgeluid. Ze speelde op North Sea Jazz, Lowlands en Pinkpop, en reisde het land door met haar eerste clubtour. Begin dit jaar kwam haar nieuwe single ‘Mary Jane’ uit, en september 2018 is het nieuwe album ‘Morning Sun’ uitgekomen.
Bij het beluisteren van het debuutalbum val je meteen in de warme tonen van de Egyptische roots van Tamino die hij, samen met zijn Belgische roots, laat horen. Een rijk album die als zoete, diepdonkere tonen van oriëntaals oud je zintuigen overneemt.
Twaalfs nummer, zorgvuldig in volgorde op dit album gekozen door de 21-jarige zelf, nemen je mee op reis waarmee het ene nummer het andere lijkt op te volgen. Een duidelijk begin van een track, een fluwelen fade out als eind.
Tamino, die zo’n 4 jaar geleden naar Amsterdam verhuisde voor zijn studie aan het conservatorium, omschrijft het album zelf als een vastgelegd document van de afgelopen drie – vier jaar, of liever gezegd van heel zijn leven dat op AMIR samengekomen is.
Op een nummer als So It Goes is het Arabisch orkest gesampled die Tamino vroeg nadat hij zelf door hen benaderd was om zijn opa’s muziek ten gehore te brengen. Tamino’s gebrek aan de Arabische taal leidde tot een andere vorm van samenwerking. Een debuutalbum dat met robuuste dynamieken de identiteit van Tamino sterk neerzet. Tamino Amir wil je leren kennen. Tekst Mania | Linda Rettenwander
‘Wie verre reizen maakt, mag graag in een behouden haven zijn.’ Een eeuwenoud gezegde dat goed past bij Sofie Winterson anno nu en haar nieuwe album Sophia Electric. Een persoonlijke plaat over liefde, loslaten, verandering en herinnering.
Sofie Winterson wilde een heel persoonlijk album maken. Dat is gelukt. Een eerlijk en open album. Ontdaan van alle tierelantijnen. Of zoals ze zelf zegt: “Sophia Electric is een heel divers album geworden. Tracks met alleen gitaar en wat toetsen en tracks zorgvuldig geproduceerd met laagjes drums/synths/gitaren. Het is lichter, leger, dynamischer dan mijn vorige releases en ook al zijn de thema’s soms wat groot of serieus er ligt een speelse en naïeve drive onder.”
ESNS (Eurosonic Noorderslag) heeft de line-up voor de editie van 2019 uitgebreid met 123 acts. Onder de bevestigingen zijn 19 acts uit Tsjechië en Slowakije, de twee focuslanden van ESNS 2019. Naast de eerder bevestigde Hellwana (cz) en Isama Zing (sk), geselecteerd in samenwerking met EBU, zijn nog tien acts uit Tsjechië en negen uit Slowakije bevestigd voor een showcase in Groningen. ESNS presenteert de volgende acts uit Tsjechië: Bohemian Cristal Instrument, Circus Brothers, Floex & Tom Hodge, Lazer Viking, Lenny, Manon Meurt, Mydy Rabycad, Pipes And Pints, Thom Artway en Zabelov Group. Slowakije is vertegenwoordigd met: Autumnist, B-complex, Katarína Máliková & Ensemble, Möbius, Nvmeri, Our Stories, The Ills, Thisnis en Tittingur.
Robert Meijerink, boeker van Eurosonic, licht toe, “We zijn trots om de muziek uit deze buurlanden te mogen presenteren. Er komen veel unieke acts, van een hoog niveau, uit Tsjechië en Slowakije. Beide landen hebben een diverse en groeiende muziekscene, een rijke geschiedenis en er valt fantastische muziek te ontdekken.”
