Author: Pieter Visscher

Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra

Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra (MARS Worldwide)

“Laat ons bidden voor de mensen met een auto met open dak”, klinkt Roos Rebergen in We Hebben Alles. De afsluiter van Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra, het eerste album dat de eigenzinnigste zangeres van Nederland opnam met een orkest. Het is weergaloos.

De Gelderse boerendochter heeft nog altijd een timbre waarvan je moet houden, maar dat is ook het geval bij Elvis Presley. Rebergen (36), doorgebroken in 2008 met het onderscheidende album Ze willen wel je hond aaien maar niet met je praten is tekstueel van de buitencategorie. Iets wat ze ook weer laat horen op dit sublieme werk dat tot stand kwam met het Vlaamse strijkkwintet SunSunSun Orchestra, geleid door Tim Vandenbergh, ook bekend van zijn studiowerk voor onder meer Tamino, John Cale, Einstürzende Neubauten en Het Zesde Metaal.

Op Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra zijn negen songs te vinden die Rebergen opnam met haar band Roosbeef. Nummers die zich goed lenen voor strijkersarrangementen. Dat pakt allemaal geweldig uit. Hoor ze eens verrukkelijk exalteren in Rodeo.

Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra is een op zichzelf staand meesterwerkje dat nog gedeeltelijk is meegekregen door Roosbeef-bandlid Tom Pintens, die vorig jaar overleed aan darmkanker. Pintens werd 48. Roos Rebergen & SunSunSun Orchestra mag ook worden gezien als een eerbetoon aan Pintens, die meteen liet blijken enthousiast te zijn toen Rebergen hem vertelde over het project. Je luistert nu toch anders naar een song als Hoe Je Leven Moet, zeker met die indringende violen. Pieter Visscher

 

The Smile – Cutouts

The Smile – Cutouts (XL Recordings)

Net op het moment dat je je afvraagt of dat arbeidsethos van Thom Yorke niet te veel tijd opeist, heeft hij alwéér een nieuwe plaat uitgebracht. Nu weer met The Smile. Wie laat tegenwoordig de hond uit, haalt servies uit de vaatwasser en zet boerenkool op tafel? Dat ze zelfs bij King Gizzard & The Lizard Wizard denken: Gast, kan dat niet wat minder?

Het is de tweede plaat van The Smile dit jaar en Yorke schreef tussendoor ook nog filmmuziek voor de Italiaanse productie Confidenza. Is het de boeddhist in Yorke, die mediterend door het leven gaat, die hem zoveel creatieve rijkdom schenkt? Niet geloven in een of andere god werkt zalvend voor de Brit, die tussendoor ook nog weleens een album produceert, links en rechts, optreedt in diverse landen en zijn bandje Radiohead laat verslonzen. A Moon Shaped Pool dateert immers uit 2016.

Niettemin valt er genoeg te genieten voor liefhebbers van die formatie, omdat Yorke vrijwel te allen tijde dicht bij het werk van zijn eerste geesteskind blijft. Zeker met The Smile. Ook Cutouts is weer zo’n ongelooflijke groeibriljant. Zo’n album waarvan je na één draaibeurt denkt: ik moet het allemaal nog zien. Komt dat wel goed, jongens? En ja hoor, er wordt weer volop 180 gegooid. Een aantal pijlen vliegt húp, zo in de bull’s eye.

Het hypnotiserende Colours Fly bijvoorbeeld, met dat hemelse repeterende basloopje en subliem gedoseerde elektronica. Wie blijft er stilstaan wanneer het voortreffelijke funky Zero Sum voorbij komt? Ondergetekende niet. Het soulvolle sentiment in Eyes And Mouth, dat toch ook weer een dansbaar ritme heeft, kan een mens zó gelukkig maken.

