Category: De IJsbreker

DARKSIDE – Liberty Bell

Steeds meer dj’s stappen over naar de indie-scene, vaak met behoudt van instrumentarium.  Omdat de meeste dj’s absoluut niet kunnen zingen zoeken ze vaak een partner om de transfer van de dansvloer naar de radio of thuissituatie te vergemakkelijken. DARKSIDE is de naam van het muzikale samengaan van Nicolas Jaar en Dave Harrington. De eerste is een gerespecteerde een commercieel geslaagde dj/producer uit NYC, de tweede een tot filmcomponist en ambient muzikant omgeschoolde indie-rocker eveneens afkomstig uit The Big Apple.

Samen brachten ze in 2013 een album uit als DARKSIDE. Omdat er maar geen opvolger kwam gingen de fans er van uit dat het succesvolle project eenmalig was. Het heeft even geduurd, maar met de release van Liberty Bell kondigt DARKSIDE zijn wederopstanding aan. En legt de lat der verwachting meteen flink hoog. De nieuwe single speelt zich af rond een gitaargeluidje dat aan Manu Chao doet denken. Tegen het einde van Liberty Bell mag de gitarist nog een volle minuut zijn gang gaan. Daarvoor horen we een relaxte door conga’s aangedreven popsong, die op geen enkele manier het elektronische verleden van de makers verraad.

De release van het nieuwe DARKSIDE album staat gepland voor de lente. De plaat gaat Spirals heten.

Wax Tailor – Just A Candle (feat. Mark Lanegan)

Twee veteranen onder één kap. Mark Lanegan is een huisvriend, Wax Tailor voor ons een nieuwe naam. Dat komt omdat Wax zich doorgaans in dance-gelegenheden ophoudt. Daar staat de dj dankzij een respectabel flink aantal vloervullers in hoog aanzien.

Wax is natuurlijk niet zijn echte naam en Tailor ook niet. Jean-Christophe Le Saoût is de naam waaronder hij staat ingeschreven staat bij de burgerlijke stand van Vernon, een pittoresk plaatsje in Normandië. Wax begon zijn carrière als radio dj in een voorstad van Parijs. In 1998 startte hij een labeltje en sloeg hij aan het produceren. Zijn eerste release als Wax Tailor stamt uit 2004. Hij had meteen beet. Dat Wax een radio achtergrond heeft kan je horen. Hij denkt namelijk in liedjes. Die hebben altijd een relaxte beat, zijn meestal gezongen en bevatten vaak samples van filmdialogen uit oude Amerikaanse films.

Hoeveel albums Wax precies uit heeft is niet zo 123 te zeggen. Naast reguliere studioalbums brengt hij ook live, remix en instrumentale versies van zijn platen uit. Zijn meest recente langspeler verscheen in de eerste week van 2021 onder de titel, The Shadow.  Mark Lanegan is niet de enige gastzanger op de plaat. Maar wel de bekendste. Voor ons dan. De andere invitees komen veelal uit de hip hop wereld.

Het is overigens niet de eerste keer dat de 56 jarige grunge-held met een dj type in zee gaat. Zoals zijn gastoptredens bij o.a. UNKLE, Massive Attack en Dave Clarke al lieten horen, met zijn door drank en drugs en tijd aangetaste stemgeluid zet Mark Lanegan elk  nummer waarop hij te horen is direct naar zijn hand. Zo ook het sfeervolle Just A Candle. Zachtjes zingt Lanegan zijn tekst over zijn zoektocht naar de zin der dingen. De melodie van Just A Candle lijkt meer dan twee druppels water op die White Room van Cream. Toeval of niet? is een vraag die we graag aan de advocaten van Cream overlaten.

Vancouver Sleep Clinic – Middle Of Nowhere

Technisch biologisch kan het natuurlijk niet, maar stel dat Ben Howard en Bon Iver een kindje hadden gemaakt. Dan had hij waarschijnlijk net zo geklonken als Tim Bettinson van Vancouver Sleep Clinic. Bettinson komt (uiteraard) niet uit het Canadese Vancouver, maar uit een andere voormalige Britse kolonie, Australië. Uit Brisbane om precies te zijn.

