De IJsbreker Archieven - Page 11 of 68

Two Blinks, I Love You – I Love You

De vanuit Liverpool opererende Liam Brown was tot voor kort actief als Pizzagirl. Voor zijn nieuwste liedje heeft hij zich het alias van Two Blinks, I Love You aangemeten.

De reden van de naamsverandering wordt meteen duidelijk als je zijn oude werk plaats naast zijn nieuwe single. Als Pizzagirl maakt Liam excentrieke in galm gedrenkte elektropop, als Two Blinks, I Love You produceert hij iets minder excentrieke, maar niet minder eigenzinnige organische (f)luisterpop. De reden voor de verandering van spijs laat zich raden Liam is in love! Op een niet met naam genoemde persoon en op zijn gitaar waaruit hij prachtige klanken weet te ontlokken. Hopelijk beklijft de liefde en gaan we nog veel meer horen van Two Blinks, I Love You.

Ghost Woman – The End Of A Gun

De popmuziek anno nu is een groot retro a go go feest. Vrijwel alle decennia van de popgeschiedenis worden herontdekt en uitgeplozen door rockers van nu. Vooral de 90’s mogen zich verheugen in de belangstelling van Gen Z’ers.

Het Candadese Ghost Woman gaat nog een paar decennia verder terug. Op The End Of A Gun rocken ze alsof het 1965 is, het jaar waarin pop rock werd. Namen? The Stones, Them, Pretty Things en niet op de laatste plaats onze eigen Outsiders o.a. Ghost Woman kent het garage rockidioom als geen ander.

The End Of A Gun is een lekker nasaal gezongen mid-tempo rocker met handclaps en lekker vage achtergrond vocalen. En een gitaarsolo natuurlijk. Eigenlijk hoor je alleen aan die solo dat het een nummer van nu is, want twee keer zo lang als toendertijd gebruikelijk.

Gaz Coombes – Long Live The Strange

Gaz Coombes verbaast vriend en vijand en misschien wel zichzelf door met een serie singles te komen die beter zijn dan wat hij tot dusver solo heeft gepresteerd en misschien wel het niveau halen van zijn oude band, Supergrass.

Ondanks verwoede pogingen -hij is al toe aan zijn vierde solo-album- is Gaz’ post Supergrass carrière nooit echt van de grond gekomen. Hij heeft een deel van zijn oude fans meegenomen, maar verder nauwelijks nieuwe gemaakt, lijkt het. Dat zou nu zo maar eens wel kunnen gaan gebeuren. Met vorige single, Don’t Say It Over was helemaal niks mis. Opvolger, Long Live The Strange is niks minder dan uitstekend! Je hoort zestig jaar Britpop in het nummer, van The Beatles via T. Rex tot de klassieke Britpop waar Gaz zelf ook een steentje aan heeft bijgedragen. Wie weet is het voor Gaz Coombes 4 x scheepsrecht.

Zijn nieuwe album heet Turn The Car Around (13/1). Op 2 maart staat Gaz in de Tolhuistuin in Amsterdam.

shame – Fingers of Steel

‘The Lamborghini of SHAME records’, zo omschrijft SHAME zanger, Charlie Steen het nieuwe album van zijn band. Food For Worms wordt hun vierde. Wat Charlie bedoelt, is dat kosten nog moeite gespaard zijn om een succes te maken van de plaat. En dat dat volgens hem is gelukt. Groter budget, meer studiotijd. En een klasse A producer. Dat werk.

De man die de Britse band moet helpen omhoog te stoten in de vaart der volkeren is niemand minder dan…Mark Ellis. Beter bekend als Flood. Flood heeft zich in de loop der decennia opgewerkt van assistent technicus op het eerste album van New Order tot sterproducer bekend van zijn bemoeienissen met onder heel veel meer U2, Smashing Pumpkins en Nick Cave. Ook vermeldenswaardig en van historisch belang is zijn werk met The Jesus & Mary Chain, Depeche Mode en Sigur Ros. Zoals gezegd A categorie.

De vraag is natuurlijk, wat kon hij voor SHAME betekenen? Het antwoord, gebaseerd op één vooruitgeschoven nummer is heel wat. Fingers Of Steel – het had een Judas Priest titel kunnen zijn- is een nummer van welhaast epische proporties. Je zou zelfs kunnen spreken van een heuse (post)punksymfonie!

Waar mister Flood echter goed voor gewaakt heeft, is dat SHAME gewoon SHAME is gebleven. Ondanks de volvette productie en hun haast tastbare ambitie is de band van One Rizla nog makkelijk herkenbaar. Missie geslaagd.

Nieuwe auto, zelfde bestuurder. Zo is Max verstappen ook groot geworden.

Special Interest – Cherry Blue Intention

We twijfelden of Special Interest niet te hitsig voor ons is, hitsig als in hitgevoelig. Maar toen we zagen dat de band multi-raciaal en seksueel is en afkomstig uit de disco-house-punkrockscene van New Orleans dachten we toch maar even doen.

Special Interest is zo’n beetje de hipste band van dit moment. Van Pitchfork tot The Guardian allemaal roemen ze hun uitbundigheid, tomeloze energie en unieke stijlmix. Aanleiding voor al dat enthousiasme is hun nieuwe album Endure.

Special Interest is niet nieuw. Endure is al hun derde album. Dat de erkenning even op zich heeft laten wachten komt omdat de band op de nieuwe langspeler voor het eerst goed uit de verf komt. De twee voorgangers zijn rommelig en richtingloos. Op Endure valt alles op zijn plaats, de songs kloppen, de sound is uitgekristalliseerd en de performances zijn trefzeker.

