Author: Pieter Visscher

Pet Shop Boys – Nonetheless

Pet Shop Boys – Nonetheless (Parlophone/Warner)

Je zou kunnen zeggen dat de Pet Shop Boys op Nonetheless de gêne wel voorbij zijn met het nummer The Schlager Hit Parade, dat net zo koddig lijkt als dat het klinkt. Het is kermis in Londen.

Neil Tennant (bijna 70) en Chris Lowe (64) zijn voor het eerst in zee gegaan met producer James Ford, die we kennen van zijn producerswerk voor onder meer Arctic Monkeys, Blur, Depeche Mode en Foals, maar ook meer dancegeoriënteerde acts als Gorillaz en Kylie Minogue. Dat Ford achter de knoppen zit nochtans hoor je eigenlijk nauwelijks. Nonetheless is vooral een uit duizenden herkenbaar Pet Shop Boys-album geworden. Zelfs de hoesafbeelding is weer rijp voor die typering. Typisch Pet Shop Boys. Alsof de tijd heeft stilgestaan.

Het is de schijnbare perfectie die platen van het Britse duo zo kenmerkt. De schijnbare achteloosheid bovendien, waarmee nummers lijken te worden geschreven. Hits vaak. Altijd maar weer hits. Tekstueel vaak zonder al te veel engagement. Ogenschijnlijk. De verborgen boodschappen zijn er altijd wel geweest. Neem ook de song Bullet For Narcissus. Opnieuw weer zo gearticuleerd gezongen door Tennant, die het zich ook weer heeft gepermitteerd om wat te rappen.

“Je moet in je leven als creatief persoon een link houden met de speelsheid van je kindertijd”, vertelt Tennant aan The Quietus. Met die zin raakt hij de essentie van de muziek die Pet Shop Boys nog altijd maakt. Songs zonder sikkeneurigheid. Omdat we daar al veel te veel van hebben op onze gecompliceerde aardkloot. Waar Narcissus nog zó vaak de boventoon voert. Fuck him! Lang leve Pet Shop Boys. Pieter Visscher

 

La Luz – News Of The Universe

La Luz – News Of The Universe (Sub Pop)

Nieuwe plaat van La Luz, de Amerikaanse rockband uit Seattle, die weinig van doen heeft met grunge, maar des temeer met psychedelische rock. Boegbeeld is nog altijd Shana Cleveland. Ook van de partij: Audrey Johnson, Alice Sandahl en Lena Simon.

Nog altijd horen we invloeden uit de jaren 60 van de vorige eeuw. Zo blijft surfrockgigant Dick Dale wat nagalmen. News Of The Universe is daarnaast een pure overwinningsplaat, omdat Cleveland het gevecht tegen borstkanker won.

Cleveland en haar compagnons vandaag de dag – de band wisselt nogal eens van samenstelling – nemen wat meer dan anders de ruimte om wat te experimenteren binnen het geluid dat we van ze gewend zijn. Zonder ál te veel concessies te doen aan de beproefde sound. News Of The Universe is geen regelrechte stijlbreuk.

De lichtpsychedelische randjes maken het nog altijd zo aangenaam om naar de indierock van La Luz (het licht) te luisteren. Hoor die gitaar eens heerlijk scheuren in Always In Love. Wat is het subiet beklijvende Dandelions héérlijk. Cleveland zingt op het album met een eerlijkheid die we zo graag horen in een wereld die verandert in moordend hoog tempo. Waarin velen de draad geregeld even kwijtraken. Cleveland is een open boek. Ze deinst niet terug om te zingen over stevige thema’s als paniekaanvallen, angst en verlies en een zekere ontkoppeling van de samenleving.

Ook die elementen maken van News Of The Universe een goudeerlijke plaat, die verre van sikkeneurig is. Vooral levendig, maar bij vlagen ook lekker loom. Pieter Visscher

Mdou Moctar – Funeral For Justice

Mdou Moctar – Funeral For Justice (Matador/Beggars)

Begrafenis voor gerechtigheid. Funeral For Justice, het nieuwe album van de Nigerse formatie Mdou Moctar laat er tekstueel geen gras over groeien. Mahamadou – ‘Mdou Moctar’ – Souleymane wil zijn gitaar bovendien laten klinken als een persoon die om hulp schreeuwt, of als de doordringende kreet van de sirene van een ambulance. Funeral For Justice is zowel muzikaal als tekstueel meesterlijk. Opwindende woestijnrock.

