Author: Pieter Visscher

Colin Blunstone brengt Haarlemse PHIL in vervoering

Dat Colin Blunstone (in juni wordt hij 80) nog zo fris op het podium staat, is bijzonder. We zien geen oude man aan het werk in de PHIL in Haarlem. Het is kermis in de stad, Koningsnacht bovendien, maar het grootste feest vindt plaats in de goedgevulde, schitterende theaterzaal.

Blunstone staat al vanaf 1961 op de planken en heeft een carrière achter de rug om van te watertanden. Hij haalde niet alleen als zanger van The Zombies grote successen. Onder andere solo en als de stem voor bijvoorbeeld The Alan Parsons Project worden ook successen aaneengeregen. In de PHIL passeert een staalkaart van al die activiteiten de revue. Blunstone in kek glitterjasje en moderne jeans is goedlachs als altijd, maakt geintjes met bandleden en vertelt de ene na de andere anekdote. Over de drie jaar dat hij in hetzelfde appartement woonde als Duncan Browne bijvoorbeeld. De  Engelse singer-songwriter die op 46-jarige leeftijd bezweek aan kanker. “I learned a lot from him about songwriting.” Blunstone start het onverwoestbare The Wild Places in. Schitterend. “The song was only a big hit in your country, The Netherlands.” Het is bijzonder te noemen. Blunstone woonde drie jaar in hetzelfde appartement als Browne, die hem de kneepjes van het songschrijverschap bijbracht.

Al zijn zijn grootste hits de songs die door anderen zijn gecomponeerd. Het bloedstollend fraaie Andorra bijvoorbeeld. Het tweede nummer van de avond. Geschreven in 1972 door Rod Argent en Chris White van The Zombies, de band waarmee Blunstone grote successen vierde. Het als schoolbandje gestarte gezelschap, actief vanaf 1961. Blunstone is dan een jaar of 15, 16. Natuurlijk hebben de jaren inmiddels vat op ‘m gekregen, maar vocaal nog zó buigzaam en overtuigend. Het is ongekend. Blunstone blijft ogenschijnlijk eenvoudig op de been. Ook in de hogere regionen.

Wat volgt is een vloedgolf aan hits en andere pareltjes, gespeeld door een magnifieke band. Stuk voor stuk topmuzikanten. Ze krijgen solo ook vrijwel allemaal de kans te excelleren. Het is feest in de PHIL. Een opeenstapeling van hoogtepunten, met onvervalste klassiekers als Time Of The Season, What Becomes Of The Brokenhearted, The Tracks Of My Tears, She’s Not There (“I recorded this song when I was eighteen years old”), en het nog altijd betoverende Old And Wise van The Alan Parsons Project. In de PHIL staat iedereen inmiddels. Het is een hartverwarmende avond in Haarlem, waarop Blunstone nog even laat doorschemeren nog lang niet klaar te zijn met optreden. We kijken ernaar uit. Pieter Visscher (tekst en foto)

My Baby en Faithless grootste winnaars op vlekkeloos Paaspop 2025

Paaspop 2025 is het festival dat de geschiedenisboeken ingaat met kernwoorden als feilloos, zonovergoten, feestelijk, samenhangend en onderscheidend. Het dendert drie lange dagen onverdroten door in het Brabantse Schijndel. Sinds 1974 de allergekste. Puur muziekgenot en onvervalste kermis- en circuscapriolen lopen dwars door elkaar heen. Ze bijten elkaar niet. Wat een feest. Wat een vreugde. Wat een heerlijke hegemonie tijdens het drie dagen lang stijf uitverkochte grandioze festijn.

