Category: De IJsbreker

Las Robertas – Our Imperium

Je moet weten dat de wieg van Las Robertas in Costa Rica stond, want horen doe je het niet. Op basis van Our Imperium zou je de band eerder in Australië plaatsen, het land waar de paddopop welig tiert.

Las Robertas doet dus denken aan bands als King Gizzard, Babe Rainbow en Psychedelic Porn Crumpets, maar dan met een zangeres. Blijkbaar doen de magic mushrooms het ook goed in het Costa Ricaanse klimaat.

Voor ons is Las Robertas een nieuw naam,, maar de band is al even bezig. Our Imperium is een de voorbode van hun derde album. Met de opnamen van Love Is The Answer werd al in 2019 een begin gemaakt. Corona vertraagde de boel. In de controlekamer zat Owen Morris, een veteraan op productiegebied die eerder werkte met o.a. Oasis, The Verve en New Order. De bedoeling is duidelijk om Las Robertas op te stoten in de vaart der volken. Wij werken daar graag aan mee.

Robin Kester – Infinity Song

Laat je niet misleiden door het vlotte tempo van Infinity Song. Achter de tot dansen dwingende beat gaat een droevig lied schuil. Tenminste dat vermoeden hebben we.

De zang zit diep in de muziek, maar strofes als ‘nothing’s really changed’ en ‘where to begin’ laten weinig aan de verbeelding over. En we kennen Robin Kester natuurlijk zolangzamerhand wel. Haar forte is het onbeantwoorde liefdeslied. Er zijn van die zangeressen die kunnen gewoon niet luchtig klinken. Dusty Springfield is er zo een, en Robin dus ook. Maar het werkt als een tierelier, die omfloerste zangpartij tegen een decor van hitsige synths en grootse gitaren.

Infinity Song komt van Robin‘s nieuwe album, Honeycombe Shades (24/2) dat ze net als haar debuut maakte met de geïnspireerde assistentie van Moss mainman Marien Dorleijn.

Gretel Hänlyn – Today (Can’t Help But Cry)

Laten we het jaar met een hit beginnen. De eerste IJsbreker van het nieuwe jaar gaat op naam van de inmiddels niet meer onbekende Gretel Hänlyn.

Madeleine Haenlein -zoals ze volgens haar paspoort heet, kwam op de valreep van het oude jaar met een nieuwe single, die wel eens haar grote doorbraak zou kunnen betekenen. We houden wat slagen om de arm omdat Today (Can’t Help But Cry) geen inkoppertje is.

Ten eerste is daar Gretel’s aparte stemgeluid. Door een ernstig ongeluk zingt ze een paar octaven lager dan de meeste van haar seksegenoten. Ten tweede is Today een onconventioneel nummer dat het meer van de kracht van de uitvoering moet hebben dan van een conventionele songstructuur. Het is even zoeken naar een refrein.

De drive van de performance weerspiegelt de storm van emoties die opsteekt als wens en werkelijkheid met elkaar botsen en een relatie onherroepelijk ten einde loopt. Gretel bracht vorig jaar haar eerste album uit, maar lijkt nu al weer liedjes te verzamelen voor een opvolger. Ons hoor je niet klagen.

Vox Rea – Julia

Zusjes zijnde zingen Kate en Lauren Kurdyak samen op een manier die is voorbehouden aan nauwe bloedverwanten: het zogenaamde Everly’s of Bee Gees effect.

Die zang is een krachtig wapen, maar vlak ook de songs van Vox Rea niet uit. Met zijn sterke gitaarintro, plakrefrein en dwingende tempo komt Julia akelig dicht in de buurt van de perfecte popsong. De zusjes schreven Julia samen met twee steeds vastere compagnons, Kaitlyn Hansen-Boucher en Mitchell Schaumberg. Julia staat overigens niet op het eerder dit jaar verschenen album van het Canadese Vox Rea. Wel is er intussen een mooie akoestische versie online gekomen.

Funfact: Er is ook een connectie met Nederland. De merchandise van Vox Rea is mede ontworpen door Maud van Baar de Knegt. 

Two Blinks, I Love You – I Love You

De vanuit Liverpool opererende Liam Brown was tot voor kort actief als  Pizzagirl. Voor zijn nieuwste liedje heeft hij zich het alias van Two Blinks, I Love You aangemeten.

De reden van de naamsverandering wordt meteen duidelijk als je zijn oude werk plaats naast zijn nieuwe single. Als Pizzagirl maakt Liam excentrieke in galm gedrenkte elektropop, als Two Blinks, I Love You produceert hij iets minder excentrieke, maar niet minder eigenzinnige organische (f)luisterpop. De reden voor de verandering van spijs laat zich raden Liam is in love! Op een niet met naam genoemde persoon en op zijn gitaar waaruit hij prachtige klanken weet te ontlokken. Hopelijk beklijft de liefde en gaan we nog veel meer horen van Two Blinks, I Love You.

Ghost Woman – The End Of A Gun

De popmuziek anno nu is een groot retro a go go feest. Vrijwel alle decennia van de popgeschiedenis worden herontdekt en uitgeplozen door rockers van nu. Vooral de 90’s mogen zich verheugen in de belangstelling van Gen Z’ers.

Het Candadese Ghost Woman gaat nog een paar decennia verder terug. Op The End Of A Gun rocken ze alsof het 1965 is, het jaar waarin pop rock werd. Namen? The Stones, Them, Pretty Things en niet op de laatste plaats onze eigen Outsiders o.a. Ghost Woman kent het garage rockidioom als geen ander.

The End Of A Gun is een lekker nasaal gezongen mid-tempo rocker met handclaps en lekker vage achtergrond vocalen. En een gitaarsolo natuurlijk. Eigenlijk hoor je alleen aan die solo dat het een nummer van nu is, want twee keer zo lang als toendertijd gebruikelijk.