Souleymane, de meesterlijke gitarist, zingt in het volstrek onverstaanbare Tamasheq en daarom is het handig dat de teksten in Engels te vinden zijn in het cd-boekje. Zin één, van de knallende openingstrack en tevens titelnummer is meteen raak: Dear African leaders, hear my burning question: why does your ear only heed France and America? Frankrijk is de voormalige koloniale bezetter. Vooral dat land moet het ontgelden op deze meer dan ooit politiek getinte plaat.

Die ondanks alle statements en harde noten die er worden gekraakt verre van somber klinkt. Integendeel. De levendigheid spat er aan alle kanten vanaf. En wat een schoonheid van een song is het redelijk ingetogen Sousoume Tamacheq toch. Over een hulpeloos weeskind. Verlaten door zowel Niger als Mali en Algerije. Schitterend achtergrondkoor, om het muzikaal allemaal nog mooier te maken.

De tekstueel blootgelegde misstanden in Niger en omliggende landen worden muzikaal gevangen in hoogstaande rocksongs, op een indringende, knallende gitaarplaat die negen nummers lang beroert en intrigeert. Mdou Moctar speelt zondag 7 juli op Down The Rabbit Hole. Dat wordt dansen geblazen. Pieter Visscher

 

Hopes And Fears van Keane 20 jaar pure perfectie

Hopes And Fears twintig (!) jaar oud. Dat is een periode waar je dan ineens een beetje van schrikt. Gaat het leven echt zó snel? Jawel. Wat een album nog steeds. Er zijn in de muziekgeschiedenis niet gek veel platen verschenen met louter perfecte popliedjes. Hopes And Fears is zo’n perfecte plaat. Ongekend vakmanschap. 

De speciale geremasterde versie van Hopes And Fears, ongetwijfeld een van de beste debuutalbums ooit is precies 20 jaar na de eerste release verschenen in een zeer fraaie uitgave. Met een geremasterde versie van het originele album en twee extra cd’s, een met B-kantjes en rariteiten en een cd met demo’s.

De speciale versie van het originele album is geremasterd en geknipt door Frank Arkwright in de Abbey Road Studios. Hopes And Fears was een mijlpaal voor Keane en heeft allerlei records gevestigd. Het is een van de best verkochte albums in de geschiedenis van de Britse hitparade. In het eerste jaar werden er in Groot-Brittannië meer dan 2,5 miljoen verkocht, en in de Verenigde Staten een miljoen dankzij hun absoluut klassieke nummer Somewhere Only We Know. Hopes And Fears is negenmaal platina geworden in Groot-Brittannië, een opmerkelijke prestatie. Van het album zijn wereldwijd meer dan 10 miljoen exemplaren verkocht.

Somewhere Only We Know heeft onlangs een revival gehad op TikTok en ging viraal in Azië, wat de vonk aanwakkerde voor een wereldwijde renaissance van het nummer.. Met meer dan twee miljoen Spotify-streams per dag, en in de afgelopen twaalf maanden is het de best verkochte single van Island Records geworden. In totaal is het meer dan een miljard keer gestreamd.

Zanger Tom Chaplin zegt: “Ik herinner me dat ik bij die geweldige oude mengtafel in Heliocentric Studios stond waar we Hopes And Fears maakten en luisterden naar een vroege mix van Somewhere Only We Know. Ik had het gevoel dat we iets hadden bedacht dat een extra beetje magie had. Muziek maken is zo vaak een proces vol twijfel… maar bij deze gelegenheid was er iets onmiskenbaars aan wat we hadden gemaakt. Het is duidelijk dat veel mensen hetzelfde voelden toen het album uitkwam!”

Oprichtend bandlid en songwriter Tim Rice-Oxley: “Als ik aan deze nummers denk, zie ik nog steeds dat we ze spelen in kleine kamertjes in pubs in het Verenigd Koninkrijk. Ik weet nog hoe spannend het was om te zien hoe de menigte begon te groeien. Die liedjes openden voor ons de deur naar een andere dimensie; alles wat er sindsdien in ons leven is gebeurd, is uit dat moment ontstaan. Het is voor ons een ongelooflijk voorrecht dat mensen na al die tijd nog steeds luisteren.”

