Category: Breekijzer

Wolf Alice – Smile

Wat doet Wolf Alice op POTR? Dat is toch een popband? Ja en nee. De band van Ellie Rowsell maakte weliswaar naam met speelse indie-popsongs, maar heeft ook een serieuze, donkerdere kant.

Met nieuwe single Smile laat de band nog eens horen -wellicht ten overvloede-  dat Wolf Ellie meer is dan een lief grietje dat familievriendelijke liedjes schrijft. Dat is ook het onderwerp van Smile, ‘mensen die zich een beeld van je vormen zonder dat ze je kennen’.

Met Smile begeeft Wolf Alice zich op een voor hen nieuw muzikaal terrein. Dat van de rap-rock, inclusief heavy gitaarriff en zware basbreak. Als we hadden gezegd dat Smile een cover is van een oud Faith No More nummer had je het geloofd.

Smile is single twee van album drie van Wolf Alice. Hopelijk bevat Blue Weekend (11/6) meer van dit soort muzikale verrassingen.

 

 

 

 

 

Quicksand – Inversion

Het New Yorkse Quicksand volgde in 1990 in het spoor van hardcore collega’s als Fugazi en Helmet. De verwachtingen waren zo hoog gespannen dat de band de platenmaatschappijen voor het uitzoeken had.

Helaas deden de twee albums die de band in 93 en 95 uitbracht nauwelijks iets. Dat leidde tot stress en het einde van de band. Een reünie in 1999 liep ook op niks uit. En toen werd het stil.

Tot in 2012 een eenmalig optreden werd aangekondigd. Dat beviel alle betrokken blijkbaar zo goed dat Quicksand sindsdien weer regelmatig de kop op steekt. In 2017 kwam er zelfs weer een album, 22 jaar na het vorige! In 2018 volgde nog een EP en toen bleef het weer rustig op het platenfront. Wel liet de band af en toe zijn neus nog zien op de podia. En nu -wie schets de verbazing van de fans?- is er plots weer een nieuwe single! En een goede ook! Inversion is kort -krap 2 en halve minuut- maar zoals ze zeggen krachtig. Over een eventueel nieuw album nog geen woord. Helaas.

Red Fang – Arrows

Ken je ze noch, de Amerikaanse modderrockers van Red Fang? Het is tenslotte alweer vier jaar geleden dat de band voor het laatst een kik gaf. Het kwartet uit Portland komt snoeihard terug met een track die aan alle kanten ontspoort. De producer van Arrows heeft duidelijk niet op de meters gekeken tijdens de opname, want die staan voortdurend in het rood.

De nieuwe single van Red Fang, het titelnummer van hun nieuwe album laat zich omschrijven als een kruising tussen Black Sabbath en Soundgarden. Je kunt alleen maar hopen dat je buren hem ook goed vinden. Dat ze zullen meegenieten is onvermijdelijk.

We noemen Red Fang een modderrock of zoals ze zelf zeggen sludge rockband, omdat hun tracks goor en gruizig zijn en blijven plakken als modder aan je laarzen. Harde werkers kan je de mannen niet echt noemen. Vijf albums in anderhalf decennium is geen overvloedige oogst. Je kunt ook zeggen dat Red Fang pas met iets naar buiten komt als alle puntjes op de i staan. Kwaliteitscontrole dus. Daarom kan je hun albums ook gewoon blind kopen. Arrows is daarop geen uitzondering. 4 juni is de plaat overal verkrijgbaar.

Manchester Orchestra – Keel Timing

Single #2 van album #6 van Manchester Orchestra klinkt als het tweelingbroertje van het begin vorige maand verschenen Bed Head.

Keel Timing heeft een zelfde drive en een vergelijkbare spanning, maar nog meer energie. Ook anders is de adempauze op driekwart van het nummer. Die maakt dat het slot nog harder aankomt.

Zanger Andy Hull noemt Keel Timing een prequel van Bed Head. De tekst gaat over innerlijke groei en de beoordeling van wat positief en wat negatief is.  Bekend terrein dus. De meeste nummers van Manchester Orchestra gaan over de ondraaglijke lichtheid van het bestaan. De songs op het nieuwe album, The Million Masks Of God zijn daarop geen uitzondering. Verschil is wel dat je op de nieuwe nummers harder rocken en daardoor prima passen op Pinguin On The Rocks!