Feestduo Wipneus & Pim trekt net zo veel publiek als de Amsterdamse postpunkband Marathon. Mogelijk omdat de twee Ome Willem hebben meegenomen? Edwin Rutten is inmiddels 82, maar daar zit nog geen sleet op hoor. Terwijl Marathon een heel andere vuist maakt. In korte tijd is de Amsterdamse band uitgegroeid tot een fenomeen binnen de Nederlandse postpunkwereld. Terwijl een debuutalbum nog moet verschijnen. Het is overtuigend wat de band laat zien. Een dynamische show, waarmee je voor de dag kunt komen op podia in binnen- en buitenland. Het is strak, spontaan en er kan ook nog eens volop worden geshoegazed. Wat wil een mens nog meer? Nou, Tramhaus bijvoorbeeld? Uit Rotterdam. Die doen er nog een schepje bovenop in Schijndel. Het is weer een keer ongelooflijk energiek en dat niet in de laatste plaats door zanger en blikvanger Lukas Jansen die de punkrock van zijn band als geen ander vorm weet te geven.

Er is veel meer grof Nederlands gitaargeweld op de vrijdag. Raven van Dorst van Dool laat wederom horen dat ook diens Rotterdamse band tot een van de sterkste formaties behoort die we in Nederland kennen. De met metal vermengde postrock van Dool zorgt voor een verzengende geluidsmassa, die zonder oordoppen voor blijvende gehoorschade zorgt. Van Dorst, grofgebekt als altijd, is uitstekend bij stem en krijgt weer eens de lachers op diens hand, met die open blik waarmee ze diens gehoor benadert.

We zien ook de meervoudige Zweeds-Marokkaanse Eurovisie Songfestival-zangeres Loreen, die vooral met haar twee wereldhits de jongste meiden voor in de tent tot tranen toe beroert. Ze staat, en dat is een primeur, in de grootste festivaltent ter wereld, die met speels gemak om een Ahoy’ kan worden gevouwen. Af en toe verzuip je in de sound. Het heeft alles met soundchecks te maken. Dat is bij Faithless formidabel gegaan, want wát een zuiverheid horen we in de nacht van vrijdag op zaterdag. Een emotioneel optreden. De in 2022 op 65-jarige leeftijd overleden zanger/rapper Maxi Jazz wordt geëerd door hem vocaal nog mee te nemen in de wereldhits, waaronder God Is A DJ en We Come One, uitgevoerd in zinderende versies, intenser en nog veel opzwepender dan ooit tevoren. Een hoofdrol voor Ayalah Deborah Bentovim (Sister Bliss, 54) die net als de rest van de band goed doorheeft wat er allemaal voor haar gebeurt. Dit is dance 5.0. Faithless is na de dood van Maxi Jazz uitgerust met een zanger en zangeres waardoor de mogelijkheden muzikaal wat groter zijn geworden en daar wordt optimaal gebruik van gemaakt. Bentovim maakt er geen geheim van hoezeer ze haar vroegere kompaan mist, maar ziet ook dat Faithless nog altijd een urgentie heeft om heel erg trots op te zijn in de huidige samenstelling. We zien visuals op een enorm scherm met politiek geladen beelden waar een stukje controverse niet uit de weg wordt gegaan maar ook feestgangers in de 80’s en 90’s tijdens raves en in clubs en op festivals. Een magnifiek geluid in die grootste festivaltent ter wereld doet de rest. “This is Faithless twenty twenty five! Thank you for all your support through all those years. We love you!”, is Bentovim na afloop emotioneel. Wat een optreden. Wat een geluid. Wat een band. Wat een doorstart.

Paaspop is het festival van de diversiteit, de ontdekkingen, de verrassingen. Neem nou zo’n ABBA-coverband Gimme! Gimme! Gimme! (drie zangeressen!) die ongelooflijk lekker uit de verf komt in de afgeladen, immense restauranttent en ook, alsof het niets is, gezellig opent met het prijsnummer waarnaar ze vernoemd zijn. Komt geregeld muzikaal héél erg dicht bij het origineel in de buurt. Briljant. Paaspop heeft steevast veel meer van dat soort coveracts op de line up staan en dat is ook in 2025 weer het geval. Maar ook Zep (foto), uit Brabant. De boomlange multi-instrumentalist heeft zijn dreadlocks verwijderd maar is zijn wilde haren zeker niet kwijt. Het is intensief wat we allemaal zien gebeuren op het podium en ook daarvoor, want de Brabander duikt soepeltjes een door hemzelf opgezette moshpit in. Wat een energie! De beukende beats en livesamples worden samengesmolten tot een vloeiend, retedansbaar geheel. Hij staat bekend als een van de meest innovatieve drummers & percussionisten in ons land en maakt die status moeiteloos waar. Een zegetocht in Schijndel.