Chanel Beads – Your Day Will Come

Chanel Beads – Your Day Will Come (Jagjaguwar)

De New Yorkse muzikant Shane Lavers is het brein achter de formatie Chanel Beads die debuteert met het lekker ongrijpbare Your Day Will Come. De afbeelding van een toilet, wanneer je de kartonnen cd-hoes openklapt, contrasteert zo mooi met het meesterlijke schilderij van de impressionistische Noorse schilder Peder Severin Krøyer: Midsummer Eve Bonfire on Skagen Beach uit 1906 (olieverf op canvas), dat de gehele uitgevouwen buitenkant van de hoes beslaat.

Hoewel mogelijk niet zo bedoeld zegt het weldegelijk iets over de kunstzinnigheid van dit album. Je zou kunnen zeggen: judge a book by its cover. In dit geval dus. Een album waarop het avontuur geen moment uit de weg wordt gegaan. Een verwarrende, geregeld filmische mix van pakweg M83, Animal Collective en Massive Attack, links en rechts aangelengd met een geluid dat we herkennen van Prefab Sprout én een vleugje Sonic Youth.

Lavers laat het zingen meestentijds over aan Maya McGrory, die goed gedijt binnen de mix van geluidscollages en indiepop die voorbijkomt. De aanwezigheid van violist Zachary Paul is ook belangrijk op Your Day Will Come, dat in New York werd opgenomen en per draaibeurt meer schoonheid in je brein laat neerdalen.

Your Day Will Come is een zonder meer instinctief tot stand gekomen, uitdagende debuutplaat van een formatie die je graag zo snel mogelijk live aan het werk wil zien om te kijken wat er allemaal gebeurt op het podium. Lavers speelt het liefst in kleine, donkere zalen. Heel dicht bij zijn publiek. Pieter Visscher

The Black Keys – Ohio Players

The Black Keys – Ohio Players (Warner)

We kunnen Beautiful People (Stay High) meteen wel uitroepen tot meest zomerse nummer aller tijden. Te vinden op de nieuwe van The Black Keys, toch al dat duo dat rockmuziek vaak zo luchtig weet te verpakken en in te kleden.

Ohio Players (wat een hoes!) is, zoals Dan Auerbach en Patrick Carney het zelf noemen, hun big saturday night party record. De hoes spreekt boekdelen en we komen geen seconde bedrogen uit. Ohio Players is wat deze wereld zo nodig heeft. De klasse zit in de betrekkelijke eenvoud van de plaat, die je in een feestroes brengt.

Beautiful People (Stay High) heeft met Beck als achtergrondzanger en subschrijver van de song een component om even onder de aandacht te brengen. De heer Hansen is veel vaker van de partij en je hoort dat. Een uitstekende zet van Carney en Auerbach, die ook Noel Gallagher wisten te strikken. On The Game heeft een prettig tempo waarin we Gallaghers invloed sowieso herkennen. Hij doet ook wat achtergrondzang en speelt gitaar.

Maar hoofdgast op Ohio Players is zonder twijfel Beck Hansen die The Black Keys net even dat schopje onder de reet geeft wat de Amerikanen nodig hadden. Waardoor Ohio Players inderdaad die zaterdagavondfeestplaat is geworden waarmee we de komende zomer wel uit de voeten kunnen. Wat minder garageblues dit keer. Wat meer opbeurende retrorock, met veel toetsen, funky elementen en levendiger dan ooit. Inclusief wat complementaire gastrappers, die een enkele keer opduiken. Alle klappen zijn raak. Dansschoenen uit de kast! Pieter Visscher

 

 

Coma – Fuzzy Fantasy

Coma – Fuzzy Fantasy (City Slang)

Coma is het duo Marius Bubat en Georg Conrad. Ze komen uit Keulen en leveren met Fuzzy Fantasy een vierde plaat af met gevarieerde elektronica, geregeld zo dansbaar als de pest. Wat heerlijk, denk je dan. En dat is het ook.

Dat ze leentjebuur spelen bij formaties als Pet Shop Boys, Syntax en Hot Chip is zonneklaar en het gebeurt andermaal op een smaakvolle wijze. De melodie wordt zelfs meer dan ooit omarmd.

