Author: Pieter Visscher

Daryll-Ann – Spring

Daryll-Ann – Spring (Excelsior Recordings)

Bang dat ze met het Daryll-Ann van vroeger worden vergeleken zijn Anne Soldaat, Jeroen Kleijn, Jeroen Vos, Coen Paulusma en Jelle Paulusma. Ze lieten dat optekenen in dagblad Trouw. Maar waarom bang? Je ontkomt daar toch niet aan. En kijk nou eens: het is nog net zo goed als vroeger. Daryll-Ann is terug met een nieuwe plaat, na twee decennia. Alsof er in twintig jaar helemaal niets is gebeurd. Another day at the office.

Ja, zo lekker klinkt de nieuwe. Spring heet-ie. Een typische herfstplaat, met de lente in de bol. Zoiets. We horen andermaal een forse knipoog naar de jaren 60 en 70. Naar die eeuwige Beatles toch ook weer, terwijl een modernere naam als Midlake bovendien her en der opborrelt, bijvoorbeeld in 1984. We horen vooral veel kwalitatief hoogstaande songs. Afwisselend gezongen door liedjesschrijvers Jelle Paulusma en Anne Soldaat. Ook aan die formule is niet gesleuteld. Onmiskenbaar ook het perfecte drumwerk van Jeroen Kleijn.

Veertien nummers maar liefst en hoe goed je ook luistert, een vuller ga je niet vinden. Vooral die breekbare stem van Soldaat maakt weer zoveel indruk. De melancholie in de indierocksongs wordt dan nog wat sterker blootgelegd. Zoals in het wat springerige Everything I Knew, waarin we écht die lente horen. Met de ogen dicht zien we zelfs wat lammetjes in de wei. Dartel springen ze heen en weer.

Het sentiment in de stem van Paulusma is misschien nog wel wat mooier dan twintig jaar terug. Iets doorleefder. Nog wat meer gevoel dan we hoorden op albums als Happy Traum en Weeps. Platen die net zo mooi zijn als Spring. Jazeker. Sorry heren, het smaakt meteen al naar meer. Pieter Visscher

 

 

 

Gurriers – Come And See

Gurriers – Come And See (No Filter/Mattan)

Ze maken een verpletterende indruk tijdens Haldern Pop 2023. Zo’n optreden waaraan je louter goede herinneringen bewaart. De spiegeltent verandert in no time in een grote pogo, waaraan zanger Dan Hoff maar al te graag even deelneemt. Gurriers’ explosieve punk en noise is aanstekelijk en loopt over van de kwaliteit. Erg veel goeie postpunkliedjes, met shoegaze-elementen. Dublin stond al láng op de kaart en nu nog wat steviger.

“We’re angry, but we’re lovely people”, heeft Hoff weleens laten aantekenen in een interview. Over de essentie van de muziek van zijn band. Die sociaal geëngageerde teksten niet uit de weg gaat. Zoals in een van de prijsnummers Prayers. ‘And now the pope says his prayers to those empty rows of chairs.’ Een melodieuze song, met tempowisselingen, waarin beukende drums en krassende en schurende gitaren toch ook hun werk doen.

Opvallend is het ruim een minuut durende Interlude. Een prettig intermezzo, als rustpunt, baken of hoe je het ook wil noemen, in het midden van een plaat die verder weinig momenten van bezinning kent.

Come And See is een album waarop je heel goed kunt horen dat er niet over een nacht ijs is gegaan. Geweldig geproduceerde plaat bovendien, door Alex Greaves, die eerder al vakwerk afleverde voor bijvoorbeeld Yard Act en Working Mens Club. Dublin blijft maar kwaliteit leveren. Ongelooflijk. Pieter Visscher

 

 

 

Bright Eyes – Five Dice, All Threes

Bright Eyes – Five Dice, All Threes (Dead Oceans)

Hij is niet de makkelijkste jongen, die Conor Oberst van Bright Eyes. Geregeld spelend met alles wat zijn omgeving maar zou kunnen verwarren. Van openlijke suïcidegedachten tot veel te veel alcohol. Maar Oberst lijkt wel in de beste vorm van zijn leven, opeens, wat leidt tot een prachtplaat, vol hartstocht en opvallend veel optimisme. Five Dice, All Threes is overheerlijk.

Niettemin zou Oberst Oberst niet zijn om met een liedje als Tiny Suicides op de proppen te komen. Spelend met zijn macabere gevoel voor humor. Laten we het zo maar noemen.

Er zijn dertien songs te vinden op het album en het lukt maar niet om daar een zwakke broeder tussen te vinden. Zelfs niet als Matt Berninger van The National zich ermee gaat bemoeien. The Time I Have Left is weliswaar niet het sterkste wat we voorbij horen komen, maar we noteren ook nu een voldoende.

Five Dice, All Threes is indiepoprock die we de hele dag wel willen beluisteren. We horen opvallende strofes voorbijkomen, waaronder ‘Elon Musk in virgin whites/ I’ll kill him in an alley over five dice.’ Maar ook: ‘I hate prophets / I hate L.A. shamans / Abraham, Adam and Isaiah and Mohammed / David Koresh, Jim Jones and Boeddha.’ Waardoor we kunnen concluderen dat ook Oberst niet al te veel op heeft met alle knotsgekke religies en hun zogenaamde goden.

Verfrissend daarnaast zijn de diverse filmdialogen die door het album zijn verwerkt. Wat Oberst ook doet met zijn dobbelstenen, hij gooit continu vijf zessen. We geven een staande ovatie, dansen massaal de horlepiep en trekken in alle enthousiasme ook nog eens twaalf flessen champagne open. Wát. Een. Plaat! De aarde krijgt plots weer wat kleur op de wangen. Halleluja. Pieter Visscher

Fontaines D.C. – Romance

Fontaines D.C. – Romance (XL Recordings)

Fontaines D.C. heeft een eenvoudig, doch mooi eerbetoon in petto in het cd-boekje van vierde worp Romance. R.I.P. Shane and Sinéad staat er geschreven. Beiden overleden in 2023. Zowel MacGowan als O’Connor hebben hun voetafdrukken overduidelijk staan in de Ierse hoofdstad, evenals Fontaines, uit Dublin City.

Romance zou je met enige fantasie het meest romantische album van de band kunnen noemen. Het is in elk geval de sterkst ingetogen plaat van de vijf rockers, die (tijdelijk?) wat van de postpunk zijn afgedreven, maar dit jasje zit ze ook als gegoten.