My Baby

Op Paaspop 2025 zien we meer fijne dance en pop-rockformaties als The Vices uit Groningen en The Haunted Youth uit België. Over shoegaze gesproken. Ook uit België afkomstig is het snoeiharde Ramkot, dat de tent ook aardig afbreekt. Elephant, The Kooks en Dewolff staan op het programma. Voor echte muziekliefhebbers valt er weer genoeg te genieten. Een dan hebben we ook nog eens een winnaar, door het spijtige uitvallen van S10 (privéomstandigheden). Het zorgt voor de sublieme rocktoevoeging van My Baby, dat haar plek overneemt.

“Paaspop! My Baby is here! Collegiaal: Laat je horen voor Stien!”, is de op Marken opgegroeide Cato van Dijck uitbundig. Ze is een van de beste zangeressen van Nederland en laat dat andermaal in volle glorie horen. My Baby is ouderwets bezwerend en opzwepend met een geluid dat nog altijd aan zeggingskracht en dankbaarheid weet te winnen. Pure intensiteit! Er worden zonder twijfel nieuwe zieltjes worden gewonnen van het publiek dat niet goed oplette en geen S10, maar de misschien wel beste band van Nederland krijgt voorgeschoteld. Funky tot op het bot en in geen tijd is de afgeladen tent één grote swingende massa, waar waar jong en oud wordt bediend door het rocktrio. Het werkelijk subliem georganiseerde festival in het bescheiden Schijndel heeft ook recht op de klasse van My Baby. Verpletterend andermaal. Een machine. Ja, doe eens gek. Laat My Baby de huisband worden de komende twintig jaar. Pieter Visscher

Perfume Genius – Glory

Perfume Genius – Glory (Matador Records/Beggars)

Een groot gedeelte van Glory, de zesde langspeler van Perfume Genius, is geschreven gedurende de lockdowns tijdens de covidpandemie en dat proef je wel in een aantal van de nummers op dit prachtige album.

Mike Hadreas (zijn echte naam) uit Seattle voelt zich overduidelijk geïsoleerd. Hij verhaalt erover in de rockende openingstrack It’s A Mirror. Hij zit vast in zijn eigen kwellende denkpatronen. Hij weet dondersgoed dat er iets aantrekkelijkers is. Iets wat zelfs enorm bevredigend kan zijn. Maar hij weet niet zeker of hij er wel bij kan. “We zijn nu vijf jaar verwijderd van het begin van die collectieve claustrofobie, toen velen van ons gedwongen werden ongemakkelijk dicht bij hun eigen psyche te komen”, liet hij optekenen door The Guardian.

Vaste producer Blake Mills en zijn toetsenist/co-schrijver Alan Wyffels zijn opnieuw van de partij op het album, dat van voor tot achter steengoed in elkaar zit. Mooi ook dat duet met de prachtige Aldous Harding: No Front Teeth. We horen een Harding die zoetgevooisder klinkt dan ooit, terwijl Hadreas wat sterker op Cat Stevens lijkt dan dat hij sowieso al doet. Het rockt, het is schitterend.

Glory is een plaat die gaat over het loslaten van schaamte, het omarmen van allerhande angsten en de zoektocht naar vervolgstappen in het leven. Het is het fraaiste album dat Perfume Genius tot nu toe afleverde en dat zich per draaibeurt steeds wat sterker in je brein nestelt. 5 november komt het circus naar Nederland, voor een show in het Amsterdamse Paradiso. Pieter Visscher

Japanese Breakfast – For Melancholy Brunettes (& sad women)

Japanese Breakfast – For Melancholy Brunettes (& sad women) (Dead Oceans)

Een groeibriljant, dit vierde album van Japanese Breakfast, het geesteskind van singer-songwriter Michelle Zauner. Mooiste plaat die ze schreef.

