Eut, helemaal van ons. Uit Amsterdam, van eigen bodem. Als je de nieuwste muziekgebeurtenissen in Nederland een beetje hebt gevolgd de laatste jaren, bent je het vijftal naar alle waarschijnlijk al eens tegengekomen. Op internet, de radio, live.
Dat livegebeuren geldt zéker voor de noorderlingen onder ons, aangezien Eut in 2018 zowel op festival Eurosonic / Noorderslag als Noorderzon stond. Stormachtig weer op Eurosonic zorgde ervoor dat Eut mocht invallen voor Janice. De band kwam, zag en overwon. Enkele dagen later evenzo op Noorderslag, waar tijdens de track Supplies – een lied over het verstoppen van verdovende middelen op donkere plekjes – het dak eraf ging.
Het debuutalbum van het kwintet muzikanten heet Fool For The Vibes en behelst maar liefst dertien nummers. De band geeft aan zichzelf niet te serieus te nemen en vooral te genieten van elke vibe die ze weten neer te zetten. Popliedjes vol contrasten, waarbij hard en stoer worden afgewisseld, dan wel verweven met grappig en beeldig.
De inspiratie komt vanuit de hoek Beck, Weezer en Pixies. En dat is hoorbaar. Van elkaar leren kennen op de lokale kunstschool naar een album vol leuke, luisterrijke liedjes over jeugdigheid en opgroeien. Deze formule werkt. Tekst Mania | Jelle Teitsma
Maak je klaar voor blues met zand in de groeven. De Nigerijnse saharabluesgitarist Omara Moctar, beter bekend als Bombino, komt na een fantastisch optreden bij onze vrienden van BIRD (2016) terug naar Rotterdam, namelijk naar Podium Grounds.
Bombino is onderdeel van een generatie Toearegmuzikanten die met haar muziek een tegengeluid biedt aan de politieke onrust die Noordwest-Afrika heerst. In het geval van Bombino doet hij dat met zijn gitaar, een instrument dat hij nota bene voor het eerst oppakte als politieke vluchteling van slechts tien jaar oud.
Van kraaien naar eksters. Rich Robinson begon met een handvol voormalige The Black Crows-kornuiten zonder de oude ‘bullshit’ een nieuwe band: The Magpie Salute. Na een live-debuut is er nu een volledige plaat met eigen nummers, getiteld High Water I.
In het kantoor van gitaarfabrikant Gibson aan het Amsterdamse IJ, kijkt Robinson uit het raam omlaag naar de Tolhuistuin. Een solotournee van de voormalig Black Crowes-gitarist, met de huidige Magpie Salute-zanger John Hogg als voorprogramma, bracht hem in 2015 naar Paradiso-Noord. ‘Ik probeerde al jaren om iets met John samen te doen, te spelen, toeren of op te nemen. Samen in een busje en gewoon rondtrekken was geweldig’, herinnert hij zich.
Jouw toen verschenen soloplaat, The Ceaseless Sight, was een bandalbum. Heeft solo toeren in Europa dan louter te maken met een financieel aspect?
“Nee hoor. Ik heb ook een solotour in de Verenigde Staten gedaan. Spelen zoals de nummers zijn geschreven zie ik als de ultieme test of een nummer kan overleven zonder alle bullshit er omheen. Dán is het een goede song. Terug naar het ontstaan van het liedje is heel intiem, voor mij althans. De productie na het schrijven is ook geweldig. Je kunt allerlei melodieën en instrumenten toevoegen. Maar als je dat alles weer weghaalt, hoor je de basis.”
Erg bluesy.
“Zeker. Weet je, mensen gaan vaak met een bepaalde verwachting ergens naar toe. Dat is denk ik een meer maatschappelijk fenomeen. Alles moet volgens de regels. Ja, we hebben de vrijheid om te winkelen, te zeggen wat je denkt. Maar eigenlijk rijden we op een enorme snelweg waarin alles volgens de regels gaat. Bij optredens vraag ik me soms wel eens af: wat is de bedoeling van een toegift ook al weer? En dan blijf ik maar gewoon op het podium staan en zeg ik: “Denk nu maar even in dat ik wegloop en terugkeer voor een toegift”. Want eigenlijk slaat het nergens op.”
