Category: De IJsbreker

Enumclaw – Cowboy Bebop

Een voorspelling: Over een jaar, misschien twee staat  Enumclaw in een vol Paradiso. De ambitie is er, ‘The Best Band Since Oasis’ pochen ze op hun  social media, en het het talent ook durven we na negen nummers wel te zeggen.

Enumclaw is een multiraciale band uit Tacoma, een havenstad niet ver van Seattle. Zoals veel Generatie Z muzikanten laaft Enumclaw zich aan de alternatieve rock van de jaren negentig. Cowboy Bebop klinkt alsof het 1997 is; stevige, edoch gevoelige gruisrock met spreekstemzang en spontane gitaarsolo’s.

De band zelf noemt dus Oasis, maar Cowboy Bebop doet nog het meest aan Dinosaur Jr denken. Zie je in de Paradiso.

Titus Andronicus – (I’m) Screwed

Titus Andronicus is een no nonsense gitaarband die afwisselend in het hokje garage, punk, indie en/of heartland rock wordt gestopt. Heartland rock is de muziek die o.a. Tom Petty en The Bo$$ maken. Aan dit rijtje kan nu ook southern rock worden toegevoegd, gitaarmuziek van beneden de Mason Dixie lijn. 

Titus, genoemd naar een toneelstuk van Shakespeare bestrijkt dus een breed gebied, maar voor vernieuwing ben je bij hen aan het verkeerde adres. Wat totaal geen probleem is zolang ze maar met van die lekkere opgewonden standjes als (I’m) Screwed komen aanzetten.

Met de nieuwe single drukt Titus Andronicus onze neus weer eens op het feit dat er maar één ding mooier is dan een gitaar. Twee gitaren! Van de Kansas achtige samenzang moet je houden, maar nemen wij graag op de koop toe.

Surf Curse – TVI

Surf Curse is een bevlogen rammelrockband uit Reno, Nevada die veel meer aandacht verdient dan wij ze tot dusver hebben gegeven (juli 2019 wel al IJsbreker met ‘Disco’). Dat hopen we in één keer goed te maken door hun nieuwe single ons keurmerk mee te geven.

TVI is Surf Curse in topvorm, een opgewonden standje van een rocksong. Het nummer begint vrij tam, maar dat blijkt een val. Al snel gaat het tempo omhoog en gieren de gitaren om je oren. Maar we zijn er dan nog niet. Vlak voor de finish gooit de zingende drummer Nick Rattigan of zo je wilt drummende zanger er nog een schepje bovenop en schiet de band collectief in het rood. Mosh pit verzekerd!

Surf Curse is dus niet nieuw. Hun eerste album stamt uit 2013, hun meest recente verscheen in 2019. Vorig jaar scoorde het kwartet met dank aan Tik Tok een verlate Jezus hit met Freaks, een nummer van hun debuutalbum.

TVI is een voorproefje van het ‘big label’ debuut van Surf Curse dat na de zomer zal verschijnen.

Alvvays – Pharmacist 

Als je Pharmacist van Alvvays voor het eerst hoort zou je zweren dat er twee nummer door elkaar lopen. Zet hem even op repeat en je ontdekt orde in de warboel. Frontvrouw Molly Rankin worstelt, maar komt uiteindelijk wel boven de wall of sound uit. Na anderhalve minuut geeft ze het stokje door aan de gitaarafdeling die laat horen dat shoegaze toch iets anders is dan dreampop.  

Mede verantwoordelijk voor deze georganiseerde chaos is Shawn Everett producer van o.a. The War On Drugs. Een groter contrast dan tussen de kabbelrock van mister Granduciel en de kakofonie van Good Golly Miss Molly is nauwelijks denkbaar. U is gewaarschuwd.

Pharmacist is de openingstrack van Blue Rev, het eerste album in vijf jaar en pas het derde in totaal van het Canadese Alvvays. Releasedatum is 7 oktober.

Yot Club – down bad

Yot is waarschijnlijk hoe je yacht uitspreek in Mississippi, de thuisstaat van Ryan Kaiser, voorzitter en enig lid van Yot Club. Op basis van de bandnaam zou je gerechtigd zijn te denken dat Yot Club, yacht rock maakt, glad gestreken gitaarmuziek voor consumptie op terrassen, jachthavens en andere zonnige plekken. 

Dat is dus niet het geval, integendeel zelfs. Yot Club is van de lo fi, gruizige indie, muziek voor slaap -en zolderkamers, kleine clubs en andere plekken voor mensen voor wie geld geen rol speelt.

In zijn voorkeurslijst op Spotify staan vooral obscure acts die net als hij inspiratie putten uit de new wave en synthipop van weleer met af een toe een uitschieter richting blues, funk en dance. Breed dus. Dat geldt ook voor zijn debuutalbum, Off The Grid. De 11 uiteenlopende songs worden bijeen gehouden door Kaisers voorkeur voor vintage instrumenten, en zijn nasale zang. Hij speelt gitaar, drums, keys en en bas.

Mede vanwege die zang en de keyboards doet single down bad  aan The Cars denken, terwijl de powerpop gitaren lijken afgekeken van The Romantics.  Twee namen die overigens niet in zijn lijst voorkomen. De  achtergrondzang die het nummer extra cachet geeft is helemaal van hemzelf.