De stijlbreuk lag niet geheel voor de hand, terwijl de Ieren al ruimschoots hebben bewezen ook in het wat lichtere segment moeiteloos overeind te blijven. Dat horen we immers al sinds debuut Dogrel van vijf jaar terug. En dan te bedenken dat Romance reeds de vierde is. En dan heeft belangrijkste liedjesschrijver en zanger Grian Chatten ook nog eens een (verdomd lekker) soloalbum afgeleverd, in 2023: Chaos For The Fly.

James Ford is voor het eerst actief als producer voor Fontaines D.C. We kennen hem van zijn werk voor onder meer Arctic Monkeys, Depeche Mode en Gorillaz. Ford zit achter talloze toetsen en knoppen op Romance, waaronder de legendarische Moog-synthesizer. Hij speelt bovendien gitaar. Laten we ‘m het zesde bandlid noemen op het album.

Een plaat zonder teleurstellingen. Elk nummer wil je veel vaker horen. Fontaines D.C. is in een kort tijdsbestek uitgegroeid tot belangrijkste band in Ierland. Alle klappen zijn tot nu toe raak geweest en dat met zo’n ongekend arbeidsethos, hoewel nog ver verwijderd van dat van King Gizzard & The Lizard Wizard (eenzame hoogte).

De teksten van Chatten zijn vaak een open boek. Bijvoorbeeld over zijn paniekaanvallen, in Starburster. Waarin je hem ook letterlijk naar adem hoort happen. Meesterlijke vondst.

Hoewel de Ieren zeggen beïnvloed te zijn door artiesten als The Cure, Velvet Underground, Joy Division en The Fall is Fontaines D.C. toch vooral een band die met name klinkt als Fontaines D.C. Een formatie die ontzéttend hard op weg is een van de grootste bands op deze rare aardkloot te worden. Pieter Visscher

Misty Fields 2024 in alles baanbrekend

Misty Fields is in alles baanbrekend. Sinds 2007 het eigenzinnigste festival in Nederland en de editie van 2024 weet nog meer glans te geven aan het met het jaar sterker opgepoetste blazoen. De pareltjes in het alternatievemuziekcircuit geven er steevast acte de présence. Zo ook dit jaar.

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

NewDad, de ingetogen indierockband uit het sympathieke Galway in Ierland, laat in De Mist met de Cure-cover Just Like Heaven een van hun inspiratiebronnen horen. Prima uitvoering van het jonge kwartet, met twee vrouwen en twee jongemannen in de gelederen. Het zoetgevooisde stemgeluid van zangeres Julie Dawson verspreidt louter liefde. Op podium Het Bos zien we de uit Zweden afkomstige Sarah Klang met haar band. Prachtige stem heeft ze toch. Waarmee ze alle registers weet open te trekken. In de wat vlakkere songs, waarin wat meer country-elementen te bespeuren zijn, mag de toetsenist geregeld excelleren. Hij voegt ook een snufjes eighties toe aan de americana van het gezelschap.
Water From Your Eyes is op Het Veld te vinden. We zien alle clichés over “beautiful country” et cetera met alle liefde door de vingers vanwege het bijzondere, vaak dansbare geluid dat de band uit de Verenigde Staten ook live laat horen. Met hoofdrollen voor drums, elektronica en zangeres Rachel Brown. Ontwrichtende artpop.

We zien een stagediver bij het psychedelische rocktrio Meatbodies, dat met een wereldtournee bezig is die dus ook naar Misty Fields leidt. Er wordt ook flink gecrowdsurfd. Met wisselend succes. Je vraagt je af of het ooit een olympische discipline zal zijn. Teams van veertig personen. Wie is het snelst over twintig meter? Artisticiteit wordt dan ook beloond. Moet toch kans maken bij zo’n IOC. Terwijl Meatbodies stug doorspeelt en je geen moment het gevoel krijgt dat de Amerikanen géén grote band gaan worden. Alle ingrediënten zijn daar: sterke alternatieve rocksongs, een uitstapje naar de punk, een topdrummer (goeie tweede stem ook!) en een zanger die het allemaal heeft. Een van de hoogtepunten in Heusden.
Girl And Girl uit Australië kennen we natuurlijk van de heerlijke hit Call A Doctor van het eerder dit jaar verschenen, steengoeie gelijknamige debuut. Het is op Misty Fields een zegetocht vanjewelste. Zanger Kai James, zo artistiek en expressief als de pest, laat horen en zien overweldigd te zijn door alle enthousiasme. Er is eigenlijk niets dat niet klopt aan de band.
Mooie opwarmer voor Nation Of Language, het zo zwaar door Yazoo, Human League, OMD, (vroege) Depeche Mode en New Order beïnvloede trio, dat er geen gras over laat groeien in De Mist. We zijn weer helemaal terug in de eighties. Hypnotiserend, knallend, beukend en bomvol overtuigingskracht. Onweerstaanbaar. Als podiumact zichtbaar gegroeid de laatste jaren. Wat een hits! Schitterend ook die twee dansende technici achter de knoppen van hun werkgever. Meesterlijk. De hele tent swingt van voor naar achter overigens.

“This next song is an anti war song. Unfortunately we have a lot of reasons to sing this today “, aldus Merlyn Baartman, zanger/gitarist van de door new wave geïnspireerde Nederlandse postpunkformatie Thames, (foto) die nog geen album uit heeft maar al uitstekend aan de weg timmert in zowel binnen- als buitenland. Baartman (met flinke snor) praat alles in het Engels aan elkaar. Hij heeft veel Engelse familie en de meesten onder ons hebben ook geen moeite met die taal. Be honest. Baartman is een feminist in hart en nieren en laat dat weten ook. Hij gooit een T-shirt met de tekst FUCK TOXIC MASCULINITY in het publiek. Dat zijn teksten waar onze aardkloot behoefte aan heeft. Vrouwenonderdrukking is in veel te veel religieuze uithoeken nog aan de orde van de dag. Zichtbaar en onzichtbaar. Thames is een band die gelijkheid in alle vormen sowieso volop omarmt en ook uitdraagt. De band speelt gejaagd, overtuigend en als het even kan loeihard.

Alien Chicks (foto) een dynamisch postpunktrio uit Londen, vinden we ook op Het Veld. Mooi, die tweestemmigheid tussen zanger Joe Lindsay en drumster Martha Daniels, die benadrukt dat ze uit Zuid-Londen komen, mogelijk om de grootte van de Britse metropool (9 miljoen inwoners) wat sterker te duiden. Gedoseerd, melodieus schreeuwen is een hele kunst. Lindsay beheerst die techniek. Zoals hij net zo eenvoudig een falset op zet. Of gewoon mooi zingt. De explosieve sound van het hechte trio – dat proef je aan alles; op een bandfoto zitten ze zelfs met z’n drieën in bad – kent zelfs wat jazzy elementen. Soms wat Zappa-esque. Zuid-Londen mag in de handjes wrijven.

