Category: Graadmeter

All Them Witches – Tiger’s Pit

Onze favoriete Texaanse modderrockers zijn alweer toe aan hoofdstuk 8 van Baker’s Dozen, hun spannende feuilleton dat eind dit jaar zijn beslag moet krijgen met de release van deel 13.

Met het relatief korte, Tiger’s Pit – het nummer duurt net geen vijf minuten- laat All Them Witches horen uit de zelfde hoek te komen als ZZ Top, geografisch en muzikaal. De sfeer is bluesy en broeierig. De tekst over onze sterk polariserende maatschappij stemt tot nadenken. Wat Tiger’s Pit IJsbreker-waardig is een door merg en been snijdende slide-gitaarsolo.

Zoals je waarschijnlijk wel weet komt All Them Witches eind oktober in de Paradiso een concert inhalen dat de band eigenlijk vorig jaar al geven zou. Dat was toen al uitverkocht en dat is het nog steeds. Het wordt tijd dat een van onze festivalbobo’s All Them Witches een keer uitnodigt voor een optreden liefst bij volle maan of op zijn minst in het holst van de nacht.

Horsegirl – Option 8

Horsegirl is een trio uit Chicago dat de gemoederen in de VS flink bezig houdt. Op het recent verschenen debuutalbum van Gigi, Nora en Penelope plukken ze onbevangen uit 80’s postpunk 90’s collegerock en de meeste andere alternatieve rockstijlen van de laatste decennia van de vorige eeuw. Zoals Pitchfork opmerkt is zijn de muzikanten minstens 20 jaar jonger dan hun meest recente invloed. Een gevalletje dus van hoe de ouden zongen rocken de jongen. Horsegirl leent en citeert echter met smaak, flair en passie.

Option 8 is een mooi voorbeeld van de contrastrijke stijl van het trio, iele/ijle meisjesstemmen en zware gitaren. Dat het Versions Of Modern Performance album zo overtuigend klinkt komt voor een goed deel op het conto van producer John Agenello, een veteraan die ook de knoppen beroerde bij o.a. Sonic Youth en Dinosaur Jr.

THUS LOVE – In Tandem

Na Inamorato, de debuutsingle van het LHBTQ-trio uit de Amerikaanse staat Vermon, is daar nu de nog betere single In Tandem. Onze stellige indruk is dat we hier te maken hebben met een band die wel wat in hun mars heeft.

THUS LOVE is duidelijk in de ban van de eighties, maar van welke bands ze de kunst precies hebben afgekeken is niet zo makkelijk te zeggen. Wij zoeken het in de buurt van Echo & The Bunnymen en The Associates. Zeg maar de wat meer theatrale vertegenwoordigers van de vroege new wave.

THUS LOVE komt uit een klein gehucht, waar hun anders geaardheid op veel onbegrip stuitte. Voor de drie leden is hun band dus meer dan een hobby, het is een ‘way of life’ en een ‘way out’. Met sterk werk als Inamorato en nieuwe single In Tandem zullen er deuren voor hen open gaan.

A.A. Williams – Evaporate

A.A. Williams preludeert haar tweede album met een zacht sidderende gitaarballade volgens het principe van iemand die zacht praat beter wordt gehoord dan iemand die schreeuwt. Het is de kunst van de suggestie die van Evaporate zo’n sterk nummer maakt. Gitaren genoeg, bevlogen ook, maar beheerst.

A.A. is een klassiek geschoolde multi-instrumentalist die haar stijl heeft gedestilleerd uit uiteenlopende bronnen als goth, metal, folk en de muziek van veel 20e-eeuwse (minimal) componisten. Ze is naar eigen zeggen ‘hooked on anything heavy’. Figuurlijk dan, want de decibellenmeter blijft bij haar netjes in het zwart.

Het nieuwe album van de in Londen wonende zangeres-componiste heet As The Moon Rests en staat voor 7 oktober. Op 28 november wordt A.A., die haar Nederlandse debuut maakte in 2019 op het Roadburn Festival verwacht in Hall of Fame in Tilburg. 

Lord Huron – Ton Autre Vie feat. Sarah Dugas

Ook Lord Huron rekt tijd door met een luxe heruitgave te komen van hun meest recente album i.p.v. met nieuw werk. De nieuwe editie telt twee versies van het niet eerder verschenen Your Other Life, een Engels en een Franstalige. Beiden zijn goed de Franse, Ton Autre Vie geheten zelfs heel goed.

Ben Schneider besteedde de vocale honneurs uit aan Sarah Dugas die veel kijkers trek op Youtube met haar covers van klassieke popsongs, maar nog geen ‘platen’ uit heeft. Sarah zingt dus in net Frans. Dat doet ze met een moddervet accent, maar dat drukt de pret geenszins. De muziek is puur Twin Peaks, stroperige violen en zo’n lage trage twang gitaar. Sluit je ogen en je waant je een ‘poor lonesome cowboy’ tijdens zonsondergang ergens in een woestijn in Arizona, far far away from home.