Het stuwende No Words (opnieuw retedansbaar!) waarin het soepele drumwerk van Tom Skinner net zo belangrijk is als de bas van Jonny Greenwood (ja, die zit ook nog steeds in Radiohead) is een van de allersterkste en dansbare nummers die die band nooit schreef. The Smile, ik krijg die lach niet van m’n gezicht. Pieter Visscher

Future Suns – Scorpio

Future Suns – Scorpio (eigen beheer)

Ook het vijfde studioalbum van het trio Future Suns (Scorpio) is een mix van industrial, elektro, indiepop/rock en dance. Een nichegeluid dat in binnen- en buitenland alsmaar meer erkenning in de wacht sleept.

Future Suns bestaat naast Alkmaarder Robert Schuurman (Scurio) uit het Amerikaanse stel Simian Crease (multi-instrumentalist Michael Miles – ook verantwoordelijk voor de teksten) en Reyna Lindelof, die beiden de vocalen verzorgen. De drie hebben de plaat ook eigenhandig geproduceerd.

Schuurmans creatieve brein staat nauwelijks stil en al die zegeningen worden andermaal ten volle benut op deze nieuwe langspeler. Waar we opnieuw songs op horen die dansvloeren kunnen vullen.

Eerder noemden we de muziek van Future Suns spacy indietronica en die sticker kan er opnieuw op worden geplakt. Kenmerkend blijven de onderscheidende ritmes die het trio uit allerhande elektronica weet te toveren. De stemmen van Simian Crease gedijen optimaal binnen die sound. Evenals de vervreemdende teksten. Het wordt tijd dat we Future Suns eens live aan het werk kunnen zien. Benieuwd hoe dat uitpakt. Pieter Visscher

 

Tramhaus – The First Exit

Tramhaus – The First Exit (Subroutine)

In 2023 de beste band op Down The Rabbit Hole en een jaar later dan uiteindelijk de debuutplaat van Tramhaus. Uit onze enige echte metropool Rotterdam. Het wachten meer dan waard.

Het verhaal rond de vijf muzikanten is genoegzaam bekend. Ze speelden in diverse bandjes. Ontstaan tijdens de pandemie, gevormd door en wegens pure verveling. Tijdens de eerste keer jammen was al duidelijk: dit klopt werkelijk aan alle kanten. Hier gaan we mee door.

Er volgden twee ep’s en nu is er het langverwachte album. Niet superlang met z’n negen nummers. Het mag de pret niet drukken. Tramhaus zet zichzelf nog sterker op de kaart in het alsmaar uitdijende wereldje van de postpunk. Een stroming die met het jaar aan populariteit lijkt te winnen. Woede en frustratie vinden er zo prettig een uitweg. Broodnodig in tijden van continu teleurstellend oorlogsgeweld op een alsmaar gestoorder lijkende aardkloot.

De geregeld ziedende sound van de Rotterdammers wordt gedragen door het feilloze gitaarspel van Nadya van Osnabrugge en Micha Zaat, het venijnige drumwerk van Jim Luijten, de vernuftige bas van Julia Vroegh en uiteraard het woeste stemgeluid van Lukas Jansen, die eenmaal naast het podium een van de liefste mannen van Nederland blijkt te zijn. Ingetogen. Fideel tot op het bot.

Pixies en Joy Division lijken het vijftal te hebben beïnvloed. Tramhaus’ gecontroleerde wanhoop en opstandigheid die we horen op The First Exit gaat de hele fucking wereld veroveren. Daar bestaat geen enkele twijfel over. De band klinkt net zo rauw als kwetsbaar in de verhalen die verteld worden in de songs. Melancholisch, meeslepend en soms snoeihard. Verslavend goed vooral. Pieter Visscher

 

The BBC Collection van Rory Gallagher puur bluesgenot

Een set van 20 discs met achttien cd’s met radioconcerten en sessies van 1971 tot 1986 en twee Blu-ray discs met BBC-tv-concerten en studio-optredens van 1973 tot 1984. Onmisbaar voor bluesrockfanaten.

Met meer dan driekwart van de audio-opnames die nog nooit eerder officieel zijn uitgebracht en de concerten op de Blu-ray discs die voor het eerst officieel zijn uitgebracht, is deze allesomvattende set een must-have voor Gallagher-fans en is het de perfecte demonstratie van zijn rauwe kracht en energie live.

