Category: List-o-mania

Wunderhorse – Butterflies

Vijf liedjes in hun carrière en het is nu al duidelijk dat Wunderhorse tot grote dingen in staat geacht mag worden. De band is nog een beetje zoekende, maar de richting  is al duidelijk; indierock met een grungy randje.

Om te zeggen dat nieuwe single Butterflies er met kop en schouders bovenuit steekt doet onrecht aan de vorige singles, maar dat de band met dit nummer grote sprongen gaat maken is een ding dat zeker is. Heel kort door de bocht kan je het traag stromende Butterflies omschrijven als een kruising tussen Nirvana (het gitaarwerk) en Pink Floyd (de zang).

Aanjager van Wunderhorse is de Brit Jacob Slater voorheen van Dead Pretties, een band die aan prematuur bezweek aan druk en drugs. Hopelijk heeft Jacob geleerd van die periode en kan hij nu omgaan met succes, want dat gaat er zeker komen.

Working Men’s Club – Widow

Op Widow viert Working Men’s Club feest alsof het 1979 is. Waren op het debuutalbum van de arbeidersvereniging nog wel muzikanten van vleesch en bloed te horen, op Widow heersen de machines.

Toen acts als Gary Numan, Human League en Soft Cell met synthesizers in de weer waren produceerden ze het geluid van de toekomst. Nu zijn die zelfde synths zo retro als een telefoon met draaischijf. Maar daar houdt het erelid van Working Men’s Club, Sydney Minsky Sargeant dus van. hij is niet alleen.

Pit Pony – Black Tar

Nieuwe Pit Pony single Black Tar gaat over het gevoel in een tredmolen te zitten. Wat je ook doet je valt steeds weer terug. Alsof je met je schoenen blijft plakken in zwart teer. De tekst wordt versterkt door een monotone riff die het hele nummer het zelfde blijft. De frustratie uit zich in het hoge tempo en de harde gitaren.

Pit Pony komt uit het Noord Engelse Tyneside. De band bracht in 2020 een serie singles uit en toen twee jaar niks. Met Black Tar laat Pit Pony horen nog lang niet uitgesproken te zijn.

Meatbodies – Reach For The Sunn

Reach For The Sunn is helemaal spekkie voor ons indie-bekkie, supervette noiserock van Amerikaans formaat. Meatbodies, niet te verwarren met Nirvana favorieten, Meatpuppets -alhoewel ik denk dat ze daar goed naar hebben geluisterd- komt uit de Californische stad Monravia. De aanstichter heet Chad Ubovich. Chad zit ook samen met Ty Segall in de band Fuzz. Meatbodies rammelt nu zo’n kleine tien jaar aan de weg (misschien ken je ze nog van hun Pinguinhit Mountain uit 2015?). En met steeds meer effect. Reach For The Sunn, je schrijft Sun om een andere reden met dubbel nn is het openingssalvo van hun derde album, het eind vorig jaar verschenen, 333.

Arcade Fire – The Lightning I, II

Om de een of andere reden heeft Arcade Fire hun nieuw single gesplitst in twee delen. Bij elkaar duren part I en II vijf en halve minuut, niet bijzonder lang dus. En II gaat verder waar I ophoudt. Aan de andere kant is het niet voor het eerst dat de band in delen denkt, denk aan het vierdelige The Neighbourhood van het debuutalbum, of Sprawl 1 & 2 van The Suburbs. Het maakt verder ook niks uit, want wij hebben de losse delen gewoon aan elkaar geplakt.

Dit gezegd hebbende, de eerste nieuwe track van de Canadese geweldenaars is puur Arcade Fire; gedreven, ambitieus en vol gas. Plus een tekst met religieuze referenties. The Lightning doet wel aan The Who denken. Win’s stem heeft hier iets weg van die van Roger Daltrey, en het zal zeker niet verbazen als Arcade Fire ooit nog een keer met een rockopera komt aanzetten. Misschien wordt ‘We’ dat wel, het nieuwe album dat op 6 mei uit moet komen.

The Mysterines – Dangerous

Daar zijn ze weer, of eigenlijk nog steeds. Er staan al twee nummers van The Mysterines op onze playlist en daar komt nu dus een derde bij. Alle drie afkomstig van Reeling, het debuutalbum van de band uit Liverpool dat op 11 maart gaat uitkomen.