Postpunk, postrock en spoken word zijn de ingrediënten van de Rotterdamse formatie Library Card, waar de bij vlagen heerlijk woeste, fantastische zangeres en dichter Lot van Teylingen onomwonden bekendmaakt wat haar allemaal dwarszit. En dat is nogal wat. En natuurlijk gaat er ook genoeg goed. Kae Tempest en Sonic Youth zijn overduidelijke inspiratiebronnen. Met zang en spoken word is Van Teylingen ronduit subliem te noemen.

Meule is een bijzondere band. Een trio (foto) met twee drummers, vooraan gepositioneerd op het podium. Daarachter een van de twee zangers en gitarist met een enorme modulaire synthesizer voor zijn neus. King Gizzard and the Lizard Wizard lijkt een duidelijke inspiratiebron.


La Luz, de surfrockformatie (foto) die een hang heeft naar psychedelica, is een lust voor oor en oog in Het Bos. Een relaxte set spelen de dames uit Seattle. Met veel werk van het prachtige, deze zomer verschenen album News Of The Universe.

Houd die broekjes aan. Houd die broekjes aan. Houd die broekjes alsjeblieft aan! Is toch het eerste wat je denkt bij het zien van Getdown Services, het vrij absurde duo uit Engeland, dat min of meer uit hetzelfde vaatje tapt als Sleaford Mods en Big Special. Alleen hebben deze twee minder kleding aan. Te corpulente Engelsen, vrijwel naakt, mét pornosnor. Het draait bij Getdown Services, ja ook die bandnaam, net zo veel om de muziek als om de humor. Een tongue in cheek-act die het ook goed doet op kermissen en bruiloften. “Choreografie een 4,7”, zou Barry Stevens hebben gezegd. Geen enkele twijfel.

De Adidas-broekjes blijven aan bij de twee en er lijkt niemand te vinden in het publiek die op meer had gehoopt. Stukje verstrooiing op Misty Fields. En het dak dan? Ja, dat gaat eraf hoor. Vollédig! Een Beastie Boys-cover als toetje. Dat allemaal op het festival waar de hipste indieacts acte de présence geven, in een vertrouwde landbouwomgeving. Met de lucht van kippenstront op de parkeerplaatsen. Waar we de puurste muziekliefhebbers vinden voor de podia. De Pinguin Radio-luisteraars van deze wereld. Een eigenzinniger publiek dan we vinden op de grotere festivals. De bescheiden muziekelite. Misty Fields is een ware parel. Glinsterend. Drie dagen lang. Op de grens van Brabant en Limburg. Waar het leven zo goed is. Dat leven dat zo gek nog niet is. Het festivalleven het allermooist. Oh en waar de deejays van het Groningse poppodium Vera (foto) de allerlekkerste tracks draaien in de feest/danstent. Van vinyl! Van Amyl and the Sniffers tot Tramhaus.


Waar we overal asbakken vinden. Of peukpalen, om peuken in te gooien. Gefaciliteerd door Peukenzee, in 2018 ontstaan uit ergernis over de overvloed aan sigarettenfilters die overal op straat te vinden zijn. Of het nu in parken, op festivals, of waar dan ook was, overal leek het normaal te zijn om sigarettenpeuken achteloos op de grond te gooien. Gelukkig ligt die tijd achter ons. Bewustwording. Peuken (plastic) en vol kankerverwekkende rotzooi, vergaan nooit. De schadelijke impact van deze filters op het milieu, in combinatie met het gebrek aan bewustzijn bij rokers, is Peukenzees motivatie om dit probleem aan te pakken. Hulde!

Intussen zien we ook The 113, in De Mist. Het viertal uit Leeds dat een meer dan modale zanger heeft om de melodieuze, beklijvende postpunk van The 113 naar grote hoogtes te brengen. “You should all be proud of yourselves“, laat hij zijn publiek weten. En zo is het ook. En natuurlijk zijn we ook trots op The 113, een van de winnaars op Mistyy Fields 2024. Evenals Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, de stoner/metalformatie uit Newcastle, waarin de beweeglijke zanger Matt Baty alle aandacht weet op te eisen. Het is bezwerend, snoeihard, emotioneel geladen en ook nog eens verdomd melodieus. De Mist is in no time een dampende tent. Misty Fields 2024 staat in vuur en vlam.

Malice K – Avanti

Malice K – Avanti (Jagjaguwar)

De Amerikaanse multi-instrumentalist Alex Konschuh gaat schuil achter het pseudoniem Malice K. Hij woont tegenwoordig in New York en daar is de wildebras tot muzikale daden gekomen. Hoppend van feest naar feest, met gebruik van de nodige middelen.

Een zeer persoonlijk debuut is dit Avanti. Zo is het lekker stevige You’re My Girl, waarin we overduidelijk (ook) invloeden van Nirvana bespeuren, een liefdesliedje, waarin hij zijn tijd als dakloze beschrijft: “I’ve been around from couch to couch and made the most of what I’ve got. You know it’s not a lot.” De zelfkritische Konschuh heeft meeslepende liedjes op plaat gezet. Elf stuks. En elf stuks lang stelt hij niet teleur. “My love’s like a hand grenade; might kill us both if I let go tonight.”

Muzikaal lastig te vangen en dat maakt Avanti des temeer een uitdagende plaat. We horen dus wat grunge, maar vooral veel rauwheid; ongepolijste nummers die ronduit uitstekend passen bij het rasperige stemgeluid van Konschuh, die ook nogal wat gevoel in zijn stem weet te leggen. Het vrij ingetogen startende Fade is daar een goed voorbeeld van. De erupties komen wat later.

Avanti is een album waarop de chaos in Konschuhs briljante koppie op uiterst knappe wijze wordt gekanaliseerd richting goeie rockliedjes. De Amerikaan beeldhouwt er ook nog naast. Maakt extra nieuwsgierig na het horen van deze plaat. Steengoed debuut. Pieter Visscher

Lowlands 2024 festival dat wint aan diversiteit

De muzikale diversiteit is wat aan het toenemen op Nederlands bijzonderste festival, Lowlands, dat toch weer weet te verrassen en waar de sfeer andermaal uitmuntend is te noemen. Wat ook opvalt is de toename van het aantal wat oudere bezoekers. Op een enkele bui na op de vrijdag zijn de weersomstandigheden subliem te noemen. Zaterdag misschien iets te warm, zondag spectaculair lekker. Lowlands kunnen we inlijsten. Een vlekkeloos feest. Vrede, liefde en harmonie. Een ideale wereld zien we, voelen we, leven we, met zo´n 65.000 muziekliefhebbers. Was het maar het hele jaar Lowlands. 

Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Serge Hasperhoven (Soulwax) en Peter van Heun (avond)

De vrijdag start goed met de enthousiaste Miles Kane in de Bravo. De Brit die we wel vaker zagen. Hij kent het terrein inmiddels op z’n duimpje. Door de jaren heen was ie er met The Rascals, solo en met The Last Shadow Puppets. Kane is goed bij stem, heeft er zin in en zijn gitaarrock wordt goed begrepen door zijn gehoor. Kae Tempest, de woordkunstenares, pakt de India in met haar sound, die met de jaren wat muzikaler is geworden, wat diverser. Een mooie stap van de sterkste spokenwordartiest die rondloopt op onze planeet. Prins S. en de Geit uit rockcity Den Haag stonden al eens in de X-ray en zijn nu verhuisd naar de grote Heineken. De bijzonder dansbare Nederlandstalige elektro van het trio wordt gevreten door de massa, die het lijkt te slikken dat zanger Scott Beekhuizen zich vreselijk vergaloppeert met de afgrijselijke autotune, die behoorlijk wat afbreuk doet aan het optreden. Beekhuizen heeft een uitstekende stem, maar verneukt die volledig. Het advies luidt: nooit meer doen. Vanaf een uur of acht is het achter elkaar dansen, met Peggy Gou, de Zuid-Koreaanse, die al jarenlang in Europa resideert. De mix van poppy geluiden en een diversiteit aan houseklanken valt in de Alpha prima in de smaak. Verre van subliem, maar wel voldoende. Skrillex doet zijn ding in de Bravo. Wát een bas. Vernietigend hard. Dat is anders dan bij Justice, dat invalt voor Queens Of The Stone Age. Het wegvallen van de Amerikanen (Josh Homme moet onder het mes) is een hard gelag voor het festival. Lowlands kiest niet voor een andere rockband. Justice moet het vooral hebben van de spectaculaire lichtshow. Gaspard Augé en Xavier de Rosnay staan en profile op het podium en loeren naar elkaars knoppen en toetsen. Ze werken zich niet in het zweet, maar laten vooral de computer zijn werk doen. We gaan de nacht in, met nog veel meer dance.

Spinvis staat op de vroege zaterdagmiddag in de Bravo. De hele bups mooi in het rood, op een podium dat volstaat met paspoppen. Groot scherm achter de band, met allerhande kunstzinnige visuals. Dansende poezen. Die kun je niet genoeg zien. Clevere opener van de dag. Lowlanders wrijven nog wat slaap uit de ogen, staan met bakken koffie in de hand, terwijl de alcohol toch ook al weer goed verkoopt. Van cocktails (populair) tot oer-Hollands bier. Vol met al die gezonde granen, waaronder mout en hop. En gerst, natuurlijk. “I heard that lunchtime on saturday is the best time to be at Lowlands.” The Streets-zanger/rapper Mike Skinner oogt gedreven op het podium van de Heineken. Dat was weleens anders. Fris. “Let’s push things forward”, zingt-ie en dat gebeurt dan ook. Paar kilo erbij voor Skinner, vergeleken met de laatste keer dat we ‘m zagen in Biddinghuizen.
ILA is het band van de 25-jarige Belgische singer-songwriter Ilayda Cicek. Ze heeft een rockstrot vanjewelste en laat die goed horen in de gezellig volle Lima. Onvervalste, oversneden rock-‘n-roll met veel kracht, die op Lowlands wat spaarzamer leek te worden de laatste jaren, maar weer aan terrein wint, gelukkig. Dit soort bands heeft een urgentie die we zo nodig hebben in tijden van autotune en andere neppe middelen die het gebrek aan talent van velen dienen te verdoezelen. Rachel en haar drie bandleden zouden niet misstaan hebben in de Alpha, voor een extra stukje variatie. Kan geen kwaad in de toekomst. Komen, zien en overwinnen voor de formatie uit Genk.

Het Britse Sugababes is aan een comeback bezig is. Die ze ook naar Lowlands brengt. ‘In’ de Alpha, de laatste jaren een enorme carport, in plaats van een tent. Dat is met buitengewoon prettige, zonnige omstandigheden helemaal niet zo beroerd. Sugababes klinkt lekker, onder zo’n strakblauwe hemel. It’s a one way ticket to a mad man’s situation. Eigenlijk best een lekkere eend in de bijt. Goeie band, vocaal vlekkeloos. Óngelooflijk druk in en rond de Alpha. Ook wat dat betreft een schot in de roos. Gary Numan zal ook trots zijn.
Door al die drukte is het misschien wat minder vol bij Bar Italia in de X-ray. Fijn, onderscheidend vijftal uit Londen dat inmiddels vier prima albums heeft afgeleverd. Met eigenzinnige indierockmuziek. Sonic Youth als voornaamste inspiratiebron. Het knalt en giert. Het rockt en tiert. Meer, Lowlands, méér!

Zonder oordoppen kun je afscheid nemen van je trommelvliezen. Het geluid tijdens Soulwax (foto) is verzengend hard in de Bravo. Waar we een soort Slagerij van Kampen-achtige opstelling zien, met drie drummers, hoog opgesteld. En dan drumt David Dewaele zelf ook nog mee af en toe. Er is ook een zangeres van de partij. Van het oude Soulwax, in een vrij traditionele bandopstelling, is niets meer over. Het geluid leunt meer dan ooit op de elektronica, die zelfs het drumspektakel naar de achtergrond verdringt. De accenten zijn volledig verschoven naar de dance, terwijl het toch ook wel weer knalt. De kwaliteit druipt er nog altijd vanaf, dat zonder meer. Maar wie op bekend werk zit te wachten verlaat verbouwereerd de tent. NY Excuse, van twintig jaar geleden is het enige bekende nummer. Much against everyone’s advice, zou je kunnen zeggen.

Na een niet al te opwindende rockshow van Inhaler in de Alpha zien we een deejayset van Overmono in de Heineken. Twee mannen uit Wales achter knoppen, prima visuals en een lichtshow waar we wel wat mee kunnen. Volle bak. Ook buiten de tent wordt enthousiast gedanst. Het Engelse Fat Dog is inmiddels veel te groot voor de X-ray, die uitpuilt. Vorig weekeinde al een heerlijke smaakmaker op Haldern Pop in Duitsland en ze flikken het opnieuw. Van voor naar achter en van links naar rechts, ook buiten de X-ray, één grote dansende, feestende meute. Een mix van ontelbare invloeden, een gierende saxofoon, veel knallende elektronica. Volgend jaar in de Alpha? Doen! Doen! Doen!