Daarnaast kondigt ESNS nog meer acts aan. Op Eurosonic spelen de volgende acts in Groningen: Adam Naas (fr), Alien Tango (es), Amanda Tenfjord (no), Annabel Allum (gb), Apey (hu), Apre (gb), Arp Frique & Family (nl), At Pavillon (at), Babe Sila (hu), Balcony (gb), Becky And The Birds (se), Belako (es), Black Futures (gb), Black Midi (gb), Blanco White (gb), Blind Channel (fi), Blu Samu (be), Blue Lab Beats (gb), Borokov Borokov (be), Cyril Cyril (ch), Danitsa (ch), Delgres (fr), Deluge (fr), Diron Animal (pt), Drahla (gb), Dvtch Norris (be), Emma-jean Thackray’s Walrus (gb), Erki Pärnoja: Efterglow (ee), Eut (nl), Farveblind (dk), Federico Albanese (it), Feet (gb), Fieh (no), Flohio (gb), Flynn (ie), Free Love (gb), Gerry Cinnamon (gb), Gold (nl), GRANT (se), Hildur (is), Hugo Barriol (fr), Ilgen-nur (de), Implore (de), Indianizer (it), Ivan Dorn (ua), Jimi Somewhere (no), Juniore (fr), K-phax (dk), Kælan Mikla (is), Kara Marni (gb), Kelvyn Colt (de), Kiddy Smile LIVE (fr), Kojaque (ie), Komfortrauschen (de), L’Impératrice (fr), Lass (pl), Laura Perrudin (fr), Lisa Morgenstern (de), Long Tall Jefferson (ch), Lonker See (pl), Louise Lemón (se), Machweo (it), Mambe & Danochilango (dk), MDC III (be), Molly (at), Moncrieff (ie), Nico Casal (es), Niklas Paschburg (de), O Gajo (pt), Ondt Blod (no), Pavvla (es), Penelope Isles (gb), Petrol Girls (at), Pillow Queens (ie), Pip Blom (nl), Pitou (nl), Plàsi (se), Portland (be), Powersolo (dk), Radiant Children (gb), Rendez Vous (fr), Rews (ie), RuthAnne (ie), Sasha Boole (ua), Scúru Fitchádu (pt), Sibiir (no), Sports Team (gb), The Blinders (gb), The Canyon Observer (si), The Entrepreneurs (dk), The Grand East (nl), The Mauskovic Dance Band (nl), The Murder Capital (ie), The Pier (it), The Psychotic Monks (fr), Tomat Petrella (it), Tversky (es), Villejuif Underground (fr), Wannes Cappelle, broeder Dieleman en Frans Grapperhaus (be/nl), Whenyoung (ie), Whispering Sons (be), Wild Youth (ie), Yegor Zabelov (by) en Кукла (si). Meer namen worden in de komende weken aangekondigd.
Het indoor festival Made In Belgium presenteert de beste Belgische acts van dit moment! Op 17 november in Gebouw-T te Bergen op Zoom zie je op twee podia zie je opkomende namen en nieuw talent. Dit jaar zijn dat Coely, Faces on TV, Equal Idiots, Jan Verstraeten en Moonboat! De avond wordt afgesloten door DJ duo Verdampt!
COELY + BAND
Het is moeilijk te geloven dat de Antwerpse rapster Coely haar eigen raptalent in eerste instantie onderschatte. Vanaf het uitbrengen van de eerste hit Aint Chasin’ Pavements is ze namelijk een hard rijzende ster in hiphopland. En zeg maar gerust ver daar buiten. Na meer hits als All I Do en Nothing On Me volgde vorig jaar haar debuutalbum Different Waters. Waarop ze naast een potje rappen ook laat horen dat ze een krachtige soulstem heeft. Met recht wordt Coely bij onze zuiderburen al de ‘queen of soul’ genoemd!
FACES ON TV
Faces on TV is het geesteskind van alleskunner Jasper Maekelberg. De EP Traveling Blind die in 2016 werd uitgebracht op het label Waste My Records kreeg massa’s airplay op Studio Brussel en het Belgische Radio 1. Een optreden op Pukkelpop volgde al snel. Nu is daar het debuutalbum Night Funeral (Unday Records), een verhaal in elf fragmenten dat tegelijk inheems en exotisch aandoet. Je hoort dansende percussie, licht-psychedelische arrangementen, prairiebeats voor urban indians. Alle instrumenten ingespeeld en alle stemmen ingezongen door Jasper himself.
