Pieter Visscher, auteur op Pinguin Radio

Weyes Blood – Titanic Rising

Weyes Blood – Titanic Rising (SubPop/Konkurrent)

Onder haar pseudoniem Weyes Blood timmert Natalie Mering al een aantal jaren aan de weg, zonder door te breken naar een groter publiek. Daar kan met haar laatste worp Titanic Rising weleens rap verandering in gaan komen. De Californische verkeert in grootse vorm.

Ze maakt nog altijd eigenzinnige muziek zonder een knieval voor de commercie, maar het klinkt allemaal wat ambitieuzer dan voorheen. Laten we het zo maar noemen. De heerlijke gedateerdheid die de plaat kenmerkt maakt ‘m juist zo aantrekkelijk. Want horen we bijvoorbeeld niet om de haverklap vlagen van The Carpenters voorbij komen? Som zelfs meer dan vlagen.

Doordat Mering de kans kreeg met meer muzikanten te werken, zoals violisten, en er meer tijd was om te experimenteren en grote ideeën vast te leggen klinkt Titanic Rising groots en meeslepend. Niet alleen de jaren 70 galmen na, ook de jaren 80 zijn terug te horen. Er is geëxperimenteerd, door twee bandopnemers aan elkaar te verbinden. Dat leidde tot een intense feedback die overal verstopt is op de plaat. De spookachtige sfeer is daar een gevolg van.

Natalie Mering heeft de neiging bepaalde vormen van nostalgie te koesteren, zonder dat ze het doel heeft ideeën uit de jaren 70 te kapen. Zonder dat ze zich vast wil klampen aan ‘die goede ouwe tijd’ doet ze dat wel enigszins en dat levert dan zo’n prachtig album op. Pieter Visscher

LIVEDATA 29/04 Paradiso, Amsterdam 04/05 Botanique, Brussel

Yola – Walk Through Fire

Yola – Walk Through Fire (Easy Eye Sound/Warner)

Wanneer je leest dat Dan Auerbach heeft meegeschreven en achter de knoppen heeft gezeten bij het tot stand komen van een album weet je eigenlijk al dat er een bepaald kwaliteitsstempel op zo’n plaat zit. En als hij ook nog eens allerlei gitaren om zijn nek heeft gehangen en her en der wat percussie voor zijn rekening genomen heeft, is al helemaal duidelijk dat je je geen buil gaat vallen aan zo’n product.

Auerbach kennen we natuurlijk als de grote man van The Black Keys. De bluesrockformatie die al een poosje weinig van zich heeft laten horen en dat heeft dan weer alles te maken met dit soort nevenactiviteiten.

Yola is nog betrekkelijk onbekend in het circuit, terwijl ze furore maakte als achtergrondzangeres in Massive Attack en zong in de Britse country- en soulformatie Phantom Limb. Die elementen zijn meegenomen op Walk Through Fire, dat het solodebuut betekent voor Yolanda Quartey, wat haar volledige naam is.

De plaat opent fenomenaal met Faraway Look, dat een van de fraaiste nummers is die dit jaar zijn verschenen. Niemand minder dan Dusty Springfield wordt naar de kroon gestoken. Dit gaat veel verder dan slechts schatplichtig zijn aan iemand, maar als het zo briljant wordt neergezet, zal good old Dusty zich niet omdraaien in haar graf. Integendeel.

Het moet gezegd dat we met Faraway Look meteen het sterkste lied op Walk Through Fire te pakken hebben. Niettemin worden we nog steeds verwend met de allerfijnste countrysoul die we maar konden wensen. Niet in de laatste plaats door die heerlijke, warme stem van Yola. Pieter Visscher

Foals – Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1

Foals – Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1 (Warner)

Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1 is een vrij lange titel en dat geeft niets. We weten meteen hoe het tweede deel gaat heten. Daar houden we van. Het gaat naar verluidt in het najaar van 2019 verschijnen. We verheugen ons er alvast op, want met Foals weet je dat een zekere kwaliteit verzekerd is.

Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1 is het vijfde album van het kwartet sinds 2008. De periode tussen het laatstverschenen, uitstekende What Went Down (2015) en deze worp is vier jaar en die tijdspanne is langer dan we van de heren gewend zijn. Everything Not Saved Will Be Lost – Part 2 zou dan ook een stukje compensatiedrift kunnen zijn. Enfin.

