Category: Graadmeter

Deerhunter – Timebends

Heb je even? Timebends, de nieuwe single van Deerhunter duurt namelijk bijna 13 minuten! In die tijd ontvouwt zich een nummer dat je het beste kunt omschrijven als Pink Floyd met een Amerikaans accent.

Gezongen wordt er in de eerste en laatste minuten. Daar tussen in wordt er sfeer gecreëerd, regelmatig van tempo gewisseld en krijgen alle muzikanten alle tijd om hun beste beentje voor te zetten. Inclusief de drummer, die het soort solo speelt dat sinds 1977 -het jaar van de punk- niet meer is gehoord. Je hoort collega’s als Foals en Arcade Fire denken, ‘misschien moeten wij ook maar eens alle remmen losgooien en party like it’s 1972!

Deerhunter heeft Timebends op 12 september jongstleden in één keer op de analoge band geslingerd en met wat minimale overdubs release klaar gemaakt. Het nummer is helemaal nieuw en staat dus niet op ‘Why Hasn’t Everything Already Disappeared’, het eerder dit jaar verschenen, achtste album van de band uit Atlanta, Georgia.

Wye Oak – Fortune

Wye Oak was even wereldberoemd dankzij hun hit Civilian. In de tien jaar daarna is het ze nooit meer gelukt om ook maar in de buurt te komen van dat ene succes. Het duo uit Baltimore afschrijven als one hit wonder is echter zeer onverstandig.

Civilian mag dan wel hun bekendste songs zijn. Het is zeker niet hun enige goede nummer en misschien niet eens hun beste. Na een jaar waarin Andy Stack en Jane Wasner elkaar nauwelijks hebben gezien. Jane was op stap met Bon Iver als lid van zijn backingband en Andy heeft zijn eerste soloalbum uitgebracht, hebben ze de draad weer opgepakt en zijn ze begonnen aan wat het zevende Wyes Oak album moet gaan worden. Details zijn er nog niet maar aangezien de band hun tournee voor 2020 al grotendeels heeft geboekt lijken de opnames voorspoedig te verlopen.

Dat blijkt ook uit de nieuwe single. Fortune is Wye Oak ten voeten uit, dromerige indiepop met een folkie inslag en een psychedelische randje. Jane heeft een prachtige stem en Andy weet hoe je een song moet aankleden. Een Greatest Hits album van Wye Oak mag dan vrij kort zijn, hun Best Of kan worden uitgebreid met alweer een ijzersterke track.

Chromatics – Whispers In The Hall

Chromatics heeft zich gespecialiseerd in het omzetten van Amerikaanse stadionrocksongs naar zwoele exercities, die het best kunnen worden genuttigd bij kaarslicht en met een goed glas wijn. Of drie.

De band heeft wel eigen nummers, maar die blijven meestal in de schaduw van hun slaapkamerversies van songs van o.a. Neil Young, Bruce Springsteen en Cindy Lauper.

Op Chromatics album vijf staan ook weer de nodige covers, o.a. van Simon & Garfunkel en van The Jesus & Mary Chain. Ons oor viel echter op een liedje van eigen makelij, Whispers In The Hall. Zoals de meeste Chromatics songs is de begeleiding elektronisch en zingt Ruth Radelet alsof ze net uit bed is. Maar Whispers In The Hall heeft een onderhuidse spanning, die anders is en nieuw. Met zijn onheilspellende synths, repetitieve klokkenspel en verdwaald klinkende zangeres zou Whispers In The Hall prima passen op de soundtrack van Stranger Things. Seizoen drie.

Michael Kiwanuka – Hero

Afgaande op de enthousiaste ontvangst van het nieuwe album van Michael Kiwanuka moet het wel heel raar lopen als dat album niet heel hoog, en misschien wel als eerste eindigt in de jaarlijstjes. De plaat is net op tijd uit, want over een paar weken gaan de bladen alweer de balans opmaken van popjaar 2019.

Kiwanuka heet het derde studioalbum van de Britse zanger met Oegandese wortels. Producer was de gerenommeerde Danger Mouse.

Muziekkrant Oor heeft het over een album dat weg luistert als één lange betoverende trip. De VK omschrijft Kiwanuka als een tintelend album dat helemaal van nu is. Kortom Michael is arrivé. Dat hij dat eigenlijk al was blijkt wel uit het feit dat hij op 26 november in een uitverkochte AFAS Live stond. Dat concert is al maanden geleden geboekt. Goed nieuws dus voor de fans dat Michael zijn repertoire heeft uitgebreid met veertien nieuwe topsongs. Waaronder het nummer dat deze week in de GM is gestemd, Hero.

Orville Peck – Dead Of Night 

Ons veldverkenners kwamen in oktober terug van London Calling laaiend enthousiast over het optreden van Orville Peck. Prima show, toffe muziek! We hadden Peck al wel gespot begin dit jaar, maar geen songs van hem op de playlist gezet.

Peck & co produceren namelijk een nogal ongebruikelijk geluid. Dead Of Night bijvoorbeeld klinkt als Twin Peaks -de tv serie niet de band- meets Roy Orbison. Bijna opera-achtige countryrock dus met zo’n karakteristieke ‘twang’ gitaarsound, die je misschien kent van Chris Isaak of de western soundtracks van Ennio Morricone. Live gaan Peck en de zijnen gekleed in kostuums, die nog het meest aan een SM versie van The Lone Ranger doen denken. Maar live ook valt alles op zijn plaats en als je uiteindelijk berust in de exotische/erotische aanpak hoor je dat Orville Peck zijn stijl tot in de puntjes beheerst, dat hij ongewoon goed kan zingen en dat Dead Of Night een uitstekend nummer is. Beetje gek dat wel, maar in de muziekwereld is gek dus goed. 