Hij is oprichter en enig permanent lid van Vancouver Sleep Clinic. Bettinson is opvallend actief, sinds hij in 2013 met de Clinic begon is er geen jaar geweest waarin hij niks uitbracht. Zijn handelsmerk is zijn fraaie falset, zijn kracht het schrijven, produceren en uitvoeren van humane elektrosongs.  Middle Of Nowhere is een mooi voorbeeld van het soort ontspannende (weg)droompop waarin Vancouver Sleep Clinic is gespecialiseerd. Muziek als valium, een probaat middel om deze hectische tijd door te komen. En vrij verkrijgbaar.   

Courting – Popshop!

Popshop! is single 4 van Courting uit Liverpool. De band komt uit de punkhoek. De eerste drie single zijn boos, rammelend en luidruchtig zoals hun voorgangers uit de late jaren zeventig plachten te klinken. Popshop! klinkt minder ruw en met zijn ‘spoken word ‘zang ook een stuk eigentijdser.

Parlando punk is onze koosnaam voor de muziek van literair aangelegde (post) punkers. Popshop! gaat over de muziekindustrie en het dilemma van indie-muzikanten; gaan we voor de kunst of voor het grote geld? Het is een vraag doe ook de oude punks bezig hield. De stroming ontstond mede als reactie op mainstream bands die in de succesval waren getrapt en sterk gehecht raakten aan hun villa’s en dikke auto’s.

Courting suggereert voor de kunst te kiezen, maar zolang de band niet is doorgebroken is de vraag retorisch. The Sex Pistols gooien er om ideologische redenen al na één album het bijltje er bij neer. Maar omdat de kinderen van Rotten & co ook wilden studeren ging de band in 1996 nog een keer op wereldtournee. Artistiek een aanfluiting, commercieel een verstandige zet. En het is natuurlijk best punk om niet te doen wat je fans verwachten.

Het is dus erg interessant om Courting te volgen en te kijken wat zij doen als Mammon, de god van het geld hen lokt. Dat er ooit een moment van verleiding komt is zeker niet uitgesloten. Zoals Popshop! laat horen is er zeker talent in de band.

 

La Femme – Disconnexion

We eindigen een raar jaar met een passende IJsbreker, de nieuwe single van La Femme. Disconnexion is een retro-futuristisch disconummer met een filosofische monoloog van een zeer rapide van tongriem gesneden monsieur, een banjo break en engelachtige achtergrondzang. Die hemelse vocalen doen sterk denken aan oude Amerikaanse kerstfilms waarin na anderhalf uur ellende er toch nog een happy end volgde. Enfin, een raar plaatje, maar très jolie.

We hebben eerder musique gedraaid van de band uit het Zuid-Franse Biarritz, het new waverige Nous Etions Deux en het punky Tatiana. Très divers dus dat La Femme en très populair ook ici en En France. We kijken dan ook reikhalzend uit naar album numero trois van La Femme, waarvan Disconnexion een voorbode lijkt te zijn.

Burial, Four Tet, Thom Yorke – Her Revolution

Jamsessie, kent u die uitdrukking? In de hippietijd kwamen bevriende muzikanten regelmatig bij elkaar om lekker te jammen, muziek te maken zonder van te voren iets af te spreken. De betrokken rockers vonden het prachtig. Het nuchtere publiek kon er meestal niet zo veel mee. Ook Her Revolution lijkt het resultaat van een gezellig muzikaal samenzijn. Verschil met de jamsessies van weleer is dat de hook-up van Burial, Four Tet en Thom York heel goed beluisterbaar is.

Wat scheelt is dat het illustere trio elkaar goed kent. Dubstep pionier Burial a.k.a. William Bevan, remix maestro Four Tet alias Kieran Hebden en de voorman van Radiohead hebben eerder de degens gekruist. De laatste vrucht van hun muzikale vriendschap is een low tempo, lo-fi sfeerballade die middels een sitar-sample een mooi exotische teint heeft. Een en ander speelt zich af op fluisterniveau waardoor de kans groot is dat Her Revolution de eerste paar keer ongemerkt voorbij sluipt, maar dan volgt de herkenning en is het genieten geblazen. Her Revolution verscheen begin deze maand in zeer beperkte oplage als 12”.

Orla Gartland – Pretending

We hebben Orla Gartland vrij laat in het vizier hebben gekregen. Aan Pretending gingen maar liefst 17 (!) singles vooraf.  Een album heeft ze echter nog niet. Dat staat in de steigers. Pretending is de eerste single van Orla’s nog titelloze debuutalbum dat ergens in 2021 uit moet gaan komen. 

