Category: Graadmeter

Sprints – Literary Mind

Sprints featuring Karla Chubb schiet weer met scherp met Literary Mind, single nummer 11 van de postpunkers uit Dublin. Nu de praat-zangstijl van de recente postpunk golf zijn glans wel heeft verloren laat Karla horen ook gewoon (goed) te kunnen zingen.

Wel weer grappig dat ze dat doet in een song die over literatuur gaat, een literaire geest eigenlijk. Of eigenlijk niet. Het werkelijke onderwerp van de songs is verliefd worden op iemand van je eigen geslacht en daar enorm happy van te worden. De persoon in kwestie heeft een literary mind, dat wel. En een literary look. Wat dat precies is vermeldt het verhaal niet. Waarschijnlijk draagt ze een bril.

Nu de band toch aan het herijken is, hebben ze gelijk maar gevraagd aan W.H. Lung en Tom Sharkett of ze een remix wilden maken van Literary Mind. Er is derhalve nu dus ook een dansversie van het nummer beschikbaar met een lekker elektrische beat. 

Suede – Turn Off Your Brain and Yell

Het gaat altijd anders dan je denkt. Die levenswijsheid wordt weer een bevestigd nu Suede net geen dertig jaar na hun debuut met een album komt dat vriend en vijand verbaasd doet staan. Niet Blur of Oasis heeft de Britpop zonder veel kleerscheuren overleefd, maar de band van Brett Anderson!

Hij is samen met bassist Matt Osman het enige nog oorspronkelijke bandlid. De anderen zijn vast van de partij sinds de wederopstanding van Suede in 2010, na een hiaat van een jaartje of zeven.

Opvallend aan het succes van het nieuwe album van de band uit Londen is dat het misschien wel hun hardste of anders wel meest punky release tot nu toe is. Anderson noemt Autofiction, ‘nasty, brutish and short’. Dat laatste is niet helemaal waar, want de tien songs hebben een gemiddelde speelduur van vier minuten. Turn Off Your Brain and Yell duurt zelfs bijna zes.

De nog niet op single verschenen slottrack heeft alles wat de negende van Suede zo sterk maakt; episch gitaarwerk, een ritmesectie die beukt alsof ze door de producer onder schot worden gehouden en een Anderson die klinkt alsof hij uit de bron van de eeuwige jeugd heeft gedronken. Op 8 oktober staat  Suede in de Melkweg. Kaarten zijn inmiddels net zo schaars als moslims in de PVV.

Plains – Problem With It

Pinguin goes country! Nou ja soort van. Dankzij een ruime portie gitaar valt de  debuutsingle van Plains binnen de indie grenzen, maar dat Problem With It naar roots ruikt is een ding dat zeker is.

Plains is de naam van een nieuwe samenwerking tussen Waxahatchee alias Katie Crutchfield en Jess Williamson. Van de twee is Katie het bekendst, maar vlak ook Jess niet uit. Zij heeft weliswaar een kleinere maar niet minder trouwe schare fans vergaard met haar sfeervolle luisterliedjes. Of ze samen sterker zijn hang van je smaak af, dat ze het beste in elkaar naar boven halen laat Problem With It goed horen. Kom maar door met dat album. Of heeft iemand daar problemen mee?

Yeah Yeah Yeahs – Burning

Burning, de tweede single van het aanstaande comeback album van Yeah Yeah Yeahs neigt naar bombast, maar wat blijkt niet alle overdaad schaadt!

Karen O. jut haar secondanten flink op tot er halverwege een plagerige passage valt die de opmaat vormt naar een stormachtige gitaarsolo en een steeds woester wordend vioolorkest. Je was gewaarschuwd! De nieuwe langspeler van Yeah Yeah Yeahs hebben ze Cool It Down gedoopt, eind deze maand komt hij uit.

All Them Witches – Tiger’s Pit

Onze favoriete Texaanse modderrockers zijn alweer toe aan hoofdstuk 8 van Baker’s Dozen, hun spannende feuilleton dat eind dit jaar zijn beslag moet krijgen met de release van deel 13.

Met het relatief korte, Tiger’s Pit – het nummer duurt net geen vijf minuten- laat All Them Witches horen uit de zelfde hoek te komen als ZZ Top, geografisch en muzikaal. De sfeer is bluesy en broeierig. De tekst over onze sterk polariserende maatschappij stemt tot nadenken. Wat Tiger’s Pit IJsbreker-waardig is een door merg en been snijdende slide-gitaarsolo.

Zoals je waarschijnlijk wel weet komt All Them Witches eind oktober in de Paradiso een concert inhalen dat de band eigenlijk vorig jaar al geven zou. Dat was toen al uitverkocht en dat is het nog steeds. Het wordt tijd dat een van onze festivalbobo’s All Them Witches een keer uitnodigt voor een optreden liefst bij volle maan of op zijn minst in het holst van de nacht.

