Zomerse tunes uit Australië zijn altijd prettig. Lime Cordiale is een indiepopduo uit Sydney dat na het thuisland nu de wereld wil veroveren met hun aanstekelijke songs die gekenmerkt worden door een klein beetje blue eyed soul en lichte psychedelica. De broers Oli en Louis Leimbach scoorden al grote hits op de radio (het Australische Triple J) en nu is Pinguin Radio aan de beurt. De band heeft al gespeeld op Nederlandse podia dit jaar, maar wij verwachten festivals voor 2020. Lime Cordiale gaat namelijk steeds meer in je hoofd zitten.
Category: Graadmeter
Nick Cave & The Bad Seeds – Bright Horses
Het is een cliché dat een artiest moet lijden om te kunnen creëren, maar zoals de meeste clichés niet onwaar. Het is onmogelijk om het nieuwe album van Nick Cave los te zien van de dood van zijn zoon. En ook niet de bedoeling.
Cave gebruikt zijn kunst om de ramp die hem is overkomen te verwerken en te bevatten. Het daar uitvloeiende album ‘Ghosteen’ wordt al een meesterwerk genoemd. Het zou niemand hebben verbaasd als Cave, zijn muzikale verleden indachtig op zijn nieuwe plaat had geraasd en getierd, zijn onmacht en ongeloof had geuit in woedende songs. Het tegenovergestelde is het geval. Cave klinkt berustend op ‘Ghosteen’. Hij zoekt en lijkt troost te vinden in zijn geloof. Het album is zo persoonlijk dat je je als luisteraar bij tijd en wijle een voyeur voelt, maar het is Cave zelf die zijn verdriet wil delen en zijn lijden artistiek wil uitdrukken.
Van songs als in composities met een kop en een staart is niet echt sprake op ‘Gosheen’. De teksten bepalen de vorm van de liederen waarvan er twee meer dan tien minuten duren. Bright Horses is een van de meer conventionele nummers. Maar eigenlijk moet je ‘Ghosteen’ in zijn geheel ondergaan op een moment dat je er je volle aandacht aan kunt schenken. Zoals het bij een kunstwerk betaamt.
Concerten: 27 januari Muziekgebouw Eindhoven (uitverkocht). 28 januari Concertgebouw De Vereeniging, Nijmegen (uitverkocht).
Death Cab For Cutie – To The Ground
Het liefst zetten we onze ballen op een nieuwe act. Maar de oogst is mager deze nazomer. Daarom heisen we deze week een oude bekende op het IJsbreker-schild, Death Cab For Cutie, leveranciers van slimme indie sinds 1997. De band uit het noord-westen van de V.S. heeft een negental albums op de teller en met songs als ‘I Will Follow In The Dark’, ‘Soul Meets Body’ en ‘Transatlantism’ een trio indie evergreens op de kerfstok.
We kunnen nu al stellen dat To The Ground nooit die status zal bereiken. Dat neemt niet weg dat het een super boeiend nummer is, een typische groeibriljant, die per tourbeurt aan waarde wint. De dik vijfminuten durende track moet het hebben van zijn opbouw, een langzaam opgevoerde spanningsboog die zich ontlaadt in een machtig crescendo dat niet een klein beetje doet denken aan het slot van ‘A Day In The Life’ van The Beatles.
To The Ground komt net als het recente ‘Kids in 99’ van de binnenkort te verschijnen Blue EP.
Mondo Cozmo – Black Cadillac
Het intro is puur Creedence. Wat volgt is een vrij letterlijk citaat uit Waiting For The Man van Lou Reed’s Velvet Underground. Voeg daar Stones, Bowie en Dylan aan toe en je weet dat Black Cadillac, de nieuwe single van Mondo Cozmo van alle kanten bij elkaar geritseld is.
De officiële term is eclectisch. Wij noemen het sprokkelrock. En daar is niks mis mee, immers beter goed gejat dan etc. En Cozmo‘s Black Cadillac is uitstekend geassembleerd.
Mondo Cozmo is Joshua Ostrander, die zijn geluk in diverse bands heeft beproefd voordat hij in 2016 het achteraf gezien verstandige besluit nam om voor zich zelf te gaan beginnen.
Ostrander mag dan wel solo zijn. Alleen is hij niet. Op Black Cadillac kreeg hij o.a. hulp van twee leden van Black Rebel Motorcycle Club, terwijl hij de productie deels delegeerde aan cracks als Lars Stalfors (Cold War Kids, St Vincent) en Butch Vig (Nirvana, Garbage). Kosten noch moeite dus, maar het resultaat is er dan ook naar. Album en tour volgen volgend voorjaar.
Lola Marsh – Echoes
Lola Marsh is een frisse indie-popgroep uit Tel Aviv die aanstekelijke en warme melodieën versmelt. In 2014 brak het duo, dat uit Yael Shoshana Cohen en Gil Landau bestaat, door na een optreden op het invloedrijke Primavera Sound Festival in Barcelona. Daarna volgde de release van een paar nummers die viraal gingen op Spotify en The Hype Machine.
In 2017 verscheen hun debuutalbum Remember Roses en inmiddels wordt gewerkt aan de 2e langspeler die begin 2020 wordt verwacht. Voordat het zover is, hebben ze afgelopen zomer de eerste single Echoes uitgebracht. Een heerlijke spaghetti western soundtrack.
Hierover zeggen ze: “We cut an upbeat tone on this new offering, sending the listener on a dizzying psych-folk journey complete with singer’s honeyed vocals.”
Live: 15/10, Paradiso (Amsterdam)
Silversun Pickups – Freakazoid
Freakazoid is de tweede uithangbord voor het nieuwe album van Silversun Pickups.