Confidence Man is een van de eerste acts van de zondagmiddag. In de Bravo. Helemaal uit Australië. Dat is 24 uur vliegen joh. Voor wat? Het is de ultieme leegte. Deejay met zwarte lampenkap over z’n kop. Incognito. Twee mediocre dansers, die ook wat zingen (playback, geregeld). Een man en een vrouw. Alexandra Radius zou huilen als ze de artisticiteit van de pasjes had moeten beoordelen. Van Confidence Man gaan we zeer waarschijnlijk nooit meer iets horen. Op Lowlands althans. Snél vergeten.
Nee, dan Air. Op Lowlands, waar een uitspraak als “Was echt fucking chill”, gevleugeld is. Het is het Franse duo dat het vrij sterke Moon Safari afleverde in de jaren 90 en dat album integraal afspeelt in de Alpha. De publieke belangstelling is gek genoeg niet overweldigend. Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel hebben een drummer meegenomen en de nummers zijn wat meer uitgesponnen. Fraaie podiumaankleding met veel wittinten. Jammer dat de vocalen van het machtige, gevoelige All I Need achterwege blijven. De angel is er dan vollédig uit. Zangeres Beth Hirsch is vast een weekend weg met de familie. Had haar uit de computer laten komen. Was geen probleem geweest. Godin, die in de loop der jaren steeds meer op George Harrison is gaan lijken, gooit er uiteindelijk veel te vaak een tranentrekkend stuk autotune in. We proberen het een keer door de vingers te zien, hetgeen mislukt. Al moet je eerlijk zijn en is die verdomde stemvervormer ook op Moon Safari al een soort luis in de pels van het – bij vlagen – kleine meesterwerkje.

Eerder deze middag zien we ZEP (Zep Barnasconi) in de X-ray, die losgaat op het drumgeweld en elektronica van de aan het conservatorium afgestudeerde Brabander. Wat een talent! Wát een ontdekking! ZEP trekt inmiddels door heel Europa.

Er wordt flink gepogood en gecrowdsurft tijdens IDLES in de Alpha. Moshpitjes te over. “Thank you for having us. Holland is a fucking beautiful country!” Joe Talbot is niet vies van wat platitudes, maar kraakt bovendien de nodige persoonlijke noten. Over zijn overleden moeder bijvoorbeeld. Dood door te veel alcohol. Terwijl het op Lowlands opvallend is hoe jongeren weer massaal roken en vapen. Overal ligt die plastic chemicaliënrotzooi op de grond. Het dreigen extreem drukke jaren te worden voor oncologen, cardiologen en longchirurgen de komende decennia. Hate To Say I Told You So zouden zij van
The Hives zeggen. IDLES is een band die een boodschap links of rechts nooit ook uit de weg gaat. Uitgesproken. Soms tot vervelens toe, dat dan weer wel. We weten best dat het een kutwereld is momenteel. Laat de muziek maar spreken. Moraal genoeg. De postpunk van de Britten is vernietigend als vanouds. IDLES heeft eigenlijk alles wat je wil zien in een rockband. Beweeglijke bandleden. Plezier. Veel interactie met het publiek. Bezetenheid. Passie. Rock-‘n-roll.

In de India zien we de prettige verrassing Teezo Touchdown. Rapper, die ook zingt en makkelijk babbelt tussen de nummers door. Interessante mix van r&b, pop en zelfs wat invloeden uit de punk. De bas trekt door je hele lichaam. Oordoppen noodzakelijk.

Róisín Murphy, de diva, met goochelaarshoed, staat in de gezellig volle Bravo. Mooie band meegenomen. Veel elektronica, uiteraard. Overpowered is een van de knallers. Murphy blijft een graag geziene gast in Biddinghuizen. Met Moloko was ze al van de partij. Ze vliegt van outfit naar outfit. Van hoed naar hoed. De soulvolle dance gaat erin als koek, terwijl het inmiddels avond is.

Het Haagse Goldband, voor de derde keer op Lowlands, mag de Alpha afsluiten. Natuurlijk wordt het een feest. Ook de nummers van het nieuwe album vallen goed in de smaak. We wachten helaas tevergeefs het hele concert op de opkomst van Maan, om het mooiste liedje van de band, Stiekem, te komen spelen. Een afknapper. Het feestgedruis lijdt er niet onder. Tijdens You & Me wordt gevraagd om de bovenkleding uit te doen. Daar wordt massaal gehoor aan gegeven. Eén grote blote massa zien we springen en dansen. Rond een uur of elf gaat de stekker eruit in de Alpha en gaat Lowlands wederom de nacht in. Het grote ontsnappen aan de boze buitenwereld start dan pas echt. Om 5 uur in de ochtend is het dan pas echt af. Lowlands is ook in 2024 een van de smaakvolste festivals die er wereldwijd plaatsvinden. Geen wanklanken. Alleen maar liefde. Drie dagen lang een ideale wereld. Lang leve het festivalleven. Dat is nog immer het mooiste wat er is. Met afstand.

Meer foto’s? Zie www.pinguinradio.com.

Haldern Pop ook in 2024 beste festival ter wereld

Haldern Pop Festival 2024 is een editie die een mooie plek krijgt in de festivalgeschiedenisboeken. Andermaal heeft de organisatie het geflikt. Drie dagen lang de crème de la crème uit het hedendaagse indiecircuit. Opnieuw die krenten uit de alternatievemuziekpap. De pareltjes. De ontdekkingen. En dat allemaal met sublieme weersomstandigheden. Festivalgevoel 24.0.

Tekst: Pieter Visscher, foto’s: Sander Brugman

Tijdens de donderdag zien we de Rotterdamse band Elephant al vroeg in de middag in de Haldern Pop Bar. De melancholische gitaarliedjes van de heren gaan erin als koek bij het publiek. Een betere starter van de dag kunnen we ons eigenlijk nauwelijks voorstellen. Hoewel we eerder deze ochtend, vanaf 11 uur al, Anushka Chkheidze zien in de kerk van Haldern. Met z’n geweldige akoestiek. Chkheidze, de Georgische elektronicadiva, zet een geluid neer om in te lijsten, samen met Cantus Domus, het koor dat al jarenlang acte de présence geeft op het festival. De synthese tussen de zalvende zangstemmen en de elektronische beats van Chkheidze blijkt een schot in de roos te zijn. De kerk barst uit z’n voegen qua drukte. Het applaus is kletterend.

