Category: De IJsbreker

All Them Witches – The Children of Coyote Woman

Je zult niet de eerste of enige zijn die bij het horen van de naam All Them Witches meent te maken te hebben met een herrieband. Maar dat valt reuze mee. Of tegen natuurlijk, dit geheel afhankelijk van je muzikale geaardheid. 

Het uit Nashville Tennessee afkomstige All Them Witches rockt vrij bescheiden en ook nog een op een manier die past bij hun southern roots. American Gothic wordt hun stijl wel genoemd, een wat duistere vorm van Americana met echo’s van swamp rock, delta blues en een mespuntje voodoo. Zelf voeren ze vroege Black Sabbath en de oude Dr John op als ijkpunten.

All Them Witches heeft  sinds 2012 al acht albums uit de puntmuts getoverd. Waaronder een in Brussel opgenomen live-plaat. The Children Of Coyote Woman is terug te vinden op het eerder dit jaar verschenen album, Nothing As The Ideal en lijkt geïnspireerd door een oude Indiaans volksverhaal. Eerder al bracht All Them Witches een track uit met de titel, The Marriage Of Coyote Woman. Zowel de leadzang als de drums hebben iets inheems Amerikaans, een lonesome slidegitaar vervolmaakt de spooky sfeer.

De nieuwe IJsbreker is zeer geschikt voor liefhebbers van o.a. Jason Isbell, My Morning Jacket en ook (de oude) Highly Suspect.

Baba Stiltz – Running To Chad

Een nieuwe naam in Pinguinlandia! Baba Stiltz is een 26 jarige Zweed met een verleden in de dance en hip hop. Hij heeft een EDM album op zijn naam staan en beats geleverd aan verschillende rappers waaronder de niet onbekende Yung Lean.

Op zijn eerste release in twee jaar tapt Baba echter uit een heel ander vaatje. De beats beu is hij nu toegetreden tot de wondere wereld van de lo fi indiepop. Had hij eerder moeten doen denk je als je Running To Chad hoort.

Aan de piepjes en leuke synth-lijntjes herken je zijn dance verleden, maar het is de elektrische gitaar waarmee Baba nu kleur bekent. Het tempo ligt hoog, toch is Running To Chad een super relaxed nummer. Baba is geen geweldige zanger, maar heeft een fijne stem. Je kunt er op dansen, maar een dj zal het nummer niet snel in zijn of haar set opnemen. Tenzij het na sluitingstijd is. Het zijn deze tegenstrijdigheden die Running To Chad tot een opvallend nummer maken. En een veelbelovend debuut van Baba Stiltz nieuwe stijl.

 

Fleet Foxes – Can I Believe You

En toen was er vanuit het niets plots een nieuw album van Fleet Foxes. De meeste bands kondigen de komst van nieuw werk aan met één of twee, en soms wel vijf nieuwe singles. Fleet Foxes doet daar niet aan. De band van Robin Pecknold gooide afgelopen woensdag hup in één worp het complete nieuwe album online. Op de diverse streamings-diensten, maar ook op Youtube. Zo van, veel plezier ermee! Nou dat gaat wel lukken.

Shore is namelijk een dijk van een plaat. De band grijpt deels terug op het oude geluid, de dromerige indie-folk van het ook alweer twaalf jaar oude debuutalbum, maar gaat ook het avontuur niet uit de weg. De samenzang is om weer door een ringetje te halen en de songs zijn vrijwel zonder uitzondering erg sterk. Bij één van de maar liefst vijftien nieuwe songs op het vierde Fleet Foxes album is een lyrics video gemaakt. Blijkbaar vindt de band Can I Believe You de beste binnenkomer.

Wij gaan daar in mee, want, Can I Believe You van Fleet Foxes is de nieuwe IJsbreker!