Rise Against – Nowhere Generation

Rise Against parties like it’s 2004! Of 2006. Of 2008. Alsof de tijd heeft stil gestaan. Aan niets is te horen dat Nowhere Generation spiksplinternieuw is. Is dat een probleem? Helemaal niet! De formule van de oproerkraaiers uit Chicago is na bijna twee decennia nog altijd niet versleten.

Jammer genoeg is de roep om actie van de band tegen homofobie, economische ongelijkheid en voor dierenrechten onverminderd actueel. Je had het de mannen vergeven als ze het hoofd hadden laten hangen en de strijd opgegeven, maar nee hoor. Het heilig vuur brandt is nog lang niet gedoofd.

Nowhere Generation is het titelnummer van Rise Against album numero 9. De eerste met nieuw materiaal in vier jaar. Dat Nowhere Generation weer ouderwets goed klinkt komt mede omdat de band weer in zee is gegaan met de producers die ook tekenden voor onvergankelijke tracks als Saviour, Sattelite en Prayer For The Refugee.

Terwijl de band als vanouds rockt alsof hun leven er vanaf hangt is de tekst van Nowhere Generation wat beschouwender dan we van de boys zijn gewend. Dat er nog steeds zoveel mensen buiten de boot vallen in de V.S. betekent niet dat de situatie hopeloos is. Het eclatante succes van Rise Against bewijst dat dromen wel degelijk uit kunnen komen. Zelfs The American Dream. De band is zich wel bewust van het feit dat hard werken alleen niet genoeg is. Je moet ook kansen krijgen, ongeacht je afkomst, geaardheid of huidskleur. En daar wil het nog wel een aan ontbreken. Dus gaat de strijd gewoon door.

4 juni staat het album online en ligt het in de winkels.

Heavenward – MJ-12

Als je op zoek bent naar vernieuwing en experiment ben je bij Heavenward aan het verkeerde adres. Als je hunkert naar luidruchtige, moddervette alt-rock met grunge en shoegaze trekjes kan je je hart ophalen aan nieuwe single MJ12.

Heavenward is een nieuwe naam aan het rockfront. MJ-12 is pas hun derde single, of beter zijn derde single. Het is namelijk een eenmansproject. De solist heet Kamtin Mohager. Hij komt uit San Jose in California, USA.

Kamtin doet Heavenward er een beetje bij. Hij maakte naam en fortuin met The Chain Gang Of 1974. Daarmee produceert hij elektronische muziek – ergens tussen EDM en synthipop in. Iets heel anders dus. Blijkbaar schuilt er ook een rock demoon in Kamtin’s muzikale lijf. Om die een uitlaatklep te geven heeft hij Heavenward in het leven geroepen. Laten we hopen dat de demoon zich wat vaker roert, want MJ-12 smaakt naar meer. Naar veel meer.

Badflower – Fuck The World

Als je Fuck The World hoort van Badflower denkt je eerst dat de band van rock los is, zo soft en mellow begint de nieuwe single. Maar dan gaat het volume omhoog, stijgt de spanning en toont het rockbeest alsnog zijn ware aard.

De opruiende titel ten spijt houdt Badflower het beschaafd. Dat komt omdat de band een boodschap heeft en die niet wil laten wegzinken in stoer gitaargeweld. Zanger Josh Katz maakt zich ernstig zorgen over de klimaatverandering die niet alleen echt is, maar ook groter is dan menigeen denkt. Vooral in de VS barst het van de Wappies die menen dat het allemaal wel mee valt. ‘Nou niet dus’ is de boodschap van Badflower ‘en doe er wat aan!’

Katz vrees voor een uitgewoonde aarde hoor je terug in de serieuze toon van Fuck The World. Protestsongs zijn schaars tegenwoordig zeker in de Amerikaanse metal en hard rockscene. De meeste bands zijn bang om hun vingers te branden aan songs waar hun vaak behoudende fans niet op zitten te wachten. Badflower neemt dus best een risico. Gelukkig is de band wel zo verstandig geweest om hun boodschap te gieten in een ijzersterke song. Grote kans dat hun fans in eerste instantie geen eens doorhebben dat Fuck The World geen semi-anarchistische macho kreet is, maar een alarmsignaal.