Daarnaast worden er 2cd- en triple-lp The Best of Rory Gallagher at the BBC-sets uitgebracht met elf van Gallaghers beste BBC-studio-opnames en een dertien tracks (twaalf op 3lp) 1979 BBC In Concert Live from The Venue-optreden. Deze zal ook digitaal beschikbaar zijn. Alle drie de versies zijn inmiddels uitgebracht.

Deze releases vieren het belang van Rory Gallagher, die mogelijk de meest opgenomen muzikant van de BBC was in de jaren 70. Deze set is samengesteld uit de BBC-archieven en Rory Gallaghers eigen transcriptieschijven en off-air cassetteopnames. De boxset beslaat 16 jaar van zijn carrière (1971-1986) en bevat hoogtepunten zoals het Sight & Sound-concert in 1977, de hoofdact van Gallagher op het Reading Festival in 1980 en het emotionele At Midnight-concert live vanuit de Ulster Hall in Belfast in 1984.

Onlangs aangekondigd zal veilinghuis Bonhams The Rory Gallagher Collection veilen, die bestaat uit een uitzonderlijke selectie gitaren, versterkers en accessoires uit Rory Gallaghers leven en carrière, en wordt geleid door zijn iconische Fender Stratocaster uit 1961, die is beschreven als “de meest herkenbare Strat in de rockgeschiedenis” vanwege zijn versleten uiterlijk. Deze gitaar werd oorspronkelijk in 1963 door Rory gekocht voor £ 100 op krediet van de eigenaar van Crowley’s Music Store in de Zuid-Ierse stad Cork en wordt beschouwd als de eerste Stratocaster die het naar Ierland heeft gehaald. Gallagher speelde het beroemd gedurende zijn hele carrière en dat is uitgebreid te horen op de opnames in dit BBC-pakket.

Nick Hornby, auteur (Tore Down): “Dat was het eerste nummer dat ik ooit hoorde spelen… Het is een BBC-opname van Rory Gallagher die in juli 1972 speelde in het Paris Theatre in Londen. En ik zat in het publiek, 15 jaar oud, en die openingsmaten waren genoeg om me te laten beseffen dat dit iets was dat ik steeds opnieuw wilde doen… Tore Down was mijn introductie tot live, luide, versterkte blues en toen Gallagher klaar was, kon mijn 15-jarige ik zijn opwinding niet bedwingen. Hij rende naar voren om Rory’s hand te schudden… Toen de BBC het concert uiteindelijk uitzond, nam ik het op door de microfoon van mijn logge cassetterecorder tegen de luidspreker van onze oude transistorradio te houden en ik luisterde steeds opnieuw naar die band.”

Daryll-Ann – Spring

Daryll-Ann – Spring (Excelsior Recordings)

Bang dat ze met het Daryll-Ann van vroeger worden vergeleken zijn Anne Soldaat, Jeroen Kleijn, Jeroen Vos, Coen Paulusma en Jelle Paulusma. Ze lieten dat optekenen in dagblad Trouw. Maar waarom bang? Je ontkomt daar toch niet aan. En kijk nou eens: het is nog net zo goed als vroeger. Daryll-Ann is terug met een nieuwe plaat, na twee decennia. Alsof er in twintig jaar helemaal niets is gebeurd. Another day at the office.

Ja, zo lekker klinkt de nieuwe. Spring heet-ie. Een typische herfstplaat, met de lente in de bol. Zoiets. We horen andermaal een forse knipoog naar de jaren 60 en 70. Naar die eeuwige Beatles toch ook weer, terwijl een modernere naam als Midlake bovendien her en der opborrelt, bijvoorbeeld in 1984. We horen vooral veel kwalitatief hoogstaande songs. Afwisselend gezongen door liedjesschrijvers Jelle Paulusma en Anne Soldaat. Ook aan die formule is niet gesleuteld. Onmiskenbaar ook het perfecte drumwerk van Jeroen Kleijn.