Yard Act (foto) vinden we op het hoofdpodium. De lichtvoetige postpunk van de band uit Leeds zorgt vrijwel nooit voor al te veel beroering. Zanger James Smith oogt wat vermoeid, wat verveeld ook bij vlagen. In tegenstelling tot de twee achtergronddanseressen die niet alleen vocaal de show stelen, maar hun danskunsten ook steeds meer naar de voorgrond brengen. Het redt het optreden uiteindelijk. Nee dan Debby Friday (foto).

 

 

 

 

 

 

 

De in Nigeria geboren Canadese weet de Niederheintent in vuur en vlam te zetten met haar verpletterende, sexy voorkomen. Natuurlijk is de deejay die haar bij vlagen genadeloze dance uit de boxen laat kletteren belangrijk, maar Friday trekt alle aandacht naar zich toe. Ze ontdekt de dancescene in Toronto tijdens haar studie metafysica aan de universiteit, omarmt het nachtleven, het escapisme en begint zelf met muziek maken. We horen veel werk van haar debuutplaat Good Luck voorbijkomen. Een album dat wereldwijd erg goed is ontvangen.

Hoogtepunt van de dag is het optreden van Faber (foto), op het hoofdpodium. Een muzikaal gezelschap uit Duitsland rond de Zwitser Julian Vincenzo Pollina, die over een karakteristieke stem beschikt. Goed passend bij het geluid van zijn enorme band die een groot instrumentarium uit de kast heeft gehaald. De frivole balkansound valt bijna twee uur lang erg goed in de smaak.

Vrijdag

De roem is de Rotterdamse band Tramhaus vooruitgesneld. Nog altijd geen debuutalbum, maar vorig jaar al de sterkste act op Down The Rabbit Hole. Nu in de Haldern Pop Bar, die uitpuilt. Ook buiten het café staan veel mensen. De deur staat open en het geluid is knetterhard, ook vanuit een open raam. Dat is mooi meegenomen voor de buitenstaanders. Tramhaus, ontstaan tijdens de pandemie, uit verveling, is inmiddels een van de sterkste bands die we hebben in Nederland. 20 september is het dan zover. Dan verschijnt de debuutplaat. Het is opvallend hoe het overwegend Duitse publiek (Nederland is ook weer erg goed vertegenwoordigd in het dorp) veel teksten van de inmiddels verschenen ep’s woordelijk meezingt. De Pop Bar smult van het postpunkgeweld uit Rotjeknor. Tramhaus is klaar om Europa definitief te veroveren. Dan volgt de rest van de wereld meestal ook wel. Kan haast niet missen. Na afloop verkoopt de band zelf aan de lopende band vinyl en T-shirts vanuit hun naast het café geparkeerde bus. Zanger Lukas Jansen (foto) is net zo aaibaar als op het podium. Verwaandheid komt überhaupt niet voor in het woordenboek van de Rotterdammers.

In de Niederrheintent vinden we het uit Barcelona afkomstige gezelschap Los Sara Fontan, dat de uithoeken van de klassieke muziek (viool) en elektronica verkent met veel dansbare beats en drums. Zonder zang. Het improvisatiegehalte lijkt hoog. Bij vlagen ontwrichtend om dan ineens weer meeslepend te zijn. Duidelijk voor een nichepubliek en dan ben je in Haldern zonder meer aan het juiste adres. In de tent, aangekleed met enkele sfeervolle jarenzeventiglampen, krijgt Los Sara Fontan wat het verdient: gejuich en applaus. Wie stilstaat valt door de mand. Er hangt een energie waardoor je subiet voor de bijl gaat. Juist dit soort onderscheidende acts maakt Haldern Pop steevast tot het uitdagendste festival dat we wereldwijd hebben. De crème de la crème van de indiewereld heeft zich opnieuw verzameld in het sfeervolle Duitse dorpje. Waar we de auto nog altijd naast de tent mogen zetten op de camping. Wat een comfort en rijkdom. Van Sara Fontán en Edi Pou gaan we vast meer horen in de toekomst. Ze hebben een plaat uitgebracht.
Mary In The Junkyard (complimenten voor de bandnaam blijven logisch) zien we in de spiegeltent. Het podium dat steevast iets magisch blijft houden. Jongelui uit Engeland. Twee meiden en een knul. Hij, de drummer, met de langste haren. Zangeres/gitarist Clari Freeman-Taylor (foto) heeft iets van het timbre van wijlen Dolores O’Riordan in haar stem, maar dan wat dramatischer. De drie zijn van de voorkauwgeneratie, maar ogen zonder meer autonoom. Deze creativiteit komt niet uit de computer. Mooi is de viool, die het eigenwijze indierepertoire van het trio van de broodnodige extra diepgang voorziet. We horen geen hits. Wel veel dingen die nieuwsgierig maken naar het vervolg van de carrière van de Londenaren. Ze worden in elk geval omarmd door de spiegeltent. Die toch weer verrekte heet is. Het is dan ook schitterend festivalweer in Haldern.
Chilly Gonzales profiteert ook van die weldadige omstandigheden. Het kwartet uit Parijs heeft met zanger/pianist Jason Charles Beck een opvallende verschijning in de gelederen. De Canadees is een lookalike van columnist Marcel van Roosmalen. In vrij ostentatieve badjas bespeelt hij zijn toetsen. We zien ook een bassist, een drummer en een violist/keyboardspeler. Een theatraal gezelschap, dat de humor niet schuwt. Jason Charles Beck is zelfs ronduit grappig en kan nog rappen ook. Veel jazzy elementen in de muziek. Heel speels allemaal. Vakkundig bovendien. Speedy zal tevreden zijn? “Music is back motherfuckers!”, roept Gonzo (bijnaam), terwijl de band het podium verlaat. Een zegetocht in Rees. Venez nous voir conquérir.
Big Special (foto) staat op vrijdag voor de tweede keer op Haldern na wat afzeggingen en andere programmawijzigingen her en der. Donderdag op het hoofdpodium, wat al een enorm succes is, en nu in de uitpuilende Niederrheintent. Het duo heeft veel raakvlakken met landgenoten Sleaford Mods, maar is veel energieker en in your face. De elektronica komt uit de computer, Callum Moloney drumt als een bezetene en Joe Hicklin beschikt over een óngelooflijk goede stem om de recalcitrante muziek vol engagement van het duo van een enorme dynamiek te voorzien. Het verrukkelijke debuutalbum Postindustrial Hometown Blues is in mei verschenen. Big Special is sensationeel tot op het bot. Geniaal ook het kermisgeluid tussen de nummers door. Dat wat je hoort als er weer zo’n enórme knuffelbeer is gewonnen. U kent het wel. Big Special is God in Haldern. Sensationeel! ‘Life ain’t no fucking disco!’ Er is geen speld tussen te krijgen.
Minstens zo verbluffend is Fat Dog, uit Londen. Er is geen ontkomen aan in de zwetende spiegeltent. De briljante knotsgekke mix van allerhande elektronica, postpunk, klezmer en nog veel meer invloeden (Underworld) zet de boel volledig op stelten. Zowel Big Special als Fat Dog gaan heel erg grote bands worden op onze planeet. Houd ze goed in de gaten. Van Fat Dog is een debuutalbum (Woof) onderweg.
Fontaines D.C. (foto), een van de sterkste bands van de laatste jaren, is de absolute headliner van Haldern Pop 2024. Niet voor niets prijkt de tekst Is it too real for ya op spandoeken en op de Haldern Pop-T-shirts van 2024. De Dubliners zijn sinds de start van hun carrière niet weg te denken van de festivalpodia. Na debuutplaat Dogrel staan ze voor het eerst op Haldern. Inmiddels twee platen verder hebben we te maken met de belangrijkste band uit Ierland. De postpunk van Fontaines D.C. kan net zo stevig als gevoelig zijn. Boegbeeld Grian Chatten beheerst alle facetten binnen het metier en is ook de podiumpersoonlijkheid die de band nodig heeft, omdat de rest er vijf kwartier bij staat alsof ze in Dire Straits spelen tijdens Brothers In Arms. We wachten een set lang op Too Real, omdat daar immers de festivalslogan Is it too real for ya in is verwerkt. Het tekent de rebellie van Chatten dat de song wordt genegeerd. Het mag de pret geenszins drukken, terwijl het échte venijn misschien een beetje ontbreekt. Dat was er wel toen Fontaines D.C. debuteerde in Haldern, in de spiegeltent.
Zaterdag
Sam Akpro (foto) staat in de Haldern Pop Bar op de vroege zaterdagmiddag. Interessant vijftal waarin we een indiepotpourri horen met elementen uit de punkrock. Niet echt de vinger op te leggen. Zanger die vooral met wat hardere uithalen prima overeind blijft.
Just Mustard (hoofdpodium) uit Ierland (Dundalk) zegt beïnvloed te zijn door onder meer Sonic Youth en Fontaines DC. In de praktijk hoor je daar weinig van terug. Het is een shoegazy sound waar zangeres Katie Ball an sich prima binnen gedijt. Ze klinkt geregeld als Femke Bol. Na een overwinning. En als we dan toch in die zege-roes zitten is het heerlijk om die kracht bij te zetten met de beukende, erg dansbare elektronoise van Yard in de spiegeltent. De formatie haalt de mosterd naar eigen zeggen onder andere bij Nine Inch Nails vandaan. Een voorname inspiratiebron. Het doet de spiegeltent behoorlijk bollen. Wat een geweld!

