Category: Graadmeter

Fontaines D.C. – Jackie Down The Line

Het zou overdreven zijn te stellen dat Fontaines DC de verwachtingen overtreft met nieuwe single Jackie Down The Line, maar jee wat is het weer een goed nummer! De club uit Dublin gaat duidelijk voor de hoofdprijs met hun derde album.

Jackie Down The Line is wat minder onstuimig dan we van de Fontaines gewend zijn, wat minder punk misschien wel, maar niet minder overtuigend. En ook niet minder Iers. Waarschijnlijk moet je van Ierse komaf zijn om de finesses van de tekst van Jackie Down The Line te begrijpen, maar ook vastelanders zullen de zorgen herkennen die de band heeft omtrent de toekomst van de Ierse cultuur die dreigt te worden opgeslokt door de Engelse.  

Het derde studioalbum van Fontaines DC in even zovele jaren heet Skinty Fia. Dat is Iers voor De verdoemenis van het Hert. Met dat hert wordt het uitgestorven Ierse Reuzenhert bedoeld. Het trefwoord is doem. Het moge duidelijk zijn dat Jackie Down The Line meer is dan een zomaar een leuk liedje. 

The Haunted Youth – Gone

Mocht een dezer dagen een bericht verschijnen dat er is ingebroken in een studio waar in de jaren tachtig veel new wave hits zijn opgenomen en dat er een aantal vintage synthesizers is gestolen dan weten wij wie de dader is; Joachim L uit H in B ook alias The Haunted Youth. Het bewijs is zijn nieuwe single Gone.

Niet dat Joachim van plagiaat beschuldigd kan worden. Dat is juist het knappe. Gone doet aan van alles denken, maar waar hij nou precies de mosterd vandaan heeft, blijft gissen. Erg belangrijk is het ook niet. Waar het om gaat is dat The Haunted Youth een uitstekende smaak heeft, kan spelen als de beste en weet hoe je een liedje in elkaar schuift. En hij heeft dus de juiste spullen om dat wat er in zijn hoofd zit op de harde schijf vast te leggen. Gone is pas het derde liedje dat Joachim loslaat. Als hij zo door gaat wordt zijn debuut meteen een Greatest Hits album!

The Mysterines – The Bad Thing

Ja ja, we weten dat we niet zo lang geleden een ander nummer (Hung Up) van The Mysterines op het Breekijzer-schild hebben gehesen. Maar de spoeling is aan het einde van het jaar altijd dun en omdat volgens ons water  The Mysterines in het nieuwe jaar waarschijnlijk een speler van belang op het harde rockveld gaat worden, leek het ons een goede zaak om de band nogmaals in het zonnetje te zetten.

De vraag is eigenlijk niet zozeer of, maar wanneer The Mysterines doorbreken.  Zoals de meeste  bands die graag lawaai maken, komt ook The Mysterines het best uit de verf als er mensen op hun lip staan, als de geur van zweet die van bier verdringt en als er spontaan moshpits ontstaan. Als de boel op slot blijft zal de doorbraak dus wat langer op zich laten wachten. 

Voor wie nieuw is hier of de vorige ronde heeft gemist. The Mysterines komt uit Liverpool en wordt aangevoerd door zangeres-gitariste Lia Metcalfe. Zij ziet er heel anders uit dan ze klinkt. Ze oogt als het leukste meisje van de klas, maar klinkt als …..haar broer? Alle gekheid op een stokje. Ze heeft een opvallend lage stem. Maar zingen kan ze als de beste!

The Bad Thing is een live favoriet van zowel het publiek als de band; een dreigende rocksong vol alibi’s voor de gitaristen om zich eens lekker te buiten te gaan aan solo’s. Als halverwege de drummer dan ook nog even op de versnelling trapt begint het dak zijn eerste scheuren te vertonen. 

The Mysterines is relatief nieuw. Na twee EP en drie singles verschijnt volgend jaar maart hun debuutalbum, Reeling geheten. Daarvan is The Bad Thing ( net als Hung Up) een zeer geslaagde voorbode. 

Stereophonics – Do Ya Feel My Love?

Het Zuid-Welshe Stereophonics leek de laatste paar jaar de weg een beetje kwijt met -eerlijk gezegd gewoon- suffe nummers. Maar de band rondom Kelly Jones heeft de draad weer opgepakt en weer de weg ingeslagen zoals de we SPH’s graag horen. Behoorlijk stevig en natuurlijk heerlijk rauw met Kelly’s stem. Misschien heeft de pandemie voor nieuwe inspiratie gezorgd bij Stereophonics? We gaan het horen op het aanstaande twaalfde (!) album Oochya! van de Britpoppers. Breekijzer Do Ya Feel My Love? belooft in ieder geval veel goeds, terug naar de hoogtijdagen van Stereophonics met classic songs als Dakota.