Veertien nummers maar liefst en hoe goed je ook luistert, een vuller ga je niet vinden. Vooral die breekbare stem van Soldaat maakt weer zoveel indruk. De melancholie in de indierocksongs wordt dan nog wat sterker blootgelegd. Zoals in het wat springerige Everything I Knew, waarin we écht die lente horen. Met de ogen dicht zien we zelfs wat lammetjes in de wei. Dartel springen ze heen en weer.

Het sentiment in de stem van Paulusma is misschien nog wel wat mooier dan twintig jaar terug. Iets doorleefder. Nog wat meer gevoel dan we hoorden op albums als Happy Traum en Weeps. Platen die net zo mooi zijn als Spring. Jazeker. Sorry heren, het smaakt meteen al naar meer. Pieter Visscher

 

 

 

Gurriers – Come And See

Gurriers – Come And See (No Filter/Mattan)

Ze maken een verpletterende indruk tijdens Haldern Pop 2023. Zo’n optreden waaraan je louter goede herinneringen bewaart. De spiegeltent verandert in no time in een grote pogo, waaraan zanger Dan Hoff maar al te graag even deelneemt. Gurriers’ explosieve punk en noise is aanstekelijk en loopt over van de kwaliteit. Erg veel goeie postpunkliedjes, met shoegaze-elementen. Dublin stond al láng op de kaart en nu nog wat steviger.

“We’re angry, but we’re lovely people”, heeft Hoff weleens laten aantekenen in een interview. Over de essentie van de muziek van zijn band. Die sociaal geëngageerde teksten niet uit de weg gaat. Zoals in een van de prijsnummers Prayers. ‘And now the pope says his prayers to those empty rows of chairs.’ Een melodieuze song, met tempowisselingen, waarin beukende drums en krassende en schurende gitaren toch ook hun werk doen.

Opvallend is het ruim een minuut durende Interlude. Een prettig intermezzo, als rustpunt, baken of hoe je het ook wil noemen, in het midden van een plaat die verder weinig momenten van bezinning kent.

Come And See is een album waarop je heel goed kunt horen dat er niet over een nacht ijs is gegaan. Geweldig geproduceerde plaat bovendien, door Alex Greaves, die eerder al vakwerk afleverde voor bijvoorbeeld Yard Act en Working Mens Club. Dublin blijft maar kwaliteit leveren. Ongelooflijk. Pieter Visscher

 

 

 

Bright Eyes – Five Dice, All Threes

Bright Eyes – Five Dice, All Threes (Dead Oceans)

Hij is niet de makkelijkste jongen, die Conor Oberst van Bright Eyes. Geregeld spelend met alles wat zijn omgeving maar zou kunnen verwarren. Van openlijke suïcidegedachten tot veel te veel alcohol. Maar Oberst lijkt wel in de beste vorm van zijn leven, opeens, wat leidt tot een prachtplaat, vol hartstocht en opvallend veel optimisme. Five Dice, All Threes is overheerlijk.

Niettemin zou Oberst Oberst niet zijn om met een liedje als Tiny Suicides op de proppen te komen. Spelend met zijn macabere gevoel voor humor. Laten we het zo maar noemen.

Er zijn dertien songs te vinden op het album en het lukt maar niet om daar een zwakke broeder tussen te vinden. Zelfs niet als Matt Berninger van The National zich ermee gaat bemoeien. The Time I Have Left is weliswaar niet het sterkste wat we voorbij horen komen, maar we noteren ook nu een voldoende.

Five Dice, All Threes is indiepoprock die we de hele dag wel willen beluisteren. We horen opvallende strofes voorbijkomen, waaronder ‘Elon Musk in virgin whites/ I’ll kill him in an alley over five dice.’ Maar ook: ‘I hate prophets / I hate L.A. shamans / Abraham, Adam and Isaiah and Mohammed / David Koresh, Jim Jones and Boeddha.’ Waardoor we kunnen concluderen dat ook Oberst niet al te veel op heeft met alle knotsgekke religies en hun zogenaamde goden.