Chalk, in diezelfde spiegeltent, bestaat uit filmmakers en muzikanten Ross Cullen, Benedict Goddard en Luke Niblock. Ook zij komen uit Ierland, het land dat al zo vaak levert op Haldern. De mix van postpunk en techno raakt aan IDLES en is daardoor ongeschikt voor een barbecue bij bejaarde buren. Chalk laat er geen gras over groeien en doet ook wat denken aan Fat Dog, van een avond eerder. Chalk komt er ook wel.

Mick Flannery (foto) staat op het hoofdpodium van Haldern. Weer een Ier, inderdaad. Flannery zit afwisselend achter een elektrische piano of hij staat, met een elektrische gitaar om z’n nek. Gedragen liedjes, voor een publiek dat er wel even aan toe is. Welkome vrijblijvendheid. De vocale raakvlakken met zowel Paul Buchanan als Glen Hansard blijven ook live prima uit de verf komen. Flannery is geen jongen die uit het niets een mop gaat tappen. Maar liedjes schrijven kan ie best aardig. Geen veganfangirl/boy zo te zien, terwijl ook hij/zij goed aan zijn/haar trekken komt op het festivalterrein. De falafel is inmiddels een klassieker. “Met wat hete saus?” Zeker! Flannery is een carnivoor, een barbecuetijger. Die een biertje lust. Een bourgondiër, een levensgenieter. Wéér uit Ierland. Evenals Haldernhuisband Villagers, die eigenlijk nooit teleurstelt op het festival. Noch in de spiegeltent, noch op het hoofdpodium, zoals nu. Zoals Haldern Pop 2024 in zijn totaliteit geen moment teleurstelt. We kunnen andermaal met droge ogen concluderen: Beste Festival Ter Wereld. Be true, not better! 

Bonny Light Horseman – Keep Me On Your Mind

Bonny Light Horseman – Keep Me On Your Mind (Jagjaguwar)

Anaïs Mitchell, Eric D. Johnson en Josh Kaufman zijn de drijvende krachten achter Bonny Light Horseman. Gestart als gelegenheidsband, maar inmiddels is dit plaat drie. De eerste twee kennen we van diverse, uiteenlopende formaties, Mitchell voornamelijk van soloalbums. Niet de minste soloalbums.

Keep Me On Your Mind staat stijf van de mooie liedjes. Anaïs Mitchell en Eric D. Johnson beschikken beiden over een prettig stemgeluid, goed gedijend in de smaakvolle indiesongs waarin we de nodige invloeden uit de folk en country horen, met een vleugje soul her en der en zelfs wat jazz. Een zomerse plaat, met de nodige samenzang. We dansen er voorzichtig op. Dat kan allemaal.

Dat de plaat erg consciëntieus tot stand is gekomen is goed hoorbaar aan de smaakvolle arrangementen van het drietal. Hier is niet over een nacht ijs gegaan. Ze deden er vijf maanden over om de verhalende liedjes samen te smelten tot een coherent geheel.