Gaz Coombes – Long Live The Strange

Gaz Coombes verbaast vriend en vijand en misschien wel zichzelf door met een serie singles te komen die beter zijn dan wat hij tot dusver solo heeft gepresteerd en misschien wel het niveau halen van zijn oude band, Supergrass.

Ondanks verwoede pogingen -hij is al toe aan zijn vierde solo-album- is Gaz’ post Supergrass carrière nooit echt van de grond gekomen. Hij heeft een deel van zijn oude fans meegenomen, maar verder nauwelijks nieuwe gemaakt, lijkt het. Dat zou nu zo maar eens wel kunnen gaan gebeuren. Met vorige single, Don’t Say It Over was helemaal niks mis. Opvolger, Long Live The Strange is niks minder dan uitstekend! Je hoort zestig jaar Britpop in het nummer, van The Beatles via T. Rex tot de klassieke Britpop waar Gaz zelf ook een steentje aan heeft bijgedragen. Wie weet is het voor Gaz Coombes 4 x scheepsrecht.

Zijn nieuwe album heet Turn The Car Around (13/1). Op 2 maart staat Gaz in de Tolhuistuin in Amsterdam.

Cloud Cafe – In Over Your Head

Cloud Cafe heeft een droomstart. Nog voor er maar één liedje uit was stond Excelsior al voor de deur met een contract te wapperen. Zonder dat het publiek nog maar één noot had gehoord was er een uitnodiging van Noorderslag om in januari in Groningen te komen spelen. Voeg daar het winnen van de prestigieuze Amsterdam Popprijs aan toe en je hebt dus die droomstart.

Inmiddels is er een eerste single, die duidelijk maakt dat hier geen sprake is van een hype, maar van een serie verstandige acties. Logisch dat Excelsior de band graag onder zijn hoede neemt, terecht dat Noorderslag er als de kippen bij is, en onvermijdelijk dat Cloud Cafe de hoofdstedelijke Popprijs in de wacht sleepte.

Cloud Cafe is de juiste band op het juiste moment. Het viertal maakt grungy folkrock met introverte/kwetsbare zang van frontvrouw Tara Wilts. “Female fronted indie” HET indie-geluid van 2022. Wat opvalt bij het horen van In Over Your Head is hoe trefzeker er wordt gespeeld. Hier horen we geen beginnende band op zoek naar een eigen identiteit. Hier horen we ervaren muzikanten die naar elkaar luisteren, aanvullen en inspireren. Kortom ze hebben duidelijk iets opgestoken tijdens hun studie aan de popafdeling van het Conservatorium in Amsterdam. Net als EUT, Loupe, WIES, Pitou, Tape Toy, Tamino, Jett Rebel en vele anderen voor hen.

shame – Fingers of Steel

‘The Lamborghini of SHAME records’, zo omschrijft SHAME zanger, Charlie Steen het nieuwe album van zijn band. Food For Worms wordt hun vierde. Wat Charlie bedoelt, is dat kosten nog moeite gespaard zijn om een succes te maken van de plaat. En dat dat volgens hem is gelukt. Groter budget, meer studiotijd. En een klasse A producer. Dat werk.

De man die de Britse band moet helpen omhoog te stoten in de vaart der volkeren is niemand minder dan…Mark Ellis. Beter bekend als Flood. Flood heeft zich in de loop der decennia opgewerkt van assistent technicus op het eerste album van New Order tot sterproducer bekend van zijn bemoeienissen met onder heel veel meer U2, Smashing Pumpkins en Nick Cave. Ook vermeldenswaardig en van historisch belang is zijn werk met The Jesus & Mary Chain, Depeche Mode en Sigur Ros. Zoals gezegd A categorie.

De vraag is natuurlijk, wat kon hij voor SHAME betekenen? Het antwoord, gebaseerd op één vooruitgeschoven nummer is heel wat. Fingers Of Steel – het had een Judas Priest titel kunnen zijn- is een nummer van welhaast epische proporties. Je zou zelfs kunnen spreken van een heuse (post)punksymfonie! 

Waar mister Flood echter goed voor gewaakt heeft, is dat SHAME gewoon SHAME is gebleven. Ondanks de volvette productie en hun haast tastbare ambitie is de band van One Rizla nog  makkelijk herkenbaar. Missie geslaagd.

Nieuwe auto, zelfde bestuurder. Zo is Max verstappen ook groot geworden. 

 

Special Interest – Cherry Blue Intention

We twijfelden of Special Interest niet te hitsig voor ons is, hitsig als in hitgevoelig. Maar toen we zagen dat de band multi-raciaal en seksueel is en afkomstig uit de disco-house-punkrockscene van New Orleans dachten we toch maar even doen.

Special Interest is zo’n beetje de hipste band van dit moment. Van Pitchfork tot The Guardian allemaal roemen ze hun uitbundigheid, tomeloze energie en unieke stijlmix. Aanleiding voor al dat enthousiasme is hun nieuwe album Endure.

Special Interest is niet nieuw. Endure is al hun derde album. Dat de erkenning even op zich heeft laten wachten komt omdat de band op de nieuwe langspeler voor het eerst goed uit de verf komt. De twee voorgangers zijn rommelig en richtingloos. Op Endure valt alles op zijn plaats, de songs kloppen, de sound is uitgekristalliseerd en de performances zijn trefzeker.

Cherry Blue Intention is de openingstrack van Endure en niet toevallig. Het is een nummer dat eigenlijk alleen maar in een smeltkroes als New Orleans gebrouwen kan worden met zijn lange muziektraditie en ligging op het kruispunt van Noord, Zuid en Midden Amerika.