Lime Cordiale – Inappropriate Behaviour

Zomerse tunes uit Australië zijn altijd prettig. Lime Cordiale is een indiepopduo uit Sydney dat na het thuisland nu de wereld wil veroveren met hun aanstekelijke songs die gekenmerkt worden door een klein beetje blue eyed soul en lichte psychedelica. De broers Oli en Louis Leimbach scoorden al grote hits op de radio (het Australische Triple J) en nu is Pinguin Radio aan de beurt. De band heeft al gespeeld op Nederlandse podia dit jaar, maar wij verwachten festivals voor 2020. Lime Cordiale gaat namelijk steeds meer in je hoofd zitten.

Nick Cave & The Bad Seeds – Bright Horses

Het is een cliché dat een artiest moet lijden om te kunnen creëren, maar zoals de meeste clichés niet onwaar. Het is onmogelijk om het nieuwe album van Nick Cave los te zien van de dood van zijn zoon. En ook niet de bedoeling.

Cave gebruikt zijn kunst om de ramp die hem is overkomen te verwerken en te bevatten. Het daar uitvloeiende album ‘Ghosteen’ wordt al een meesterwerk genoemd. Het zou niemand hebben verbaasd als Cave, zijn muzikale verleden indachtig op zijn nieuwe plaat had geraasd en getierd, zijn onmacht en ongeloof had geuit in woedende songs. Het tegenovergestelde is het geval. Cave klinkt berustend op ‘Ghosteen’. Hij zoekt en lijkt troost te vinden in zijn geloof. Het album is zo persoonlijk dat je je als luisteraar bij tijd en wijle een voyeur voelt, maar het is Cave zelf die zijn  verdriet wil delen en zijn lijden artistiek wil uitdrukken.

Van songs als in composities met een kop en een staart is niet echt sprake op ‘Gosheen’. De teksten bepalen de vorm van de liederen waarvan er twee meer dan tien minuten duren. Bright Horses is een van de meer conventionele nummers. Maar eigenlijk moet je ‘Ghosteen’ in zijn geheel ondergaan op een moment dat je er je volle aandacht aan kunt schenken. Zoals het bij een kunstwerk betaamt. 

Concerten: 27 januari Muziekgebouw Eindhoven (uitverkocht). 28 januari Concertgebouw De Vereeniging, Nijmegen (uitverkocht).

Death Cab For Cutie – To The Ground

Het liefst zetten we onze ballen op een nieuwe act. Maar de oogst is mager deze nazomer. Daarom heisen we deze week een oude bekende op het IJsbreker-schild, Death Cab For Cutie, leveranciers van slimme indie sinds 1997. De band uit het noord-westen van de V.S. heeft een negental albums op de teller en met songs als ‘I Will Follow In The Dark’, ‘Soul Meets Body’ en ‘Transatlantism’ een trio indie evergreens op de kerfstok.

We kunnen nu al stellen dat To The Ground nooit die status zal bereiken. Dat neemt niet weg dat het een super boeiend nummer is, een typische groeibriljant, die per tourbeurt aan waarde wint. De dik vijfminuten durende track moet het hebben van zijn opbouw, een langzaam opgevoerde spanningsboog die zich ontlaadt in een machtig crescendo dat niet een klein beetje doet denken aan het slot van ‘A Day In The Life’ van The Beatles.

To The Ground komt net als het recente ‘Kids in 99’ van de binnenkort te verschijnen Blue EP. 

Mondo Cozmo – Black Cadillac

Het intro is puur Creedence. Wat volgt is een vrij letterlijk citaat uit Waiting For The Man van Lou Reed’s Velvet Underground. Voeg daar Stones, Bowie en Dylan aan toe en je weet dat Black Cadillac, de nieuwe single van Mondo Cozmo van alle kanten bij elkaar geritseld is.

De officiële term is eclectisch. Wij noemen het sprokkelrock. En daar is niks mis mee, immers beter goed gejat dan etc. En Cozmo‘s Black Cadillac is uitstekend geassembleerd.

Mondo Cozmo is Joshua Ostrander, die zijn geluk in diverse bands heeft beproefd voordat hij in 2016 het achteraf gezien verstandige besluit nam om voor zich zelf te gaan beginnen.

Ostrander mag dan wel solo zijn. Alleen is hij niet. Op Black Cadillac kreeg hij o.a. hulp van twee leden van Black Rebel Motorcycle Club, terwijl hij de productie deels delegeerde aan cracks als Lars Stalfors (Cold War Kids, St Vincent) en Butch Vig (Nirvana, Garbage). Kosten noch moeite dus, maar het resultaat is er dan ook naar. Album en tour volgen volgend voorjaar. 

Lola Marsh – Echoes

Lola Marsh is een frisse indie-popgroep uit Tel Aviv die aanstekelijke en warme melodieën versmelt. In 2014 brak het duo, dat uit Yael Shoshana Cohen en Gil Landau bestaat, door na een optreden op het invloedrijke Primavera Sound Festival in Barcelona. Daarna volgde de release van een paar nummers die viraal gingen op Spotify en The Hype Machine.

In 2017 verscheen hun debuutalbum Remember Roses en inmiddels wordt gewerkt aan de 2e langspeler die begin 2020 wordt verwacht. Voordat het zover is, hebben ze afgelopen zomer de eerste single Echoes uitgebracht. Een heerlijke spaghetti western soundtrack.

Hierover zeggen ze: “We cut an upbeat tone on this new offering, sending the listener on a dizzying psych-folk journey complete with singer’s honeyed vocals.”

Live: 15/10, Paradiso (Amsterdam)