Het is niet nieuw wat The Mysterines doen en de originaliteitsprijs gaat ook aan hun neus voorbij, maar het klopt of beter het rockt als een donderbus wat ze uitspoken! Wat de  band boven het maaiveld doet uitsteken is frontvrouw Lia Metcalfe. Als je haar voor het eerst hoort, denk je even met een vocalist van het mannelijke geslacht te maken te hebben, zo donker is haar timbre. Maar voeg beeld bij geluid en je ziet een bevlogen rockband waarvan we nog veel plezier gaan beleven.

The Afghan Whigs – I’ll Make You See God

The Afghan Whigs verbreken een stilte, die zo’n jaar of vijf heeft geduurd met misschien wel hun vuigste, hardste en ruigste nummer. Het lijkt wel of Greg Dulli (die in 2020 nog wel met een goed soloalbum kwam) wil laten horen dat 56 ook maar een nummer is. Ze zijn er dus weer, 32 jaar nu hun albumdebuut laat The Afghan Whigs horen dat er nog volop leven in de band zit!

Vooralsnog is I’ll Make You See God een losstaand liedje, bedoeld om een nieuwe tournee aan te kondigen en dus geen nieuw album. Aangezien de mannen de baan op gaan zal dat nog wel even op zich laten wachten.

I’ll Make You See God is het eerste nummer van de Whigs zonder gitarist Dave Rosser, die in 1997 is overleden. Wie zijn vervanger is weten we niet, maar zo te horen zijn het er minstens twee. Aan I’ll Make You See God gaat de band overigens een leuk zakcentje overhouden. Het nummer zit namelijk in de game Gran Turismo 7.

Franz Ferdinand – Curious

Franz Ferdinand pikt de draad weer op waar ze hem vier jaar geleden netjes neervlijden.  Curious is een gestroomlijnde dance-track, disco-achtig, maar niet ordinair en ook niet spectaculair, maar wel weer erg lekker. Aan de nieuwe single hoor je overigens goed waar de band uit Glasgow een belangrijk deel van hun mosterd vandaan haalt, Talking Heads.

Voor een nummer dat uitnodigt tot dansen is twee en halve minuut wel wat kort, een langere instrumentale break was welkom geweest. De componist is als vanouds meneer Kapranos. Produceren deed hij met technicus Julian Corrie en hitmachine Stuart Price, die kind aan huis is bij o.a. Pet Shop Boys, The Killers en Dua Lipa.

Band of Horses – In Need Of Repair

De beste roots/Americana muziek heeft een kwaliteit die wel ‘High and Lonesome’ wordt genoemd, iets ongrijpbaars dat de ziel raakt. De eerste en volgens velen nog steeds de beste ‘high and lonesome’  zanger was Hank Williams, vertolker van songs waarbij zelfs de stoerste cowboy het moeilijk droog kon houden.

Ook Band Of Horses weet soms de ‘high and lonesome’ snaar te raken, in The Funeral, in There’s A Ghost en ook (een beetje) in nieuwe single In Need Of Repair. Op de momenten dat de stem van Benjamin Britten de hoogte ingaat begint ook de band te stijgen en komt de extase nabij.

In Need Of Repair is Band Of Horses op zijn best dus, een tijdloze countryrockballad met de meerwaarde van Britten’s bijzondere stem.

Na Crutch is In Need Of Repair de tweede wegbereider van het nieuwe BOH album, Thing Are Great (ja ja). Er is ook een nieuwe single uit, Warning Signs, die is ook erg goed en iets steviger.

Archive – Fear There & Everywhere

Archive bestaat al bijna drie decennia. In die tijd is de Britse band altijd zijn eigen gang gegaan. Dat dwarse, het weigeren de waan van de dag te volgen is een goede overlevingsstrategie gebleken, want Archive draait nog steeds op een hoog niveau mee. We schrijven band, maar Archive is meer een collectief, een wisselende pool muzikanten die min of meer op afroep beschikbaar zijn. Degenen die dan het sein verzamelen geven zijn Darius Keeler en Danny Griffiths. Di duo komt oorspronkelijk uit de trip hop, maar van dat verleden is nog maar weinig over, of het moet hun gevoel voor ambiance zijn.

Een van de dingen waar Archive nooit echt rekening heeft gehouden is radio. Tracks van een kwartier of meer zijn geen uitzondering. Archive is echter ook bij machte om het klein en fijn te houden zoals op het onderkoelde Fear There & Everywhere. De titel verwijst naar het stemmige en eveneens meerstemmig gezongen ‘Here There & Everywhere’ van The Beatles.

Het nummer is afkomstige van het 13e studioalbum van Archive, hun eerste in zes jaar. De titel is  Call To Arms & Angels, de releasedatum 8 april.