Michigander – Let Down

Op een week na is het precies een jaar geleden dat we voor het eerst kennismaakten met Michigander, een act uit -inderdaad- de Amerikaanse staat Michigan. De naam suggereert een band en die is er ook, maar Michigander zou Michigander niet zijn zonder Jason Singer.

Toen we Mitchigander introduceerden merkten we op dat Jason Singer het niet moet hebben van zijn uiterlijk. Met zijn bolle buik en dikke bril lijkt nog het meest op zijn staatsgenoot, filmmaker Michael Moore. Maar dan met raar haar in plaats van een pet.

Gelukkig hoeft een zanger er tegenwoordig niet meer uit te zien als een jonge god. Daar moeten we waarschijnlijk Ed Sheeran voor bedanken, maar dit terzijde.

Zoals veel generatie Z’ers scoort ook Jason Singer zijn mosterd in het verleden. Zo heeft Let Down wel iets U2-erigs. Op het eerste gehoor klinkt de nieuwe single van Michigander als een vrolijke -niks aan de hand- meezinger. Maar schijn bedriegt ook hier. Singer blijkt voor de zoveelste keer een blauwtje te hebben gelopen. De titel Let Down betekent teleurstelling. ‘I’ve Got High Hopes’ zingt Singer vol goede moed, ‘But They Usualy Let Me Down’. Laten we hopen dat hij de moed niet opgeeft, want zijn ludduvedu levert mooie muziek op.

girl in red – rue 

We nemen deze week afscheid van Mari Ulven a.k.a. girl in red. Niet omdat we haar zat zijn, maar omdat ze zo beroemd gaat worden dat ze onze hulp niet meer nodig heeft. Om als indie-act door te breken naar de mainstream kom je er niet onder uit om water bij de wijn te voegen. Die ontwikkeling zie je al een tijdje bij Mari. Haar eerste opnamen waren best krakkemikkig. Je hoorde goed dat ze thuis had zitten pielen met niet veel meer dan een laptop, een beetje goede wil en een heleboel talent. Haar primaire doelgroep was meiden die zoals zij op meiden vallen. Al snel breidde haar publiek zich uit en steeg het aantal plays op Spotify tot ruim zes en half miljoen luisteraars per maand. Dat zijn hitartiest aantallen.

rue is haar best geproduceerde single en meest poppy song tot nu toe. Net als voor haar Coldplay, Muse en Tame Impala is een doorbraak naar de mainstream niet meer te vermijden. Daar lijkt ze ook op aan te sturen. In reu (berouw) is de gender van de aangesproken persoon onduidelijk. Fans weten wel beter, maar nieuwkomers zouden kunnen denken dat de ‘you’ een jongen is. Duidelijke LGBT nummers komen in landen als de V.S. en Engeland niet op de radio. En airplay is nou eenmaal een voorwaarde voor hitsucces. girl on red lijkt die drempel dus bewust te hebben weggenomen. Wat ze  natuurlijk helemaal zelf moet weten. Dat ze met rue naar de commercie lonkt neemt overigens niet weg dat het een uitstekend nummer is. Een happy-sad liefdesliedje in een gothic jasje. 

Als reu echt zo’n grote hit wordt als verwacht en gehoopt zal Mari binnenkort te horen zijn op 3FM, Radio 38 en noem maar op en dan zit onze taak erop. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

Loma – Half Silences

Loma begon zijn/haar bestaan drie jaar geleden als een studio-experiment van zangeres en platenbaas Emily Cross, opnametechnicus Dan Duszynski en voormalig Shearwater frontman Johan Meiburg. De vrucht van hun samenwerking was een album waarvan het slotnummer, Black Willows een bonafide hit werd. Ook bij ons.

Het succes kwam volledig onverwachts. Het oorspronkelijke plan was dat iedereen na de opname weer zijn/haar weegs zou gaan. Maar ja met zo’n hit in de pocket zouden ze wel gek zijn om er geen vervolg aan te breien. Dus stak het Texaanse trio de creatieve koppen onlangs weer bij elkaar en namen ze een tweede album op. Of eigenlijk een derde, want in 2018 verscheen er nog een vage plaat onder de naam Loma met twee stukken van dik dertig minuten. De titel, The Rind In Your Mind – A Guided Meditation spreekt boekdelen.