EQUAL IDIOTS
‘Roodharige topgitarist en zanger. Wacht een internationale carrière.’ Zo werd Thibault Christiaensen in het najaar van 2017 ingeleid in het tv-programma ‘De Slimste Mens Ter Wereld’. De jonge knaap deed het prima en werd de chouchou van Vlaanderen. Op slag was Equal Idiots de populairste punkband van het land. Equal Idiots is power. Het duo Christiaensen-Bruurs brengt ‘energieke rammelmuziek’ in de lijn van Ty Segall en de prille Black Box Revelation. Hun parcours is vlekkeloos. Finalist van Humo’s Rock Rally 2016, laureaat van De Nieuwe Lichting 2016 en vijf weken op #1 in De Afrekening met Put My Head In The Ground. Uit hun dagboek: ‘Wij zijn gelukkige jongens. In 2017 gebeurden er enorm veel zotte dingen.’ Wordt dit jaar allemaal nog eens flink uitvergroot.
JAN VERSTRAETEN
Jan Verstraeten werd door OOR journalist Willem Jongeneelen omschreven als ‘veelzijdig ongeleid projectiel’. Treffend, want de zanger houdt zich naast muziek ook bezig met beeldende kunst en film. Muzikaal gezien kun je Jan kennen van de band Charlie Jones’ Big Band, waar hij drie platen mee uitbrengt. In 2017 besluit Jan zich af te zonderen en onder zijn echte naam verder te gaan. Hij wil zich uitsluitend focussen op zijn eerste solo album: Cheap Dreams.
MOONBOAT
MOONBOAT is de nieuwe band rond Michaël Lamiroy (Tin Fingers / School is Cool), een nieuwe generatie singer-songwriter uit Antwerpen. In 2015 bracht Moonboat een eerste EP Sundrops uit. Studio Brussel omschreef die als: ‘Mistig én hoopvol eigentijds’ als ook de muziekblogs waren vol lof: ‘Een begenadigd zanger en songwriter die moeiteloos de aandacht weet vast te houden met songs die overtuigend mysterie aan lieflijkheid en experiment aan traditie koppelen.’ (ENOLA.be)
MOONBOAT in een duizelingwekkende bezetting van klasse-muzikanten, staat garant voor concerten die de schemerzone tussen elektronische en traditionele klanken opzoekt, in een zee van tribale percussie. Knipoogjes naar Talk Talk, Kate Bush, Sufjan Stevens, Nick Drake, Loney Dear zijn niet te ontkennen. Op Made In Belgium speelt MOONBOAT in trio.
Met een uitgebreide clubtour neemt de succesvolle urban jazz band Gare du Nord dit najaar voorlopig afscheid van het Nederlandse podium. Na ruim tien jaar onafgebroken toeren kiest de band in 2019 voor een sabbatical year. Voordat het zover is wordt er uitbundig feest gevierd ter gelegenheid van het tienjarig jubileum van het succesalbum Sex ‘n’ Jazz. Voor het eerst en voor het laatst brengt Gare du Nord het oorspronkelijke album in zijn geheel live op de planken aangevuld met nieuw materiaal. Dat wordt “nog één keer knallen en dan een sabbatical!”, aldus de band.
Over reizen?? Over séks moet het gaan! Aldus bevriende acteur Hans Dagelet die daarmee het oorspronkelijke plan voor een nieuw Gare du Nord album torpedeerde. Het werd Sex ‘n’ Jazz en alles klopte.
Marlies Dekkers ontwierp de iconische hoes met rode naaldhak, Heleen van Royen schreef het bijpassende boek Stout, Marvin Gaye en Paul Carrack zongen. Beautiful Day, Youre My Medicine en Marvin & Miles werden hits en het New York jazzlabel Blue Note maakte er een drievoudig platina succes van.
