Category: List-o-mania

A.A. Williams – Evaporate

A.A. Williams preludeert haar tweede album met een zacht sidderende gitaarballade volgens het principe van iemand die zacht praat beter wordt gehoord dan iemand die schreeuwt. Het is de kunst van de suggestie die van Evaporate zo’n sterk nummer maakt. Gitaren genoeg, bevlogen ook, maar beheerst.

A.A. is een klassiek geschoolde multi-instrumentalist die haar stijl heeft gedestilleerd uit uiteenlopende bronnen als goth, metal, folk en de muziek van veel 20e-eeuwse (minimal) componisten. Ze is naar eigen zeggen ‘hooked on anything heavy’. Figuurlijk dan, want de decibellenmeter blijft bij haar netjes in het zwart.

Het nieuwe album van de in Londen wonende zangeres-componiste heet As The Moon Rests en staat voor 7 oktober. Op 28 november wordt A.A., die haar Nederlandse debuut maakte in 2019 op het Roadburn Festival verwacht in Hall of Fame in Tilburg. 

Lord Huron – Ton Autre Vie feat. Sarah Dugas

Ook Lord Huron rekt tijd door met een luxe heruitgave te komen van hun meest recente album i.p.v. met nieuw werk. De nieuwe editie telt twee versies van het niet eerder verschenen Your Other Life, een Engels en een Franstalige. Beiden zijn goed de Franse, Ton Autre Vie geheten zelfs heel goed.

Ben Schneider besteedde de vocale honneurs uit aan Sarah Dugas die veel kijkers trek op Youtube met haar covers van klassieke popsongs, maar nog geen ‘platen’ uit heeft. Sarah zingt dus in net Frans. Dat doet ze met een moddervet accent, maar dat drukt de pret geenszins. De muziek is puur Twin Peaks, stroperige violen en zo’n lage trage twang gitaar. Sluit je ogen en je waant je een ‘poor lonesome cowboy’ tijdens zonsondergang ergens in een woestijn in Arizona, far far away from home.

Elephant – Hometown

Om een bekend gezegde te parafraseren; één goed nummer is een incident, twee goede songs is toeval, heb je drie topnummers dan ben je gewoon goed. Met Hometown levert Elephant hun derde toptrack op rij af.

De Rotterdammers maken countryrock. Ooit was dat de hipste muziek op de planeet en The Eagles net zo cool als nu The War On Drugs. Ja, echt. In de loop de decennia kreeg het genre echter een slechte naam, het gevolg van  plastic koortjes, spekgladde producties en bloedeloze liedjes.

Elephant weet samen met producer Pablo van DeWollf deze klippen fraai te omzeilen. De samenzang is zakelijk, de gitaren klinken aards en de solo heeft een scherpte die doet denken aan countryrock pioniers Poco in hun beste tijd. Prettig ook is dat de band niet doet alsof ze vanuit hun studio uitkijken op de prairie in plaats van de Maasvlakte.

Misschien moet Elephant eens in de V.S. gaan spelen, dan horen ze daar hoe het ook kan, of eigenlijk hoort. 

Moss – Simplify It

Waarschijnlijk zou Marien Dorleijn het twintig jaar geleden ook niet hebben geloofd als je had gezegd dat in 2022 misschien wel het beste Moss album van allemaal zou verschijnen. Waar die corona wel niet goed voor is geweest.

Plotseling waren er zeeën van tijd om te schrijven, oefenen en op te nemen. En iedereen was ook beschikbaar. Zo is het gekomen dat er nu zes Moss mannen zijn die volgens het gelijke monniken gelijke kappen systeem aan het zevende Moss album hebben gewerkt. De daaruit volgende diversiteit is een belangrijke reden dat het HX album zo geslaagd is. Waar voorheen het welslagen van een Moss album primair op de schouders van Marien rustte, is het nieuwe album het resultaat van een groepsproces.

Het is moeilijk een favoriet te kiezen van een album met louter hoogtepunten. Dat hebben we dan maar aan de band zelf overgelaten (of hun label). De vierde single van HX is Simplify It geworden, een song met een Velvet Underground beat die mooi contrasteert met de melodieuze leadzang van Marien.

Die Nerven – EUROPA

Een nieuwe week een nieuwe -1!