Over naar de muziek van de Britten. De indierock is wat elektronischer geworden dan we gewend waren, hoewel de synthesizer altijd al een voorname plek innam binnen het geluid van de band. Daarnaast wordt ook nu een stuk engagement niet uit de weg gegaan; thema’s als klimaatverandering, politieke toestanden en mentale problematiek (mogelijk daar aan gekoppeld) worden niet uit de weg gegaan. Foals noemt geen man en paard, zonder dat je echt verstrikt raakt in de teksten van de band uit Oxford. Een goed verstaander heeft aan een half woord vaak genoeg.

Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1 is overduidelijk een plaat die niet subiet zijn geheimen prijsgeeft. Veel valt na een aantal luisterbeurten pas op zijn plaats. Het huppelende synthritme van het prachtige Exits heeft veel weg van het geluid dat Tears For Fears produceerde ten tijde van Songs From The Big Chair (1985) en zo zijn de jaren 80 veel vaker in beeld. Neem ook het slotstuk van opener Moonlight, bijvoorbeeld.

Wanneer het gejaagd wordt, is Foals vaak op z’n best. Zo zijn de drie minuten van White Onions vrij poppy en daarnaast niet te versmaden. Het stroperig startende Syrups heeft met de laatste twee minuten van de song, als het gaspedaal plots wordt ingetrapt en opeens een urgentie ontstaat om U tegen te zeggen het beste in huis wat Foals te bieden heeft. En dat is nogal wat. Niet in de laatste plaats door het immer intrigerende stemgeluid van zanger Yannis Philippakis met zijn Grieks-Joodse roots.

Er zijn geen dissonanten te vinden op Everything Not Saved Will Be Lost – Part 1, dat met de met zweverige synths aangeklede ballade I’m Done With The World (& It’s Done With Me) een soort apocalypsachtig slotstuk krijgt dat het album verdient. Op naar het najaar! Pieter Visscher

LIVEDATA 12/05 Ancienne Belgique, Brussel 19/05 Paradiso, Amsterdam 06/07 Down The Rabbit Hole, Beuningen

Spidergawd – V

Spidergawd – V (Crispin Glover Records/Konkurrent)

Alsof Motorpsycho al geen productieve band is, gooit de ritmesectie van die Noorse formatie er met het volledig uit de hand gelopen zijproject Spidergawd ook het ene na het andere album uit sinds 2014. Zonder aan kwaliteit in te boeten, want ook dit V knalt weer aan alle kanten. Inmiddels is overigens alleen drummer Kenneth Kapstad nog actief geweest in Motorpsycho. Het werd allemaal toch een beetje te veel voor bassist Bent Sæther. En zo gek is dat niet.

Grootste wapen van de band is nog altijd zanger/gitarist Per Borten, die over een strot beschikt waarmee hij probleemloos het behang van de muur schreeuwt en de schrootjes van het plafond – ook bij de buren. Met die verwoestende rockstem trekt hij elke song naar een hoger plan, terwijl baritonsaxofonist Rolf Martin Snustad in dezen ook niet moet worden uitgevlakt. Snustad is meer dan slagroom in de soes en ook veel meer dan satésaus op de berenhap. Hij trapt V af met een fijne saxofoonsolo, in het heerlijk gejaagde openingsnummer All And Everything. Spidergawd heeft er patent op.

Al eerder constateerden we dat Spidergawd niet onderdoet voor Queens Of The Stone Age en op de vijfde leg presteren ze dat andermaal. Wanneer je de aanstekelijke mix van metal, stoner en blues, waarin de jaren 70 nagalmen, beluistert op die vijf platen, vraag je je hardop af waarom de band nog geen headliner is op de grootste festivals ter wereld en eerdergenoemd QOTSA wel. Waren de bandleden van Spidergawd in Amerika geboren en die van QOTSA in Noorwegen hadden de rollen zo maar eens omgedraaid kunnen zijn. Ja, zo rollen wij op die verdwaasde aardbol van ons.