De nieuwe Loma heet Don’t Shy Away en komt medio oktober uit. Single Half Silences is een intrigerend voorproefje in de lijn Black Willows, melodieus, mysterieus en hypnotiserend.

Fenne Lily – Solipsism 

Fenne Tily scoort haar tweede IJsbreker dit jaar. Niet omdat de eerste nou zo’n succes was, maar juist omdat het een flop was.

Fenne is een bijzonder talent, dat naar onze verwachting wel eens hele hoge ogen zou kunnen gaan gooien. Blijkbaar was Alapathy niet het goede vehikel om die boodschap over te brengen. Hopelijk is Solipsism dat wel. Inderdaad miss Lily houdt van moeilijke woorden.  Solipsisme is de filosofie die leert dat het enige waar een mens zeker van kan zijn, zijn eigen bewustzijn is. ‘Ik denk dus ik besta’ is een uitspraak van de bekendste solipsistische filosoof René Descartes.

Solipsism gaat over het berusten in ongemakkelijke situaties. Allles went en iets voelen is beter dan niks voelen. Dat is de moraal van Fenne’s verhaal. Het nummer had ook Stoïcisme kunnen heten lijkt het. Maar voordat we ons verliezen in filosofische beschouwingen. Het is niet vanwege haar tekstuele vernuft of levensbeschouwelijke advies dat we Fenne Lily zo warm aanbevelen, maar vanwege haar muzikale merites. 

Fenne Lily is 23 jarig hippie-kind uit Bristol. Deel van haar culturele erfenis was de platenverzameling van haar moeder. Daarin zaten albums van T Rex, en The Velvet Underground. Zelf ontdekte ze PJ Harvey, Nick Drake en Joni Mitchell. Fenne was 15 toen ze voor het eerst een podium beklom. In 2018 bracht ze haar eerste langspeler uit. Half september verschijnt haar tweede.

Op BREACH herken je slechts met moeite het verlegen folkzangeresje van weleer. Fenne heeft ingeplugd en er is nu balans tussen tekst en muziek. Een uitbundige rockchick zien we Fenne niet snel worden, maar ze trekt nu wel de aandacht. En houdt die vast. 

“Ik rock dus ik besta”, lijkt haar nieuwe motto. 

 

Psychedelic Porn Crumpets – Mr Prism

Het is opvallend hoeveel psychedelische bands er zijn in Australië. Dat zal zeker te maken hebben met het succes van Tame Impala, pioniers op het gebied van  paddo-pop of ‘shroom-rock. Succesvol voorbeeld doet goed volgen. Maar het is ook niet helemaal uit te sluiten dat er ‘iets’ in het water zit down under. Of dat paddo’s daar welig tieren en wild plukken een nationale hobby. 

Niet dat je ons hoort klagen. Bands als King Gizzard & The Lizard Wizard, Rolling Blackout Coastal Fever en The Lazy Eyes zijn welcome gasten in dit gitaararme tijdperk.  Net als de makers van de IJsbreker van deze week Psychedelic Porn Crumpets, een band uit Perth.

Aan de bandnaam kan je al zien dat de bandleden aan geestverruiming doen. Mocht je daar nog aan twijfelen hoef je alleen maar naar Mr Prism te luisteren. Het stoomwalsende begin van Mr Prism doet even aan King Gizzard denken, maar al snel betreedt de band een eigen universum waarin de twee gitaristen heer en meester zijn.  