Zeven weken deed Die Nerven er over om de top van de Graadmeter te bereiken. De grote vraag is nu, hoe lang blijven ze daar staan?

‘Ze zijn de laatste rockband van Europa’, tenminste dat vinden ze zelf. Onzin natuurlijk zeker als je Engeland onder Europa vind vallen. Maar zo’n semi arrogante noodkreet trekt wel de aandacht en aandacht verdient de band uit Stuttgart zeker. Het trio opereert sinds 2010 op het snijvlak van Indie, post-punk en noise.

Die Nerven, de zenuwen zijn een band van weinig woorden, hun albums en bijna al hun singles hebben ultra korte titels. Zo ook Europa, een episch lied waarin Julian, Max und Kevin zich zorgen maken over onze toekomst. En niet zonder reden. Eind dit jaar komt Die Nerven hun stelling persoonlijk toelichten met optredens in Arnhem, Rotterdam, Amsterdam en Groningen.

bdrmm – Three

We hebben een nieuwe -1! Het is de tweede keer dat het Britse bdrmm de lijst aan voert, eerder deden ze dan met Hush.

Three van bdrmm  heeft de zomerse loomheid van mid jaren zeventig Pink Floyd en met zijn speelduur van ruim zes minuten ook de lengte. Maar waar Gilmour en Waters nog wel eens breed wilden uitpakken met ellenlange solo’s houdt bdrmm het relatief bescheiden. Niks geen solo’s of virtuoze uitspattingen, wel een sterk instrumentaal motief dat als een bij door het nummer zoemt.

Three reflecteert de gemoedstoestand van zanger Ryan Smith tijdens de lockdown. Hij zocht zijn heil in drugs, maar vond nog meer ellende. Gelukkig is hij weer bovenjan. bdrmm gaat deze zomer op tournee als supportact van Mogwai. Data volgen.

bdrmm – Three

 

We hebben een nieuwe -1! Het is de tweede keer dat het Britse bdrmm de lijst aan voert, eerder deden ze dan met Hush.

Three van bdrmm  heeft de zomerse loomheid van mid jaren zeventig Pink Floyd en met zijn speelduur van ruim zes minuten ook de lengte. Maar waar Gilmour en Waters nog wel eens breed wilden uitpakken met ellenlange solo’s houdt bdrmm het relatief bescheiden. Niks geen solo’s of virtuoze uitspattingen, wel een sterk instrumentaal motief dat als een bij door het nummer zoemt.

Three reflecteert de gemoedstoestand van zanger Ryan Smith tijdens de lockdown. Hij zocht zijn heil in drugs, maar vond nog meer ellende. Gelukkig is hij weer bovenjan. bdrmm gaat deze zomer op tournee als supportact van Mogwai. Data volgen.

Moon Moon Moon – Forest Ln. 16

Ook de nieuwe -1 is Made in Holland, Forest Ln. 16 van Moon Moon Moon. Zoals
veel eigentijdse bands is Moon Moon Moon feitelijk een eenmanszaak, maar om
praktische redenen uitgebreid tot een meerkoppige band. Zo’n praktische reden is dat de man achter Moon Moon Moon, Mark Lohman maar één paar handen heeft. Hij kan zijn songs best alleen met een gitaar ten gehore brengen, maar ze komen pas echt tot leven met een band, herstel orkest. Wel jammer dat Moon Moon Moon momenteel schittert door afwezigheid in het livecircuit. We kunnen alleen maar hopen dat dat is omdat hij werkt aan een vervolg van zijn Silly Symphonies album.

The Haunted Youth – Broken

The Haunted Youth begint op stoom te komen. Vielen er vorig jaar nog gaten van meerdere maanden tussen releases, Broken is verschenen terwijl Shadows nog aan het klimmen is in de Graadmeter.

Het feit dat je dit leest betekent dat ook Broken weer een schot in de roos is. Wederom getuigt Joachim Liebens van een verlangen naar een tijd die hij alleen van horen zeggen kent; de roemruchte jaren tachtig toen men bepaald niet zuinig was met een galmpje hier of een echootje daar. De beat is up dit keer, dat maakt Broken dansbaar zonder echt een dansnummer te zijn. De spannende opbouw vindt zijn apotheose in een door gitaren gedomineerd eindspel. De fade out suggereert dat er ook een album versie bestaat.