Enfin, wie fan is van bands als Soundgarden, Led Zeppelin, Black Sabbath en dus ook van Queens Of The Stone Age en nog nooit van Spidergawd heeft gehoord: rén richting platenboer en schaf ze maar aan die albums. Alle vijf! Of pak de fiets natuurlijk. Pieter Visscher

The Lemonheads – Varshons 2

The Lemonheads – Varshons 2 (Fire Records/Konkurrent)

Tien jaar geleden had coverkoning Evan Dando daar ook al zin in; gewoon een plaat opnemen met nummers die hem na aan het hart liggen. Samen met die anderen van The Lemonheads, de band die de nodige bezettingswisselingen onderging sinds de start in 1986. Dando en consorten hebben altijd wel hun eigen draai gegeven aan nummers van andere artiesten. Ze zijn er in feite groot mee geworden (Simon and Garfunkels Mrs Robinson – 1992).

Op Varshons namen The Lemonheads onder meer Leonard Cohen, Wire, de knettergestoorde G.G. Allin, Christina Aguilera (Beautiful), Randy Alvey & The Green Fuz en Sam Gopal onder handen. Ook op Varshons II worden niet al te gek veel platgewalste coverpaden bewandeld.

Zo opent het album met het zoetsappige Can’t Forget, afkomstig van Yo La Tengo’s album Fakebook, dat in de uitvoering van The Lemonheads minstens zo zoet wordt opgediend. Die vlieger gaat ook op voor wat betreft Settled Down Like Rain van The Jayhawks. Opnieuw blijft Dando verdomd dicht bij het origineel. Maar het is mooier, hij legt meer gevoel in de song. Dat geldt bovendien voor Old Man Blank, oorspronkelijk van The Bevis Frond (wie kent ze niet?), dat daarnaast iets pittiger wordt.

Heel stiekem is elke versie van favoriete liedjes die Evan Dando met zijn Lemonheads heeft opgenomen net wat lekkerder dan het origineel. Dat geldt ook voor de uitvoering van – en misschien is dat wel een beetje vloeken in de kerk – Nick Cave & The Bad Seeds’ Straight To You.

De enige dissonant is afsluiter Take It Easy van The Eagles, dat altijd een zouteloos softrockliedje is geweest en tóch wordt-ie lekkerder als Dando er met zijn klauwen aan heeft gezeten. Varshons II is een heerlijke laidbackplaat, die geen Lemonheads-fan teleur gaat stellen. Pieter Visscher

LIVEDATUM 09/03 Reflektor Club, Luik

Bob Mould – Sunshine Rock

Bob Mould – Sunshine Rock (Merge Records/Konkurrent)

Je weet opeens weer hoe groot ons eigen Shocking Blue nog altijd wereldwijd is wanneer de legendarische Bob Mould een nummer van die band covert. Send Me A Postcard krijgt op Moulds nieuwe worp Sunshine Rock een typische Mould-behandeling. Net zo furieus als dat hij uit de startblokken komt op dit meesterlijke album.

Dat opent met het titelnummer en eigenlijk weet je dan al dat het goed zit met die andere elf tracks. Mould verhuisde vanuit Amerika naar Berlijn, uit onvrede met de komst van Donald Trump, en ook hij vond daar de inspiratie die zovelen vinden en vonden in de fantastische Duitse hoofdstad. Mould, achter in de 50, glanst als nooit tevoren en klonk hij ooit energieker? Neem een track als What Do You Want Me To Do, gejaagd en positief opgefokt, en met een boodschap aan een geliefde. Het had sikkeneurig kunnen worden, wanneer je de tekst een beetje doorgrondt, maar Mould zingt het met een enthousiasme waardoor je er een heus liefdeslied in kunt horen. Waarachtig. Ja, de lente hangt in de lucht.

Ook in Nederland, waar Mould de boel nog wat extra opvrolijkt met het minstens zo gejaagde en pakkende Sunny Love Song, een nummer om smoorverliefd op te worden en die om de repeatknop schrééuwt. Zó lekker.

Toen Mould in de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw groot werd met zijn bands Hüsker Dü en Sugar had je eigenlijk niet kunnen bevroeden dat hij solo nog altijd zo intens zou kunnen klinken, zo veel jaren later. Want dat doet hij. Intens klinken, je continu bij de les houden met onversneden punkrock, naar grote hoogten gestuwd door die gruwelijk lekkere strot van Mould. Wat een feest deze plaat! Pieter Visscher

LIVEDATUM 12/03 Het Depot, Leuven

Cherry Glazerr – Stuffed & Ready

Cherry Glazerr – Stuffed & Ready (Secretly Canadian/Konkurrent)

Het blijft een prachtig contrast, dat lieflijke stemgeluid van zangeres Clementine Creevy van Cherry Glazerr in combinatie met de stoere indierock die het trio op plaat zet. Stuffed & Ready is het derde album van de band.

