Category: De IJsbreker

BIG SPECIAL – THIS HERE AIN”T WATER 

Geen wonder dat BIG SPECIAL hun naam in hoofdletters schrijft. Alles aan BIG SPECIAL is groots, hun sound, hun ambitie en niet op de laatste plaats de hitpotentie van THIS HERE AIN”T WATER.

BIG SPECIAL is een duo, Joe Hicklin zingt, rapt en schrijft de teksten, Callum Molonet drumt en tekent voor de muziek. De stijl van BIG SPECIAL heeft elementen van zowel rap als postpunk en een typisch Britse ‘working class’ ethos. Naaste verwanten zijn Sleaford Mods en Fontaines D.C. Hicklin zingt uit volle, getatoeëerde borst met het vuur en de overtuiging van een blues of gospelzanger. Of hij dit een optreden lang volhoudt valt te bezien, maar is van later zorg.

Het duo komt uit het deel van Engeland dat The Black Country wordt genoemd, een steenkoolrijk en al vroeg geïndustrialiseerde gebied tussen Birmingham en Wolverhampton. In april verscheen in eigen beheer een eerste EP, maar die is weer terug getrokken, waarschijnlijk voor een herlancering met meer tam tam door een ‘echte’ platenmaatschappij. Nu staan er twee songs online, het eveneens niet te versmaden SHITHOUSE en met misschien net even betere THIS HERE AIN”T WATER. Op basis van die twee nummers durven we de bewering aan dat BIG SPECIAL wel eens heel BIG kan gaan worden.

Allah-Las – The Stuff  

Altijd al willen weten hoe Lou Reed’s Velvet Underground zou hebben geklonken als de wieg van die band had gestaan in een zonovergoten garage in L.A. i.p.v. een kille kelder in New York? Dan hoef je niet verder te zoeken dan The Stuff, de nieuwe single van ons aller Allah-Las.

De band blijft zijn inspiratie dus in het verleden zoeken. Het subtiele gebruik van elektronica geeft The Stuff echter het hoognodige eigentijds tintje. Allah-Las heeft onlangs de sessies afgerond voor hun 5e album. Daar zullen we nog wel even op moeten wachten, want de release is pas in oktober. De titel is al bekend, Zuma 85. Het titelnummer is een surf-achtig instrumentaaltje dat tegelijk met The Stuff online is gekomen.

Op 11 september komt Allah-Las concerteren in de grote zaal van de Paradiso.

Gaetan Nonchalant – Plages Du Nord

Volgens de berichten wordt er in Frankrijk met blijde verwachting uitgekeken naar het debuutalbum van Gaetan Nonchalant, een besnorde rocker uit het departement Normandië.

Monsieur Nonchalant wekte de hoge verwachtingen met een inmiddels 3 jaar oude EP en een 2 jaar oude single. Hij heeft dus ruim te tijd genomen om aan zijn eerste langspeler* te sleutelen.

Eerste single Plages Du Nord is een appetijtelijk apératiefje. De ode aan de stranden van Noord-California is een zomers popliedje met gestoorde gitaren en een spacey synth die waarschijnlijk ouder is dan de persoon die er op speelt. Trefwoorden zijn retro en paddo. Op Radio Tour zal je Plages Du Nord niet snel horen, maar op Pinguin Indie is de zomer arrivé!

*Changement de Programme verschijnt op 29/9.

RVG – Common Ground

Common Ground is single 4 van Brian Worms het nieuwe album van de Romy Vager Group dat vrijdag online is gekomen.

De Australiërs verrassen met een puur Britpopnummer.  Niks geen postpunk, de stijl die we van RVG gewend zijn. Inspiratie lijkt de band bij The Verve te hebben gehaald. Door Romy’s zang doet Common Ground sterk aan die van Richard Ashcroft denken. Ook de melancholieke sfeer is typisch des Verve’s. De manier waarop de synth zanglijn volgt is prachtig, maar het allermooist is misschien wel de instrumentale coda die van een mooi nummer een memorabel nummer maakt.

 

 

The Murlocs – Pinky Queen

Wie dacht dat de rek er bij The Murlocs na zeven albums wel uit zou zijn, moet echt eens luisteren naar Calm Ya Farm en specifiek naar Pinky Queen, een popsong van het puurste soort. Niveautje Lennon & McCartney misschien wel.

Het lijkt wel of Ambrose Kenny-Smith en zijn partner in rhyme Carl Shortal steeds beter worden geworden. Of er zit iets in het kraanwater van Melbourne, dat mogen we ook niet uitsluiten. Ook Civic, Amyl & The Snifters en van vroeger Nick Cave & The Birthday Party komen uit de hoofdstad van Victoria.

Wat het evergreen karakter van Pinky Queen versterkt is de zang van Kenny-Smith die zijn ziel en zaligheid in het nummer gooit. En ze komen naar Nederland!

Op 9 september staan The Murlocs in de Tolhuistuin oftewel Paradiso Noord in Amsterdam.

bar italia – Changer

Changer is single #3 die we op de playlist hebben van bar italia. De tweede IJsbreker, maar misschien wel de beste tot dusver. Nurse! staat op dit moment hoog in de Graadmeter, kan het shoegaze-achtige Changer dat verbeteren? Changer heeft dezelfde spannende vibe, maar is nog meer een liedje met een lekker knarsend einde. Het album Tracey Denim van dit veelbelovende trio uit Londen is nu uit, op kwaliteitslabel Matador. In november is bar italia in ons land; de 23e in Rotown Rotterdam en de 24e in Bitterzoet Amsterdam.