“Met elk nieuw album stellen we onszelf een uitdaging, en deze keer was dat om smaakvolle popmuziek te maken. Dat betekent natuurlijk wat meer songstructuur”, zegt Georg Conrad. “Misschien durfden we dat gewoon niet eerder te doen,” voegt Marius Bubat eraan toe, “omdat we nog steeds een beetje gebonden waren aan onze undergroundachtergrond. En met echte popliedjes stel je je natuurlijk een beetje kwetsbaar op.”

Het toegankelijkere geluid is nog steeds uitdagend genoeg om het stempel met indie te mogen dragen. Fuzzy Fantasy is prikkelend en sexy tot op het bot. Er is maar weinig wat niet klopt aan deze plaat. Oh ja, waar zou die naam Coma toch vandaan komen? De oplossing van dat raadsel is te vinden in deze recensie. Pieter Visscher

 

Kim Gordon – The Collective

Kim Gordon – The Collective (Matador)

Kim Gordon is bijna 71 inmiddels. Ze laat met haar tweede soloalbum The Collective definitief horen de eeuwige jeugd te hebben. Een adembenemend prettige luistertrip waarop ze een geluid neerzet dat verder verwijderd is van de indienoiserock van Sonic Youth dan ooit.

Het experiment leidt de dans op The Collective, dat vervreemdend, subversief en overweldigend is. Drumcomputers en synthesizers en stemvervormers zijn de voornaamste instrumenten die Gordon inzet. “Ik vind niet dat alle muziek hapklaar en radiovriendelijk moet zijn. Mijn plaat is er voor mensen die zich niet herkennen in de teksten van Taylor Swift”, laat ze optekenen door Humo.

Gordon heeft de puinhoop op onze planeet vertaald naar klanken. Verpakt in liedjes waarin je je best moet doen om structuur te ontdekken, wat het allemaal extra aantrekkelijk maakt. Het lukt haar en haar band om de aandacht geen seconde te laten verslappen. “Ik zet elke dag opnieuw grote ogen op als ik zie wat er om me heen gebeurt, dus lijkt het me normaal dat die verbazing en verontwaardiging ook binnensluipen in mijn muziek”, in diezelfde Humo.

The Collective is de tweede samenwerking met hiphopproducer Justin Raisen en het pakt nóg veel beter uit dan op die eerste plaat, No Home Record, uit 2019. Verrassende wendingen, beukende ritmes en sublieme tempowisselingen zijn het fundament van industriële noise waarop je Gordons nog altijd wulpse stemgeluid uit duizenden herkent.

De vocale productie is in handen van Ainjel Emme, die in het verleden onder meer met David Bowie werkte. Ze speelt geen onbelangrijke rol, hoewel Gordon over het algemeen vooral als Gordon klinkt. Op een album dat erg hoog in allerhande eindlijsten gaat eindigen zo tegen de jaarwisseling. Dat is een voorspelling. The Collective stroomt over van genialiteit én muzikale schoonheid. Pieter Visscher

Rasverteller Daniël Lohues innemend en briljant in PHIL Haarlem

Gezien: Daniël Lohues (Nou), PHIL Haarlem, 11 april 2024

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

Rasmuzikant en rasverteller Daniël Lohues geheel solo is een lust voor het oor in de schitterende kleine zaal van de PHIL in Haarlem. Waar zijn collega Blaudzun een van de toeschouwers is. Lohues betovert zijn gehoor ruim twee uur lang en is een open boek. Zoals we ‘m kennen. Briljant.

De Drent uit Erica vertelt net zoveel als dat hij zingt en koppelt humor aan diepzinnigheden. En verborgen boodschappen, voor de aandachtige luisteraar. Over zijn reizen door Amerika. Het land waar hij net zo verliefd op lijkt te zijn geworden als op zijn bloedeigen Drenthe. Dat Lohues zo veel mogelijk onaangetast wil blijven zien. De provincie waar we nog een horizon kunnen waarnemen. Uniek in steeds maar voller wordend Nederland. In de auto naar Haarlem wordt het met de kilometer drukker voor de innemende singer-songwriter.  Hij verwerkt zijn zorgen in een van z’n prachtsongs. Gespeeld op diverse gitaren, soms met harmonica in de mond. Ook op piano en een zo goed als antiek orgeltje. Daniël Lohues is Nederlands beste en meest geëngageerde singer-songwriter en het Drents blijft een dialect om zielsveel van te houden. Terwijl Lohues ook vlekkeloos Goois onder de knie heeft. Hij neemt de Randstad maar al te graag op de hak. En terecht.