Yot Club timmert inmiddels flink aan de weg. Hij bereikt maandelijks ruim 5 miljoen luisteraars en zijn (eerste) tour is grotendeels uitverkocht. Dit muisje krijgt dus nog een staartje.

 

  

 

A.A.Williams – Evaporate

A.A. Williams preludeert haar tweede album met een zacht sidderende gitaarballade volgens het principe van iemand die zacht praat  beter wordt gehoord dan iemand die schreeuwt. Het is de kunst van de suggestie die van Evaporate zo’n sterk nummer maakt. Gitaren genoeg, bevlogen ook, maar beheerst.

A.A. Is een klassiek geschoolde multi-instrumentalist die haar stijl heeft gedestilleerd uiteenlopende bronnen als goth, metal, folk en de muziek van veel 20ste eeuwse (minimal) componisten. Ze is naar eigen zeggen ‘hooked on anything heavy’. Figuurlijk dan, want de decibellen meter blijf bij haar netjes in het zwart.

Het nieuwe album van de in Londen wonende zangeres-componiste heet As The Moon Rests en staat voor 7 oktober. Op 28 november wordt A.A., die haar Nederlandse debuut maakte in 2019 op het Roadburn Festival verwacht in Hall of Fame in Tilburg. 

The Mars Volta – Blacklight Shine

The Mars Volta is terug! Na tien jaar niks is er plotseling een nieuw nummer van Cedric Bixler-Zavala en Omar Rodriguez-Lopez, het Texaanse koppel dat moeilijk met, maar ook niet zonder elkaar kan. 

Blacklight Shine lijkt in weinig op wat Cedric en Omar tussen 2003 en 2012 uitspookten als The Mars Volta en nog minder op wat ze produceerden als At The Drive In. De comeback-single is een half in het Amerikaans en half in het Mexicaans gezongen sololoze poptrack met jazzy keyboards, psychedelische gitaren en vooral heel veel trommels.   

De zwart-wit video biedt context. Het is een door Omar geregisseerde minidocu over een Puerto Ricaans dansgezelschap. Ze beoefenen een dans die bomba heet. Het unieke daaraan is dat de percussionisten de dansers volgen in plaats van andersom. Blacklight Shine is dus min of meer een danstrack, maar in de clubs zal je hem niet snel horen.

Nieuwe single betekent waarschijnlijk een nieuw album en in ieder geval een nieuwe tournee. Details volgen.

Blondshell – Olympus  

Of ze nog meer nummers had zoals Olympus vroeg de producer na het horen van de demo. Ja zei Sabrina Teitelbaum alias Blondshell en de rest zou best wel eens geschiedenis kunnen worden.

De eerste single van Bondshell is een op alle fronten zeer geslaagde onderneming; de broeierige opbouw, de 90’s gitaren en de overtuigende zang van de componiste. We kunnen alleen maar hopen dat de tekst over een in drugsrook opgegane relatie niet al te autobiografisch is, maar verder lijken we hier getuige te zijn van de geboorte van een artiest met de hoofdletter A.

THE BOBBY LEES – Dig Your Hips 

Denk je aan Woodstock dan zie je een zee van hippies intens genieten van bands als Santana, Jimi Hendrix en Jefferson Airplane. Of aan de bosrijke omgeving waar Bob Dylan en The Band in een groot roze huis muzikale geschiedenis schrijven.

Vanaf nu moeten we ons beeld van Woodstock enigszins bijstellen. Het rustieke plaatsje in up state New York is namelijk ook de thuis en uitvalsbasis van The Bobby Lees, een stel bevlogen herrieschoppers die je moet plaatsen ergens in de hoek van garagerock, punk of gewoon tijdloze  rock ‘n’ roll.

De band telt vier leden die geen van alleen Bobby of Lee heten. De bandnaam komt van een song van hun debuutalbum. Aanjager is Sam Quartin. Zij schrijft en zingt de teksten die nogal persoonlijk zijn, denk sekse, drugs, en mentale zaken. 

Met het vlammende door Vance Powell (White Stripes, Arctic Monkeys, Wolfmother) geproduceerde Dig Your Hips maakt de band reclame voor hun derde album dat precies over een week (17/6) uitkomt onder de titel Hollywood Junkyard. Dat moet gevierd worden! Dat doet de band met een tournee door Europa.

In ons land is The Bobby Lees zelfs 3x te zien en wel op 24 juni in Merleyn in Nijmegen, 25 juni op het Kliko festival in Haarlem en de 26ste in de bovenzaal van Paradiso. Zorg dat je er bij bent!

late night drive home – Awkward Conversations

late night drive home komt uit El Paso, Texas, een stad diep in het hart van Trump Country. Over god en guns kunnen we het daarom beter maar niet hebben. Over hun muzieksmaak daarentegen hoeven we niet te twisten. Tenzij je niet houdt van potje eigenwijze indie met een extra portie gitaar.

Ook al heeft late night drive home nog niet veel meer dan een handvol singles op zak, er is nu als sprake van een eigen sound. Daar spelen zanger André Portillo en gitarist Juan Vargas een belangrijke rol in. De eerste heeft een karakteristiek, nasaal stemgeluid, de tweede verstaat de kunst zijn instrument lekker te laten gieren zonder te uit de bocht te vliegen. Het energieke Awkward Conversations is een goed voorbeeld van de kunst en het kunnen van de veelbelovende Tejanos.