Eerder dit jaar speelde je broer Chris akoestisch in Paradiso, omdat de helft van zijn band in Ierland was ingesneeuwd. Na een eerste teleurstelling, was het toch één van de beste shows van de Chris Robinson Brotherhood die ik zag.
“That’s cool.”
Het debuut van The Magpie Salute uit 2017 was ook zo’n verrassing. Vooral omdat het een live-plaat was.
“In 2014 werd ik uitgenodigd voor zo’n Woodstock-sessie, waar je live voor een klein publiek in de studio speelt. Ik wilde dit toch net wat anders doen. Hoe ouder ik word en hoe meer ik speel, hoe meer ik de gift waardeer om met mensen te spelen met wie je een echte connectie hebt. Het is intrigerend om te spelen met een groep die als een machine werkt. Alle losse onderdelen die als één geheel samen werken, maar waarin iedereen toch een enorme vrijheid heeft om eigen dingen te doen. Dus ik dacht: laat ik Marc (Ford, red.) eens bellen. Die heb ik niet meer gesproken sinds hij The Black Crowes verliet. Zo raar: je zit zes, zeven jaar elke dage dag samen in een bus, en opeens zijn ze weg. Hij zei meteen: “Ik kom eraan.” Zo heb ik toetsenist Eddie Harsch ook gebeld. In drie dagen speelden we zes sets; drie akoestisch en drie elektrische. Marc kwam laat binnen door vertraging met zijn vliegtuig. We hadden elkaar tien jaar niet gezien, plugde zijn gitaar in en de magie was terug.”
Vervolgens nog een korte tournee?
“We deden New York, en dat was met een paar uur uitverkocht. Eddie overleed een paar weken later. Maar we wilden toch doorgaan. Op zoek naar een bandnaam zochten we een vogel die minder donker dan een kraai is. En dus kwamen we uit op een ekster: The Magpie Salute. Want The Black Crowes was zo’n donkere band, de meest negatieve band in de wereld. Alsof je in een tornado woonde. Veel mensen werden de tornado uitgeslingerd, anderen hielden zich staande in het oog van de storm.”
Hoe kwam dat zo?
“Drugs en ego’s, vooral van mijn broer. De vis stinkt vanaf de kop. Onze relatie was altijd giftig en fout, en het werd alleen maar slechter en slechter. Dat droop omlaag naar de rest van de band. Iedereen had een agenda, tot het management aan toe. Niemand ging er goed mee om. Ik was 19 jaar toen ik Shake Your Money Maker maakte. Met de komst van succes en geld, rijzen de ego’s de pan uit.”
De controle kwijt?
“In zekere zin. Drugs, drugs en ego, drama; van alles. Iedereen had zijn eigen shit en iedereen speelde zijn eigen rol. Het was ellendig. Als we speelden was dat alles weg, voor twee uur dan. Maar daarna keerde de tornado snel terug. Het werd alleen maar erger. Terwijl het allemaal niet zo hoeft te zijn. Wij hoeven ons niet als klootzakken te gedragen. Het is nutteloos.”
Lesje van ouder worden?
“Absoluut. Ik speel solo al jaren met drummer Joe Magistro, met Sven Pipien zelfs sinds mijn zeventiende in de Crowes. Sven was niet zo’n geweldige bassist, ik niet zo’n goede gitarist. Maar we werden samen steeds beter. Toen The Black Crowes uiteen ging, had ik nooit meer zo’n klik met een bassist. Zo is het ook met Joe en indertijd met Mark in de Crowes. Zij voegen altijd iets perfects toe aan wat ik had geschreven. Vorig jaar leerden we 220 songs; covers van The Free, Humble Pie en Big Star, zo’n 80 Crowes-nummers en liedjes van mijzelf. Ik vond het fascinerend hoe deze band alle kanten op kon gaan.”
War Drums vind ik fantastisch gedaan op het debuutalbum. Wie speelt de gitaarsolo? Jij of Marc?
“Eeeeeh. Ik denk dat ik het ben. Precies weet ik het niet. Want we hebben toen zo veel opgenomen. (lacht) Ken je het origineel van War? Die band had zo’n fantastische ritmesectie, met blazers. Onze versie is wat meer trippy.”
Sister Moon is mijn favoriete nummer van High Water I. Het brengt zo’n enorme rust over.