Er zijn vijf Crumpets. Een apocrief verhaal is dat de bandleden elkaar leerden kennen via hun dealer. Aannemelijker is dat de band is ontsproten uit een studieproject van bandleider Jack McEwan. De Crumpets debuteerden in 2017 met het High Visceral album,  een jaar later gevolgd door High Visceral 2. Het woord High is hier van belang. De songs op beide album schieten alle kanten op; van strakke jazzrock via dromerige ballads tot semi-geïmproviseerde prog-rock. Op het vorig jaar verschenen, And Now For Whatchumacallit toont de band al wat meer discipline. De songs zijn zelden langer dan 4 minuten en de experimenten blijven de binnen de perken.

Ondanks zijn vele en barokke wendingen is Mr Prism het meest ‘gewone’  nummer van PPC tot nu toe.  Gewoon betekent overigens niet normaal. Dat zal Psychedelic Porn Crumpets niet snel worden. Hopen we.

beabadoobee – Sorry

In een ideale wereld was Francis Cobain, de dochter van Kurt en Courtney nu een beroemd artieste geweest. Helaas is talent niet erfelijk. Als Francis Cobain al in het nieuws is is dat om te vertellen hoe haar kat heet. Of als ze weer eens een erfstuk van haar pa te koop aanbied aan de hoogste bieder. Zoals pas nog een door Kurt ondertekent verzekeringsformulier.

Gelukkig hebben we beabadoobee, die per single meer klinkt als de enige echte erfgenaam van de het koningskoppel uit de grungescene. Beatrice Laus is misschien wel het grootste talent dat dit jaar is doorgebroken. Ze is al wat langer bezig en was ook niet niet succesvol met haar slaapkamerpop, maar sinds ze een band is begonnen en heeft ingeplugd gaat ze als de brandweer.

Met nieuwe single Sorry duikt Bea voor de vierde keer op in Pinguinlandia. She Plays Bass was haar eerste hit hier, gevolgd door Space Cadet en ruim een maand geleden door Care, haar eerste IJsbreker. Sorry is weer helemaal raak, met afstand de beste single die deze week is verschenen. Dus hebben we hem maar weer tot IJsbreker gebombardeerd.

Het is waarschijnlijk de laatste keer dat we Bea op het schild hijsen, want tegen de tijd dat haar debuutalbum uitkomt zal ze al zo mega zijn dat ze onze hulp niet meer nodig heeft.  Maar je weet waar je haar het eerst hoorde…

Glass Animals – It’s All So Incredibly Loud

Gevraagd naar de populairste indie-bands van dit moment zullen er waarschijnlijk maar weinig mensen op de naam Glass Animals komen. Toch heeft de club rond Dave Bayley maandelijks meer luisteraars op Spotify dan bijvoorbeeld War On Drugs, Arcade Fire of Vampire Weekend. Om maar een paar concullega’s te noemen.

Dat aantal zal alleen maar toenemen, want ook het afgelopen vrijdag verschenen derde album van de band uit Oxford staat weer bol van de memorabele tracks. Een aantal was al vooruit gestuurd. Daarvan viel op hoe gevarieerd ze zijn. Eerste single Tokyo Drifting is hip hop featuring rapper Denzel Curry, GM hit Your Love (Dejá Vu) is een ABBA-esque synthipoptrack, titelnummer Dreamland  een dromerige ballad met ondersteunende dameszang en Heatwaves pure pop met een r&b coating.

Een week voor de albumrelease verscheen nog It’s All So Incredibly Loud, de beste van het stel. De jongste Glass Animals single is niks minder dan episch. Het intro is lang en allesbehalve luid, maar vanaf de eerste tonen is al duidelijk dat er iets groots staat te gebeuren. Woodkid meets Muse, met een scheutje Radiohead.

Er is een compacte single-edit, maar uiteraard hebben wij gekozen voor de volle album versie van ruim vier glorieuze minuten. Corona volente staat Glass Animals volgend jaar mei in Paradiso en in Tivoli Vredenburg.  Dat zijn waarschijnlijk de laatste keren dat je de band nog kunt zien in zo’n relatief kleine venue.