Over die Randstad gesproken; ook Erica is inmiddels in de ban van de drugsproblematiek, waar het gezinnen verwoest. “Ik zie ‘s avonds laat de autootjes op het plein in het dorp en weet dat er dan gedeald wordt. Synthetische troep. De Drent heeft medelijden met ouders die hun kroost kapot zien gaan. Het zijn stevige noten die af en toe gekraakt worden, maar Lohues in Haarlem is vooral luchtigheid. Relativeren met humor. Alle relaties die hij heeft versleten. Het heeft ‘m net zo veel geweldige momenten opgeleverd als verdriet. Allennig is Lohues op z’n best. Hij houdt de boot geregeld af. Zoals veel van Lohues’ songs gaan over alleen zijn.

Neem een nummer als Van De Liefde: “Want ik hou van de liefde. Ben gek op de liefde. Mar liefde houdt niet van mij. Dansen en zweben, nemen en geben. Mar dan is ‘t ok zo weer veurbij. En dan ben ‘k weer rustig en vrij.”

In het moment leven, jezelf leren kennen. Het is een hoop gedoe, vindt Lohues. Vaagheden zijn niet besteed aan de man, die pas een jaar uit de rouw is, nadat zijn moeder vijf jaar terug overleed. Hij is er open over en speelt ma’s favoriete lied, met wat extra emotie in z’n stem. Om af te sluiten met Op Fietse, van Skik, dat al weer bijna dertig jaar terug op plaat is gezet. Het lijkt de afsluiter, maar Lohues komt nog een keer terug om Allennig te spelen, van zijn gelijknamige soloalbum uit 2006. Het is na afloop druk bij het standje met T-shirts, vinyl en cd’s. Lieve mensen zat, mar uuteindelijk, uuteindelijk, uuteindelijk is iederien allennig. Wat een machtig mooie avond.

Pissed Jeans – Half Divorced

Pissed Jeans – Half Divorced (Sub Pop)

Het leven vandaag de dag kent nogal wat schaamtevolle momenten. Het is een van de thema’s die de Amerikaanse hardcorepunkband Pissed Jeans meeneemt in de teksten van het zesde album: Half Divorced. Een plaat die we zo ongelooflijk nodig hebben in het chaotische tijdperk waarin we leven. Waarin de vervloekte mobieltjes veel te veel kostbare tijd opeisen. Bijvoorbeeld. Er is sowieso veel te veel ellende. Pissed Jeans schept orde in de chaos en zet dingen op hun plek.

Neem nou die helikopterouders. Ze worden door de fantastische Matt Korvette bezongen in Helicopter Parent. Zo’n helikopterouder is een ma of pa die het kroost veel te beschermend opvoedt. Ouders die altijd en eeuwig alles maar willen overzien en sturen. Pure verstikking. Vriendjes en vriendinnetjes waarmee het kind speelt, schoolkeuzes, een toekomstig beroep en de geliefde. Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest, is een adagium dat daar op is toegespitst. Nekhijgers, volgens Korvette en geef ‘m eens ongelijk. Fuck het micromanagement, is Pissed Jeans stellig.

Half Divorced staat vol met dat soort rake observaties. Er zullen ongetwijfeld autobiografische elementen in de teksten zijn gestopt. Het is een album waarop meer dan ooit een hoofdrol is weggelegd voor een gezonde dosis humor. Twaalf nummers lang in z’n vijf raast de band uit Allentown, Pennsylvania door het leven. Gevaarlijk om de plaat tijdens het autorijden af te spelen, omdat je er net wat te hard van gaat scheuren.

Maar wat een verrukkelijke hoeveelheid gitaargeweld en rasperig geschreeuwde teksten horren we voorbij komen. Killing All The Wrong People opent de plaat. Vult u daar zelf even wat namen in? Van wereldleiders bijvoorbeeld.

Moving On gaat over een man die zijn gebruikte ondergoed online verkoopt. Overal is tenslotte een markt voor tegenwoordig. Hoe serieus je de teksten neemt is aan de luisteraar, die weinig beklijvende melodieën gaat ontdekken op deze werkelijk formidabele punk/noiserockplaat die je keer na keer wil horen. De repeatknop maakt overuren in huize Visscher.