We Are The Empty – Show Me The Sky, Show Me The Moon

Ondanks het feit dat We Are The Empty net zijn derde album heeft uitgebracht is er nog maar bar weinig bekend over de band. En dat lijkt precies de bedoeling. Een kort bio op Spotify maakt melding van ‘something of an enigma’. En ‘no one knows who’s behind the mysterious act’.

Dat kan betekenen dat We Are The Empty een project zou kunnen zijn van een stel gerenommeerde muzikanten of dat hier een slimme marketingstrateeg aan het werk is. Hoe dan ook we zullen het met de muziek moeten doen en die is een dikke prima! De band maakt metal van melodieuze soort en heeft een bovengemiddeld goede zanger. Show Me The Sky Show, Me The Moon lijkt wat poppier dan ouder werk, maar heeft zeker zijn bite niet verloren. Het bijbehorende album heet The Ocean en is dus al uit.

Myles Kennedy – In Stride

Myles Kennedy kondigt de komst van zijn nieuwe, tweede solo-album aan met de release van een heerlijk swampy nieuwe single. In Stride begint met een slide-gitaar die zo scherp is als de tanden van een alligator. Wat volgt is een moppie rock dat nu al classic is.

Myles nieuwe soloalbum lijkt een stuk aardser te worden dan zijn werk met Alter Bridge waar de bombast toch wel altijd op de loer ligt. Niet dat dat erg is. Het is gewoon prima om allebei te hebben, de te paard te paard metal van Myles met band en de rootsy oerrock die hij als alleenstaande produceert.

Myles heeft zijn nieuwe solo album geschreven en opgenomen tijdens de lockdown. Toen hij een lichte paniek zag uitbreken in zijn omgeving en iedereen aan het hamsteren sloeg, is hij eens goed gaan nadenken wat hij eigenlijk nodig heeft om te overleven. Dat blijkt niet veel te zijn; een bescheiden natje en droogje, zijn gitaar en hij komt de crisis wel door. Een paar muzikale vrienden is ook handig, want dan kunnen ze muziek maken en een plaat opnemen. Zo is het The Ides of March album tot stand gekomen. Myles’ motto lijkt te zijn ‘chill out’, we zien wel waar het schip strandt.        De opvolger van ‘Year of The Tiger’ verschijnt op 14 mei.

 

GIRLI – What A Shame

‘So You Think You Can Fuck With Me‘, zo heette de eerste single van GIRLI. Het nummer kwam zes jaar geleden uit. GIRLI, echte naam Milly Toomy was toen net 17. Nu 6 jaar en 38 nummers verder weten we het antwoord wel, Don’t Fuck With Milly! Voor buitenstaanders was het al snel duidelijk dat Milly niet zonder handschoenen kon worden aangepakt. Milly zelf lijkt er wat langer over te hebben gedaan om te ontdekken wie of wat ze nou echt was.

Haar debuutsingle is J-Pop, manga stijl. Daarna heeft ze zo’n beetje elk genre beoefend dat sinds de opkomst van Elvis 66 jaar geleden de kop op heeft gestoken Ook op persoonlijk vlak heeft de Britse zangeres zich ontwikkeld en o.a. ontdekt dat ze niet zo eenduidig GIRLI is dan ze als puber dacht.

Nu Milly de twintig ruim is gepasseerd verkeert ze mentaal en muzikaal in wat rustiger vaarwater. Dat ze haar oude alias heeft aangehouden komt omdat ze zich tegenwoordig associeert met de vrouwelijke sub-divisie van de grunge uit de jaren 90, de stijl die als riot grrrl de boeken is ingegaan. Milly heeft haar nieuwe stiel dan ook Riot GRRRLI gedoopt.

Twee dingen zijn er sinds haar debuutsingle niet veranderd, GIRLI had en heeft roze haar. En ze kan wel wat.