Porcupine Tree – Harridan

Op hun eerste levensteken in twaalf jaar kiest Porcupine Tree voor de heavy kant van de prog-rck, zij het met een jazzy afdronk. Drummer Gavin Harrison zoekt en vindt een middenweg tussen John Bonham en Billy Cobham, toetsenist Richard Barbeiri toont zich een geslaagde leerling van Keith Emmerson en bandbaas Steven Wilson toont zijn ware aard. Onder eigen naam flirtte hij het met pop. Hier klinkt hij als door de duvel bezetten.

Een funky basloopje blijkt de opmaat naar een net geen acht minuten durend epos dat strak staat van de spanning. Na de zoveelste eruptie volgt een Queen waardig stukje samenzang en keert de rust weder.

Samen met deze comebacktrack komt het nieuws dat er een compleet nieuw album aan zit te komen. PC plaat # 11 heet Closure/Continuation en verschijnt op 24 juni 2022, ruim op tijd dus voor het optreden in de Ziggo op 7 november.

Rats On Rafts – Osaka

Rats On Rafts is de tweede Nederlandse band die Osaka bezingt. Het uit Zoeterwoude afkomstige The Shoes gingen de Rotterdammers voor. 51 jaar om precies te zijn. Met het delen van een songtitel houden de overeenkomsten tussen The Shoes en The Rats meteen op. De eerste maakte naam met mierzoete meezingnummers. De tweede geniet een internationale reputatie dankzij een kwartet albums in het -bij gebrek aan een betere omschrijving- post punk segment.

Nieuwe single Osaka is hoekig en elegant tegelijk. Een oosters klinkend gitaarloopje maakt duidelijk dat de belangstelling voor de Japanse (muziek)cultuur wel wat dieper gaat dan het noemen van een nummer naar de miljoenenmetropool. De inspiratie voor Osaka komt van de stad zelf. De band heeft er een keer mogen spelen tot wederzijds genoegen.

Osaka is geen voorbode van een nieuw album, maar een nummer dat de selectie van het eerder dit jaar verschenen Excerpts From Chapter 3 album niet haalde. Live bleek het echter een favoriet, dus deed de band het enige verstandige wat je kunt doen in zo’n situatie.  Ze brachten het alsnog uit.

Møtrik – Streamline

Vergeet post-punk, de nieuwe trend is Krautrock. Krautrock lijkt op post-punk, maar dan Duits en chronologisch gezien iets ouder dan punk, een soort pre-punk dus. Møtrik heeft zelfs een Duits aandoende naam, maar de band komt uit Portland, het noord oosten van de VS dus.

Møtrik komt van motoriek, de naam van een vierkwartsmaat die erg in zwang was bij oorspronkelijke Krautrock bands als Can en Neu!. Luister naar Streamline en alles zal je duidelijk worden.

Møtrik liep een beetje op de muziek vooruit. Toen de band debuteerde in 2014 was er van een post punk revival nog geen sprake, laat staan van een opleving van Krautrock. Gelukkig hield de band stug vol en nu aan de vooravond van de release van hun vierde album lijkt de aanhouder alsnog te winnen.  In de loop van hun bestaan is Møtrik iets minder stikt in de leer geworden. Met zijn lekkere beat en poppy zang is Streamline de perfecte song voor een ritje op de autobahn.   

MØØN: The Cosmic Electrics Of Møtrik verschijnt op 12 november.

The War On Drugs – I Don’t Live Here Anymore feat. Lucius

Nieuwe fans zal The War On Drugs niet winnen met I Don’t Live Here Anymore, het titelnummer van het nieuwe album van Adam Granduciel. Of het zouden Radio 2 luisteraars moeten zijn.

Maar de fans zullen smullen van alweer zo’n heerlijk hypnotisch stukje -nou ja stuk- eigentijdse classic rock. Je zou een weddenschap kunnen afsluiten wie Adam het eerste uitnodigt voor een feature op zijn nieuwe album, Bob Dylan, Eric Clapton of Mark Knopfler.

Waarin I Don’t Live Here Anymore enigszins afwijkt van de formule is de afwezigheid van een langere gitaarsolo en de aanwezigheid van een dameskoortje, het uit Brooklyn afkomstige duo Lucius. Het album staat voor 29 oktober.