Orla Garland komt uit Dublin, maar woont tegenwoordig in Londen. Ze schrijft zacht rockende indiepopsongs met intelligente veelal persoonlijke teksten. Pretending gaat bijvoorbeeld over haar voornemen eens op te houden met zich aardiger voor te doen dan ze is. Zoals iedereen wil Or graag aardig gevonden worden. Maar je kunt ook overdrijven. Daarnaast is het ook uiterst vermoeiend. “I’m So Fucking Selfaware. It’s Exhausting’ zingt ze.

Orla heeft een fijne stem en schrijft dus sterke teksten. Maar haar grootste talent is misschien wel het bedenken van onverwoestbare refreinen. Vaak zijn het niet veel meer dan een paar regels die ze steeds herhaalt, maar zie ze maar eens uit je hoofd te krijgen.  

MorMor – Don’t Cry

Fans van MorMor (Seth Nyquist) weten dat het enige dat ze van hun held kunnen verwachten het onverwachte is. De Canadese omnivoor scoorde met een stel hoog gezongen ballads. Maar hij heeft ook een paar Prince achtige rockers op zijn conto en aantal nummers waar geen enkel etiket op blijft plakken.

Nieuwe single Don’t Cry is weer anders. Mormor‘s tiende single is ‘not a love song’ zingt hij, maar wat dan wel? Met zijn gefluisterde zang en mistige koortjes is Don’t Cry best wel spooky. Een snelle beat contrasteert met de trage zanglijn. Die wordt vlak voor het slot onderbroken door een stem die uit een diepe put lijkt te komen. Of uit een paralel universum. Zoals gezegd een spooky, nummer maar wel weer erg goed. 

Dry Cleaning – Scratchcard Lanyard

Punk gedijt het best ten tijde van onrust en rampspoed. Zoals nu ongeveer dus. Verschil tussen de punks van toen en de (post) punks van nu is dat de laatsten literair zijn aangelegd. En ook meer akkoorden kennen dan hun illustere voorgangers. Maar het sentiment is het zelfde net als de drang om ten strijde te trekken. Na shame, Fontaines DC, The Murder Capital, Sports Team, IDLES etc willen we je nu graag voorstellen aan Dry Cleaning.

De band uit Londen bracht vorig jaar in eigen beheer twee EP’s uit, maar is nu toegetreden to de stal van 4AD. Dat maakt ze label-mates van o.a. Daughter, Big Thief en The National. De nieuwe platenbaas had het lumineuze idee om Dry Cleaning te koppelen aan PJ Harvey producer John Parish.

Scratchcard Lanyard (kraskaart sleutelkoord) is de eerste vrucht van deze samenwerking en doet hoop leven. Zangeres of beter vocaliste, want zingen doet ze niet echt, Florence Shaw draagt een tekst voor over hoe frustrerend het wel niet zijn kan je plek te vinden in deze wereld. Daar kan je je ontzettend druk over maken, maar Florence denkt liever aan leuke dingen. In Scratchcard Lanyard somt Florence een aantal zaken op waarin zij kan vluchten als ze daar de behoefte toe voelt. Onderwijl rockt de band er geconcentreerd op los in een donker getinte compositie die glimt als het nachtelijke New York van Lou Reed en David Byrne.

Caro – Closet Lunatic

Caro‘s Closet Lunatic is een sluiphit. De single kwam drie jaar geleden uit en is onlangs zonder noemenswaardige promotie de mijlpaal van een miljoen aantal plays gepasseerd op Spotify.

Caro heeft nog meer singles uitgebracht. Die doen het ook helemaal niet slecht. Maar Closet Lunatic is de hit. Dat beseft de band nu ook. Dus hebben ze een radiovriendelijke edit uitgebracht met een gekuiste tekst en een kortere speelduur met als gevolg dat je Closet Lunatic overal opduiken. Ook hier in Pinguin-landia. Uiteraard draaien wij de lange versie.

Caro komt uit Leeds, Engeland. Het trio maakt intelligente indie met een flinke scheut elektronica. Je hoort wel gitaren in Closet Lunatic, maar die zijn meestal zo vervormd dat ze klinken als een synthesizer. Mede door de synthetische sound en hoge stemgeluid van frontman Adam Pardey plaatsen we Caro in dezelfde hoek als Alt-J en Django Django. De fraaie samenzang en ruwe randjes bezorgen de band een eigen geluid.

Op 4 december verschijnt Caro’s debuutalbum, Burrows. Een release die zeer zeker niet onopgemerkt zal blijven.