Hoe zit het ook alweer? Japanese Breakfast is die band uit Philadelphia, de stad waar ook The War On Drugs groot is geworden. Hall & Oates zetten er bovendien hun eerste voetstappen. Muzikaal bovendien geen raakvlakken.

Japanese Breakfast maakt indiepop waar door het warme stemgeluid van Zauner extra veel gevoel in wordt gelegd. Zij, geboren in Seoul, een Koreaanse moeder en een Joods-Amerikaanse vader, heeft er voor gekozen een wat organischer plaat te maken dan voorganger Jubilee uit 2021. Het komt het geluid ten goede.

For Melancholy Brunettes (& sad women) is het mooiste album van Japanese Breakfast tot nu toe. Hoor Matt Chamberlain, bekend van onder meer Edie Brickell & New Bohemians, Bowie, Morrissey en Pearl Jam eens op zijn drumvellen slaan in het heerlijke, licht rockende Picture Window. Hij zorgt voor nét wat extra pit.

Mooiste song op het album is Men In Bars, het zalige duet met grootheid Jeff Bridges (The Big Lebowski). Zauner zocht een stem die zowel de lage registers goed pakte en waar veel karakter in zit. Dan ben je bij The Dude inderdaad aan het juiste adres. Pieter Visscher

Clan Of Xymox urgent als altijd in Nieuwe Nor

Gezien: Clan Of Xymox, Nieuwe Nor, Heerlen, 3 april 2025

Tekst en foto: Pieter Visscher

Er zijn maar weinig bands die zo veel bezettingswisselingen hebben ondergaan als Clan Of Xymox. De zanger en voornaamste liedjesschrijver Ronny Moorings is en blijft de constante factor. De socioloog die het muzikale pad wereldwijd heeft bewandeld met zijn band is inmiddels 63, maar van slijtage is nog lang geen sprake.

Clan Of Xymox, of simpelweg Xymox in de volksmond, is mondiaal een van de belangrijkste bands voor het genre darkwave. Knap dat ze al die jaren (sinds 1981) ogenschijnlijk zo eenvoudig op de been zijn gebleven in grillig muziekland, met een nichegeluid dat nog altijd staat als een huis.

In het schitterende poppodium de Nieuwe Nor in het centrum van Heerlen is de show van Xymox verplaatst van de kleine naar de grote zaal. Het is lekker vol met gelijkgestemden; vrijwel iedereen in het zwart. Een piercing extra her en der, netkousen, iets te veel make-up rond de ogen. Het maakt de avond in Zuid-Limburg extra sfeervol. Xymox heeft ook nog eens niets aan zeggingskracht ingeboet.

Moorings vraagt naar het aantal Duitsers in de zaal. Tien vingers de lucht in. Uit Keulen, Koblenz en Aken. In Duitsland is Xymox nog populairder dan in Nederland, terwijl de band wereldwijd nog volle zalen weet te trekken. Volgende maand vier optredens in Mexico, waarna een nieuwe tournee door Amerika volgt. 17 mei staan ze in de legendarische Pasadena Rosebowl in Los Angeles, waar Depeche Mode (Moorings is fan) het legendarische 101 opnam. In de Rosebowl staan ze tussen onder meer Nick Cave, Madness, Garbage, OMD, Nation Of Language en Alison Moyet. Een line-up om van te watertanden tijdens het Cruel World Festival.

In de Nieuwe Nor horen we een Clan Of Xymox dat nog zo levendig is als de pest. Met een geluid dat nog altijd aan klasse lijkt te winnen. Moorings is goed bij stem en de band speelt een staalkaart uit het rijke oeuvre. De interactie tussen de vier op het podium en het publiek is mooi om te zien, evenals de rijke visuals die we op een immens scherm achter de band te zien krijgen. De band speelt wat langer dan gepland en is na afloop te vinden bij het standje met T-shirts en cd’s. Ze nemen uitgebreid de tijd voor selfies en gesprekken. Avond om in te lijsten, in heerlijk Zuid-Limburg.