Verfrissend daarnaast zijn de diverse filmdialogen die door het album zijn verwerkt. Wat Oberst ook doet met zijn dobbelstenen, hij gooit continu vijf zessen. We geven een staande ovatie, dansen massaal de horlepiep en trekken in alle enthousiasme ook nog eens twaalf flessen champagne open. Wát. Een. Plaat! De aarde krijgt plots weer wat kleur op de wangen. Halleluja. Pieter Visscher

Fontaines D.C. – Romance

Fontaines D.C. – Romance (XL Recordings)

Fontaines D.C. heeft een eenvoudig, doch mooi eerbetoon in petto in het cd-boekje van vierde worp Romance. R.I.P. Shane and Sinéad staat er geschreven. Beiden overleden in 2023. Zowel MacGowan als O’Connor hebben hun voetafdrukken overduidelijk staan in de Ierse hoofdstad, evenals Fontaines, uit Dublin City.

Romance zou je met enige fantasie het meest romantische album van de band kunnen noemen. Het is in elk geval de sterkst ingetogen plaat van de vijf rockers, die (tijdelijk?) wat van de postpunk zijn afgedreven, maar dit jasje zit ze ook als gegoten.

De stijlbreuk lag niet geheel voor de hand, terwijl de Ieren al ruimschoots hebben bewezen ook in het wat lichtere segment moeiteloos overeind te blijven. Dat horen we immers al sinds debuut Dogrel van vijf jaar terug. En dan te bedenken dat Romance reeds de vierde is. En dan heeft belangrijkste liedjesschrijver en zanger Grian Chatten ook nog eens een (verdomd lekker) soloalbum afgeleverd, in 2023: Chaos For The Fly.

James Ford is voor het eerst actief als producer voor Fontaines D.C. We kennen hem van zijn werk voor onder meer Arctic Monkeys, Depeche Mode en Gorillaz. Ford zit achter talloze toetsen en knoppen op Romance, waaronder de legendarische Moog-synthesizer. Hij speelt bovendien gitaar. Laten we ‘m het zesde bandlid noemen op het album.

Een plaat zonder teleurstellingen. Elk nummer wil je veel vaker horen. Fontaines D.C. is in een kort tijdsbestek uitgegroeid tot belangrijkste band in Ierland. Alle klappen zijn tot nu toe raak geweest en dat met zo’n ongekend arbeidsethos, hoewel nog ver verwijderd van dat van King Gizzard & The Lizard Wizard (eenzame hoogte).

De teksten van Chatten zijn vaak een open boek. Bijvoorbeeld over zijn paniekaanvallen, in Starburster. Waarin je hem ook letterlijk naar adem hoort happen. Meesterlijke vondst.

Hoewel de Ieren zeggen beïnvloed te zijn door artiesten als The Cure, Velvet Underground, Joy Division en The Fall is Fontaines D.C. toch vooral een band die met name klinkt als Fontaines D.C. Een formatie die ontzéttend hard op weg is een van de grootste bands op deze rare aardkloot te worden. Pieter Visscher

Misty Fields 2024 in alles baanbrekend

Misty Fields is in alles baanbrekend. Sinds 2007 het eigenzinnigste festival in Nederland en de editie van 2024 weet nog meer glans te geven aan het met het jaar sterker opgepoetste blazoen. De pareltjes in het alternatievemuziekcircuit geven er steevast acte de présence. Zo ook dit jaar.

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

NewDad, de ingetogen indierockband uit het sympathieke Galway in Ierland, laat in De Mist met de Cure-cover Just Like Heaven een van hun inspiratiebronnen horen. Prima uitvoering van het jonge kwartet, met twee vrouwen en twee jongemannen in de gelederen. Het zoetgevooisde stemgeluid van zangeres Julie Dawson verspreidt louter liefde. Op podium Het Bos zien we de uit Zweden afkomstige Sarah Klang met haar band. Prachtige stem heeft ze toch. Waarmee ze alle registers weet open te trekken. In de wat vlakkere songs, waarin wat meer country-elementen te bespeuren zijn, mag de toetsenist geregeld excelleren. Hij voegt ook een snufjes eighties toe aan de americana van het gezelschap.
Water From Your Eyes is op Het Veld te vinden. We zien alle clichés over “beautiful country” et cetera met alle liefde door de vingers vanwege het bijzondere, vaak dansbare geluid dat de band uit de Verenigde Staten ook live laat horen. Met hoofdrollen voor drums, elektronica en zangeres Rachel Brown. Ontwrichtende artpop.