Wie de twee voorgangers Haxel Princess (2014) en Apocalipstick (2017) kent, weet dat we te maken hebben met een bijzonder gezelschap. Twee vrouwen en een man; zo vaak kom je die combinatie nou ook weer niet tegen. Ze hebben wat recalcitrants, iets uitdagends, wat het allemaal wat spannender maakt. Daarnaast is Creevy af en toe zo vrij om topless op het podium te gaan staan, met een gitaar om haar nek. We zien dat graag. Kijk dat stuk taart in haar mond, net toen de foto voor de albumhoes van Stuffed & Ready werd geschoten. Gewoon is dan ook maar gewoon.

Waar een single van het vorige album over gaat, werd haar eens gevraagd. “It’s about wanting to smash Donald Trump’s orange fuckin’ head into a brick wall!”

Nou ja, dat werk dus. Een tante van 21 die wat durft en dat muzikaal ook weet te vertalen naar pakkende indierocksongs, waarin ook ruimte is voor synthesizer. Dat maakt een rocksong als Daddi net wat swingender “Smoking makes me taste like filth, to keep you away“, zingt ze in een nummer over haar vader, die haar niet los kan laten. “Who should i fuck daddi? Is it you?”, laat Creevy haar meest cynische kant horen.

Tien opwindende liedjes van rond de drie minuten staan er op Stuffed & Ready, dat het urgentste album is wat de Amerikanen tot nu toe hebben opgenomen, met enkele ronduit verslavend lekkere rocksongs, die je meteen wel mee wil blèren. Zoals That’s Not My Real Life, dat telkens weer schreeuwt om de repeatknop. Pieter Visscher

LIVEDATA 09/04 Witloof Bar (Le Botanique) Brussel 18/04 Bitterzoet, Amsterdam 18/04 Motel Mozaique, Rotterdam

Joe Jackson – Fool

Joe Jackson – Fool (ear MUSIC/V2)

Zo is het natuurlijk wel. “No luck, no money, no sex: no fun!”, zingt Joe Jackson in de sublieme opener Big Black Cloud, afkomstig van zijn 25ste (!) studioalbum, dat de titel Fool draagt. Er zit nog geen greintje sleet op de 63-jarige Brit. Kwaliteit verzekerd. Nu ook weer.

Fool is een plaat met vier uptempostukken en vier stukken met wat minder gas op de plank. Acht songs, geen dissonant. 42 minuten Joe Jackson zoals we hem zo graag horen. Fel wanneer een nummer daarom vraagt en vol pathos op de juiste momenten. Altijd weer die zeggingskracht. Jackson klinkt bovendien nog altijd net zo fris als in 1979, toen hij debuteerde met het voortreffelijke Look Sharp!. Dat maakt het allemaal nog wat knapper.

Vooral in een pittige pianoballade als Dave laat Jackson je smelten, als een softijsje half juli. Refrein om in te lijsten. “And you and me just keep rushing round the world. Could it be that while we’re rushing round the world we’re wasting all our time?”

Het zijn strofes die nog wel te bevatten zijn, terwijl Jackson je meestentijds vertwijfeld achterlaat, met verdomd lastig te doorgronden lyriek. Teksten die voor diverse interpretaties vatbaar zijn. Alleen de meester heeft de sleutel.

Hij speelt The Joker, zo lijkt hij te willen zeggen, met de betreffende speelkaart voor zijn rechteroog, aan de binnenkant van de uitklapbare cd-hoes. Nog net zo mysterieus als altijd. Binnenkort komt-ie naar Nederland en België. Pieter Visscher

LIVEDATA 17/03 Oosterpoort, Groningen 04/04 Tivolivredenburg, Utrecht 07/04 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 08/04 Paradiso, Amsterdam (uitverkocht) 10/04 Muziekcentrum Enschede, Enschede 11/04 Concertgebouw De Vereeniging, Nijmegen 15/04 Ancienne Belgique, Brussel

Mike Krol – Power Chords

Mike Krol – Power Chords (Merge Records/Konkurrent)

Het lijdt geen twijfel dat de poppen aan het dansen zijn geweest vlak voordat de hoesfoto van Power Chords is geschoten. Mike Krol moet onenigheid hebben gehad. Rake klappen. Over en weer. Met wie? Dat is onbekend. Er was in elk geval te weinig tijd om zijn verwondingen, aan oog en lip plus een opengeslagen rechtervuist weg te schminken. “Doe het maar zo joh”, moet Mike tegen de fotograaf hebben gezegd.