 

Supersister – Nancy Never Knew

Supersister – Nancy Never Knew (Soss Music/Sony)

Het is overweldigend hoe populair de band Supersister nog altijd is. In zowel binnen- als buitenland. Gaat daar verandering in komen met Nancy Never Knew? Ja. Die populariteit gaat nog meer toenemen. Wat een plaat.

Supersister anno 2025 is oudgediende, kernlid, zanger, toetsenist én liedjesschrijver Robert Jan Stips. Hij krijgt hulp van zijn vrienden Rinus Gerritsen (bas) en Leon Klaasse (drums). Supersister klinkt in de huidige samenstelling nog net zo levendig én urgent als in 1970, toen de band debuteerde met Present From Nancy. De titel van het nieuwe album refereert daar aan op spitsvondige wijze. Een sublieme knipoog.

We horen op Nancy Never Knew simpelweg een supergroep die twaalf songs lang nog veel beter tovert dan Tita in zijn beste jaren. Het is filmische progrock met elementen uit de pop, jazz en psychedelica. Stips (75, eeuwige jeugd) zingt nog als in zijn beste jaren, hoewel iets doorleefder, maar nog net zo smedig. Wat een plaat is dit zeg. In huize Visscher staat-ie inmiddels een week op repeat.

Nance Never Knew is de opvolger van Retsis Repus, in 2019 uitgebracht als Supersister project 2019. Zes jaar later heet de band gewoon weer Supersister en, daar kunnen we kort over zijn, is er een meesterwerk gemaakt, dat zich moeiteloos kan meten met de topalbums uit de jaren 70. De pure liefde voor muziek klatert werkelijk uit de luidsprekers.

Je doet songs tekort om er enkele parels uit te lichten. Komt ook doordat het zo’n coherent geheel is geworden. We horen een band die de wereld zó ongelooflijk veel mooier maakt. Onvoorstelbaar veel schoonheid. Haal de champagne maar uit de koelkast. Proost! Pieter Visscher

Peter Alexander Jobson – Burn The Ration Books Of Love

Peter Alexander Jobson – Burn The Ration Books Of Love (Concord Music)

Peter Alexander Jobson is de voormalige bassist van I Am Kloot, de Engelse indiepopformatie die er een jaar of tien terug de brui aan gaf. Burn The Ration Books Of Love is zijn eerste soloalbum.

Dat staat vol (elf liedjes) met muziek waarin we met name Leonard Cohen herkennen, terwijl iemand als Tom Waits bovendien een inspiratiebron is. Jobson is ook niet te beroerd om leentjebuur te spelen bij Nick Cave & The Bad Seeds door met Mountain te knipogen naar de beeldschone Cave-klassieker Into My Arms. Mogelijk ietwat onbewust.

Peter Alexander Jobson voornaamste wapen is zijn stem, waarschijnlijk gekweekt door decennialang overdreven veel zware shag te roken gecombineerd met glazen whisky. Wie zal het zeggen. Het is een geluid dat subliem gedijt in de wat jazzy, naar country neigende liedjes waarin hij geen enkele keer het achterste van zijn tong hoeft te laten horen om te overtuigen. Burn The Ration Books Of Love is een plaat waar heel veel rust van uitgaat, met een vleugje humor

Jobson krijgt in vijf van de elf songs vocale ondersteuning van zijn goede vriend Guy Garvey, de Elbow-zanger die ook tijd vond om wat productiewerkzaamheden te verrichten. Naast die van Ben Christophers, bekend van zijn werk voor onder anderen Françoise Hardy, Tori Amos en eerdergenoemde Garvey, waardoor de lijntjes lekker kort zijn.