Cherry Blue Intention is de openingstrack van Endure en niet toevallig. Het is een nummer dat eigenlijk alleen maar in een smeltkroes als New Orleans gebrouwen kan worden met zijn lange muziektraditie en ligging op het kruispunt van Noord, Zuid en Midden Amerika.

Kerala Dust – Red Light

Kerala Dust bengelt al een tijdje in onze longlist, de lijst waaruit we de tracks kiezen die we daadwerkelijk gaan draaien. In september kwam alvast het krautrockachtige Pulse VI op de playlist. De nieuwe single Red Light is weer een schot in de roos. Zo goed zelfs dat we er maar meteen het felbegeerde IJsbreker etiket op hebben geplakt.

Even over de naam. Kerala is een deelstaat in zuid-west India. De hoofdstad heet, hou je vast Thiruvananthapuram. Of het er stoffig is konden we niet vinden. Het is er wel tropisch. Kerela is een van de centra van de Indiase filmindustrie, Bollywood dus. Grote kans dat Kerala Dust de titel van een film is.

Terug naar de zogenoemde Britse band uit Londen. Ze geven de Duitse band Can, The Velvet Underground en Tom Waits op als referentie. Daaruit mag je concluderen dat ze arty zijn aangelegd. In 2017 trad het trio in het openbaar. Sindsdien hebben ze zo’n 150 optredens verzorgd in Europa, Azië en Amerika. Een van die shows, in de Spaanse woestijn, is gefilmd en staat op Youtube. Begin dit jaar stond Kerala Dust in Paradiso. Ook op het platenfront is de band goed bezig. Nieuwe single Red Light komt van een derde album dat in februari moet gaan uitkomen.

En hoe klinkt Kerala Dust? Apart. Beetje Spoon-achtig misschien. Red Light is ieder geval geen nummer waar je snel op uitgeluisterd raakt. Dat zijn vaak de beste.

Young Fathers – I Saw

Het Schotse Young Fathers opereert aan de grenzen van onze belevingswereld. Meestal blijven ze met hun indietronica net even te veel aan de rap en/of techokant, maar soms komen ze ons tegemoet met een track die rockt, veegt en zuigt.

Zoals het nieuwe I Saw met zijn slijtvaste boogie-beat, opgewonden en opwindende zang en refrein dat plakt als secondelijm. Gitaren zijn er in de verre omtrek niet te bekennen, maar dat drukt de pret absoluut niet! Alloysious, G. en Kayus laten horen dat keyboards en computers ook goed hard kunnen rocken. Meer van dit graag.

Feeble Little Horse – Chores

Bijna op de kop af een jaar na de release van het debuutalbum van Feeble Little Horse komt de plaat opnieuw uit, maar nu bij een ‘echt’ label, Saddle Creek, de thuisbasis van o.a. Bright Eyes, Tomberlin en Big Thief.

Feeble Little Horse heeft de upgrade te danken aan het publiek. De media hebben het vanaf oktober te druk met alle mega-acts die hun nieuwe album voor de feestdagen in de (online) shops willen hebben. De liefhebbers en fijnproevers wisten Feeble Little Horse dus wel te vinden.

Het is opvallend dat Saddle Creek ervoor gekozen heeft een album uit te brengen dat al een jaar oud is en ook nog eens is opgenomen toen Feeble Horse nog maar een paar maanden bij elkaar was. Het geeft aan hoe sterk de band uit Pittsburg, P.A. voor de dag is gekomen. Stralend middelpunt van Feeble Little Horse is Lydia Slocum, die zich een eigentijdse nazaat toont van Mazzy Star en PJ Harvey.

Lydia zingt haar grungy kleinoodjes op een bijna achteloze manier. Alsof ze met je in gesprek is. In het als single vooruit geschoven Chores breekt ze zelfs in giechelen uit. Het Nirvana-eske Chores heeft ook niet zozeer een refrein, eerder een stopwoord, Sorry. Terwijl Lydia zich niet druk lijkt de maken doet haar band dat wel. Over vervorming en oversturing maakt niemand zich zorgen. Feeble Little Horse is de (her)ontdekking van deze herfst.

Gretel Hänlyn – Drive

Na een serie sterke, maar serieuze IJsbrekers kiezen we deze week voor een luchtige hit van een artiest die op het punt van doorbreken staat, miss Maddy Haenlein of zoals ze in onze annalen staat vermeld Gretel Hänlyn!

Dive is het vierde nummer dat we van Gretel oppikken, na Motorbike, In The Water en Apple Juice dat momenteel hoog in de Graadmeter staat.

Gretel, die waarschijnlijk van Dietse bloed is, is weer op haar motorbike geklommen voor een nieuwe rit, dit keer is het een plezierritje door het nachtelijke Londen. De pas 19 jarige Grietje houdt de vaart er goed in. Sierlijk zwiert ze langs glimmende gitaren, knipperende synths en hobbelige drums.

Drive is helemaal nieuw en dus niet afkomstig van hare Hänlyn’s in mei verschenen debuutalbum. Ze schreef het nummer samen met Alexander Headford, die we sinds vorige week kennen als de mannelijke helft van Jadu Heart, dat IJsbreker scoorde met I Shimmer. Het isInderdaad, om met Disney te spreken ‘a small world’ (after all)!

Gretel Hänlyn staat de 28ste op London Calling en gaat daar voor een sensatie zorgen. Wie bewijs wil voor deze stelling of alvast een voorproefje moet op Youtube even zoeken op Gretel Hänlyn @Arte Concert.