The Grogans – Nowhere To Be

The Grogans is een nieuwe naam in Pinguinlandia. En net als vorige week gaan we voor de IJsbreker naar het zuiden, naar Australië. Na de pittige rock ‘n roll van Girl and Girl is het deze week dus de beurt aan The Grogans. Een gezelschap uit Melbourne dat eerder nogal bleef hangen in de walm van rockabilly, surfrock en aanverwante backpack vibes. Maar de nieuwe single Nowhere To Be laat een heel andere (punk) kant van het trio zien. Gitaren! Lekker puntig. Bier. Feesttent. En flink meeschreeuwen. Gelukkig kan dat allemaal. En misschien wel bij jou in de buurt. 18 mei in TRIX, Antwerpen. 19 mei op London Calling in Paradiso Amsterdam en 3 juni op Dauwpop!

Girl and Girl – All I See   

Het vermaarde Sub Pop label, de bakermat van de grunge en het lanceerplatform van bands als Fleet Foxes en Beach House heeft een filiaal in Australië. Daarop zit o.a. Rolling Blackouts Coastal Fever en sinds kort ook Girl and Girl.

Behalve geboortegrond en gitaar als leadinstrument vertonen beide bands verder weinig overeenkomsten. Het opvallendste aan Girl and Girl is niet het snarenwerk, hoewel dat er ook mag zijn, maar zanger Kia James. Die heeft een trage vibrato die sommige oudere luisteraars waarschijnlijk wel aan Bryan Ferry zal doen denken. Verder is Girl an Girl (feitelijk 3 boys en een 1 girl) een vrij ongrijpbare band. Ze hebben korte nummers en lange nummers. Sommige zijn recht toe recht aan, andere gaan richting psychedelica. Wat de band niet heeft is een romantische kant. Op al hun songs houden ze het tempo er goed in. Ook zo goed afwezig zijn gitaarsolo’s. Wat is duidelijk dat Girl and Girl gepokt en gemazeld is in het live-circuit. Zoals All I See op plaat klinkt zal het ook op het podium klinken, vrij van opsmuk maar vol energie.

Op 20 mei komt Girl and Girl zich voorstellen middels een optreden op London Calling.

The Last Dinner Party – Nothing Matters

Staat Nothing Matters, de debuutsingle van The Last Dinner Party op ontploffen gewoon omdat het zo’n ontzettend aanstekelijk liedje is? Of speelt het veelvuldig gebruik door de dames van het Engelse woord voor voortplanten ook een rol? Lekker controversieel en zo.

‘And you can hold me Like he held her And I will fuck you Like nothing matters And you can hold me Like he held her And I will fuck you Like nothing matters’.

Dit soort bloemrijk taalgebruik hoor je doorgaans, maar zelden buiten de hip hop. Onze Britse en Amerikaanse collega’s zullen Nothing Matters dan ook niet snel draaien in deze vorm. Van een boycot is echter nog nooit een band slechter geworden. Bandnaam, The Last Dinner Party –het laatste avondmaal- is overigens ook niet helemaal gespeend van controverse. Enige punkattitude kan de dames dus niet worden ontzegt.

Het gezelschap uit Londen is ook niet over één nacht ijs gegaan. Nothing Matters is weliswaar hun eerste single, live draaien ze al een paar jaar mee. Zo waren ze eerder deze maand nog te zien op Motel Mozaique. Op Youtube staan zelfs een paar complete concerten. Daar zie je dat Nothing Matters misschien hun meest in het oor springende nummer is, maar zeker niet hun enige sterke. ook zie je dat Abigail Morris (zang), Georgia Davis, (bas) Lizzie Mayland (gitaar), Emily Roberts (gitaar), Aurora Nishevic (keyboards) en een onbekende drummer met aanstekelijk plezier spelen.

Bij die goede voorbereiding hoorde ook een zoektocht naar de juiste producer. Die vonden ze in de persoon van studioveteraan James Ford. Je kent hem wel van zijn werk met Arctic Monkeys, Gorillaz, Foals en nog een hele rits andere platinum selling artiesten. We durven daarom met een gerust hart te beweren dat we nog veel gaan horen van The Last Dinner Party.

 

HotWax – A Thousand Times

‘HotWax could be Britain’s next great guitar band‘ kopte de New Musical Express onlangs met hun gebruikelijke mix van branie en chauvinisme.

Maar ongelijk hebben ze niet. HotWax is een (post)punktrio met een classic rock tic. De pikorde van de band is; zangeres/gitarist Talulah Sim-Savage op de voet gevolgd door bassist Lola Sam met hijgend in haar nek drummer Alfie Sayers. Dit drietal trekt nu zo’n jaar of drie gezamenlijk op met als hoorbaar resultaat een achttal tracks die worden gekenmerkt door poppy refreinen en  prominente gitaren. Zijnde een gitaarband krijgt elk nummer een extra kick middels een solo die menigeen naar zijn/haar luchtgitaar zal doen grijpen.

A Thousand Times, het titelnummer van een in mei te verschijnen debuut EP onderscheidt zich van zijn voorgangers met mooie koortje, een verassende tempowisseling en weer zo’n enthousiasmerende gitaarsolo. En die uitspraak van NME is mede gebaseerd op de live-optredens van HowWax. Dus hier gaan we nog we meer van horen.