Check vooral deze mooie, akoestische live versie.
‘It Doesn’t Matter Why’, single 1 van ‘Widow Weeds’ liet al horen dat de band voor hun vijfde langspeler heeft gekozen voor een strak en gelikt geluid. De architect van de glanzende productie is Butch Vig, de man achter Nevermind en een van de drijvende krachten van Garbage.
Freakazoid klinkt als een stereo-testplaat, alles is in balans en de mix speelt een spelletje met je oren, maar wat Freakazoid echt bijzonder maakt is de drive waarmee het nummer wordt uitgevoerd. Alsof Butch Vig -net als Phil Spector ooit deed tijdens een sessie met The Ramones- de band onder schot hield net zolang to ze deden wat hij zei.
Het zesde album van Silversun Pickups, hun eerste in vier jaar verscheen op 7 juni.
Declan McKenna – British Bombs
Declan McKenna heeft nooit een blad voor zijn mond genomen en hij is ook niet van plan om zijn succes in de weg te laten staan van zijn zorgen om de toestand van de wereld.
Bezong hij eerder politiegeweld, het gevaar van religie en de corruptie in de voetbalwereld. Op zijn nieuwe single British Bombs neemt Declan de wapenhandel op de korrel. Het is vooral de Britse bijdrage aan de bombardementen op Jemen die hem heeft aangezet tot het schrijven van British Bombs.
De 20 jarige singer-songrocker verpakt zijn aanklacht in een goed geoliede rocksong, met knisperende gitaren en het soort gebalde vuist refrein waar Frank Turner patent op heeft. Aan de productie van James Ford (Arctic M/Florence+M) hoor je niet af dat het hier om een protestsong gaat. Dat maakt British Bombs extra effectief, de muziek lokt, de tekst spreekt. De opbrengst van British Bombs gaat naar een goed doel.
Big Thief – Not
Deze week maakte Big Thief bekend dat er een nieuw album in de pijplijn zit. Een opvallend bericht, want het meest recente album van de band van Adrianne Lenker ligt nog vers in het geheugen. Het dit voorjaar verschenen U.F.O.F. is zelfs een gedoodverfde eindejaarslijstjesplaat.
Tegelijk met het persbericht waarin de release op 12 oktober van Two Hands –Big Thief album vijf- werd aangekondigd verscheen de eerste single van de nieuwe plaat. Als Not ook maar een klein beetje representatief is voor Two Hands moeten we er serieus rekening mee houden dat Big Thief het jaar gaat afsluiten met twee albums in de eindlijst.
Het ruwe intro van Not geeft gelijk aan dat Big Thief dit keer uit een ander vaatje tapt. Klinkt de band op indie-parels als Paul, Shark’s Smile en UFOF dromerig en intiem, op het ruim zes minuten durende Not gaan de remmen los en de meters in het rood. Adrianne zingt alsof de duvel haar op de hielen zit. De lekker lange gitaarsolo die de coda vormt van Not had van Neil Young kunnen zijn, in een boze bui. Goodbye Dr Jekyll, Hello Mr Hyde!
In maart volgend jaar komt Big Thief naar de Paradiso. Oordoppen mee voor de zekerheid.
LIVE: 6 maart 2020 / Paradiso, Amsterdam
Tool – Fear Inoculum
Dat Tool live nog steeds onovertroffen is bewees de band eerder dit jaar met een concert in de Ziggo waarvan de wangen nog steeds nagloeien. Dat de band van Maynard James Keenan ook in de studio nog tot grootste prestaties in staat is bewijzen de mannen met het imposante Fear Inoculum. Het ruim tien minuten durende titelnummer van het nieuwe album is de eerste release in 13 jaar van de band uit L.A. Zelden is er met zoveel smacht op een plaat gewacht.
De lengte geeft al aan dat de heren de tijd nemen om een statement te maken. Fear Inoculum (= een ander woord voor virus) doet in zijn complexiteit wel aan Radiohead denken, maar dan een paar tandjes harder en een paar streepjes donkerder. Maar eigenlijk is Tool met niets en niemand te vergelijken en beoefent de band als sinds hun incubatie in 1990 een unieke en volstrekt eigen stijl.
2019 tekent zich al als een topjaar voor Tool fans, concerten, de backcatalogue eindelijk online en voor het eerste in meer dan een decennium nieuwe muziek! Over drie weken al, de 30ste volgt het Fear Inoculum album. Nu maar hopen dat we niet weer 13 jaar moeten wachten op nieuwe muziek, maar als Keenan zo beschikt dan leggen we ons daar gewoon bij neer.
Honeymoan – Low Blow
Ruim een jaar geleden debuteerde het Zuid Afrikaanse Honeymoan met het aanstekelijke en slijtvaste WE, een dreampop track met een funky beat. De opvolger heeft lang op zich laten wachten, maar nu is hij er dan eindelijk. Low Blow klinkt op het eerste gehoor wat ‘gewoner’ dan WE, maar is ook weer niet te versmaden.
De beat is gebleven en zelfs een beetje opgevoerd, maar het dromerige is iets naar de achtergrond verschoven. De onderscheidende factor van Low Blow, een song over onbeantwoorde lust is, naast de altijd aangename stem van Allison Rachel een activistische fuzz-gitaar. Low Blow staat niet alleen. Eind deze maand volgt een EP met nog drie andere nieuwe songs. We kregen Low Blow overigens toegestuurd door een Nederlandse vertegenwoordiging van de band. Dat betekent dat men weet dat er hier fans zijn. Dus mocht Honeymoan plannen hebben voor een tournee buiten Kaapstad en omgeving, dan weten ze dat ze hier welkom zijn.