“Hij twijfelt waarschijnlijk ook niet aan dat gedateerde bloemetjesbehang op zijn slaapkamer, het vale bloesje en de ronduit schokkende witte sokken”, zal diezelfde fotograaf nog gebrabbeld hebben tegen zichzelf toen hij Krol vastlegde voor zijn vierde worp. Power Chords dus.

Een album dat zoals de titel al prijsgeeft uitpuilt van de powerakkoorden. Zo horen we Krol het liefst en laten we in hemelsnaam benadrukken dat eerdergenoemde futiliteiten geen invloed hebben gehad op het tot stand komen van deze plaat. Krol is zelfs in de vorm van zijn leven. Alhoewel, die agressie heeft natuurlijk wel een positieve rol gespeeld.

Zo overleefde Krol een jaar of vier terug een flinke persoonlijke crisis, zag het heel even niet meer zitten en gooit hij het er op Power Chords allemaal lekker uit. Zelf is hij te bescheiden over een heerlijke song als Little Drama, terwijl het gejaagde powerrocknummer het hele verhaal vertelt. “Little Drama vat mijn dagelijkse worstelingen samen. Het heeft een onbezonnen, over-the-top agressieve tekst met refreinen die alle confrontaties en ellende onthullen. Een denkbeeldig scenario dat hoogstwaarschijnlijk nooit zal worden uitgevoerd”, kalmeert hij zijn luisteraars.

Krols gedoseerde agressie is een lust voor de trommelvliezen, omdat hij zijn demonen zo prachtig omzet in formidabele (garage)rocknummers, met kop en staart. Slechts zelden wordt gas teruggenomen en dat bevalt uitstekend. Weezer, The Strokes en The Ramones zijn namen die Krol beïnvloedden. Bijna elke klap is raak op Power Chords en zo hadden we het muziekjaar 2019 nauwelijks beter kunnen beginnen. Champagne! Pieter Visscher

LIVEDATA 04/02 Vera, Groningen 17/04 Reflektor Café, Brussel 19/04 Skatecafé, Amsterdam 20/04 Paaspop, Schijndel

Green River – Rehab Dol/Dry As A Bone

Green River – Rehab Dol/Dry AS A Bone (SubPop/Konkurrent)

Voordat Jeff Ament en Stone Gossard Mother Love Bone oprichtten, om daarna Pearl Jam in de steigers te zetten, speelden ze beiden in Green River, dat heel stiekem de bakermat was van het ontstaan van de grunge. In Seattle uiteraard. Green Rivers frontman was overigens, laten we dat niet vergeten, Mark Arm, die nog immer furore maakt met Mudhoney en eind 2018 het uitstekende Digital Garbage uitbracht met zijn band.

Omdat het baanbrekende Green River niet te veel in de vergetelheid mag raken zijn ze bij SubPop zo slim geweest om wat plaatwerk van de band opnieuw uit te brengen, op zowel cd als lp. Mooie uitgaven, in luxeverpakkingen. Niet alleen een feest om uit de hoezen te halen maar het levert net zo veel genot op om het af te spelen.

De mini-lp Dry As A Bone verscheen in 1987 en wordt in 2019 extra interessant door het vijftal niet eerder verschenen tracks dat 32 jaar na dato opduikt. Jack Endino, bekend van zijn productiearbeid voor Nirvana, Soundgarden, Mudhoney en Hole heeft de hele handel geremasterd, zodat het wat frisser klinkt allemaal.

Rehab Doll verscheen in 1988 en is het enige volledige album dat de band maakte. Endino ontdeed ook deze geluidsopnamen van een stoflaag en een achttal demo’s is toegevoegd, waaronder de Bowie-cover Queen Bitch, die wel eerder verscheen, op een cassettebandje. Hoe nostalgisch wil je het hebben?

Zonder Green River groter te maken dan de band ooit daadwerkelijk is geweest, verrichtten Ament en kornuiten welzeker baanbrekend werk voor de grungescene. Mag eigenlijk niet ontbreken in de platenkast van liefhebbers van Nirvana, Soundgarden en Pearl Jam. Ken je klassiekers. Pieter Visscher