Is Old Dutch een ode aan Nederland? Het zou zomaar kunnen. Het is een van de fraaiste liedjes op de plaat. Een betoverende melodie zorgt voor iets verleidelijks waardoor je als luisteraar vrijwel subiet voor de bijl gaat. Keep Me On Your Mind is een schitterende verzameling nummers geworden. Onthoud dat. Pieter Visscher

 

Genot voorop tijdens Down The Rabbit Hole 2024

Het totaalfestival Down The Rabbit Hole, waar je je kunt baden in de mooiste muziek alsook in yoga, spoken word en zelfs een talkshow met host Arnon Grunberg zorgt voor drie dagen topvertier. Zwemmen? Zeker. Zoals er ook volop wordt geschommeld. Door volwassenen. Die schommelen sowieso veel te weinig. Nogmaals: waarom zijn we daar toch opeens in hemelsnaam mee gestopt? En toch, ja toch en vooral is Down The Rabbit Hole 2024 een muziekfestival. Ontdekkingen zat weer. Naast al dat andere amusement. Al die verstrooiing. 

Tekst en foto’s Pieter Visscher

Érg grote namen heeft Down The Rabbit Hole ook dit jaar niet op het programma staan. Wel veel interessante, nieuwe bands en oudgedienden bovendien, zoals dEUS, dat bij vlagen overrompelt in de Teddy Widder. Wat een ongekende klasse straalt de Belgische grootmacht nog altijd uit en wat een overvloed aan ijzersterke songs wederom. Inmiddels zo’n 35 jaar jong en nog niets aan kwaliteit ingeboet in al die jaren. Tom Barman en zijn kornuiten spelen een staalkaart uit een überrijk oeuvre, waarin krakers als Quatre Mains, met een hoofdrol voor topgitarist Mauro Pawlowski, het knallende Sun Ra en het onverslijtbare Hotellounge (Be The Death Of Me) krenten in de steevast vers opgediende pap zijn. Met Barman (52), de gentleman, de bezweerder, nog immer als een van de sterkste frontmannen binnen het huidige pop-/rockmetier. De zuiderburen, zelf jammerlijk uitgeschakeld op het EK voetbal in Duitsland zijn een formidabele opwarmer voor Oranje, dat op een enorm, haarscherp scherm wordt uitgezonden voor duizenden enthousiastelingen, velen in oranje gekleed bovendien. De Turken worden verslagen en een volksfeest volgt.

Zelfs Jungle, niet veel later op hoofdpodium Hotot te vinden, lijkt mee te feesten, met een oranjegekleurde achtergrond. De mix van soul, hiphop, funk en elektronica mist een bepaalde uitbundigheid om de extatische voetballiefhebbers verder op hun wenken te bedienen.

Dat lukt een andere afsluiter, LCD Soundsystem wel, een avond ervoor. James Murphy, in stemmig zwart, weet heel goed hoe je een set moet opbouwen. Het vergt het nodige uithoudingsvermogen van zijn publiek, dat uiteindelijk twee uur lang wordt meegesleept in een optreden dat al met al misschien wat minder uit de verf komt dan een een paar dagen eerder op Glastonbury, maar zonder meer overtuigt. New York, I Love You But You’re Bringing Me Down is de rust die zo geweldig contrasteert met de uitbundigheid van All My Friends, waarmee de Amerikanen afsluiten.

Down The Rabbit Hole is het festival waar de muzikale diversiteit andermaal hoogtij viert, met de Nederlandstalige indiepop van Eefje de Visser en de postpunk van Yard Act, met de wat nerdy zanger James Smith, met vrijwel continu beslagen brillenglazen. Het optreden is net zo energiek als ongeregeld en dat staat de band uit Leeds prima. De diversiteit vinden we bijvoorbeeld ook met de West-Afrikaanse sound van Nana Benz Du Togo, dat uitstekend in de smaak valt op de vroege zondagmiddag in de Fuzzy Lop.

Evenals het mobiele pop-uppodium Left of the Dial, dat door een groene John Deere-trekker wordt versleept over het festivalterrein en waar we de nieuwste, vaak rete-interessante (punk)bands voorbij zien komen. Indruk maken onder meer Muck., Canned Pineapple, Saloon Dion en Hot Face. Er ontstaan spontane moshpits waar de tractor opduikt. Schitterend initiatief van het Rotterdamse showcasefestival Left of the Dial, dat dus ook acte de présence geeft in Beuningen. Smaakt naar meer!

Ja, wat valt er weer veel te genieten, onder de rook van Nijmegen. We zien de dansbare pop van de Noorse singer-songwriter Aurora onder een strakblauwe hemel, de met veel maatschappijkritische boodschappen gevulde muziekmand van Declan McKenna, die de massa voor de Hotot van voor naar achter in beweging krijgt. Een van de verrassingen dit weekeinde.

Net zoals The Beaches (foto’s), waarvan we natuurlijk al wisten dat ze nogal wat sterke liedjes in hun repertoire hebben. De vier, die overduidelijk de vrouwenliefde hebben omarmd, kondigen zichzelf aan met The Boys Are Back In Town van Thin Lizzy. Dames met humor en veel pit én veel vocale kwaliteiten, met leadzangeres Jordan Miller. Een band met een goed zichtbare free the nipple-attitude. Alles klopt aan The Beaches, het Canadese rockkwartet.

Hoogtepunt toch ook weer Villagers (foto), de formatie rond singer-songwriter Conor O’Brien. Ondanks een enkele technische storing geniet de Fuzzy Lop volop. O’Brien lijkt enigszins beduusd van alle bijval die hij krijgt voor zijn prachtige, vaak breekbare indieliedjes. Vaak persoonlijk, zoals over zijn coming out, in Courage. O’Brien, de Ier, is gegroeid als podiumpersoonlijkheid. Meer bravoure, wat meer rock bovendien.

Een van de hoogtepunten op Down The Rabbit Hole, evenals Psychedelic Porn Crumpets, stadsgenoten van Tame Impala, ook uit Perth. Psychedelic Porn Crumpets echter zijn muzikaal veel interessanter, imposanter en in your face. Muzikale raakvlakken zijn er met King Gizzard & The Lizard Wizard, óók uit Australië. De Fuzzy Lop barst bijkans uit z’n voegen. Wat ook gebeurt met de Teddy Widder, waar we een ander weekendhoogtepunt zien: The Last Dinner Party, de vijf schitterende vrouwen uit Londen. Debuutalbum Prelude To Ecstasy is dit jaar verschenen en dat leidt tot een bomvolle tent. Opvallend hoe ongelooflijk goed Abigail Morris niet alleen op plaat, maar ook live klinkt. “And you can hold me like he held her. And I will fuck you like nothing matters”, wordt uit volle borst meegezongen. Je ziet de band genieten tijdens een weekend dat ook gekenmerkt wordt door louter genot. Down The Rabbit Hole 2024 voelt al met al als een EK-finale, die ook nog eens winnend wordt afgesloten. Het is de goden verzoeken, dat klopt.