We zien een stagediver bij het psychedelische rocktrio Meatbodies, dat met een wereldtournee bezig is die dus ook naar Misty Fields leidt. Er wordt ook flink gecrowdsurfd. Met wisselend succes. Je vraagt je af of het ooit een olympische discipline zal zijn. Teams van veertig personen. Wie is het snelst over twintig meter? Artisticiteit wordt dan ook beloond. Moet toch kans maken bij zo’n IOC. Terwijl Meatbodies stug doorspeelt en je geen moment het gevoel krijgt dat de Amerikanen géén grote band gaan worden. Alle ingrediënten zijn daar: sterke alternatieve rocksongs, een uitstapje naar de punk, een topdrummer (goeie tweede stem ook!) en een zanger die het allemaal heeft. Een van de hoogtepunten in Heusden.
Girl And Girl uit Australië kennen we natuurlijk van de heerlijke hit Call A Doctor van het eerder dit jaar verschenen, steengoeie gelijknamige debuut. Het is op Misty Fields een zegetocht vanjewelste. Zanger Kai James, zo artistiek en expressief als de pest, laat horen en zien overweldigd te zijn door alle enthousiasme. Er is eigenlijk niets dat niet klopt aan de band.
Mooie opwarmer voor Nation Of Language, het zo zwaar door Yazoo, Human League, OMD, (vroege) Depeche Mode en New Order beïnvloede trio, dat er geen gras over laat groeien in De Mist. We zijn weer helemaal terug in de eighties. Hypnotiserend, knallend, beukend en bomvol overtuigingskracht. Onweerstaanbaar. Als podiumact zichtbaar gegroeid de laatste jaren. Wat een hits! Schitterend ook die twee dansende technici achter de knoppen van hun werkgever. Meesterlijk. De hele tent swingt van voor naar achter overigens.

“This next song is an anti war song. Unfortunately we have a lot of reasons to sing this today “, aldus Merlyn Baartman, zanger/gitarist van de door new wave geïnspireerde Nederlandse postpunkformatie Thames, (foto) die nog geen album uit heeft maar al uitstekend aan de weg timmert in zowel binnen- als buitenland. Baartman (met flinke snor) praat alles in het Engels aan elkaar. Hij heeft veel Engelse familie en de meesten onder ons hebben ook geen moeite met die taal. Be honest. Baartman is een feminist in hart en nieren en laat dat weten ook. Hij gooit een T-shirt met de tekst FUCK TOXIC MASCULINITY in het publiek. Dat zijn teksten waar onze aardkloot behoefte aan heeft. Vrouwenonderdrukking is in veel te veel religieuze uithoeken nog aan de orde van de dag. Zichtbaar en onzichtbaar. Thames is een band die gelijkheid in alle vormen sowieso volop omarmt en ook uitdraagt. De band speelt gejaagd, overtuigend en als het even kan loeihard.

Alien Chicks (foto) een dynamisch postpunktrio uit Londen, vinden we ook op Het Veld. Mooi, die tweestemmigheid tussen zanger Joe Lindsay en drumster Martha Daniels, die benadrukt dat ze uit Zuid-Londen komen, mogelijk om de grootte van de Britse metropool (9 miljoen inwoners) wat sterker te duiden. Gedoseerd, melodieus schreeuwen is een hele kunst. Lindsay beheerst die techniek. Zoals hij net zo eenvoudig een falset op zet. Of gewoon mooi zingt. De explosieve sound van het hechte trio – dat proef je aan alles; op een bandfoto zitten ze zelfs met z’n drieën in bad – kent zelfs wat jazzy elementen. Soms wat Zappa-esque. Zuid-Londen mag in de handjes wrijven.