“John en Marc hebben dat nummer geschreven. Zij kwamen tien dagen naar mijn huis in Nashville om liedjes te schrijven. We gooiden gewoon alles wat we hadden op tafel. Marc en John waren een keer laat bezig, toen Marc hem een akkoord liet horen. Die nacht maakte John er een pianopartij en tekst bij. Het had daarop helemaal geen gitaar meer nodig. Normaal zou je er strijkers aan toevoegen, maar ik dacht: laten we een pedalsteel doen die lijkt op strijkers. Het resultaat verraste mij enorm. Ik vind het zelf ook één van de mooiste nummers van de plaat.”
Enkele weken na haar 51ste verjaardag komt Macy Gray’s tiende album uit in de vorm van Ruby. We kennen Macy als een R&B en soul-zangeres met een karakteristieke stem (u weet wel, met dat lekkere kraakje, waar ze met de single I Try van debuut On How Life Is in 1999 in één klap wereldberoemd werd), die niet schroomt om af en toe wat anders te proberen.
Na het rauwe en pure album Stripped uit 2016 (met jazzy alternatieve versies van eigen liedjes én hits van anderen) is ze nu terug met Ruby. Een zeer degelijk geproduceerde R&B/pop-plaat, waar de jazz en soul invloeden nooit ver weg zijn.
Macy laat herhaaldelijk horen hoe mooi haar stem is, in liedjes die even pakkend zijn als dat ze gemakkelijk te beluisteren zijn. Een grote dosis toegankelijke pop-songs in een badje van soul en jazz. Met als belangrijkste instrument de prachtige kraakjes in Macy’s stem. Tekst Mania | Remco Moonen
De sympathieke Britse folkrock act Levellers komt terug naar Amsterdam! In 2016 vierden ze tijdens een memorabele avond in de Melkweg het 25 jarig bestaan van hun tweede, en ook meest succesvolle album ‘Levelling The Land’, en nu is het wederom tijd voor een feestje! Dit keer ter ere van hun 30-jarig jubileum, wat gevierd wordt met de ´30 YEARS – ONE WAY OF LIFE 2018´ tour.
“Music that feeds the heart and soothes the soul”, dat is waar het om draait bij Michelle David & The Gospel Sessions. Met het nieuwe album Vol. 3 op zak gaan ze uiteraard weer op een flinke clubtour.
Het nieuwe album Vol. 3 is het meest persoonlijke album tot nu toe en staat voor kracht en hoop. 2017 was een moeilijk jaar voor zangeres Michelle David, ze verloor enkele van haar dierbaren, waaronder haar moeder.
Tickets Winnen?
Hoe heet het laatste album van Michelle David & The Gospel Sessions? Mail je antwoord naar prijsvraag@pinguinradio.com en win 2 tickets!!!
Vandaag brengt Indian Askin hun nieuwe track ‘On and On’ uit. Deze staat net als de vorige releases op een bundel, zowel digitaal als op vinyl. ‘On and On’ is de A-side van de release, op de B-side staat het nummer ‘Looks Good’.
Daarnaast kondigt de band ook aan dat het langverwachte tweede album zal uitkomen op 25 januari 2019 en daarna de Nederlandse clubs zal induiken voor een tour.
Gisteren speelde de band een unieke sessie in de onlangs geopende de Artone Studio in het pand van het Haarlemse Record Industry. In deze ‘vinyl fabriek’ worden nog steeds volop platen geproduceerd om de succesvolle ‘vinylmarkt’ wereldwijd te bedienen. De Artone studio gaat nog een stapje verder: in een ‘state of the art’ studio omgeving wordt, met behulp van een werkelijk ongelooflijk zeldzame verzameling vintage opnameapparatuur,een direct-to-disc-opname gemaakt. Deze live opname werd in één take op lacquer gezet. Geen mixing en editing, gewoon zoals het is en zo goed als het ooit klonk toen dat gebeurde in de jaren ’50 en ’60. Indian Askin is de eerste band die dit principe heeft toegepast! Binnenkort komt de video van dit proces online.