Horsegirl – Option 8

Horsegirl is een trio uit Chicago dat de gemoederen in de VS flink bezig houdt. Op het recent verschenen debuutalbum van Gigi, Nora en Penelope plukken ze onbevangen uit 80’s postpunk 90’s collegerock en de meeste andere alternatieve rockstijlen van de laatste decennia van de vorige eeuw. Zoals Pitchfork opmerkt is zijn de muzikanten minstens 20 jaar jonger dan hun meest recente invloed. Een gevalletje dus van hoe de ouden zongen rocken de jongen. Horsegirl leent en citeert echter met smaak, flair en passie.

Option 8 is een mooi voorbeeld van de contrastrijke stijl van het trio, iele/ijle meisjesstemmen en zware gitaren. Dat het Versions Of Modern Performance album zo overtuigend klinkt komt voor een goed deel op het conto van producer John Agenello, een veteraan die ook de knoppen beroerde bij o.a. Sonic Youth en Dinosaur Jr.

THUS LOVE – In Tandem

Na Inamorato, de debuutsingle van het LHBTQ-trio uit de Amerikaanse staat Vermon, is daar nu de nog betere single In Tandem. Onze stellige indruk is dat we hier te maken hebben met een band die wel wat in hun mars heeft.

THUS LOVE is duidelijk in de ban van de eighties, maar van welke bands ze de kunst precies hebben afgekeken is niet zo makkelijk te zeggen. Wij zoeken het in de buurt van Echo & The Bunnymen en The Associates. Zeg maar de wat meer theatrale vertegenwoordigers van de vroege new wave.

THUS LOVE komt uit een klein gehucht, waar hun anders geaardheid op veel onbegrip stuitte. Voor de drie leden is hun band dus meer dan een hobby, het is een ‘way of life’ en een ‘way out’. Met sterk werk als Inamorato en nieuwe single In Tandem zullen er deuren voor hen open gaan.

A.A. Williams – Evaporate

A.A. Williams preludeert haar tweede album met een zacht sidderende gitaarballade volgens het principe van iemand die zacht praat beter wordt gehoord dan iemand die schreeuwt. Het is de kunst van de suggestie die van Evaporate zo’n sterk nummer maakt. Gitaren genoeg, bevlogen ook, maar beheerst.

A.A. is een klassiek geschoolde multi-instrumentalist die haar stijl heeft gedestilleerd uit uiteenlopende bronnen als goth, metal, folk en de muziek van veel 20e-eeuwse (minimal) componisten. Ze is naar eigen zeggen ‘hooked on anything heavy’. Figuurlijk dan, want de decibellenmeter blijft bij haar netjes in het zwart.

Het nieuwe album van de in Londen wonende zangeres-componiste heet As The Moon Rests en staat voor 7 oktober. Op 28 november wordt A.A., die haar Nederlandse debuut maakte in 2019 op het Roadburn Festival verwacht in Hall of Fame in Tilburg. 

Lord Huron – Ton Autre Vie feat. Sarah Dugas

Ook Lord Huron rekt tijd door met een luxe heruitgave te komen van hun meest recente album i.p.v. met nieuw werk. De nieuwe editie telt twee versies van het niet eerder verschenen Your Other Life, een Engels en een Franstalige. Beiden zijn goed de Franse, Ton Autre Vie geheten zelfs heel goed.

Ben Schneider besteedde de vocale honneurs uit aan Sarah Dugas die veel kijkers trek op Youtube met haar covers van klassieke popsongs, maar nog geen ‘platen’ uit heeft. Sarah zingt dus in net Frans. Dat doet ze met een moddervet accent, maar dat drukt de pret geenszins. De muziek is puur Twin Peaks, stroperige violen en zo’n lage trage twang gitaar. Sluit je ogen en je waant je een ‘poor lonesome cowboy’ tijdens zonsondergang ergens in een woestijn in Arizona, far far away from home.

Elephant – Hometown

Om een bekend gezegde te parafraseren; één goed nummer is een incident, twee goede songs is toeval, heb je drie topnummers dan ben je gewoon goed. Met Hometown levert Elephant hun derde toptrack op rij af.

De Rotterdammers maken countryrock. Ooit was dat de hipste muziek op de planeet en The Eagles net zo cool als nu The War On Drugs. Ja, echt. In de loop de decennia kreeg het genre echter een slechte naam, het gevolg van  plastic koortjes, spekgladde producties en bloedeloze liedjes.

Elephant weet samen met producer Pablo van DeWollf deze klippen fraai te omzeilen. De samenzang is zakelijk, de gitaren klinken aards en de solo heeft een scherpte die doet denken aan countryrock pioniers Poco in hun beste tijd. Prettig ook is dat de band niet doet alsof ze vanuit hun studio uitkijken op de prairie in plaats van de Maasvlakte.

Misschien moet Elephant eens in de V.S. gaan spelen, dan horen ze daar hoe het ook kan, of eigenlijk hoort.