Elephant – Hometown

Om een bekend gezegde te parafraseren; één goed nummer is een incident, twee goede songs is toeval, heb je drie topnummers dan ben je gewoon goed. Met Hometown levert Elephant hun derde toptrack op rij af.

De Rotterdammers maken countryrock. Ooit was dat de hipste muziek op de planeet en The Eagles net zo cool als nu The War On Drugs. Ja, echt. In de loop de decennia kreeg het genre echter een slechte naam, het gevolg van  plastic koortjes, spekgladde producties en bloedeloze liedjes.

Elephant weet samen met producer Pablo van DeWollf deze klippen fraai te omzeilen. De samenzang is zakelijk, de gitaren klinken aards en de solo heeft een scherpte die doet denken aan countryrock pioniers Poco in hun beste tijd. Prettig ook is dat de band niet doet alsof ze vanuit hun studio uitkijken op de prairie in plaats van de Maasvlakte.

Misschien moet Elephant eens in de V.S. gaan spelen, dan horen ze daar hoe het ook kan, of eigenlijk hoort. 

Moss – Simplify It

Waarschijnlijk zou Marien Dorleijn het twintig jaar geleden ook niet hebben geloofd als je had gezegd dat in 2022 misschien wel het beste Moss album van allemaal zou verschijnen. Waar die corona wel niet goed voor is geweest.

Plotseling waren er zeeën van tijd om te schrijven, oefenen en op te nemen. En iedereen was ook beschikbaar. Zo is het gekomen dat er nu zes Moss mannen zijn die volgens het gelijke monniken gelijke kappen systeem aan het zevende Moss album hebben gewerkt. De daaruit volgende diversiteit is een belangrijke reden dat het HX album zo geslaagd is. Waar voorheen het welslagen van een Moss album primair op de schouders van Marien rustte, is het nieuwe album het resultaat van een groepsproces.

Het is moeilijk een favoriet te kiezen van een album met louter hoogtepunten. Dat hebben we dan maar aan de band zelf overgelaten (of hun label). De vierde single van HX is Simplify It geworden, een song met een Velvet Underground beat die mooi contrasteert met de melodieuze leadzang van Marien.

Die Nerven – EUROPA

Een nieuwe week een nieuwe -1!

Zeven weken deed Die Nerven er over om de top van de Graadmeter te bereiken. De grote vraag is nu, hoe lang blijven ze daar staan?

‘Ze zijn de laatste rockband van Europa’, tenminste dat vinden ze zelf. Onzin natuurlijk zeker als je Engeland onder Europa vind vallen. Maar zo’n semi arrogante noodkreet trekt wel de aandacht en aandacht verdient de band uit Stuttgart zeker. Het trio opereert sinds 2010 op het snijvlak van Indie, post-punk en noise.

Die Nerven, de zenuwen zijn een band van weinig woorden, hun albums en bijna al hun singles hebben ultra korte titels. Zo ook Europa, een episch lied waarin Julian, Max und Kevin zich zorgen maken over onze toekomst. En niet zonder reden. Eind dit jaar komt Die Nerven hun stelling persoonlijk toelichten met optredens in Arnhem, Rotterdam, Amsterdam en Groningen.

bdrmm – Three

We hebben een nieuwe -1! Het is de tweede keer dat het Britse bdrmm de lijst aan voert, eerder deden ze dan met Hush.

Three van bdrmm  heeft de zomerse loomheid van mid jaren zeventig Pink Floyd en met zijn speelduur van ruim zes minuten ook de lengte. Maar waar Gilmour en Waters nog wel eens breed wilden uitpakken met ellenlange solo’s houdt bdrmm het relatief bescheiden. Niks geen solo’s of virtuoze uitspattingen, wel een sterk instrumentaal motief dat als een bij door het nummer zoemt.

Three reflecteert de gemoedstoestand van zanger Ryan Smith tijdens de lockdown. Hij zocht zijn heil in drugs, maar vond nog meer ellende. Gelukkig is hij weer bovenjan. bdrmm gaat deze zomer op tournee als supportact van Mogwai. Data volgen.

bdrmm – Three

 

We hebben een nieuwe -1! Het is de tweede keer dat het Britse bdrmm de lijst aan voert, eerder deden ze dan met Hush.

Three van bdrmm  heeft de zomerse loomheid van mid jaren zeventig Pink Floyd en met zijn speelduur van ruim zes minuten ook de lengte. Maar waar Gilmour en Waters nog wel eens breed wilden uitpakken met ellenlange solo’s houdt bdrmm het relatief bescheiden. Niks geen solo’s of virtuoze uitspattingen, wel een sterk instrumentaal motief dat als een bij door het nummer zoemt.

Three reflecteert de gemoedstoestand van zanger Ryan Smith tijdens de lockdown. Hij zocht zijn heil in drugs, maar vond nog meer ellende. Gelukkig is hij weer bovenjan. bdrmm gaat deze zomer op tournee als supportact van Mogwai. Data volgen.