Postpunk, postrock en spoken word zijn de ingrediënten van de Rotterdamse formatie Library Card, waar de bij vlagen heerlijk woeste, fantastische zangeres en dichter Lot van Teylingen onomwonden bekendmaakt wat haar allemaal dwarszit. En dat is nogal wat. En natuurlijk gaat er ook genoeg goed. Kae Tempest en Sonic Youth zijn overduidelijke inspiratiebronnen. Met zang en spoken word is Van Teylingen ronduit subliem te noemen.

Meule is een bijzondere band. Een trio (foto) met twee drummers, vooraan gepositioneerd op het podium. Daarachter een van de twee zangers en gitarist met een enorme modulaire synthesizer voor zijn neus. King Gizzard and the Lizard Wizard lijkt een duidelijke inspiratiebron.


La Luz, de surfrockformatie (foto) die een hang heeft naar psychedelica, is een lust voor oor en oog in Het Bos. Een relaxte set spelen de dames uit Seattle. Met veel werk van het prachtige, deze zomer verschenen album News Of The Universe.

Houd die broekjes aan. Houd die broekjes aan. Houd die broekjes alsjeblieft aan! Is toch het eerste wat je denkt bij het zien van Getdown Services, het vrij absurde duo uit Engeland, dat min of meer uit hetzelfde vaatje tapt als Sleaford Mods en Big Special. Alleen hebben deze twee minder kleding aan. Te corpulente Engelsen, vrijwel naakt, mét pornosnor. Het draait bij Getdown Services, ja ook die bandnaam, net zo veel om de muziek als om de humor. Een tongue in cheek-act die het ook goed doet op kermissen en bruiloften. “Choreografie een 4,7”, zou Barry Stevens hebben gezegd. Geen enkele twijfel.

De Adidas-broekjes blijven aan bij de twee en er lijkt niemand te vinden in het publiek die op meer had gehoopt. Stukje verstrooiing op Misty Fields. En het dak dan? Ja, dat gaat eraf hoor. Vollédig! Een Beastie Boys-cover als toetje. Dat allemaal op het festival waar de hipste indieacts acte de présence geven, in een vertrouwde landbouwomgeving. Met de lucht van kippenstront op de parkeerplaatsen. Waar we de puurste muziekliefhebbers vinden voor de podia. De Pinguin Radio-luisteraars van deze wereld. Een eigenzinniger publiek dan we vinden op de grotere festivals. De bescheiden muziekelite. Misty Fields is een ware parel. Glinsterend. Drie dagen lang. Op de grens van Brabant en Limburg. Waar het leven zo goed is. Dat leven dat zo gek nog niet is. Het festivalleven het allermooist. Oh en waar de deejays van het Groningse poppodium Vera (foto) de allerlekkerste tracks draaien in de feest/danstent. Van vinyl! Van Amyl and the Sniffers tot Tramhaus.


Waar we overal asbakken vinden. Of peukpalen, om peuken in te gooien. Gefaciliteerd door Peukenzee, in 2018 ontstaan uit ergernis over de overvloed aan sigarettenfilters die overal op straat te vinden zijn. Of het nu in parken, op festivals, of waar dan ook was, overal leek het normaal te zijn om sigarettenpeuken achteloos op de grond te gooien. Gelukkig ligt die tijd achter ons. Bewustwording. Peuken (plastic) en vol kankerverwekkende rotzooi, vergaan nooit. De schadelijke impact van deze filters op het milieu, in combinatie met het gebrek aan bewustzijn bij rokers, is Peukenzees motivatie om dit probleem aan te pakken. Hulde!

Intussen zien we ook The 113, in De Mist. Het viertal uit Leeds dat een meer dan modale zanger heeft om de melodieuze, beklijvende postpunk van The 113 naar grote hoogtes te brengen. “You should all be proud of yourselves“, laat hij zijn publiek weten. En zo is het ook. En natuurlijk zijn we ook trots op The 113, een van de winnaars op Mistyy Fields 2024. Evenals Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, de stoner/metalformatie uit Newcastle, waarin de beweeglijke zanger Matt Baty alle aandacht weet op te eisen. Het is bezwerend, snoeihard, emotioneel geladen en ook nog eens verdomd melodieus. De Mist is in no time een dampende tent. Misty Fields 2024 staat in vuur en vlam.