Het best verkochte Nederlandse jazz album ever viert dit jaar het 10-jarig jubileum, dus: PARTY TIME! In een wervelende, sexy show met een hoofdrol voor Dorona Alberti brengt Gare du Nord het album nu eenmalig in zijn geheel live in de clubs. Deze tour is voorlopig de laatste van Gare du Nord: de band houdt na de laatste show een sabbatical year. “Om al die creatieve ideeën die tijdens
het non-stop toeren zijn blijven liggen eens rustig uit te werken”, aldus Gare du Nord.
Vorig jaar kwam LAKSHMI met haar prachtige, gelijknamige debuut. Gelukkig komt ze een jaar later snel met opvolger Siren, want we kunnen er geen genoeg van krijgen.
Haar warme, intieme stem staat in prachtig contrast met de donkere arrangementen en persoonlijke teksten over de zoektocht naar zichzelf. De basis voor het album is gelegd in een kapel in Tilburg, een perfecte locatie om de juiste toon voor Siren te zetten.
Opener Blue Lights is wat we van LAKSHMI kunnen verwachten, breekbare strijkers, grauwe synths en een prachtige, volle productie. Later verrast ze met het uptempo When No One Sees Me, een nummer vol energie met die lekkere 80s synthesizer sound.
Ander hoogtepunt is Falling Free, een intiem nummer waar in de refreinen een dromerig duet met J.W. Roy is te horen. Op haar tweede album weet LAKSHMI de juiste elementen uit de pop, elektronica en singer-songwriter werelden te combineren tot een weergaloos goed geheel. Tekst Mania | Tim Jansen
LAKSHMI start op 25 oktober met een uitgebreide theatertournee. Meer info / livedata tref je hier!
Dat het tijd werd om na ruim 25 jaar met een nieuw album te komen weet Nile Rogers zelf overduidelijk. En dat de tijd er rijp voor is blijkt al snel na het beluisteren van de eerste tonen. Wat heeft deze mede-oprichter van CHIC vandaag de dag nog te melden?
Het is niet gering wat je te horen krijgt tijdens het beluisteren van deze 10 songs. Vele gasten uit de dance-scene maken er een feest van. Ook Craig David, Elton John, Emili Sandé, Lady Gaga laten goed geproduceerd van zich horen. Geen wonder, want Nile is tegenwoordig veelvuldig werkzaam in de beroemde Abbey Road Studio’s, waar dit album ook gemixed en gemastered is, als Chief Creative Advisor.
De man voor wie de tijd niet stil heeft gestaan met zijn werk voor Madonna, David Bowie, Diana Ross, Daft Punk, Avicii, en Sam Smith weet maar al te goed hoe je muzikale massa tot groot enthousiasme kunt brengen. En dat was precies het doel van Nile Rodgers: “er breekt wereldwijd een tijd van hoop en verlangen naar positiviteit aan”. It’s About Time. Tekst Mania | Wim Velderman
Elvis Costello & The Imposters – Look Now (Concord/Universal)
John Hiatt – The Eclipse Sessions (New West Records/Pias)
JP Harris – Sometimes Dogs Bark At Nothing (Free Dirt/ Music & Words)
Robyn – Honey (Konichiwa/Universal)
Scram C Baby – Come Give Us a Kiss (Excelsior/V2)
Bawrence of Aralia – Bawredom (Subroutine/Sonic Rendezvous)
Bent van Looy – Yours Truly (Fancy Pants/Konkurrent)
San Holo – Album 1 (Bitbird)
Phosphorescent – C’est la Vie (Dead Oceans/Konkurrent)
Idles – Joy As An Act Of Resistance (Partisan/Pias)
Bij het beluisteren van het debuutalbum val je meteen in de warme tonen van de Egyptische roots van 
‘Wie verre reizen maakt, mag graag in een behouden haven zijn.’ Een eeuwenoud gezegde dat goed past bij 
Vorig jaar kwam 
Dat het tijd werd om na ruim 25 jaar met een nieuw album te komen weet