half•alive – ok ok?

half:alive – je schrijft het met kleine letters-  is een trio met als standplaats Long Beach, Californië. De band beoefent een stijl die we smart rock hebben gedoopt: averechtse om niet te zeggen rare songs, die een hoge graad van intelligentie verraden. Niet het soort muziek dat een breed publiek vindt, zou je denken. Maar wel dus. Een kleine twee miljoen mensen luisteren maandelijks naar half:alive. met als klapper ‘still feel’, dat rap de dertig miljoen plays nadert. 

‘still feel’ staat samen met elf andere eigenwijze werkjes op het vorige maand verschenen debuutalbum van half:alive, ‘Now, Not Yet’. 

Met ok ok album begeeft half:alive zich in het zelfde vaarwater als Portugal The Man en Everything Everything. De nieuwe single is een bipolaire symfonie voor rockgitaar, percussie en mannenkoor.  Kortom smart rock.

De tekst van ok ok is al even raadselachtig, maar lijkt te gaan over het ontdekken van je ware zelf en leren daarmee te leven. Een typisch staaltje Californische self-help dus, in de trant van ‘I’m OK, You’re OK’.

Hoe half:alive zijn kronkelige, onorthodoxe glansrock naar het podium vertaalt, leren we later dit jaar als de band open huis houdt  in Paradiso Noord. 

CONCERT: 8 november Paradiso Noord, Amsterdam.

Mondo Cozmo – Black Cadillac

Het intro is puur Creedence. Wat volgt is een vrij letterlijk citaat uit Waiting For The Man van Lou Reed’s Velvet Underground. Voeg daar Stones, Bowie en Dylan aan toe en je weet dat Black Cadillac, de nieuwe single van Mondo Cozmo van alle kanten bij elkaar geritseld is.

De officiële term is eclectisch. Wij noemen het sprokkelrock. En daar is niks mis mee, immers beter goed gejat dan etc. En Cozmo‘s Black Cadillac is uitstekend geassembleerd.

Mondo Cozmo is Joshua Ostrander, die zijn geluk in diverse bands heeft beproefd voordat hij in 2016 het achteraf gezien verstandige besluit nam om voor zich zelf te gaan beginnen.

Ostrander mag dan wel solo zijn. Alleen is hij niet. Op Black Cadillac kreeg hij o.a. hulp van twee leden van Black Rebel Motorcycle Club, terwijl hij de productie deels delegeerde aan cracks als Lars Stalfors (Cold War Kids, St Vincent) en Butch Vig (Nirvana, Garbage). Kosten noch moeite dus, maar het resultaat is er dan ook naar. Album en tour volgen volgend voorjaar. 

Death Cab For Cutie – To The Ground

Het liefst zetten we onze ballen op een nieuwe act. Maar de oogst is mager deze nazomer. Daarom heisen we deze week een oude bekende op het IJsbreker-schild, Death Cab For Cutie, leveranciers van slimme indie sinds 1997. De band uit het noord-westen van de V.S. heeft een negental albums op de teller en met songs als ‘I Will Follow In The Dark’, ‘Soul Meets Body’ en ‘Transatlantism’ een trio indie evergreens op de kerfstok.

We kunnen nu al stellen dat To The Ground nooit die status zal bereiken. Dat neemt niet weg dat het een super boeiend nummer is, een typische groeibriljant, die per tourbeurt aan waarde wint. De dik vijfminuten durende track moet het hebben van zijn opbouw, een langzaam opgevoerde spanningsboog die zich ontlaadt in een machtig crescendo dat niet een klein beetje doet denken aan het slot van ‘A Day In The Life’ van The Beatles.

To The Ground komt net als het recente ‘Kids in 99’ van de binnenkort te verschijnen Blue EP. 

Sturgill Simpson – Sing Along

Het hing al een tijd in de lucht, maar met de release van Sing Along lijkt de metamorfose van Sturgill Simpson van outlaw countryrocker naar space cowboy compleet.

De 41 jarige Simpson won met zijn vorige album (A Sailor’s Guide To Earth 2016) nog een Grammy For Best Country album. Dat hij toen al bezig was het countrypad te verlaten mag je opmaken uit het feit dat één van de tracks van dat album, het Van Morrison achtige ‘Brace For Impact’ een joekel van een Pinguin hit is geworden. Als er meer songs op Simpson‘s nieuwe album staan in de stijl van Sing Along kan je je afvragen of hij überhaupt nog wel in aanmerking komt voor een Award in de categorie country.