Juist die feilloze productie zorgt ervoor dat je, met de juiste luidsprekers of koptelefoon, om de haverklap nieuwe briljante vondstjes (marxofoon, harp en bas met name) ontdekt, die vrijwel elk, steevast verhalend nummer naar een hoger niveau tillen. Burn The Ration Books Of Love is een groeibriljant die zorgt voor innerlijke rust in roerige tijden. Decent job, mister Jobson. Fijn verdwalen in onder meer dat elf minuten durende, verrukkelijke Kesta. Pieter Visscher

Mogwai – The Bad Fire

Mogwai – The Bad Fire (Rock Action Records)

Blijft een van de eigenzinnigste bands van de laatste vijftig jaar in de wereld van de pop en de rock. Mogwai zet de Schotse muziekwereld nog wat sterker op de kaart, met de elfde worp: The Bad Fire. Er wordt weer lekker weinig gezongen en áls dat gebeurt, zoals in het opvallend toegankelijke Fanzine Made Of Flesh, versta je er niets van. Mogwai ten voeten uit. Conventies zijn maar voor de massa.

Het tien nummers tellende album heeft weer de nodige prettig eigenwijze songtitels, zoals daar zijn: Pale Vegan Hip Pain, Hi Chaos en het zonder meer winnende If You Find This World Bad, You Should See Some Of The Others. In dat laatstgenoemde nummer kun je je ook weer ouderwets onderdompelen in overheerlijk meeslepende postrock.

Mogwai is door de jaren heen allengs wat meer de melodie gaan ontdekken en daarbij werd het geluid smaakvol uitgebreid met wat extra elektronica, zonder dat je ooit het gevoel kreeg dat de gitaar niet meer leidend was. Mogwai is iets dichter bij een breder publiek komen te staan, zonder overdreven veel concessies te doen aan hun identiteit.

Waardoor ook The Bad Fire toch weer Mogwai ten voeten uit is. Met veel analoge synthscapes en volop shoegazemomenten. Met Mogwai is het heerlijk ontsnappen aan die zo boze buitenwereld. Doen! Pieter Visscher

Sharon Van Etten & The Attachment Theory

Sharon Van Etten & The Attachment Theory (Jagjaguwar)

Sharon van Etten heeft haar begeleidingsband wat sterker een gezicht gegeven door in de toekomst als Sharon Van Etten & The Attachment Theory door het leven te gaan. Het levert een titelloos album op. Een echte bandplaat bovendien. Ontstaan door lekker te jammen en tot songs te komen. Van bijzonder hoog niveau. We hoorden Van Etten zelfs nog nooit zo goed en overtuigend.

De Amerikaanse, die allengs meer elektronica is gaan gebruiken in haar indiepop-rock, huurde voor Sharon Van Etten & The Attachment Theory de briljante Marta Salogni in. De Italiaanse drukt een zwaar stempel op de plaat, zoals ze ook al deed op het meesterlijke laatste album van Depeche Mode: Memento Mori. Meer dan ooit wordt het geluid van Van Etten gedomineerd door elektronica en Salogni is daar verantwoordelijk voor. We kennen haar ook van haar werk voor onder meer Björk, Animal Collective, Bon Iver, Black Midi, Bar Italia en Ela Minus. Salogni bevindt zich in de Champions League van de producerswereld.

Al die perfect geproduceerde indiepopliedjes op Sharon Van Etten & The Attachment Theory komen het best tot hun recht wanneer ze worden beluisterd op een (goeie) koptelefoon. De sublieme gelaagdheid van een track als Trouble maakt eens mens echt zielsgelukkig. De loepzuivere stem van Van Etten op dat tapijt van briljante elektronica, drums en gitaar is puur, intens luistergenot.

Een van de swingende nummers op het vlekkeloze album is I Can’t Imagine (Why You Feel This Way) waar bassist Devra Hoff op magnifieke wijze de hoofdrol opeist, op een plaat die overloopt van de schoonheid. Depeche Mode horen we ook sterk terug in Afterlife, dat gaat over het overlijden van een fan van Van Etten, die er sowieso nooit voor terugdeinst persoonlijke belevenissen te verwerken in haar teksten. Wat een eerbetoon. Wat een album. Het is februari en daarom wat vroeg, maar waarschijnlijk staat Sharon Van Etten & The Attachment Theory bij velen op één in hun eindlijstje over 2025. Pieter Visscher