LIVEDATA 21 februari 2019 @ Paard – Den Haag
22 februari 2019 @ Rotown – Rotterdam
23 februari 2019 @ De Oefenbunker – Landgraaf
1 maart 2019 @ EKKO – Utrecht
9 maart 2019 @ Merleyn – Nijmegen 14 maart 2019 @ Bitterzoet – Amsterdam
15 maart 2019 @ Effenaar – Eindhoven 16 maart 2019 @ Metropool – Hengelo
De Britse indie pop band Pale Waves bestaat uit zangeres en gitarist Heather Baron-Gracie, drummer Ciara Doran, gitarist Hugo Silvani en bassist Charlie Wood.
Pale Waves brak door met debuutsingle There’s A Honey en Television Romance. De debuut EP All The Things I never Said uit 2017 heeft miljoenen streams op Spotify. Dit jaar won Pale Waves de ‘Under The Radar’ van NME, en werd door de BBC benoemd als #5 ‘Sound of 2018’.
My Mind Makes Noises bestaat uit relaxte synth pop sounds met een somber randje. De plaat werd uitgebracht op 14 september op diverse formaten en werd goed ontvangen.
LIVEDATUM 13/10 Botanique / Rotonde, Brussel (BE)
Nieuwe album My Mind Makes Noises winnen?
Hoe heet de zangeres van Pale Waves? Mail je antwoord naar prijsvraag@pinguinradio.com en win deze debuutplaat van Pale Waves!
Heaven #6, 2018 – Met twee belangrijke rootsfestivals in aantocht, Ramblin’ Roots op zaterdag 20 oktober in TivoliVredenburg, Utrecht en TakeRoot op zaterdag 3 november in De Oosterpoort, Groningen, bevat het nieuwe nummer van Heaven een flinke roots en americana.
Good oldJohn Hiatt siert het omslag. De sympathieke Amerikaan – an all time favorite – gaat al een aantal generaties mee en zijn jongste album, The Eclipse Sessions, laat hem horen op de toppen van zijn kunnen.
American Aquarium, Israel Nash, Dawes, Rusty Young (Poco) en Judy Blank maken de rootsafdeling compleet.
Maar Heaven is Heaven niet als er niet veel meer genres aan bod komen: neem Amber Arcades, het droompopvehikel van de Utrechtse Annelotte de Graaf, de enigmatische Anna Calvi en de al even ondoorgrondelijke Villagers.
O ja, Heaven heeft met ingang van dit nummer ook een nieuwe rubriek: over muziekboeken. En natuurlijk zoals altijd meer dan 100 albumrecensies.
Dit nummer niet missen? Neem een abonnement en profiteer van de aanbieding: 1 jaar Heaven van € 34,99,- voor slechts € 22,50,-! Een abonnement neem je hier: www.popmagazineheaven.nl/actie-abonnement
Record Store Day Nederland, met de onafhankelijke platenzaak als middelpunt, breidt haar activiteiten met de Vinyl33, verder uit.
Op Pinguin Radio draaien we elke week zo veel mogelijk nieuwe releases, de hoogste nieuwe binnenkomer, de klimmer van de week en uiteraard veel tracks uit de top 10.
Tune dus vrijdagavond om 20:00 uur in
en luister naar de Vinyl33 op Pinguin Radio.
Vinyl 33 is een wekelijkse chart voor de werkelijke vinylverkopen in Nederland. De lijst wordt samengesteld door onderzoeksbureau Gfk Nederland, tevens uitgever van de Dutch Charts. De Gfk-cijfers geven een representatief beeld van alle albums die op vinyl verkocht worden in heel Nederland.
Esther Vollebregt van Record Store Day Nederland: “We zijn begonnen om als Stichting Record Store Day meer activiteiten op te zetten dan alleen die ene speciale zaterdag in april. We bereiken voorafgaand aan en op die dag duizenden muziekliefhebbers, die graag een platenzaak bezoeken. Zonde om daar niet iets meer mee te doen.”
Eut, helemaal van ons. Uit Amsterdam, van eigen bodem. Als je de nieuwste muziekgebeurtenissen in Nederland een beetje hebt gevolgd de laatste jaren, bent je het vijftal naar alle waarschijnlijk al eens tegengekomen. Op internet, de radio, live.
Van kraaien naar eksters. Rich Robinson begon met een handvol voormalige The Black Crows-kornuiten zonder de oude ‘bullshit’ een nieuwe band: 
Enkele weken na haar 51ste verjaardag komt 
Vandaag brengt 
De Britse indie pop band 