Sing Along is een southern-rocksong met pompbas, electronica en scheurgitaren waarmee Simpson dichter tegen Queens Of The Stone Age en ZZ Top aan schuurt dan tegen zijn traditionele helden, Waylon Jennings en Willie Nelson.  

Het tekent natuurlijk ons vooroordeel over country-knakkers, maar wie had gedacht dat ze in Nashville weet zouden hebben van Anime? Sound & Fury, Simpson’s nieuwe album komt gepaard met tien korte films, één per track die door de zanger zijn gemaakt in samenwerking met de Japanse manga artiest Takasha Okazaki en filmmaker Junpei Mizusaki. Vanaf 27 september zijn de films op Netflix te zien en is het Sound & Fury album verkrijgbaar bij de betere platenhandelaar. 

Highly Suspect – 16

Highly Suspect is een rockband van het soort zoals ze al sinds Woodstock op de aardkloot rondlopen; bas, drums, een paar gitaren en een zanger met een strot om U tegen te zeggen. Tegen de tijdsgeest in gooide de band hoge ogen met ‘classic’ rocksongs als Lydia, My Name Is Human en Little One, nummers die meer dan 40 miljoen keer zijn aangeklikt.

Op dezelfde voet doorgaan zou je zeggen. Daar denkt bandbaas Johnny Stevens dus anders over. In een interview met het Amerikaanse vakblad Billboard zegt hij rockmoe te zijn, klaar met de gitaar. Zijn interesse gaat nu uit naar hip hop en elektronische muziek. Banks en London Grammar vindt hij interessante acts.

Het zal toch niet? Is Highly Suspect van rock los? Ja en nee, nieuwe single 16 is geheel gitaarloos, maar iets anders dan rock kan je het nummer toch moeilijk noemen. Dat komt door de stem van Stevens en zijn bevlogen zang en de vette drums. Sijpelden op oude opnamen blues en soul invloeden door, 16 wordt opgetild door een gospelkoor. De autobiografische song gaat over dat hij ontdekt dat zijn vriendin zwanger is. Maar niet van hem. Drama dus.  16 mag dan snaarloos zijn, op Upperdrugs, de b-kant van de nieuwe single gieren de gitaren nog wel om je oren.

Highly Suspect is dus aan het experimenteren geslagen en dat is alleen maar goed. 16 en Upperdrugs, een lied over angstaanvallen zijn thematisch representatief voor het nieuwe, derde Highly Suspect album. De songs op MCID (My Crew Is Dope) behandelen thema’s als zelfhaat, drugsverslaving, depressie, kritiek op social media. En Trump. Maar ook hoop en liefde. Gastoptredens zijn er van rapper Young Thug, metalband Gojira en het welbekende Nothing But Thieves.

Met MCDI treedt Highly Suspect dus buiten de vertrouwde rockoevers. Het zou de band wel eens heel veel nieuwe fans kunnen gaan opleveren. Releasedatum van MCID is 1 november.

Big Thief – Not

Deze week maakte Big Thief bekend dat er een nieuw album in de pijplijn zit. Een opvallend bericht, want het meest recente album van de band van Adrianne Lenker ligt nog vers in het geheugen. Het dit voorjaar verschenen U.F.O.F. is zelfs een gedoodverfde eindejaarslijstjesplaat.

Tegelijk met het persbericht waarin de release op 12 oktober van Two Hands  –Big Thief album vijf- werd aangekondigd verscheen de eerste single van de nieuwe plaat. Als Not ook maar een klein beetje representatief is voor Two Hands moeten we er serieus rekening mee houden dat Big Thief het jaar gaat afsluiten met twee albums in de eindlijst.

Het ruwe intro van Not geeft gelijk aan dat Big Thief dit keer uit een ander vaatje tapt. Klinkt de band op indie-parels als Paul, Shark’s Smile en UFOF dromerig en intiem, op het ruim zes minuten durende Not gaan de remmen los en de meters in het rood. Adrianne zingt alsof de duvel haar op de hielen zit. De lekker lange gitaarsolo die de coda vormt van Not had van Neil Young kunnen zijn, in een boze bui. Goodbye Dr Jekyll, Hello Mr Hyde!

In maart volgend jaar komt Big Thief naar de Paradiso. Oordoppen mee voor de zekerheid.