Grauzone 2025 tegendraads, donker en steengoed

Grauzone, het steengoede festival dat alle hoeken en uithoeken van de weerbarstige, tegendraadse, duistere muziek verkent, is in 2025 ook weer een feest om te bezoeken. Gelijkgestemden vinden elkaar tijdens een andermaal uitverkochte editie. Met het sublieme poppodium Paard en café De Zwarte Ruiter als fijnste podia. Er kan worden doorgedanst tot diep in de nacht. We zien allerhande deejays de kekste draaibeurten verzorgen, met een staalkaart uit de synthpop, (post)punk, rock en new wave. Verdómd, wat heerlijk toch in Den Haag. 

Wie niet in het zwart gekleed gaat op het naar een Duitse band uit die zalige Neue Deutsche Welle vernoemde festival, valt uit de toon. Grauzone is dat festival waar we nog veel minder mensen vinden zonder piercings en tatoeages dan op de Down The Rabbit Holes en Pinkpops van deze wereld. Je kunt er zijn wie je wil zijn. Al geldt dat natuurlijk ook voor die andere festivals, hoewel Grauzone het qua excentriciteit op alle fronten wint. Nergens zo veel hanenkammen. Nergens zo veel piercings op plekken waar je die minder snel verwacht. De fantastische jaren 80 zijn bovendien nooit ver weg.

In het rijke palet aan muzikale kleuren is een mooie plaats ingeruimd voor de postpunk. Zo zien we het Rotterdamse Tramhaus andermaal een overtuigende show afwerken. Uit Antwerpen afkomstig is de driekoppige postpunkformatie Rehash. Een puntige sound waarin twee zangers (Willem Liczner (bas) en Maarten Van Buyten – gitaar), het woord doen. Afwisselend in het Engels en het Duits. Vooral het Duits hebben ze omarmd. Dat is knap en onderscheidend. Het café van het Paard is zweterig warm. Van Rehash (foto) gaan we vast snel meer horen. Kan niet anders.

In de kleine zaal van het Paard zien we de uit Los Angeles afkomstige zangeres Riki. Haar synthpop wordt geheel solitair gebracht. Loodzware elektronische beats gaat ze niet uit de weg. Riki heeft live wat meer galm over haar stem gegooid dan op plaat. Ze is expressief, beweeglijk en wulps. De jaren 80 hebben duidelijk hun sporen nagelaten.

Body Horror treffen we aan in De Zwarte Ruiter. We zien een toeschouwer in een Dolly Parton-T-shirt in het Haagse rockcafé. Zwart textiel, gelukkig, zodat hij nauwelijks uit de toon valt. Er is weliswaar geen dresscode tijdens Grauzone, maar zo’n 98 procent van de bezoekers is gekleed in het zwart. Body Horrors elektronische punkrock valt uitstekend in de smaak bij jong en oud. Er wordt enthousiast bewogen voor het podium. De band staat voor het eerst in Nederland. We sluiten niet uit dat dit in de toekomst vaker gaat gebeuren.

De donkere wave van Selofan mag er ook zijn. Het Griekse duo leeft zich uit op het hoofdpodium in het Paard waar de dansbare, atmosferische nummers van het duo prima in de smaak vallen.

Actors zien we ook, op datzelfde podium. “We´re not from the US, we are Canadians”, zegt zanger Jason Corbett. Hij en zijn band hebben onder meer goed geluisterd naar Joy Division, hoewel de Engelsen slechts een van de referenties zijn. De postpunk van Actors wordt overtuigend gebracht. Corbett is uitstekend bij stem. Evenals Zola Jesus, ook te vinden op het hoofdpodium van het Paard. Ze zit achter een piano en brengt haar repertoire met veel emotie. Gothic pop en klassiek vinden elkaar. Wat een stem! Tussendoor praat ze de boel gezellig aan elkaar. “This next song is about suicide. None of us have done that. That is pretty sick”, lacht ze. Net als haar toehoorders. Zwarte humor past zo goed bij een festival als Grauzone. Zola Jesus snapt dat als geen ander. Pieter Visscher