CONCERT: 6 maart  2020 Paradiso, Amsterdam.

Liam Gallagher – Once

Wonderen zijn de wereld niet uit! Liam Gallagher heeft een nieuwe single uit die niks minder dan geweldig is. Serieus. Vernieuwend is Once niet. Het nummer doet sterk denk aan Jealous Guy van John Lennon, maar alles klopt; de toon, de grootse productie en de nostalgische tekst, die hoogstwaarschijnlijk een sneer is naar broederlief.

I Remember How You Used To Shine Back Then”.

Liam schreef Once samen met Andrew Wyatt, een ‘gun for hire’ die ook met Mick Ronson, Bruno Mars en Flume heeft samengewerkt. Wyatt won vorig jaar nog een Grammy voor zijn bijdrage aan de soundtrack van A Star Is Born met Lady Gaga en Bradley Cooper. Liam lijkt in Wyatt een ideale partner te hebben gevonden, want ook de twee andere recente songs, River en Shockwave die ze samen schreven mogen er zijn. De nummers zijn een voorbode van het tweede solo album van de jongste Gallagher, Why Me? Why Not (20/9).

Uit een recente Facebook Battle bleek dat Noel veruit de favoriete Gallagher is. Hij is immers de auteur van alle Oasis hits. Maar getuige zijn nieuwe nummers – hij experimenteert met genres (disco/dubstep) waar hij vroeger een broertje aan dood had- zit Noel nu in een muzikale midlifecrisis. Liam daarentegen lijkt zijn draai te hebben gevonden en zou met zijn nieuwe album zijn boze broer zo maar eens het nakijken kunnen geven. Zoals gezegd, wonderen zijn de wereld nog niet uit!

CONCERT: 7 feb. 2019 Ziggo Dome, Amsterdam.

Angel Olsen – All Mirrors

Lang niets van Angel Olsen gehoord, haar vorige album My Woman dateert alweer uit 2016 met daarop haar enorme doorbraakhit Shut Up Kiss Me. Ruim een maand geleden wekte de Amerikaanse de interesse door de samenwerking met Mark Ronson op True Blue, verschenen op zijn album waarop ook feat.’s staan met andere zangeressen als Lykke Li, King Princess en Miley Cyrus.

Maar op 4 oktober komt er dus een echt eigen album van Angel Olsen, haar vierde die ook All Mirrors zal heten. Net als de eerste single en tevens IJsbreker deze week. Angel gaat op dit album nieuwe paden bewandelen. Ze heeft een orkest van 14 man uitgenodigd. Minder rock dus, maar meer strijkers. Een beetje in de lijn van Lana Del Rey en af en toe Björk. Onze interesse is meer dan gewekt via de eerste single. Wat een spannend nummer met idem opbouw. Angel Olsen schildert met een totaal kleurenpalet.

Angel Olsen speelt op 6 februari in Paradiso, Amsterdam en op 7 februari in de Roma in Antwerpen.

Pumarosa – Fall Apart

Pumarosa is back! Twee jaar na het debuutalbum The Witch, met daarop de grote Pinguinhits Honey, Dragonfly en het epische Priestess. Fall Apart is weer een bijzonder meesterwerk van het vijftal uit Londen. Veel elektro en postpunk invloeden met aandacht voor sfeer en tempowisselingen. Op 3/4 zit een enorme eruptie en ook de dreigende stem van Isabel Munoz-Newsome mag niet onbenoemd blijven. We want more. Nog even wachten, want het nieuwe album Devastation verschijnt 1 november.

Squid – The Cleaner

Hou je van LCD Soundsystem en Talking Heads? Dan zit je bij de nieuwste sensatie Squid uit Brighton/London goed. Het vijftal speelde zichzelf dit jaar al flink in de kijker met het opvallende nummer Houseplants, maar met The Cleaner doet Squid er een schepje bovenop.

Het nummer begint meteen al rete aanstekelijk met heel veel ritme en aparte klanken. Ondertussen gaat het alle kanten op met genoeg pop om het behapbaar te houden. Zelfs als het nummer 7:33 minuut duurt. Op Spotify staat een edit en die is net wat radiovriendelijker.

Schrijf Squid maar alvast op voor Eurosonic. De band komt daarvoor ook al langs:

29/08 @ Into The Great Wide Open Festival, Vlieland

17/09 @ Roodkapje, Rotterdam

25/10 @ London Calling Festival, Amsterdam